Pielęgnuj „nadzieję wybawienia”!
Pielęgnuj „nadzieję wybawienia”!
„Miejmy (...) jako hełm — nadzieję wybawienia” (1 TESALONICZAN 5:8).
1. Jak „nadzieja wybawienia” pomaga wytrwać?
NADZIEJA na ocalenie może pomóc przetrwać nawet najcięższe chwile. Rozbitek unoszący się na wodzie w tratwie ratunkowej potrafi wytrzymać znacznie dłużej, jeśli wie, że nadchodzi pomoc. Podobnie już od tysięcy lat nadzieja na ‛wybawienie zgotowane przez Jehowę’ dodaje w trudnych chwilach sił wiernym mężczyznom i kobietom i nigdy nie prowadzi do rozczarowania (Wyjścia 14:13; Psalm 3:8; Rzymian 5:5; 9:33). Apostoł Paweł przyrównał „nadzieję wybawienia” do „hełmu” wchodzącego w skład duchowej zbroi chrześcijanina (1 Tesaloniczan 5:8; Efezjan 6:17). Istotnie, przekonanie, że Bóg nas wybawi, chroni naszą zdolność myślenia i pomaga w obliczu udręk, sprzeciwu czy pokus zachować trzeźwość umysłu.
2. W jakim sensie „nadzieja wybawienia” stanowi podstawowy element prawdziwego wielbienia?
2 W pewnym dziele powiedziano, iż „nadzieja dotycząca przyszłości nie cechowała świata pogańskiego”, w którym żyli chrześcijanie w I wieku (The International Standard Bible Encyclopedia) (Efezjan 2:12; 1 Tesaloniczan 4:13). Tymczasem „nadzieja wybawienia” stanowi podstawowy element prawdziwego wielbienia Boga. Dlaczego? Przede wszystkim wybawienie sług Jehowy wiąże się z Jego imieniem. Psalmista Asaf modlił się: „Pomóż nam, Boże naszego wybawienia, z uwagi na chwałę imienia twego; i wyzwól nas” (Psalm 79:9; Ezechiela 20:9). Poza tym zaufanie do błogosławieństw obiecanych przez Jehowę jest niezbędnym warunkiem bliskiej więzi ze Stwórcą. Paweł ujął to następująco: „Bez wiary nie można się mu podobać, bo kto przystępuje do Boga, musi wierzyć, że on istnieje i że nagradza tych, którzy go pilnie szukają” (Hebrajczyków 11:6). Co więcej, apostoł wyjaśnił, iż wybawienie ludzi skruszonych było zasadniczym powodem przyjścia Jezusa na ziemię. Oświadczył: „Wiarogodna i zasługująca na całkowite przyjęcie jest wypowiedź, iż Chrystus Jezus przyszedł na świat wybawić grzeszników” (1 Tymoteusza 1:15). Apostoł Piotr określił wybawienie ‛celem naszej wiary’ (1 Piotra 1:9). Żywienie nadziei na wybawienie jest więc najzupełniej stosowne. Ale na czym w rzeczywistości ono polega? I co trzeba robić, by zostać wybawionym?
Czym jest wybawienie?
3. Jakiego wybawienia dostępowali starożytni słudzy Jehowy?
3 W Pismach Hebrajskich „wybawienie” zazwyczaj oznacza wyratowanie bądź wyzwolenie z opresji lub z gwałtownej, przedwczesnej śmierci. Na przykład Dawid nazwał Jehowę ‛Sprawcą swego ocalenia’ i oznajmił: „Bóg mój jest moją skałą. (...) Moje miejsce ucieczki, mój Wybawca; wybawiasz mnie od przemocy. Wzywać będę Tego, którego należy wysławiać, Jehowę, i zostanę wybawiony od swych nieprzyjaciół” (2 Samuela 22:2-4). Dawid wiedział, że Jehowa wysłuchuje swych wiernych sług wołających do Niego o pomoc (Psalm 31:22, 23; 145:19).
