Ofiary wysławiania, które podobają się Jehowie
Ofiary wysławiania, które podobają się Jehowie
‛Oddajcie swoje ciała jako ofiarę żywą, świętą, godną upodobania Boga’ (RZYMIAN 12:1).
1. Co Biblia mówi o względnej wartości ofiar składanych w ramach Prawa Mojżeszowego?
„SKORO bowiem Prawo zawiera cień mających nadejść dóbr, a nie samą ich istotę, ludzie nigdy nie mogą tymi samymi ofiarami, które co roku ciągle składają, przystępujących doprowadzić do doskonałości” (Hebrajczyków 10:1). Ta dobitna wypowiedź apostoła Pawła jednoznacznie wskazuje, że żadna ofiara składana w ramach Prawa Mojżeszowego nie miała trwałej wartości, jeśli chodzi o wybawienie człowieka (Kolosan 2:16, 17).
2. Dlaczego warto starać się zrozumieć zawarte w Biblii szczegółowe informacje na temat darów i ofiar przewidzianych w Prawie?
2 Czy to oznacza, że informacje z Pięcioksięgu dotyczące darów i ofiar są dla współczesnych chrześcijan bezużyteczne? Ostatnio uczestnicy zajęć teokratycznej szkoły służby kaznodziejskiej, odbywających się w zborach Świadków Jehowy, przeczytali w okresie nieco ponad roku pierwszych pięć ksiąg biblijnych. Niektórym trudno było czytać i zrozumieć wszystkie podane tam szczegóły. Czy cały ich wysiłek poszedł na marne? Z pewnością nie, gdyż „wszystko, co niegdyś napisano, napisano dla naszego pouczenia, abyśmy przez naszą wytrwałość i przez pociechę z Pism mieli nadzieję” (Rzymian 15:4). Wyłania się jednak pytanie: O czym nas ‛pouczają’ te wszystkie szczegóły Prawa odnoszące się do darów i ofiar oraz jaką „pociechę” możemy z tego czerpać?
Dla naszego pouczenia i pociechy
3. Czego między innymi bardzo potrzebujemy?
3 Chociaż nie musimy składać literalnych ofiar w sposób określony Prawem, dalej potrzebujemy tego, co ofiary w pewnym stopniu zapewniały Izraelitom — przebaczenia grzechów oraz zapewnienia sobie uznania Bożego. Skoro nie składamy już takich ofiar, jak możemy zabiegać o wspomniane dobrodziejstwa? Apostoł Paweł zwrócił uwagę na ograniczoną wartość ofiar ze zwierząt, po czym oznajmił: „Przychodząc więc na ten świat, [Jezus] mówi: ‚„Ofiary i daru ofiarnego nie chciałeś, lecz przygotowałeś mi ciało. Nie przyjąłeś z uznaniem całopaleń ani daru ofiarnego za grzech”. Wtedy rzekłem: „Oto przychodzę (w zwoju księgi napisano o mnie), aby wykonywać wolę twoją, Boże”’” (Hebrajczyków 10:5-7).
4. Jak Paweł odniósł Psalm 40:6-8 do Jezusa?
4 Przytaczając słowa z Psalmu 40:6-8, Paweł wykazał, iż Jezus nie przyszedł po to, by zachować „ofiarę i dar ofiarny”, ‛całopalenia i dar ofiarny za grzech’, które w czasie gdy Paweł pisał te słowa, już nie cieszyły się uznaniem Bożym. Jezus przyszedł w ciele przygotowanym przez jego niebiańskiego Ojca; pod każdym względem odpowiadało ono ciału, które Bóg stworzył Adamowi (Rodzaju 2:7; Łukasza 1:35; 1 Koryntian 15:22, 45). Jako doskonały Syn Boży, Jezus odegrał rolę Potomka przepowiedzianego w Księdze Rodzaju 3:15. Miał w przyszłości ‛rozgnieść głowę Szatanowi’, choć jego samego czekało ‛rozgniecenie pięty’. W ten sposób Jezus stał się narzędziem, które dostarczył Jehowa w celu wybawienia ludzkości i którego już od czasów Abla wypatrywali mężowie wiary.
