1. Kto pomógł założyć zbór w Filippi?

KIEDY apostoł Paweł, Sylas, Łukasz i Tymoteusz dotarli do rzymskiej kolonii o nazwie Filippi, spotkali wielu ludzi zainteresowanych dobrą nowiną. Tych czterech gorliwych braci pomogło założyć tam zbór. Nowi uczniowie zaczęli się spotykać na zebraniach, które odbywały się prawdopodobnie w domu gościnnej siostry o imieniu Lidia (Dzieje 16:40).

2. Z jakimi trudnościami spotkał się zbór w Filippi?

² Nowo powstały zbór wkrótce napotkał trudności. Pobudzeni przez Szatana wrogowie prawdy gwałtownie sprzeciwili się działalności głoszenia. Paweł i Sylas zostali aresztowani, wychłostani rózgami i wtrąceni do więzienia. Kiedy ich zwolniono, odwiedzili uczniów, żeby udzielić im zachęt. Potem Paweł, Sylas i Tymoteusz opuścili miasto, a Łukasz najprawdopodobniej w nim pozostał. Co się stanie ze zborem? Z pomocą ducha Jehowy nowi bracia i siostry dalej gorliwie pełnili służbę (Filip. 2:12). Paweł naprawdę mógł być z nich dumny!

3. Zgodnie z Filipian 1:9-11 o co modlił się Paweł?

³ Jakieś 10 lat później Paweł napisał list do zboru w Filippi. Czytając go, bez trudu zauważysz miłość, jaką apostoł darzył swoich braci. Paweł napisał: „Tęsknię za wami wszystkimi, bo darzę was serdecznymi uczuciami, takimi jak Chrystus Jezus” (Filip. 1:8). Napisał też, że modli się za nich. Prosił Jehowę, żeby pomagał im wzrastać w miłości, żeby umieli ocenić, co naprawdę się liczy,  byli bez skazy, nie gorszyli innych i dalej wydawali prawe owoce. Na pewno zgodzisz się, że obecnie również możemy się dużo nauczyć z płynących z serca słów Pawła (odczytaj Filipian 1:9-11). W tym artykule omówimy jego rady i zastanowimy się, jak je stosować.

4. (a) Jak w myśl 1 Jana 4:9, 10 Jehowa pokazał, że bardzo nas kocha? (b) Jak bardzo powinniśmy kochać Boga?

⁴ Jehowa okazał nam wielką miłość, kiedy posłał swojego Syna na ziemię, żeby oddał za nas życie (odczytaj 1 Jana 4:9, 10). Bezinteresowna miłość Boga pobudza nas do tego, żeby ją odwzajemniać (Rzym. 5:8). Jak bardzo powinniśmy kochać Jehowę? Odpowiedzią na to pytanie są słowa, które Jezus skierował do pewnego faryzeusza: „Masz kochać Jehowę, swojego Boga, całym sercem, całą duszą i całym umysłem” (Mat. 22:36, 37). Chcemy kochać Boga całym sercem i chcemy, by to uczucie każdego dnia stawało się silniejsze. Paweł zachęcił Filipian, żeby ich miłość „coraz bardziej i bardziej wzrastała”. Co możemy robić, żeby tak właśnie było z naszą miłością do Boga?

5. Co możemy robić, żeby nasza miłość wzrastała?

⁵ Żeby pokochać Boga, musimy Go poznać. W Biblii czytamy: „Kto nie kocha, nie poznał Boga, bo Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8). Apostoł Paweł wskazał, że nasza miłość do Boga będzie wzrastać „wraz z dokładną wiedzą i pełnym rozeznaniem” (Filip. 1:9). Kiedy zaczęliśmy studiować Biblię i dowiedzieliśmy się trochę o wspaniałych cechach Boga, pokochaliśmy Go, chociaż nie wiedzieliśmy jeszcze wielu rzeczy. Ale im więcej się o Nim dowiadujemy, tym bardziej Go kochamy. Nic dziwnego, że do najważniejszych spraw w naszym życiu zaliczamy regularne studiowanie Biblii i rozmyślanie nad nią (Filip. 2:16).

6. Czego uczymy się o miłości z 1 Jana 4:11, 20, 21?

⁶ Wielka miłość, którą darzy nas Bóg, pobudzi nas do kochania naszych współwyznawców (odczytaj 1 Jana 4:11, 20, 21). Może pomyślimy, że miłość do braci i sióstr to coś zupełnie naturalnego. Przecież wszyscy oddajemy cześć Jehowie i staramy się odzwierciedlać Jego piękne cechy. Naśladujemy przykład Jezusa, który kocha nas tak bardzo, że oddał za nas życie. Ale mimo wszystko czasem trudno jest zastosować się do polecenia, żeby kochać jedni drugich. Przykładem może być pewna sytuacja, która miała miejsce w zborze w Filippi.

