1. Dlaczego nie dziwi nas powszechny brak zaufania?

 W ŚWIECIE Szatana ludzie nie wiedzą, komu mogą zaufać. Często są rozczarowani postępowaniem biznesmenów, polityków i przywódców religijnych. Wiele osób czuje, że nie może zaufać przyjaciołom, sąsiadom, a nawet członkom rodziny. Nie powinno nas to dziwić. W Biblii zapowiedziano: „W dniach ostatnich (...) ludzie będą (...) nielojalni, (...) będą rzucać oszczerstwa, (...) dopuszczać się zdrady”. Inaczej mówiąc, mieli odzwierciedlać osobowość „boga tego świata”, któremu wcale nie można zaufać (2 Tym. 3:1-4; 2 Kor. 4:4).

2. (a) Komu możemy naprawdę zaufać? (b) Nad czym niektórzy się zastanawiają?

² Jako chrześcijanie wiemy, że możemy w pełni ufać Jehowie (Jer. 17:7, 8). Jesteśmy przekonani, że On nas kocha i że ‛nigdy nie opuści’ swoich przyjaciół (Ps. 9:10). Możemy też zaufać Chrystusowi Jezusowi, ponieważ oddał za nas życie (1 Piotra 3:18). I sami się przekonaliśmy, że Biblia zapewnia godne zaufania wskazówki (2 Tym. 3:16, 17). Mamy pewność, że możemy zaufać Jehowie, Jezusowi oraz Biblii. Ale niektórzy zastanawiają się, czy zawsze mogą ufać swoim braciom i siostrom. Jakie mamy podstawy, żeby ufać współwyznawcom?

3. Jaki mamy niezwykły zaszczyt? (Marka 10:29, 30).

³ Jehowa zaprosił nas, żebyśmy byli częścią ogólnoświatowej rodziny Jego czcicieli. To wyjątkowy zaszczyt i odnosimy z tego wiele korzyści! (Odczytaj Marka 10:29, 30). Na całym świecie mamy braci i siostry, którzy tak jak my kochają Jehowę i z całych sił starają się żyć  zgodnie z Jego zasadami. Mogą mówić innym językiem albo różnić się od nas kulturą czy ubiorem, ale nawet jeśli spotykamy ich po raz pierwszy, czujemy się z nimi blisko związani. Szczególnie cenimy sobie to, że możemy razem z nimi wielbić naszego kochającego niebiańskiego Ojca (Ps. 133:1).

4. Dlaczego potrzebujemy naszych braci i sióstr?

⁴ Teraz bardziej niż kiedykolwiek powinniśmy zachowywać jedność z naszymi braćmi i siostrami. Czasami pomagają nam oni nosić nasze brzemiona (Rzym. 15:1; Gal. 6:2). Zachęcają nas też do angażowania się w służbę dla Jehowy i dbania o usposobienie duchowe (1 Tes. 5:11; Hebr. 10:23-25). Pomyśl, jak byśmy się czuli bez ich wsparcia w walce z naszymi wspólnymi wrogami — Szatanem Diabłem i jego niegodziwym światem. Szatan i ci, którzy mu podlegają, wkrótce zaatakują sług Bożych. Wyobraź sobie, jak będziemy wtedy wdzięczni, że mamy obok siebie braci i siostry!

5. Dlaczego niektórym trudno jest ufać współwyznawcom?

⁵ Niektórym jednak trudno jest ufać współwyznawcom. Być może któryś z nich zawiódł ich zaufanie lub nie dotrzymał obietnicy. Albo powiedział lub zrobił coś, co bardzo ich zraniło. Takie przeżycia mogą podkopać zaufanie do innych. Co więc pomoże nam je budować?