5, 6. Z jakiej lepszej drogi przystępu do Boga mogą korzystać chrześcijanie?
5 Apostoł Paweł tak napisał o szczególnej roli, jaką odegrał Jezus: „Tego, który nie znał grzechu, dla nas [Bóg] grzechem uczynił, abyśmy dzięki niemu stali się prawością Bożą” (2 Koryntian 5:21). Zwrot „grzechem uczynił” można też przetłumaczyć na „uczynił darem ofiarnym za grzech”. Apostoł Jan napisał: „On jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, ale nie tylko za nasze, lecz także całego świata” (1 Jana 2:2). Izraelici przystępowali więc do Boga, korzystając z tymczasowej wartości swoich ofiar, natomiast chrześcijanie mają doskonalszą podstawę gwarantującą przystęp do Boga — ofiarę Jezusa Chrystusa (Jana 14:6; 1 Piotra 3:18). Jeśli wierzymy w dostarczoną przez Boga ofiarę okupu i jesteśmy Mu posłuszni, to i my możemy dostąpić przebaczenia grzechów oraz cieszyć się Jego uznaniem i błogosławieństwem (Jana 3:17, 18). Czyż nie jest to źródłem pociechy? Jak jednak możemy dowieść, że wierzymy w ofiarę okupu?
6 Po wyjaśnieniu, że chrześcijanie korzystają z lepszej podstawy zapewniającej przystęp do Boga, apostoł Paweł wskazał w Liście do Hebrajczyków 10:22-25 na trzy sposoby okazywania wiary i wdzięczności za łaskawe postanowienia Boże. Chociaż owe zachęty Paweł skierował głównie do tych, którzy mają „drogę wstępu do miejsca świętego”, czyli do namaszczonych chrześcijan z powołaniem niebiańskim, jego natchnione słowa z pewnością dotyczą każdego, kto chce skorzystać z przebłagalnej ofiary Jezusa (Hebrajczyków 10:19).
Składajmy ofiary czyste i nieskalane
7. (a) Jak fragment z Listu do Hebrajczyków 10:22 nawiązuje do składania ofiar? (b) Co było konieczne, żeby ofiara została przyjęta przez Boga?
7 Najpierw Paweł skierował do chrześcijan następującą zachętę: „Przystąpmy z sercami prawdziwymi w zupełnej pewności wiary, mając serca przez pokropienie oczyszczone od złego sumienia, a ciała obmyte wodą czystą” (Hebrajczyków 10:22). Słowa użyte tu przez Pawła wyraźnie kojarzą się ze składaniem typowej ofiary według przepisów Prawa. Żeby mogła podobać się Bogu, musiała być ofiarowana z właściwych pobudek oraz być czysta i nieskalana. Zwierzę ofiarne pochodziło ze stada lub z trzody, a więc ze zwierząt czystych, i musiało być „zdrowe”, bez skazy. Jeśli ofiarowano ptaki, miały to być turkawki lub młode gołębie domowe. Gdy ktoś spełnił te warunki, ofiara mogła zostać „łaskawie przyjęta na jego rzecz, by dokonać przebłagania za niego” (Kapłańska 1:2-4, 10, 14; 22:19-25). Ofiara zbożowa nie zawierała zakwasu, który symbolizuje zepsucie, ani miodu, czyli zapewne syropu z owoców, łatwo ulegającego fermentacji. Kiedy na ołtarzu składano ofiary, zarówno ze zwierząt, jak i zbożowe, dodawano do nich sól, znaną z właściwości konserwujących (Kapłańska 2:11-13).
8. (a) Czego wymagano od osoby składającej ofiarę? (b) Jak możemy dbać o to, by nasza forma wielbienia cieszyła się uznaniem Bożym?