4. Jaką nadzieję na przyszłe życie mieli przedchrześcijańscy słudzy Jehowy?
4 Nadzieję na przyszłe życie mieli też przedchrześcijańscy słudzy Jehowy (Hioba 14:13-15; Izajasza 25:8; Daniela 12:13). Sporo obietnic ocalenia zawartych w Pismach Hebrajskich stanowiło proroczą zapowiedź większego wybawienia — wybawienia prowadzącego do życia wiecznego (Izajasza 49:6, 8; Dzieje 13:47; 2 Koryntian 6:2). Za czasów Jezusa wielu Żydów spodziewało się bezkresnej egzystencji, ale nie uznało jego kluczowej roli w urzeczywistnieniu tej nadziei. Jezus oświadczył ówczesnym przywódcom religijnym: „Badacie Pisma, ponieważ myślicie, że dzięki nim będziecie mieć życie wieczne, a właśnie one świadczą o mnie” (Jana 5:39).
5. Co ostatecznie będzie oznaczać wybawienie?
5 Za pośrednictwem Jezusa Bóg w pełni wyjawił, co oznacza wybawienie. Obejmuje ono uwolnienie spod władzy grzechu, jarzma religii fałszywej, od świata rządzonego przez Szatana, od strachu przed człowiekiem, a nawet od lęku przed śmiercią (Jana 17:16; Rzymian 8:2; Kolosan 1:13; Objawienie 18:2, 4). W ostatecznym rozrachunku wybawienie, które Bóg zgotuje swym wiernym sługom, przyniesie im nie tylko wyzwolenie z ucisku i udręk, ale również możliwość uzyskania życia wiecznego (Jana 6:40; 17:3). Jezus nauczał, że dla członków „małej trzódki” wybawienie wiąże się ze wskrzeszeniem ich do życia w niebie, gdzie razem z nim mają sprawować rządy w Królestwie (Łukasza 12:32). Dla reszty ludzi wybawienie oznacza odzyskanie doskonałego życia i więzi z Bogiem, czym Adam i Ewa cieszyli się w ogrodzie Eden przed popełnieniem grzechu (Dzieje 3:21; Efezjan 1:10). Życie wieczne w takich rajskich warunkach było ujęte w pierwotnym zamierzeniu Bożym co do ludzkości (Rodzaju 1:28; Marka 10:30). Dzięki czemu takie warunki zostaną przywrócone?
Okup podstawą wybawienia
6, 7. Jaką rolę w naszym wybawieniu odgrywa Jezus?
6 Wiecznotrwałe wybawienie jest możliwe tylko dzięki Chrystusowej ofierze okupu. Dlaczego? Biblia wyjaśnia, że gdy Adam zgrzeszył, ‛sprzedał’ siebie i wszystkich swych przyszłych potomków w niewolę grzechu. Aby zatem ludzie mogli żywić jakąś uzasadnioną nadzieję, potrzebny był okup (Rzymian 5:14, 15; 7:14). Pierwowzór dostarczonego przez Boga okupu za cały rodzaj ludzki stanowiły ofiary ze zwierząt wymagane w Prawie Mojżeszowym (Hebrajczyków 10:1-10; 1 Jana 2:2). Urzeczywistnieniem tych proroczych zapowiedzi okazała się ofiara Jezusa. Przed jego narodzinami anioł Jehowy oznajmił: „On (...) wybawi swój lud od ich grzechów” (Mateusza 1:21; Hebrajczyków 2:10).