6. Jak w budowaniu zaufania pomaga nam miłość? (1 Koryntian 13:4-8).

⁶ Podstawą zaufania jest miłość. W 1 Liście do Koryntian, rozdziale 13, wymieniono wiele aspektów miłości, które pomogą nam budować albo odbudować  zaufanie do innych (odczytaj 1 Koryntian 13:4-8). Na przykład w wersecie 4 czytamy, że „miłość jest cierpliwa i życzliwa”. Jehowa jest wobec nas cierpliwy, nawet kiedy grzeszymy. Dlatego my też musimy być cierpliwi wobec naszych braci, nawet kiedy powiedzą lub zrobią coś, co nas zirytuje albo zrani. Z kolei werset 5 mówi: „[Miłość] nie daje się rozdrażnić. Nie prowadzi rachunku krzywd”. Nie chcemy „prowadzić rachunku krzywd”, czyli zapamiętywać przewinień, które współwyznawcy popełnili wobec nas. Księga Kaznodziei 7:9 zachęca, żeby ‛się szybko nie obrażać’. O wiele lepiej stosować się do słów z Listu do Efezjan 4:26: „Nie pozwólcie, żeby słońce zaszło, gdy wciąż jesteście rozgniewani”.

7. Jak w budowaniu zaufania pomaga nam zasada z Mateusza 7:1-5?

⁷ W budowaniu zaufania do naszych braci i sióstr pomaga też patrzenie na nich tak jak Jehowa. On ich kocha i nie zapamiętuje ich grzechów, więc my też nie powinniśmy tego robić (Ps. 130:3). Zamiast skupiać się na ich błędach, powinniśmy starać się dostrzegać ich zalety i koncentrować się na tym, co dobrego mogą zrobić (odczytaj Mateusza 7:1-5). Nie kwestionujemy ich pobudek, bo miłość „wszystkiemu wierzy” (1 Kor. 13:7). Te słowa nie oznaczają, że mamy ślepo wierzyć innym. Ale Jehowa oczekuje, że będziemy im ufać, bo dowodzą, że są tego godni b.

8. Jak możesz budować zaufanie do współwyznawców?

⁸ Budowanie zaufania do współwyznawców wymaga czasu. Jak możesz to robić? Postaraj się lepiej ich poznać. Rozmawiaj z nimi na zebraniach. Współpracuj z nimi w służbie. Okazuj im cierpliwość, dzięki czemu będą mogli pokazać, że są godni zaufania. Jeśli dopiero kogoś poznajesz, być może nie będziesz wyjawiał mu o sobie wszystkich szczegółów. Ale w miarę jak wasze relacje stają się bliższe, prawdopodobnie będziesz swobodniej mówił o swoich uczuciach (Łuk. 16:10). A co, jeśli współwyznawca zawiedzie twoje zaufanie? Nie spisuj go szybko na straty. Daj sobie czas. Nie pozwól, żeby postępowanie niektórych osób zniechęciło cię do ufania wszystkim braciom. Przeanalizujemy teraz przykłady wiernych sług Jehowy, którzy mimo rozczarowań dalej okazywali innym zaufanie.

9. (a) Jak Anna pokazała, że dalej ufa Jehowie mimo błędów Jego przedstawicieli? (b) Czego uczysz się od Anny o ufaniu osobom, które Jehowa wybrał, żeby przewodzili Jego ludowi? (Zobacz ilustrację).

⁹ Czy rozczarowało cię kiedyś postępowanie brata mającego odpowiedzialne zadania? Jeśli tak, to możesz odnieść korzyść z przykładu Anny. W tamtym czasie w wielbieniu Jehowy przewodził Izraelitom arcykapłan Heli. Ale jego rodzina nie dawała dobrego przykładu. Jego synowie, którzy byli kapłanami, bez przerwy dopuszczali się haniebnego, niemoralnego postępowania. Jednak Heli nie skarcił ich tak, jak na to  zasługiwali. Jehowa jeszcze przez jakiś czas pozwolił mu sprawować swój urząd. Ale Anna nie stwierdziła, że nie będzie wielbić Jehowy w przybytku, dopóki Heli jest arcykapłanem. Kiedy Heli zobaczył, jak Anna modli się w wielkiej udręce, uznał, że jest pijana. Zamiast zbadać fakty, skrytykował ją (1 Sam. 1:12-16). Mimo to Anna była gotowa dotrzymać swojej przysięgi, że jeśli urodzi syna, odda go na służbę w przybytku, gdzie będzie pod opieką Helego (1 Sam. 1:11). Czy postępowanie synów Helego wymagało zdecydowanych działań? Tak, i Jehowa podjął je w odpowiednim momencie (1 Sam. 4:17). A w międzyczasie nagrodził Annę — dał jej syna, Samuela (1 Sam. 1:17-20).