8 A co można powiedzieć o osobie składającej ofiarę? Prawo wymagało, by każdy, kto przystępuje do Jehowy, był czysty i nieskalany. Jeśli ktoś skalał się z jakiegoś powodu, najpierw musiał złożyć dar ofiarny za grzech lub za przewinienie, żeby odzyskać czystą pozycję przed Jehową, i dopiero wtedy jego całopalenie lub ofiara współuczestnictwa mogła zostać przyjęta przez Boga (Kapłańska 5:1-6, 15, 17). Czy zatem zdajemy sobie sprawę z tego, jak istotne jest, byśmy zawsze pozostawali czyści w oczach Jehowy? Jeśli chcemy, żeby Bóg darzył uznaniem naszą formę wielbienia, musimy szybko naprawiać wszelkie wykroczenia przeciw Jego prawom. Powinniśmy ochoczo korzystać z udostępnianych przez Niego środków: z pomocy „starszych zboru” i Jezusa Chrystusa, „ofiary przebłagalnej za nasze grzechy” (Jakuba 5:14; 1 Jana 2:1, 2).
9. Czym się różniło składanie ofiar Jehowie od składania ofiar fałszywym bogom?
9 Przywiązywanie ogromnej wagi do czystości w zasadniczy sposób odróżniało ofiary przynoszone Jehowie przez Izraelitów od tych, które fałszywym bogom składały okoliczne narody. W pewnym dziele tak skomentowano tę charakterystyczną cechę ofiar przewidzianych w Prawie Mojżeszowym: „Zauważmy, że nie miało to nic wspólnego z wróżbiarstwem, fanatycznym uniesieniem religijnym, samookaleczaniem ani prostytucją sakralną. Zmysłowe i orgiastyczne rytuały płodności były całkowicie zakazane. Nie składano ofiar z ludzi ani ofiar za zmarłych”. Wszystko to podkreśla, że Jehowa jest święty i nie toleruje żadnej formy grzechu ani zepsucia (Habakuka 1:13). Sposób wielbienia Go oraz składane Mu ofiary muszą być czyste i nieskalane pod względem fizycznym, moralnym i duchowym (Kapłańska 19:2; 1 Piotra 1:14-16).
10. Jakiej analizie powinniśmy poddać siebie, biorąc pod uwagę zachętę Pawła z Listu do Rzymian 12:1, 2?
10 Pamiętając o tym, powinniśmy analizować swoje postępowanie w każdej dziedzinie życia, żeby się upewnić, czy nasza służba dla Jehowy może się cieszyć Jego uznaniem. Nigdy nie powinniśmy uważać, że dopóki mamy jakiś udział w zebraniach chrześcijańskich i służbie kaznodziejskiej, to bez znaczenia jest, co robimy w życiu prywatnym. Nie powinniśmy też sądzić, iż nasza działalność teokratyczna niejako zwalnia nas z obowiązku przestrzegania praw Bożych w innych dziedzinach życia (Rzymian 2:21, 22). Nie moglibyśmy liczyć na uznanie i błogosławieństwa Boga, gdybyśmy pozwalali, żeby cokolwiek nieczystego w Jego oczach kalało nasze myśli lub czyny. Pamiętajmy o słowach Pawła: „Upraszam was, bracia, przez wzgląd na przejawy współczucia Bożego, abyście oddali swoje ciała jako ofiarę żywą, świętą, godną upodobania Boga, na świętą służbę pełnioną waszą zdolnością rozumowania. I już nie dajcie się kształtować na wzór tego systemu rzeczy, ale się przemieniajcie przez przeobrażanie swego umysłu, abyście sami doświadczyli, co jest dobrą i miłą, i doskonałą wolą Bożą” (Rzymian 12:1, 2).
Z całego serca składajmy ofiary wysławiania
11. Co wiąże się z „publicznym oznajmianiem”, wspomnianym w Liście do Hebrajczyków 10:23?
11 W dalszej części Listu do Hebrajczyków apostoł Paweł zwraca uwagę na ważny aspekt prawdziwego wielbienia: „Trzymajmy się mocno publicznego oznajmiania naszej nadziei, bez wahania, bo wierny jest ten, który obiecał” (Hebrajczyków 10:23). Wyrażenie „publiczne oznajmianie” dosłownie znaczy „wyznanie”, a w innym miejscu Paweł wspomina też o „ofierze wysławiania” (Hebrajczyków 13:15). Przypomina to nam o ofiarach składanych przez takich ludzi, jak Abel, Noe czy Abraham.