7. Czego uczymy się z rad, które otrzymały od Pawła Ewodia i Syntycha oraz cały zbór w Filippi?

⁷ Ewodia i Syntycha były gorliwymi siostrami, które służyły „ramię w ramię” z apostołem Pawłem. Jednak wydaje się, że z jakiegoś powodu między tymi siostrami doszło do nieporozumienia. W liście do ich zboru apostoł Paweł wymienił je z imienia i udzielił im wyraźnej rady — „żeby były jednomyślne” (Filip. 4:2, 3). Paweł uznał też, że cały zbór należy zachęcić, żeby ‛czynił wszystko bez szemrania i sporów’ (Filip. 2:14). Niewątpliwie bezpośrednie rady Pawła pomogły nie tylko Ewodii i Syntysze, ale też całemu zborowi umocnić między sobą więzi miłości.

8. Co może nam bardzo utrudnić okazywanie braciom miłości i jak można pokonać tę przeszkodę?

 ⁸ Podobnie jak Ewodia i Syntycha my też możemy napotkać poważną przeszkodę utrudniającą okazywanie miłości braciom i siostrom — taką jak skłonność do skupiania się na ich niedoskonałości. Wszyscy każdego dnia popełniamy błędy. Jeśli koncentrujemy się na niedoskonałości innych osób, nasza miłość do nich ostygnie. Na przykład jeśli jakiś brat zapomni o tym, żeby pomóc w sprzątaniu Sali Królestwa, możemy poczuć się zirytowani. Jeżeli zaczniemy wtedy rozmyślać o innych błędach tego brata, możemy jeszcze bardziej się zirytować i w rezultacie będziemy mniej go kochać. Gdy znajdziesz się w podobnej sytuacji, pomyśl o tym, że Jehowa dostrzega błędy zarówno tego brata, jak i twoje. Mimo to nadal nas wszystkich kocha. Dlatego powinniśmy naśladować miłość Jehowy i koncentrować się na zaletach naszych braci. Jeśli staramy się okazywać im miłość, będziemy coraz bardziej zjednoczeni (Filip. 2:1, 2).

9. Co należy do rzeczy, które ‛naprawdę się liczą’, wspomnianych przez Pawła w Liście do Filipian?

⁹ Pod natchnieniem ducha świętego Paweł napisał do braci w Filippi — a jednocześnie do wszystkich chrześcijan — że muszą ‛umieć ocenić, co naprawdę się liczy’ (Filip. 1:10). To, „co naprawdę się liczy”, to na przykład uświęcenie imienia Jehowy, spełnienie Jego obietnic oraz pokój i jedność zboru (Mat. 6:9, 10; Jana 13:35). Jeśli w naszym życiu stawiamy te sprawy na pierwszym miejscu, dowodzimy, że kochamy Jehowę.

10. Co musimy robić, żeby być bez skazy?

¹⁰ Paweł napisał też, żebyśmy byli „bez skazy”. Nie oznacza to, że mamy być doskonali. Nie możemy być bez skazy w takim sensie jak Jehowa. Ale Bóg jest gotów uznać, że jesteśmy bez skazy, jeśli robimy wszystko, co możemy, żeby pogłębiać naszą miłość i dbać o sprawy, które naprawdę się liczą. Robimy to na przykład wtedy, kiedy unikamy dawania innym powodów do zgorszenia.

11. Dlaczego musimy unikać gorszenia innych?

¹¹ Polecenie, żeby ‛nie gorszyć innych’, to w gruncie rzeczy ostrzeżenie. Czym moglibyśmy kogoś zgorszyć? Na przykład wyborem rozrywki, ubioru, a nawet pracy. To, co robimy, samo w sobie może nie być złe. Ale jeśli podejmując takie decyzje, nie uwzględniamy sumienia innych i ich gorszymy, jest to bardzo poważna sprawa. Jezus powiedział, że lepiej by dla nas było, gdyby nam zawieszono na szyi wielki kamień młyński i wrzucono do morza, niż gdybyśmy zgorszyli którąś z jego owiec! (Mat. 18:6).

12. Czego uczymy się z przykładu pewnego małżeństwa pionierów?

¹² Zwróćmy uwagę na przykład pewnego małżeństwa pionierów, które wzięło sobie do serca ostrzeżenie Jezusa. W ich zborze było małżeństwo, które zostało niedawno ochrzczone i pochodziło z bardzo konserwatywnej rodziny. Uważało ono, że chrześcijanie nie powinni chodzić do kina — nawet na filmy, którym nie można nic zarzucić. Było w szoku, kiedy dowiedziało się, że wspomniani wcześniej pionierzy poszli do kina. Dlatego małżeństwo pionierów postanowiło więcej tego nie robić i zaczekać, aż nowo ochrzczony brat i siostra wyszkolą  swoje sumienie i lepiej zrozumieją, co jest właściwe, a co nie (Hebr. 5:14). Takim niesamolubnym postępowaniem pionierzy pokazali, że naprawdę kochają brata i siostrę — nie tylko słowem, ale też czynem (Rzym. 14:19-21; 1 Jana 3:18).