10. Jak król Dawid okazywał innym zaufanie mimo rozczarowań?

¹⁰ Czy kiedyś czułeś się zdradzony przez bliskiego przyjaciela? Jeśli tak, zastanów się nad przykładem króla Dawida. Miał on przyjaciela o imieniu Achitofel. Ale kiedy syn Dawida Absalom próbował przejąć władzę królewską, Achitofel dołączył do jego buntu. Jak bolesne musiało być dla Dawida to, że zdradził go zarówno własny syn, jak i człowiek, którego uważał za przyjaciela! Jednak Dawid nie pozwolił, żeby powstrzymało go to przed ufaniem innym. Dalej darzył zaufaniem swojego lojalnego przyjaciela Chuszaja, który nie przyłączył się do buntu. A Chuszaj go nie zawiódł. Udowodnił, że jest dobrym przyjacielem — żeby pomóc Dawidowi, ryzykował nawet życie (2 Sam. 17:1-16).

11. W jaki sposób jeden ze sług Nabala okazał zaufanie?

¹¹ Rozważmy też przykład jednego ze sług Nabala. Dawid i jego ludzie życzliwie ochraniali sług bogatego Izraelity o imieniu Nabal. Pewnego razu Dawid poprosił go, żeby dał jego ludziom tyle żywności, ile jest w stanie. Nabal odrzucił tę rozsądną prośbę. Dawid tak się rozgniewał, że chciał zabić wszystkich mężczyzn z jego domu. Jeden ze sług Nabala  opowiedział o tej sytuacji jego żonie Abigail. Wiedział, że jego życie jest w jej rękach. Nie uciekł, ale był pewien, że Abigail poradzi sobie z tą sytuacją. Jego zaufanie mogło wynikać z faktu, że Abigail zyskała opinię mądrej kobiety. I się nie zawiódł. Abigail postąpiła odważnie, dzięki czemu udało jej się odwieść Dawida od zrealizowania jego planu (1 Sam. 25:2-35). Wierzyła, że Dawid zachowa się rozsądnie.

12. Jak Jezus pokazał, że ufa swoim uczniom mimo ich błędów?

¹² Jezus darzył zaufaniem swoich uczniów mimo ich błędów (Jana 15:15, 16). Kiedy Jakub i Jan poprosili Jezusa o zaszczytną pozycję w Królestwie, nie zakwestionował pobudek, dla których służą Jehowie, ani nie wykluczył ich z grona apostołów (Marka 10:35-40). Później, w noc aresztowania Jezusa, wszyscy jego uczniowie go opuścili (Mat. 26:56). Jednak on nigdy nie stracił do nich zaufania. Był świadomy ich niedoskonałości, ale „kochał ich aż do końca” (Jana 13:1). Kiedy zmartwychwstał, powierzył nawet 11 wiernym apostołom odpowiedzialne zadanie — mieli przewodzić w dziele pozyskiwania uczniów i troszczyć się o jego cenne owce (Mat. 28:19, 20; Jana 21:15-17). Rzeczywiście, udowodnili oni, że zasługują na zaufanie. Wszyscy wiernie pełnili służbę aż do śmierci. Bez wątpienia Anna, Dawid, sługa Nabala, Abigail i Jezus dali piękny przykład ufania niedoskonałym ludziom.

13. Co może nam utrudniać okazywanie zaufania?

¹³ Czy kiedyś powierzyłeś współwyznawcy poufną informację, a on zawiódł twoje zaufanie? Może to być bardzo bolesne. Pewna siostra zwierzyła się ze swojej prywatnej sprawy starszemu zboru. Następnego dnia żona tego starszego zadzwoniła do niej, żeby ją pokrzepić. Z rozmowy wynikało, że o wszystkim wie. Co zrozumiałe, zaufanie siostry do tego starszego zostało nadszarpnięte. Mimo to zwróciła się do innego nadzorcy, a on pomógł jej odbudować zaufanie do starszych.