12, 13. Co przyznawał Izraelita, składając całopalenie, i jak możemy przejawiać takiego samego ducha?
12 Kiedy Izraelita składał ofiarę całopalną, robił to ‛z wolnej woli przed obliczem Jehowy’ (Kapłańska 1:3). Złożeniem tej ofiary dobrowolnie i publicznie oznajmiał, lub potwierdzał, obfite błogosławieństwa od Jehowy i Jego lojalną życzliwość wobec swego ludu. Pamiętajmy, iż cechą szczególną całopalenia było strawienie przez ogień na ołtarzu całej ofiary, co trafnie symbolizowało całkowite oddanie. Podobnie my okazujemy wiarę w ofiarę okupu i naszą wdzięczność za to postanowienie, kiedy ochoczo i z całego serca składamy Jehowie „ofiarę wysławiania, to jest owoc warg”.
13 Chociaż chrześcijanie nie składają literalnych ofiar ze zwierząt czy roślin, są zobowiązani głosić dobrą nowinę o Królestwie i czynić uczniów Jezusa Chrystusa (Mateusza 24:14; 28:19, 20). Czy korzystasz ze sposobności do publicznego oznajmiania dobrej nowiny o Królestwie Bożym, by jeszcze więcej osób mogło się dowiedzieć o cudownych rzeczach, jakie Bóg przygotował dla posłusznych Mu ludzi? Czy ochoczo poświęcasz swój czas i siły na pouczanie zainteresowanych i pomaganie im w zostaniu uczniami Jezusa Chrystusa? Nasz gorliwy udział w służbie, niczym kojąca woń całopalenia, bardzo podoba się Bogu (1 Koryntian 15:58).
Cieszmy się dobrymi stosunkami z Bogiem i ludźmi
14. Jak słowa Pawła z Listu do Hebrajczyków 10:24, 25 nawiązują do celu składania ofiar współuczestnictwa?
14 Na koniec Paweł zwraca uwagę na to, jaką rolę w wielbieniu Boga odgrywają nasze stosunki ze współwyznawcami. „Zważajmy jedni na drugich, żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków, nie opuszczając naszych wspólnych zebrań, jak to niektórzy mają w zwyczaju, ale zachęcając się nawzajem, i to tym bardziej, gdy widzicie przybliżanie się dnia” (Hebrajczyków 10:24, 25). Określenia ‛pobudzać się do miłości i do szlachetnych uczynków’, „nasze wspólne zebrania” i „zachęcając się nawzajem” przypominają nam o tym, jakie znaczenie dla ludu Bożego miały w Izraelu ofiary współuczestnictwa.
15. Jakie dostrzegamy podobieństwa między chrześcijańskimi zebraniami a ofiarą współuczestnictwa?
15 Wyrażenie „ofiary współuczestnictwa” można też przetłumaczyć na „pokojowe dary ofiarne”. Hebrajski odpowiednik tego określenia występuje tu w liczbie mnogiej, co prawdopodobnie oznacza, że uczestnictwo w tych ofiarach zapewnia pokój z Bogiem oraz ze współwyznawcami. Pisząc o ofiarach współuczestnictwa, pewien biblista nadmienił: „Była to sposobność do radowania się bliską więzią z Bogiem Przymierza, który przy tej okazji zniżał się i niejako stawał dla Izraelitów Gościem posiłku ofiarnego, choć zawsze był też dla nich Gospodarzem”. Przypomina to nam o obietnicy Jezusa: „Gdzie jest dwóch lub trzech zebranych w moim imieniu, tam jestem pośród nich” (Mateusza 18:20). Za każdym razem, gdy przychodzimy na chrześcijańskie zebranie, korzystamy z budującego towarzystwa i zachęcających pouczeń oraz mamy świadomość, że jest wśród nas obecny nasz Pan, Jezus Chrystus. Wszystko to sprawia, że zebrania przysparzają nam prawdziwej radości i budują naszą wiarę.
16. Co przede wszystkim sprawia, że zebrania chrześcijańskie przysparzają nam radości, i jaki to ma związek z ofiarą współuczestnictwa?
