1-3. W jakich sytuacjach słudzy Jehowy czasami płaczą?

 KIEDY ostatnio płakałeś? Bywa, że płaczemy z radości, ale zwykle robimy to ze smutku. Jest tak na przykład wtedy, gdy stracimy bliską osobę. Lorilei * z USA napisała: „Po śmierci mojej córki nieraz tak bardzo cierpiałam, że nic nie było w stanie mnie pocieszyć. Zastanawiałam się, czy moje zdruzgotane serce da radę to znieść”.

² Możemy płakać również z innych powodów. Hiromi, pionierka z Japonii, przyznaje: „Czasami jest mi bardzo smutno, że ludzie, którym głoszę, są obojętni. Zdarza się, że ze łzami w oczach proszę Jehowę, żeby pomógł mi znaleźć kogoś, kto szuka prawdy”.

³ Czy też niekiedy czujesz się podobnie jak te siostry? Wielu z nas tak (1 Piotra 5:9). Chcemy ‛służyć Jehowie z radością’, ale bywają chwile, że służymy Mu ze łzami — z powodu żałoby, zniechęcenia czy innych stresujących sytuacji, które są próbą naszej lojalności (Ps. 6:6; 100:2). Jak możemy sobie radzić z takimi przytłaczającymi uczuciami?

4. Co omówimy w tym artykule?

⁴ Dużo możemy się nauczyć z przykładu Jezusa. On też nieraz przeżywał tak silne emocje, że zaczynał płakać (Jana 11:35; Łuk. 19:41; 22:44; Hebr. 5:7). W tym artykule omówimy te sytuacje i zobaczymy, czego uczą nas one o Jezusie oraz o Jehowie. Poza tym zobaczymy, co sami możemy zrobić w sytuacjach, które wywołują w nas płacz.

5. Co mówi nam o Jezusie relacja z Jana 11:32-36?

⁵ Zimą 32 roku zachorował i umarł przyjaciel Jezusa Łazarz (Jana 11:3, 14). Miał on dwie siostry, Marię i Martę. Jezus bardzo kochał całą tę rodzinę. Po śmierci ukochanego brata Maria i Marta były zrozpaczone. Jezus poszedł do nich do Betanii. Gdy Marta usłyszała, że nadchodzi, wybiegła mu na spotkanie. Wyobraźmy sobie, jak silne emocje nią targały, kiedy mówiła: „Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł” (Jana 11:21). Gdy chwilę później Jezus zobaczył Marię i inne zapłakane osoby, sam zaczął płakać (odczytaj Jana 11:32-36).

6. Dlaczego Jezus zaczął płakać?

⁶ Dlaczego Jezus zaczął wtedy płakać? W leksykonie Wnikliwe poznawanie Pism możemy przeczytać: „Kiedy po śmierci swego przyjaciela Łazarza ujrzał żal jego sióstr, sam ‚westchnął w duchu i (...) począł ronić łzy’” *. Jezus mógł myśleć o bólu, jaki dokuczał Łazarzowi w czasie choroby, i wyobrażać sobie, jak musiał się on czuć, gdy zdał sobie sprawę, że niedługo umrze. Z pewnością do płaczu pobudził też Jezusa widok Marii i Marty, załamanych po śmierci brata. Jeśli sam straciłeś przyjaciela albo członka rodziny, takie uczucia niewątpliwie nie są ci obce. Omówmy teraz trzy wnioski, które płyną z tego zdarzenia.

7. Co mówi nam o Jehowie to, że Jezus zapłakał po śmierci Łazarza?

⁷ Jehowa rozumie twoje uczucia. Jezus jest „dokładnym odzwierciedleniem” osobowości swojego Ojca (Hebr. 1:3). Kiedy zapłakał, pokazał, co czuje sam Jehowa (Jana 14:9). Jeśli przeżywasz stratę kogoś bliskiego, możesz być pewny, że Jehowa nie tylko widzi, że cierpisz, ale też bardzo ci współczuje.  I pragnie ukoić twój ból (Ps. 34:18; 147:3).

8. Dlaczego możemy być przekonani, że Jezus wskrzesi naszych zmarłych bliskich?

⁸ Jezus pragnie wskrzesić twoich zmarłych bliskich. Krótko przed tym, jak zapłakał, zapewnił Martę: „Twój brat zmartwychwstanie”. Marta mu uwierzyła (Jana 11:23-27). Jako wierna czcicielka Jehowy musiała wiedzieć o dawnych wskrzeszeniach, których dokonali Eliasz i Elizeusz (1 Król. 17:17-24; 2 Król. 4:32-37). I na pewno też słyszała o wskrzeszeniach, których dokonał Jezus (Łuk. 7:11-15; 8:41, 42, 49-56). Ty również możesz być przekonany, że znowu zobaczysz swoich bliskich, którzy zmarli. To, że Jezus zapłakał, pocieszając pogrążonych w smutku przyjaciół, dowodzi, że bardzo pragnie wskrzesić zmarłych!