14. Co pomogło pewnemu bratu odbudować zaufanie?

¹⁴ Jeden brat przez długi czas był w konflikcie z dwoma starszymi, których uważał za niegodnych zaufania. Zaczął jednak rozmyślać nad słowami pewnego brata, którego bardzo szanował. Było to proste, ale dobitne stwierdzenie: „Naszym wrogiem jest Szatan, a nie nasi bracia”. Przemyślał te słowa z modlitwą. Ostatecznie pogodził się z oboma starszymi.

15. Dlaczego odbudowanie zaufania może wymagać czasu? Podaj przykład.

¹⁵ Czy straciłeś kiedyś przywilej służby? Może to być bardzo przykre przeżycie. Zobaczmy, co spotkało siostrę o imieniu Grete i jej matkę. Obie lojalnie służyły Jehowie. Mieszkały w Niemczech, gdzie w latach trzydziestych pod rządami nazistów nasza działalność była zakazana. Grete zajmowała się powielaniem Strażnicy dla współwyznawców. Ale kiedy bracia dowiedzieli się, że jej ojciec sprzeciwia się prawdzie, odebrali jej ten przywilej, bo bali się, że wyjawi on władzom poufne informacje. Ale to nie jedyna próba, jaka spotkała Grete. W trakcie II wojny światowej bracia nie dawali jej ani jej matce czasopism, a kiedy spotkali  je na ulicy, nie chcieli z nimi rozmawiać. To naprawdę bolało! Rany były głębokie. Grete wspomina, że długo nie potrafiła przebaczyć ani ponownie zaufać tym braciom. Z czasem jednak zrozumiała, że sam Jehowa im przebaczył, więc ona też powinna c.

16. Dlaczego nie możemy pozwolić, żeby różne sytuacje przeszkodziły nam w okazywaniu zaufania braciom i siostrom?

¹⁶ Jeśli sam znalazłeś się w takiej przygnębiającej sytuacji, staraj się odbudować zaufanie do innych. Może to wymagać czasu, ale warto zdobyć się na wysiłek. Posłużmy się przykładem. Jeśli kiedyś zatrułeś się jakimś jedzeniem, następnym razem pewnie będziesz ostrożniejszy. Ale jedno zatrucie nie sprawi, że w ogóle przestaniesz jeść. Podobnie jedno złe przeżycie nie powinno osłabić naszego zaufania do wszystkich braci i sióstr, którzy przecież są niedoskonali. Kiedy odbudujemy zaufanie, będziemy szczęśliwsi. Poza tym łatwiej będzie się nam skupić na tym, co my możemy zrobić, żeby w zborze wszyscy sobie nawzajem ufali.

17. Dlaczego zaufanie jest tak ważne i co omówimy w następnym artykule?

¹⁷ W świecie Szatana zaufanie należy do rzadkości, ale miłość sprawia, że w naszej ogólnoświatowej społeczności braterskiej jest zupełnie inaczej. Dzięki takiemu zaufaniu panuje wśród nas radość i jedność. A to będzie stanowić dla nas ochronę, gdy nadejdą trudniejsze czasy. Co powinieneś zrobić, jeśli ktoś zawiódł twoje zaufanie? Staraj się patrzeć na sprawy z punktu widzenia Jehowy, zastosuj zasady biblijne, pielęgnuj głęboką miłość do naszych braci i ucz się z opisanych w Biblii przykładów. Naprawdę możemy przezwyciężyć zranione uczucia i odbudować zaufanie do innych. Kiedy tak zrobimy, będziemy mieli wielu przyjaciół, którzy są ‛bardziej przywiązani niż brat’ (Prz. 18:24). Oczywiście zaufanie wymaga wysiłków obu stron. W następnym artykule omówimy, jak możemy dowieść, że my też jesteśmy godni zaufania.