16 W ofierze współuczestnictwa cały tłuszcz — okrywający jelita, nerki, wątrobę i lędźwie, a także tłusty ogon owcy — spalano dla Jehowy, zamieniając go w dym na ołtarzu (Kapłańska 3:3-16). Tłuszcz uważano za najbardziej pożywną i najwartościowszą część zwierzęcia. Ofiarowanie go na ołtarzu symbolizowało oddanie Jehowie tego, co najlepsze. Zebrania chrześcijańskie sprawiają nam wielką radość, gdyż nie tylko otrzymujemy na nich pouczenia, lecz możemy także wysławiać Jehowę. Czynimy to swym pokornym i aktywnym udziałem — gdy z całego serca śpiewamy, uważnie słuchamy i wypowiadamy się, jeśli jest taka sposobność. Psalmista oznajmił: „Wysławiajcie Jah! Śpiewajcie Jehowie pieśń nową, chwałę jego — w zborze lojalnych” (Psalm 149:1).
Czekają nas obfite błogosławieństwa od Jehowy
17, 18. (a) Jaką wielką ofiarę złożył Salomon z okazji oddania do użytku świątyni w Jerozolimie? (b) Jakich błogosławieństw zaznał lud dzięki tej uroczystości?
17 Podczas oddania do użytku świątyni w Jerozolimie w siódmym miesiącu 1026 roku p.n.e. król Salomon złożył „wielką ofiarę przed obliczem Jehowy”, mianowicie „ofiarę całopalną i ofiarę zbożową, i tłuste części ofiar współuczestnictwa”. Oprócz ofiar zbożowych złożono wtedy w ofierze 22 000 sztuk bydła i 120 000 owiec (1 Królów 8:62-65).
18 Czy potrafisz sobie wyobrazić koszt i ogrom pracy związanej z tą wielką uroczystością? Ale błogosławieństwa, jakich dostąpił Izrael, z pewnością znacznie przewyższyły poniesione koszty. Po zakończeniu tego święta Salomon „odprawił lud; i zaczęli oni błogosławić króla i udawać się do swych domów, radując się i weseląc w sercu z powodu wszelkiej dobroci, którą Jehowa wyświadczył Dawidowi, swemu słudze, oraz Izraelowi, swemu ludowi” (1 Królów 8:66). Salomon słusznie zauważył, że „błogosławieństwo Jehowy — oto, co wzbogaca, a on nie dodaje do niego żadnej boleści” (Przysłów 10:22).
19. Jak możemy zabiegać o obfite błogosławieństwa od Jehowy już teraz i przez całą wieczność?
19 Żyjemy w okresie, gdy „cień mających nadejść dóbr” został zastąpiony przez „samą ich istotę” (Hebrajczyków 10:1). Jezus Chrystus wstąpił już do samego nieba w roli większego Arcykapłana i przedstawił wartość swej krwi, by uzyskać przebłaganie dla wszystkich, którzy wierzą w jego ofiarę (Hebrajczyków 9:10, 11, 24-26). Dzięki tej wielkiej ofierze oraz naszym czystym i nieskalanym ofiarom wysławiania my też dalej możemy ‛radować się i weselić w sercu’, wyczekując obfitych błogosławieństw od Jehowy (Malachiasza 3:10).
Jak byś odpowiedział?
• Dlaczego zawarte w Prawie informacje dotyczące darów i ofiar są dla nas pouczające i jaką pociechę możemy z nich czerpać?
• Co przede wszystkim było wymagane, żeby ofiara mogła zostać przyjęta, i jakie znaczenie ma to dla nas?
• Jakie ofiary możemy dziś składać Bogu na podobieństwo dobrowolnego całopalenia?
• Dlaczego zebrania chrześcijańskie można przyrównać do ofiary współuczestnictwa?
[Pytania do studium]
[Ilustracja na stronie 18]
W celu wybawienia ludzkości Jehowa dostarczył ofiarę okupu w postaci Jezusa
[Ilustracja na stronie 20]
Żeby nasza służba cieszyła się uznaniem Bożym, musimy być wolni od wszelkiego skalania
[Ilustracja na stronie 21]
Uczestnicząc w służbie kaznodziejskiej, składamy publiczne świadectwo o dobroci Jehowy