„ZOSTAŁAM ochrzczona w wieku 15 lat. Pół roku później podjęłam pomocniczą służbę pionierską. Po roku złożyłam wniosek do stałej służby pionierskiej. Kiedy skończyłam szkołę średnią, zamierzałam przenieść się na teren z większymi potrzebami. Chciałam wyjechać gdzieś daleko od babci, z którą mieszkałam, ale która nie była Świadkiem Jehowy. Bardzo się rozczarowałam, gdy nadzorca obwodu powiedział, że najlepiej gdybym została w rodzinnym mieście. Starałam się nie dać poznać po sobie, co czuję, i ze spuszczoną głową odeszłam, by jeszcze raz wszystko przemyśleć. Powiedziałam do mojej przyszłej współpracowniczki: ‚Wiesz, chyba zachowuję się jak Jonasz. Ale Jonasz w końcu poszedł do Niniwy, to i ja pójdę tam, gdzie mnie skierowano’.

„Od czterech lat jestem pionierką w rodzinnym mieście. Mogę dziś ocenić, jak mądrze postąpiłam, poddając się kierownictwu Jehowy. Największym problemem było moje negatywne nastawienie. Teraz zaznaję mnóstwo radości, gdyż w jednym miesiącu udało mi się przeprowadzić 24 studia biblijne. Dzięki Jehowie założyłam też studium z moją przeciwną kiedyś babcią”.

Pewna zainteresowana z Fidżi musiała wybrać między kongresem Świadków Jehowy a przyjęciem urodzinowym jednego z krewnych męża. Mąż pozwolił jej pójść na kongres. Kobieta ta powiedziała, że dołączy do niego po zakończeniu programu. Jednak po kongresie doszła do wniosku, że gdyby wzięła udział w przyjęciu urodzinowym, naraziłaby na niebezpieczeństwo swoje usposobienie duchowe. Dlatego została w domu.

Na przyjęciu mąż powiedział krewnym, że żona przyjdzie po zakończeniu „zjazdu Świadków”. Ale oni odparli: „Na pewno nie przyjdzie, bo Świadkowie Jehowy nie obchodzą urodzin!” *.

Mąż był dumny, ponieważ jego żona postąpiła zgodnie ze swoimi wierzeniami i sumieniem. Jej lojalność umożliwiła danie świadectwa jemu oraz innym osobom. Jaki był tego rezultat? Mężczyzna ten zaczął studiować Biblię i chodzić z żoną na zebrania.