9. Jak możesz naśladować Jezusa i wspierać tych, którzy są w żałobie? Podaj przykład.

⁹ Wspieraj tych, którzy są w żałobie. Jezus nie tylko płakał razem z Martą i Marią, ale też słuchał ich i je pocieszał. Możemy robić to samo dla osób, które są w żałobie. Dan, starszy z Australii, mówi: „Kiedy zmarła moja żona, potrzebowałem wsparcia. Kilka małżeństw było gotowych wysłuchać mnie o każdej porze dnia i nocy. Pozwalali mi się wyżalić i nie byli zażenowani, kiedy płakałem. Proponowali mi też praktyczną pomoc, na przykład umycie samochodu, zrobienie zakupów czy przygotowanie posiłku, gdy sam nie miałem na to sił. I często się ze mną modlili. Pokazali, że są prawdziwymi przyjaciółmi, na których ‚można polegać w chwilach udręki’” (Prz. 17:17).

10. Opisz wydarzenie zanotowane w Łukasza 19:36-40 oraz to, co się stało potem.

¹⁰ Dnia 9 nisan 33 roku Jezus wyruszył do Jerozolimy. Na drodze prowadzącej do miasta tłumnie zebrali się ludzie i rozkładali przed nim swoje szaty, czym pokazywali, że uznają go za Króla. Było to bardzo radosne wydarzenie (odczytaj Łukasza 19:36-40). Jego uczniowie mogli więc być zaskoczeni tym, co się stało wkrótce potem. „Gdy [Jezus] zbliżał się do Jerozolimy, popatrzył na nią i nad nią zapłakał”. Ze łzami w oczach zapowiedział, że jej mieszkańców czeka smutny los (Łuk. 19:41-44).

11. Dlaczego Jezus zapłakał nad mieszkańcami Jerozolimy?

¹¹ Chociaż Jezus został w Jerozolimie ciepło przywitany, to zdawał sobie sprawę, że większość jego rodaków nie przyjmie dobrej nowiny o Królestwie. Bardzo go to bolało, bo wiedział, że w rezultacie Jerozolima zostanie zburzona, a ci, którzy przeżyją, trafią do niewoli (Łuk. 21:20-24). I rzeczywiście, większość Żydów go odrzuciła. A jak ludzie reagują na dobrą nowinę tam, gdzie ty mieszkasz? Możliwe, że tylko niewielu jej słucha. Jeśli tak, to czego możesz się nauczyć z faktu, że Jezus zapłakał nad mieszkańcami Jerozolimy? Rozważmy trzy wnioski.

12. Co mówi nam o Jehowie to, że Jezus zapłakał nad mieszkańcami Jerozolimy?

¹² Jehowa bardzo przejmuje się losem ludzi. To, że Jezus wtedy zapłakał, przypomina nam, jak bardzo Jehowie zależy na ludziach. On „nie chce, żeby  ktokolwiek został zgładzony, ale żeby wszyscy zdobyli się na skruchę” (2 Piotra 3:9). Dzisiaj możemy okazywać miłość naszym bliźnim, kiedy robimy, co możemy, żeby trafić do ich serc z dobrą nowiną (Mat. 22:39).

13, 14. Jak Jezus okazywał ludziom współczucie i jak możemy go w tym naśladować?

¹³ Jezus wysilał się w służbie. Pokazał, że kocha ludzi, nauczając ich przy każdej okazji (Łuk. 19:47, 48). Robił to, pobudzany współczuciem. Czasami jego nauk słuchało tak dużo osób, że on i jego uczniowie „nawet nie mogli zjeść posiłku” (Marka 3:20). A gdy jeden z jego słuchaczy wolał się spotkać nocą, Jezus chętnie się na to zgodził (Jana 3:1, 2). Większość z tych, którzy słuchali Jezusa, nie została jego uczniami. Ale wszystkim dał dokładne świadectwo. Dzisiaj my też chcemy, żeby każdy miał możliwość usłyszeć dobrą nowinę (Dzieje 10:42). W tym celu być może będziemy musieli zmienić coś w sposobie głoszenia.

¹⁴ Zdobywaj się na zmiany. Jeśli zawsze głosimy o tej samej porze, możemy nie dotrzeć do tych, którzy zareagowaliby pozytywnie. Pionierka o imieniu Matilda mówi: „Razem z mężem próbujemy odwiedzać ludzi o różnych porach. Wcześnie rano głosimy na terenie handlowo-usługowym. W południe, kiedy wiele osób się przemieszcza, stoimy przy wózkach z literaturą. A w późniejszych godzinach udaje nam się zastać więcej ludzi w domach”. Zamiast trzymać się planu służby, który jest wygodny dla nas, bądźmy gotowi zmieniać pory głoszenia, żeby spotkać jak najwięcej ludzi. Jeśli tak robimy, Jehowa na pewno bardzo się cieszy.