7 Jezus urodził się dziewicy Marii za sprawą cudu, a ponieważ był Synem Bożym, nie odziedziczył po Adamie śmierci. Okoliczność ta, w połączeniu z faktem, iż wytrwał w doskonałej wierności, nadała jego życiu wartość potrzebną do wykupienia ludzkości z grzechu i śmierci (Jana 8:36; 1 Koryntian 15:22). W przeciwieństwie do całego rodzaju ludzkiego nie był obciążony żadnym grzechem, za który musiałby umrzeć. Celowo przyszedł na ziemię, by „dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu” (Mateusza 20:28). Gdy to uczynił, został wskrzeszony i osadzony na tronie, a teraz może wybawić wszystkich, którzy spełniają wymagania Boże (Objawienie 12:10).
Co jest warunkiem wybawienia?
8, 9. (a) Jakiej odpowiedzi na pytanie dotyczące wybawienia udzielił Jezus młodemu dostojnikowi? (b) Czego przy tej okazji Jezus nauczył swych naśladowców?
8 Pewnego razu młody i bogaty izraelski dostojnik zapytał Jezusa: „Co mam czynić, żeby odziedziczyć życie wieczne?” (Marka 10:17). Pytanie to wynikało chyba z powszechnego wśród ówczesnych Żydów przekonania, że na wybawienie zasłuży ten, kto spełni odpowiednią ilość dobrych uczynków wymaganych przez Boga. Ale taka formalistyczna pobożność mogła wypływać z samolubnych pobudek. Tego rodzaju czyny nie dawały niezawodnej nadziei na wybawienie, ponieważ w gruncie rzeczy żaden niedoskonały człowiek nie potrafił sprostać miernikom Bożym.
9 Odpowiadając na powyższe pytanie, Jezus po prostu przypomniał temu człowiekowi o powinności przestrzegania przykazań Bożych. Wtedy ów dostojnik skwapliwie zapewnił, iż czynił to od młodości. Jezus, powodowany miłością do niego, rzekł: „Jednego ci brakuje: Idź, sprzedaj, co masz, i daj biednym, a będziesz miał skarb w niebie, i chodź, bądź moim naśladowcą”. Ale młodzieniec odszedł zasmucony, „miał bowiem wiele posiadłości”. Następnie Jezus uświadomił swym uczniom, że nadmierne przywiązanie do dóbr tego świata może utrudnić dostąpienie wybawienia i że nikt nie zdoła go osiągnąć dzięki własnym wysiłkom. Wlał w nich jednak otuchę: „U ludzi jest to niemożliwe, ale nie u Boga, bo u Boga wszystko jest możliwe” (Marka 10:18-27; Łukasza 18:18-23). Jak więc można uzyskać wybawienie?
10. Jakie warunki trzeba spełnić, by dostąpić wybawienia?
10 Wybawienie to dar od Boga, nie otrzymuje się go jednak automatycznie (Rzymian 6:23). Trzeba spełnić pewne podstawowe warunki. Jezus oświadczył: „Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne”. Z kolei apostoł Jan dodał: „Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto jest nieposłuszny Synowi, nie ujrzy życia” (Jana 3:16, 36). Jak widać, od każdego, kto się spodziewa wiecznotrwałego wybawienia, Bóg wymaga wiary i posłuszeństwa. Taki człowiek musi uznać okup i kroczyć śladami Jezusa.
11. Jak niedoskonały człowiek może zyskać uznanie Jehowy?
11 Wskutek niedoskonałości nie jesteśmy z natury skłonni do posłuszeństwa i nie potrafimy okazywać go w sposób doskonały. Właśnie dlatego Jehowa dostarczył okup, by zakryć nasze grzechy. Mimo to wciąż musimy starać się kroczyć w życiu Jego drogami. W myśl słów Jezusa skierowanych do bogatego dostojnika musimy przestrzegać przykazań Bożych. Czyniąc tak, zyskamy uznanie Boga, jak również zaznamy wielkiej radości, gdyż „jego przykazania nie są uciążliwe”, lecz ‛pokrzepiają’ (1 Jana 5:3; Przysłów 3:1, 8). Niemniej trzymanie się nadziei wybawienia nie jest łatwe.
