Obchodzenie Pamiątki w sposób godny

JEZUS ustanowił Pamiątkę wieczorem dnia 14 Nisan 33 roku n.e. * Co do tej daty nie ma żadnych wątpliwości, gdyż nieco wcześniej obchodził z 12 apostołami uroczystość Paschy. Odprawił zdrajcę, Judasza, a następnie „wziął chleb, pobłogosławił, połamał go i dał im, i rzekł: ‚Bierzcie, to oznacza moje ciało’. A wziąwszy kielich, złożył podziękowania i dał im go, i wszyscy z niego pili. I rzekł do nich: ‚To oznacza moją „krew przymierza”, która ma być wylana za wielu’” (Marka 14:22-24).

Jezus nakazał uczniom upamiętniać swą śmierć ze względu na jej doniosłe znaczenie (Łukasza 22:19; 1 Koryntian 11:23-26). Jedynie jego ofiara mogła wybawić ludzkość od przekleństwa odziedziczonego grzechu i śmierci (Rzymian 5:12; 6:23). Chleb i wino użyte przez Jezusa symbolizowały jego doskonałe ciało i krew. Dzięki temu, że znamy datę ustanowienia tej uroczystości, możemy ją co roku obchodzić w odpowiednim dniu, podobnie jak świętowano żydowską Paschę. Musimy jednak czynić to w sposób godny. Dlaczego?

Apostoł Paweł powiedział, iż osoby spożywające emblematy w postaci chleba i wina będą ‛obwieszczać śmierć Pana, aż on przybędzie’ (1 Koryntian 11:26). A zatem ta uroczystość ma się skupiać na śmierci Jezusa i jej znaczeniu dla ludzkości. Powinna mieć poważny charakter i sprzyjać rozmyślaniom nad dobrocią Bożą oraz nad tym, ile zawdzięczamy Jehowie i Jego Synowi (Rzymian 5:8; Tytusa 2:14; 1 Jana 4:9, 10). Dlatego Paweł ostrzegł: „Kto by jadł ten chleb lub pił kielich Pański niegodnie, będzie winny względem ciała i krwi Pana” (1 Koryntian 11:27).

W sposób godny — to znaczy jak?

Oczywiście Bogu się nie podoba, gdy ktoś bezcześci tę uroczystość, wprowadzając do niej wątpliwe praktyki albo zwyczaje pogańskie (Jakuba 1:27; 4:3, 4). Dotyczy to również popularnych obrzędów wielkanocnych. Dając posłuch poleceniu Jezusa, by ‛czynić to na jego pamiątkę’, pragniemy obchodzić Wieczerzę Pańską w sposób, który on sam ustalił (Łukasza 22:19; 1 Koryntian 11:24, 25). To z kolei wyklucza ozdobniki dodane do tego święta przez kościoły chrześcijaństwa. Dzieło New Catholic Encyclopedia przyznaje, iż „obecnie msza niezmiernie się różni od bardzo prostej uroczystości obchodzonej przez Chrystusa i Jego Apostołów”. Poza tym odprawiając mszę często, nawet codziennie, chrześcijaństwo wypaczyło intencje Jezusa i doprowadziło do spowszednienia tej uroczystości.

O niegodnym udziale w Wieczerzy Pańskiej napisał Paweł do chrześcijan w Koryncie, ponieważ w tamtejszym zborze wyłonił się w związku z tym problem. Niektórzy nie doceniali jej świętości. Zabierali ze sobą kolację, którą zjadali przed tym spotkaniem lub w czasie jego trwania. Często jedli i pili za dużo. Skutkiem tego ogarniała ich senność i otępienie. Popadając w ospałość  umysłową i duchową, nie potrafili ‛rozeznać ciała’, wskutek czego stawali się ‛winni względem ciała i krwi Pana’. Inni natomiast nie jedli w ogóle kolacji i byli głodni, co również rozpraszało uwagę. Najwyraźniej stan jednych i drugich nie pozwalał na spożywanie emblematów z docenianiem i pełną świadomością powagi uroczystości, która przecież ma upamiętniać śmierć Pana. Okazywali brak szacunku, a nawet jawne lekceważenie, ściągając tym na siebie niepomyślny osąd (1 Koryntian 11:27-34).

Potrzeba rozeznania

Podczas Pamiątki niektórzy spożywali emblematy, ale później uświadomili sobie, że nie powinni tego robić. Takie prawo przysługuje tylko tym, których wybrał Bóg, poświadczając to swym duchem (Rzymian 8:15-17; 2 Koryntian 1:21, 22). Nie zależy to od osobistej decyzji ani własnego postanowienia. Bóg ograniczył liczbę mających rządzić u boku Chrystusa w niebiosach do 144 000. Stanowią więc stosunkowo małą grupę w porównaniu ze wszystkimi, którzy skorzystają z Chrystusowej ofiary okupu (Objawienie 14:1, 3). Powoływanie tych osób rozpoczęło się w czasach Jezusa, toteż obecnie spożywających jest niewielu. Poza tym w miarę jak zabiera ich śmierć, grono to coraz bardziej się uszczupla.

Dlaczego ktoś mógłby niesłusznie spożywać emblematy? Niewykluczone, że czyni to pod wpływem dawniejszych przekonań religijnych, według których wszyscy wierni idą do nieba. Przyczyną mogą też być wygórowane ambicje lub zwykłe samolubstwo — poczucie, iż ma się do tego szczególne prawo — albo pragnienie zdobycia rozgłosu. Czasami wchodzą w grę silne emocje  spowodowane poważnymi problemami lub jakaś tragedia, która odebrała chęć życia na ziemi. Kiedy indziej pobudza do takiego zachowania serdeczna przyjaźń z osobą żywiącą nadzieję niebiańską. Wszyscy musimy jednak pamiętać, iż wybór nie należy do nas — dokonuje go wyłącznie Bóg (Rzymian 9:16). Jeśli więc ktoś „po skrupulatnym zbadaniu” uzna, że niesłusznie spożywa emblematy, powinien tego niezwłocznie zaniechać (1 Koryntian 11:28).

Przed większością ludzi Bóg otwiera możliwość życia wiecznego na rajskiej ziemi. Nadzieja ta przemawia do każdego z nas i trudno sobie wyobrazić wspanialsze błogosławieństwo (1 Mojżeszowa 1:28; Psalm 37:9, 11). Właśnie tu na ziemi osoby zachowujące wierność połączą się ze wskrzeszonymi bliskimi. Spotkają też prawych ludzi z czasów starożytnych, takich jak Abraham, Sara, Mojżesz, Rachab, Dawid i Jan Chrzciciel, którzy pomarli, zanim Jezus otworzył drogę do życia w niebie (Mateusza 11:11; porównaj 1 Koryntian 15:20-23).

Chociaż mający nadzieję ziemską nie spożywają podczas Wieczerzy Pańskiej chleba i wina, to obchodzą ją w sposób godny jako pełni szacunku obserwatorzy. Oni także odnoszą pożytek z ofiary Chrystusa, gdyż dzięki niej znajdują uznanie w oczach Boga (Objawienie 7:14, 15). Kiedy słuchają wygłaszanego przemówienia, wzrasta ich docenianie dla rzeczy świętych oraz pragnienie pozostawania w jedności z ludem Bożym.

W roku bieżącym w przeszło 78 000 zborów Świadków Jehowy na całym świecie Pamiątka odbędzie się we wtorek 2 kwietnia po zachodzie słońca. Czy znajdziesz się wśród obecnych?

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 8]

Świadkowie Jehowy obchodzą Pamiątkę raz do roku