13. Jak moglibyśmy się przyczynić do tego, że ktoś zgrzeszy?

¹³ Moglibyśmy też kogoś zgorszyć, gdybyśmy w jakiś sposób przyczynili się do tego, że zgrzeszy. Jak mogłoby do tego dojść? Wyobraź sobie następującą sytuację. Pewnemu człowiekowi, który studiuje Biblię, ale jest alkoholikiem, po długiej walce udaje się w końcu zerwać z nałogiem. Człowiek ten rozumie, że już w ogóle nie może pić alkoholu. Robi szybkie postępy i zostaje ochrzczony. Później ktoś zaprasza go w gości. Gospodarz w dobrej wierze zachęca go, żeby napił się alkoholu. Mówi mu: „Teraz jesteś chrześcijaninem. Oddziałuje na ciebie duch święty. Jednym z jego owoców jest panowanie nad sobą. Jeśli więc nad sobą panujesz, to możesz z umiarem korzystać z alkoholu”. Byłoby to bardzo smutne, gdyby nowy brat posłuchał tej złej rady i w rezultacie znowu wpadł w nałóg.

14. Jak zebrania pomagają nam stosować się do poleceń z Filipian 1:10?

¹⁴ W stosowaniu się do poleceń zawartych w Liście do Filipian 1:10 pomagają nam zebrania. Po pierwsze, przypominają nam o tym, co zdaniem Jehowy naprawdę się liczy. Po drugie, uczymy  się na nich stosować to, czego się dowiadujemy, i dzięki temu być bez skazy. Po trzecie, zebrania zachęcają nas „do miłości i dobrych uczynków” (Hebr. 10:24, 25). Im częściej jesteśmy zachęcani przez naszych braci, tym silniejsza staje się nasza miłość do nich i do Jehowy. A jeśli kochamy Boga i braci, będziemy ze wszystkich sił unikać tego, co mogłoby zgorszyć innych.

15. Co to znaczy ‛w obfitości wydawać prawe owoce’?

¹⁵ Paweł żarliwie się modlił, żeby Filipianie „w obfitości wydawali prawe owoce” (Filip. 1:11). Z pewnością w skład tych „prawych owoców” wchodziła miłość do Jehowy i Jego sług. Obejmowały one też rozmawianie z innymi o wierze w Jezusa i naszej wspaniałej nadziei. W Liście do Filipian 2:15 znajdujemy inny przykład — mamy być „jak źródła światła”. Porównanie to jest trafne, ponieważ Jezus nazwał swoich naśladowców „światłem świata” (Mat. 5:14-16). Polecił im też ‛pozyskiwać uczniów’ i powiedział, że będą jego „świadkami (...) aż do najdalszego miejsca na ziemi” (Mat. 28:18-20; Dzieje 1:8). Wydajemy „prawe owoce”, jeśli angażujemy się w tę ważną pracę.

16. Jak Filipian 1:12-14 dowodzi, że niezależnie od warunków możemy być „źródłami światła”? (Zobacz ilustrację na stronie tytułowej).

¹⁶ Niezależnie od naszych warunków możemy być „źródłami światła”. Czasem coś, co wydaje się przeszkodą w głoszeniu, staje się tak naprawdę okazją do dania świadectwa. Na przykład kiedy apostoł Paweł przebywał w areszcie domowym w Rzymie, napisał List do Filipian.  Łańcuchy nie powstrzymały go też od głoszenia strażnikom i gościom. To, że w takich warunkach Paweł gorliwie głosił, dodawało innym braciom odwagi potrzebnej, żeby ‛nieustraszenie głosić słowo Boże’ (odczytaj Filipian 1:12-14; 4:22).

17. Podaj współczesny przykład tego, jak można głosić pomimo trudnych warunków.

¹⁷ Odwagę apostoła Pawła naśladuje wiele braci i sióstr. Mieszkają oni w krajach, gdzie nie wolno głosić publicznie ani od domu do domu, dlatego muszą szukać innych okazji, żeby mówić o dobrej nowinie (Mat. 10:16-20). W jednym z takich krajów pewien nadzorca obwodu zachęcił głosicieli, żeby starali się stworzyć i opracowywać „tereny” składające się z krewnych, sąsiadów, kolegów ze szkoły i z pracy oraz znajomych. W ciągu dwóch lat liczba zborów w tym obwodzie znacznie wzrosła. Nawet jeśli nie mieszkamy w kraju, w którym głoszenie jest zakazane, możemy nauczyć się czegoś ważnego z przykładu naszych pomysłowych braci i sióstr: Jeśli robimy, co możemy, żeby głosić, Jehowa na pewno nam to umożliwi, nawet wtedy, kiedy jest to trudne (Filip. 2:13).

18. Co powinniśmy być zdecydowani robić?

¹⁸ W niezwykle ważnym czasie, w którym żyjemy, bądźmy zdecydowani stosować rady, których pod natchnieniem udzielił apostoł Paweł w Liście do Filipian. Pamiętajmy o tym, co naprawdę się liczy, bądźmy bez skazy, unikajmy gorszenia innych i wydawajmy prawe owoce. Wtedy nasza miłość będzie wzrastała i będziemy przynosić chwałę naszemu kochającemu Ojcu, Jehowie.