Żeby wywiązać się z tego zadania, Badacze potrzebowali odwagi. Mieli głosić „Ewangelię [czyli dobrą nowinę] cichym”, jak również „dzień Pomsty” niegodziwym.

Brat John Hoskin z Kanady nieustraszenie głosił mimo sprzeciwu. Wiosną 1921 roku spotkał kaznodzieję metodystów. Zaraz na początku powiedział: „Chciałbym panu zaproponować miłą rozmowę na podstawie Pisma Świętego. Nawet jeśli nie będziemy się we wszystkim zgadzać, możemy uszanować swoje poglądy i rozstać się w zgodzie”. Jednak tak się nie stało. Brat Hoskin wspominał: „Po paru minutach rozmowy [kaznodzieja] tak trzasnął drzwiami, że myślałem, że wypadnie z nich szyba”.

„Czemu nie idzie pan głosić poganom?!” — wykrzyknął kaznodzieja. Brat ugryzł się w język, ale pomyślał: „Mam wrażenie, że właśnie z kimś takim rozmawiałem”.

Następnego dnia kaznodzieja wygłaszał kazanie i ponownie zaatakował brata Hoskina. „Ostrzegł przede mną wiernych. Nazwał mnie najgorszym oszustem, jaki kiedykolwiek pojawił się w mieście, i stwierdził, że powinno się mnie zastrzelić” — opowiadał brat. Ale nie dał się zastraszyć, tylko dalej głosił i spotykał się z pozytywnym odzewem. Powiedział: „Nigdy wcześniej tak dobrze mi się nie głosiło. Niektórzy nawet mówili: ‚Wiem, że wykonuje pan dzieło Boże’, i pytali, czy czegoś nie potrzebuję”.

Żeby pomóc osobom zainteresowanym robić postępy, w czasopiśmie Złoty Wiek * publikowano materiały do studium Biblii. Rubryka „Studium biblijne dla młodzieży” zawierała pytania, które rodzice mogli omawiać z dziećmi. Mieli zadawać je dzieciom i pomagać im znaleźć na nie odpowiedź w Biblii. Pytania takie jak: „Z ilu ksiąg składa się Biblia?”, uczyły podstawowych faktów. A inne, na przykład: „Czy każdy prawdziwy chrześcijanin powinien się spodziewać prześladowań?”, przygotowywały młodzież do odważnego głoszenia.

Dla dorosłych Badaczy była przeznaczona rubryka „Studium Boskiego planu  wieków dla zaawansowanych”. Zawierała pobudzające do myślenia pytania i odpowiedzi oparte na pierwszym tomie Wykładów Pisma Świętego. Z obu rubryk korzystało tysiące czytelników, ale w Złotym Wieku z 21 grudnia 1921 roku ogłoszono, że przestaną być zamieszczane. Dlaczego?

Bracia przewodzący dziełu doszli do wniosku, że osoby początkujące powinny uczyć się prawd biblijnych w usystematyzowany sposób. Dlatego w listopadzie 1921 roku została wydana książka Harfa Boża. Zainteresowanych, którzy przyjęli tę książkę, zapisywano też na kurs biblijny na jej podstawie. W ramach tego kursu mogli samodzielnie poznać „Boski plan dotyczący pobłogosławienia ludzi życiem wiecznym”. Na czym polegał ten kurs?

Razem z książką osoba zainteresowana otrzymywała zakładkę, na której było napisane, z jakim materiałem z książki ma się zapoznać. W następnym tygodniu dostawała pocztą kartę z pytaniami opartymi na tym materiale. Na końcu karty znajdowało się zadanie na kolejny tydzień.

Takie karty miejscowa klasa (czyli zbór) wysyłała zainteresowanemu przez 12 tygodni. Często zajmowali się tym głosiciele starsi wiekiem albo tacy, którzy nie mogli głosić od domu do domu. Na przykład Anna Gardner z Millvale w stanie Pensylwania wspominała: „Kiedy wydano książkę Harfa Boża, moja niepełnosprawna siostra Thayle wysyłała cotygodniowe karty z pytaniami i miała pełne ręce roboty”. Po skończeniu kursu zainteresowany był odwiedzany przez jakiegoś głosiciela, który pomagał mu pogłębiać wiedzę z Biblii.

Pod koniec roku brat Joseph Rutherford wysłał do wszystkich klas list. Podkreślił, że „świadectwo o Królestwie dano na szerszą skalę i bardziej skutecznie niż w jakimkolwiek innym roku w okresie żniwa”. Wybiegając myślami w przyszłość, dodał: „Jest jeszcze wiele do zrobienia. Zachęcajcie innych, żeby przyłączali się do tej wspaniałej pracy”. Nie ulega wątpliwości, że Badacze Pisma Świętego wzięli sobie tę radę do serca. W roku 1922 odważnie rozgłaszali wieść o Królestwie na niespotykaną wcześniej skalę.