‛Podejmij ciężką walkę o wiarę’
12. Jak nadzieja wybawienia może być dla chrześcijanina źródłem sił do przeciwstawiania się niemoralnym pokusom?
12 Uczeń Juda zamierzał napisać do pierwszych chrześcijan o ‛wybawieniu, którego się wspólnie trzymali’. Ale ze względu na szerzący się zły klimat moralny poczuł się zmuszony zachęcić braci do „podjęcia ciężkiej walki o wiarę”. Aby więc dostąpić wybawienia, nie wystarczy mieć wiarę, obstawać przy prawdziwej nauce chrześcijańskiej i okazywać posłuszeństwo, gdy wszystko idzie gładko. Nasze oddanie dla Jehowy musi być tak silne, by pomagało nam dawać odpór pokusom i niemoralnym wpływom. Niestety, wyuzdanie i wynaturzenia, brak szacunku dla władzy, podziały oraz wątpliwości fatalnie odbijały się na usposobieniu duchowym zboru wczesnochrześcijańskiego. Chcąc pomóc współwyznawcom zwalczyć takie skłonności, Juda gorąco zachęcił ich, aby mieli wyraźnie w pamięci przyświecający im cel: „Umiłowani, budując się na swej najświętszej wierze i modląc się w duchu świętym, trwajcie w miłości Bożej, oczekując miłosierdzia naszego Pana, Jezusa Chrystusa, ku życiu wiecznemu” (Judy 3, 4, 8, 19-21). Nadzieja na dostąpienie wybawienia mogła dodać im sił w walce o zachowanie czystości moralnej.
13. Jak możemy dowieść, że nie rozmijamy się z celem niezasłużonej życzliwości Bożej?
13 Jehowa Bóg oczekuje, że osoby pragnące zostać wybawione będą się przykładnie prowadzić (1 Koryntian 6:9, 10). Jednakże trzymanie się Bożych zasad moralnych nie upoważnia do osądzania drugich. Nie nam decydować o wiecznym losie naszych bliźnich. Uczyni to Bóg, na co Paweł wskazał Grekom w Atenach, mówiąc: „Ustalił bowiem dzień, w którym zamierza w prawości sądzić zamieszkaną ziemię przez męża, którego wyznaczył” — Jezusa Chrystusa (Dzieje 17:31; Jana 5:22). Jeżeli kierujemy się w życiu wiarą w okup Jezusa, nie musimy się obawiać nadchodzącego dnia sądu (Hebrajczyków 10:38, 39). Najważniejsze, żebyśmy nigdy „nie przyjmowali niezasłużonej życzliwości Bożej [pojednania się z Bogiem dzięki okupowi], a potem chybiali jej celu”, dając się skusić do złego sposobu myślenia lub postępowania (2 Koryntian 6:1). Dowodem na to, że nie rozmijamy się z celem miłosierdzia Bożego, jest też pomaganie innym w dostąpieniu wybawienia. Jak możemy udzielać im takiej pomocy?
Dzielenie się nadzieją wybawienia
14, 15. Komu Jezus zlecił obwieszczanie dobrej nowiny o wybawieniu?
14 Cytując proroka Joela, Paweł napisał: „Każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony”. Następnie dodał: „Jak będą wzywać tego, w którego nie uwierzyli? A jak uwierzą w tego, o którym nie słyszeli? A jak usłyszą bez głoszącego?” Kilka wersetów dalej Paweł wykazuje, iż wiara nie przychodzi spontanicznie, lecz „idzie w ślad za tym, co się słyszy”, czyli za „słowem o Chrystusie” (Rzymian 10:13, 14, 17; Joela 2:32).