15. Co w myśl Łukasza 22:39-44 stało się w ostatnią noc ziemskiego życia Jezusa?

¹⁵ Nocą 14 nisan 33 roku Jezus poszedł do ogrodu Getsemani. Otworzył tam swoje serce przed Jehową (odczytaj Łukasza 22:39-44). W tych trudnych  chwilach „z głośnymi okrzykami i ze łzami zanosił błagania” (Hebr. 5:7). O co się modlił w tę ostatnią noc przed śmiercią? O siły, których potrzebował, żeby pozostać lojalnym wobec Jehowy i spełnić Jego wolę. Jehowa wysłuchał tej żarliwej modlitwy swojego Syna i wysłał anioła, żeby go umocnił.

16. Dlaczego Jezus płakał, gdy modlił się w ogrodzie Getsemani?

¹⁶ Dlaczego podczas tej modlitwy Jezus płakał? Niewątpliwie bardzo martwił się tym, że zostanie uznany za bluźniercę. Był też świadomy, jak ogromna odpowiedzialność na nim spoczywa — uświęcenie imienia Ojca. Być może i ty przeżywasz stresujące sytuacje, które wystawiają na próbę twoją lojalność wobec Jehowy. Jeśli tak, to czego możesz się nauczyć z faktu, że Jezus zapłakał w ogrodzie Getsemani? Omówmy trzy wnioski.

17. Co mówi nam o Jehowie to, że odpowiedział na gorące błagania Jezusa?

¹⁷ Jehowa wysłuchuje twoich błagań. Jezusowi najbardziej zależało na tym, żeby pozostać lojalnym wobec swojego Ojca i uświęcić Jego imię. Dlatego Jehowa wysłuchał jego gorących błagań. Jeśli tobie też zależy na tym samym, co Jezusowi, Jehowa na pewno odpowie na twoje modlitwy o pomoc (Ps. 145:18, 19).

18. Dlaczego Jezusa można nazwać współczującym przyjacielem?

¹⁸ Jezus potrafi wczuć się w twoje położenie. Kiedy jesteśmy w udręce, może nas bardzo pocieszyć współczujący przyjaciel, zwłaszcza jeśli przeżył coś podobnego do nas. Jezus jest właśnie takim przyjacielem. Wie, jak to jest czuć się słabym i potrzebować pomocy. Dobrze nas rozumie i zadba o to, żebyśmy „w stosownym czasie” otrzymali wsparcie (Hebr. 4:15, 16, NŚ, 1997). On sam przyjął pomoc anioła w ogrodzie Getsemani i my też powinniśmy chętnie przyjmować pomoc, jaką zapewnia nam Jehowa — czy to za pośrednictwem publikacji, filmów, przemówień, czy zachęcających wizyt starszych zboru albo innych dojrzałych przyjaciół.

19. Co może cię umocnić? Podaj przykład.

 ¹⁹ Jehowa może udzielić ci „pokoju Bożego”. W jaki sposób Jehowa nas umacnia? Kiedy się modlimy, otrzymujemy „pokój Boży, którego ludzki umysł nie jest w stanie pojąć” (Filip. 4:6, 7). Uspokaja on nasze serca i pomaga nam trzeźwo myśleć. Zobaczmy, jak sprawdza się to w wypadku siostry o imieniu Luz. Opowiada: „Walczę z uczuciem osamotnienia. Z tego powodu czasami nachodzi mnie myśl, że Jehowa mnie nie kocha. Ale wtedy od razu mówię Mu, co czuję. Modlitwa pozwala mi zapanować nad emocjami”. Jak pokazują przeżycia tej siostry, dzięki modlitwie możemy odzyskać spokój.

20. Czego uczymy się z sytuacji, w których Jezus płakał?

²⁰ To, że Jezus nieraz płakał, dodaje nam otuchy i wiele nas uczy. Przypomina nam, żebyśmy wspierali przyjaciół, którzy są w żałobie, i ufali, że Jehowa i Jezus wesprą nas, kiedy sami stracimy kogoś bliskiego. Motywuje nas do tego, żebyśmy głosili i nauczali ze współczuciem — pięknym przymiotem Jehowy Boga i Jezusa Chrystusa. I bardzo nas pociesza, bo wiemy, że Jehowa i Jego ukochany Syn rozumieją nasze uczucia i słabości i chcą nam pomagać, żebyśmy zachowali lojalność. Bierzmy więc sobie do serca to, czego się nauczyliśmy, a doczekamy czasu, gdy Jehowa spełni swoją wspaniałą obietnicę i „otrze z (...) [naszych] oczu wszystkie łzy”! (Obj. 21:4).