Wyznaczone czasy narodów

SYMBOLE użyte w proroczej wizji opisanej w 4 rozdziale Księgi Daniela nie są wyjątkowe. W innych fragmentach Biblii drzewa przedstawiają panujące władze, na przykład prototypowe królestwo Boże w Jerozolimie (porównaj Sędziów 9:6-15; Ezechiela 17:1-24; 31:2-18). Pień, który wypuszcza pędy, i symboliczna „gałązka” lub „latorośl” często odnoszą się do przywrócenia władzy jakiemuś rodowi czy dynastii, zwłaszcza w proroctwach mesjańskich (Izajasza 10:33 do 11:10; 53:2-7; Jeremiasza 23:5; Ezechiela 17:22-24; Zachariasza 6:12, 13; porównaj Hioba 14:7-9). Jezus mówił o sobie jako o „korzeniu i potomku Dawida” (Objawienie 5:5; 22:16).

Nie ulega wątpliwości, że wizja ta przede wszystkim dotyczy sprawowania przez Jehowę Boga nieograniczonej suwerennej władzy nad „królestwem ludzkim”. Uświadomienie sobie tego faktu pozwoli nam w pełni zrozumieć tę wizję. Jak wyjaśniono, drzewo odnosi się do Nebukadneccara (Nabuchodonozora), który był wtedy władcą dominującego mocarstwa światowego, Babilonu. Ale zanim zdobył on Jerozolimę, panujące w niej prototypowe królestwo Boże reprezentowało prawowitą władzę zwierzchnią Jehowy nad ziemią. Było zatem ustanowioną przez Boga przeszkodą uniemożliwiającą Nebukadneccarowi osiągnięcie władzy nad światem. Pozwalając na obalenie prototypowego królestwa w Jerozolimie, Jehowa dopuścił, by położono kres widzialnej władzy sprawowanej przez królów z dynastii Dawida, reprezentującej zwierzchnie panowanie Boga. Kiedy nie miał On już na ziemi żadnego przedstawiciela swej władzy, panowanie nad światem w „królestwie ludzkim” przeszło w ręce narodów pogańskich (Lamentacje 1:5; 2:2, 16, 17). Widać więc, że „drzewo” nie oznacza tylko Nebukadneccara, lecz symbolizuje władzę zwierzchnią i panowanie nad światem sprawowane przez Boga.

Bóg wyraźnie pokazał jednak, że władzy nad światem nie powierzył mocarstwom pogańskim na zawsze. Z wizji tej wynika, że miał nie ingerować (przedstawiały to żelazne i miedziane obręcze nałożone na pień drzewa), aż „przeminie siedem czasów” (Daniela 4:16, 23, 25). A potem — ponieważ „Najwyższy jest Władcą w królestwie ludzkim” — miał przekazać panowanie nad światem, „komu chce” (Daniela 4:17). Księga Daniela wskazuje, że chodzi o „syna człowieczego”, który otrzymuje „panowanie i dostojeństwo oraz królestwo, aby jemu służyły wszystkie ludy, grupy narodowościowe i języki” (Daniela 7:13, 14). Proroctwo, w którym Jezus używa określenia „wyznaczone czasy narodów”, wyraźnie wskazuje, że to on będzie sprawował taką władzę nad światem, jako wybrany przez Boga król, dziedzic tronu z dynastii Dawida (Mateusza 24:30, 31; 25:31-34; Łukasza 21:27-31, 36). Tak więc symboliczny pień, który przedstawiał niekorzystanie przez Boga z suwerennego prawa do sprawowania władzy nad światem w „królestwie ludzkim”, miał znowu wypuścić pędy w postaci Królestwa Jego Syna (Psalm 89:27, 35-37).

Jeśli chodzi o spełnienie się tej wizji na osobie Nebukadneccara, „siedem czasów” najwyraźniej oznaczało siedem lat, które przeżył w obłędzie z objawami przypominającymi likantropię — porzucił bowiem tron i karmił się trawą jak zwierzę polne (Daniela 4:31-36).  Co ciekawe, mocarstwa pogańskie sprawujące władzę nad światem zostały przedstawione w Biblii jako bestie występujące przeciw świętemu ludowi Bożemu i „Księciu książąt” (porównaj Daniela 7:2-8, 12, 17-26; 8:3-12, 20-25; Objawienie 11:7; 13:1-11; 17:7-14). Zdaniem leksykografów użyte przez Daniela słowo „czasy” (z aramejskiego ʽiddán) znaczy tutaj „lata” (zobacz Lexicon in Veteris Testamenti Libros, L. Koehlera i W. Baumgartnera, Lejda, 1958, s. 1106; A Hebrew and English Lexicon of the Old Testament, Browna, Drivera i Briggsa, 1980, s. 1105; Lexicon Linguae Aramaicae Veteris Testamenti, pod redakcją E. Vogta, Rzym, 1971, s. 124). W Księdze Objawienia 12:6, 14 czytamy, że trzy i pół czasu to „tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni”, co wskazuje, że w tym znaczeniu rok ma 360 dni (porównaj też Objawienie 11:2, 3). „Siedem czasów” równałoby się więc 2520 dniom. Ze sprawozdań zanotowanych w Księdze Liczb 14:34 i Ezechiela 4:6 wynika, że konkretna liczba dni może w Biblii proroczo przedstawiać taką samą liczbę lat. Tylko zastosowanie do „siedmiu czasów” zasady „dzień za rok” pozwala zrozumieć, że wizja z 4 rozdziału Księgi Daniela ma swoje większe spełnienie, daleko wykraczające poza czasy dawno zmarłego Nebukadneccara, na co wskazywałyby omówione dotąd dowody. A zatem czasy te przedstawiają okres 2520 lat.

Godnym uwagi faktem historycznym jest to, iż na podstawie powyższej argumentacji w Strażnicy z marca 1880 roku umiejscowiono zakończenie „wyznaczonych czasów narodów” (i koniec prawa pogan do władzy) w roku 1914. Było to jakieś 34 lata przed nadejściem tego roku i przełomowych wydarzeń, które zapoczątkował. Dnia 30 sierpnia 1914 roku w głównym artykule zamieszczonym w niedzielnym dodatku do czołowej podówczas gazety nowojorskiej The World powiedziano: „Wybuch okropnej wojny w Europie spełnił niezwykłe proroctwo. W ciągu minionego ćwierćwiecza ‚Międzynarodowi Badacze Pisma Świętego’ (...) ustami swoich kaznodziejów oraz za pośrednictwem druków ogłaszali światu, że w roku 1914 rozpocznie się od dawna przepowiedziany w Biblii Dzień Gniewu”.

Wydarzenia roku 1914 i późniejsze to historia wszystkim dobrze znana. Rozpoczęła ją wielka wojna, pierwsza wojna światowa w dziejach ludzkości — pierwsza wojna, która toczyła się nie o panowanie nad Europą, Afryką czy Azją, ale o panowanie nad światem (Łukasza 21:7-33; Objawienie 11:15-18).