15 Kto zaniesie narodom „słowo o Chrystusie”? Jezus zlecił tę pracę swym uczniom, którzy już byli zapoznani z tym „słowem” (Mateusza 24:14; 28:19, 20; Jana 17:20). Kiedy uczestniczymy w dziele głoszenia o Królestwie i czynienia uczniów, wykonujemy właśnie to, o czym pisał Paweł, który tym razem zacytował Izajasza: „Jakże pełne wdzięku są stopy tych, którzy oznajmiają dobrą nowinę o tym, co dobre!” Nawet jeśli wielu jej nie przyjmuje, nasze stopy dalej są w oczach Jehowy „pełne wdzięku” (Rzymian 10:15; Izajasza 52:7).
16, 17. Jakiemu dwojakiemu celowi służy nasza działalność?
16 Wywiązywanie się z tego nakazu służy dwom ważnym celom. Po pierwsze, dobra nowina musi być głoszona, żeby imię Boże było wywyższane i żeby osoby pragnące dostąpić wybawienia wiedziały, do kogo się zwrócić. Ten aspekt dzieła rozumiał Paweł, który napisał: „Przecież Jehowa nałożył na nas przykazanie tymi słowy: ‚Ustanowiłem cię światłem narodów, abyś był wybawieniem aż po kraniec ziemi’”. A ponieważ jesteśmy uczniami Chrystusa, każdy z nas powinien uczestniczyć w zanoszeniu ludziom orędzia o wybawieniu (Dzieje 13:47; Izajasza 49:6).
17 Po drugie, głoszenie dobrej nowiny kładzie fundament pod prawy osąd Boży. Jezus tak o tym powiedział: „Kiedy Syn Człowieczy przybędzie w swojej chwale, a wraz z nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na swym chwalebnym tronie. I będą przed nim zebrane wszystkie narody, i będzie oddzielał jednych ludzi od drugich, jak pasterz oddziela owce od kóz”. Chociaż wspomniane osądzanie i rozdzielanie nastąpi wówczas, gdy „Syn Człowieczy przybędzie w swojej chwale”, to już dziś dzięki prowadzonej działalności ewangelizacyjnej ludzie mają sposobność rozpoznać duchowych braci Chrystusa i ku własnemu wiecznotrwałemu wybawieniu udzielać im wsparcia (Mateusza 25:31-46).
Zachowuj „zupełną pewność nadziei”
18. Jak możemy pielęgnować „nadzieję wybawienia”?
18 Czynny udział w dziele głoszenia pomaga nam także pielęgnować naszą nadzieję. Paweł napisał: „Pragniemy jednak, żeby każdy z was wykazywał taką samą pracowitość, abyście mieli zupełną pewność nadziei aż do końca” (Hebrajczyków 6:11). Obyśmy więc wszyscy nałożyli „jako hełm — nadzieję wybawienia” i pamiętali, że „Bóg nie wyznaczył nas na srogi gniew, lecz na dostąpienie wybawienia za sprawą naszego Pana, Jezusa Chrystusa” (1 Tesaloniczan 5:8, 9). Weźmy też sobie do serca zachętę Piotra: „Przystosujcie więc swoje umysły do działalności, zachowujcie całkowitą trzeźwość umysłu; oprzyjcie swą nadzieję na niezasłużonej życzliwości, której macie dostąpić” (1 Piotra 1:13). Każdy, kto tak uczyni, zobaczy całkowite urzeczywistnienie swej „nadziei wybawienia”.
19. Co rozważymy w następnym artykule?
19 A jak powinniśmy się zapatrywać na czas, który pozostał teraźniejszemu systemowi? Jak możemy go wykorzystać, by zapewnić wybawienie sobie i innym? Pytania te zostaną omówione w następnym artykule.
Czy potrafisz wyjaśnić?
• Dlaczego musimy pielęgnować „nadzieję wybawienia”?
• Co wchodzi w zakres wybawienia?
• Co musimy zrobić, by otrzymać dar wybawienia?
• Do czego w związku z zamierzeniem Bożym przyczynia się nasza działalność?
[Pytania do studium]
[Ilustracje na stronie 10]
Wybawienie to coś więcej niż uratowanie od zagłady