Przejawiaj Chrystusowe nastawienie umysłu

„Oby więc Bóg, który udziela wytrwałości i pociechy, sprawił, abyście mieli między sobą takie samo nastawienie umysłu, jakie miał Chrystus Jezus” (RZYMIAN 15:5).

1. Jak nastawienie człowieka wpływa na jego życie?

NASTAWIENIE odgrywa w naszym życiu ogromną rolę. Od tego, czy przejawiamy ducha nonszalancji czy pilności, optymizmu czy pesymizmu, wojowniczości czy współpracy, narzekania czy wdzięczności, może zależeć to, jak sobie radzimy w różnych sytuacjach i jakie odczucia budzimy w drugich. Kto ma właściwe nastawienie, bywa szczęśliwy nawet w dość trudnym położeniu. Natomiast człowiek źle usposobiony szuka dziury w całym, choćby, obiektywnie rzecz biorąc, prowadził udane życie.

2. Jak człowiek przyswaja sobie określone nastawienie?

² Nastawienie — dobre lub złe — można w sobie wyrobić. Co więcej, trzeba to uczynić. W pewnym dziele tak powiedziano o nowo narodzonym dziecku: „Nastawienie, którym w końcu będzie się odznaczać, musi sobie przyswoić — poniekąd tak, jak musi się nauczyć jakiegoś języka lub posiąść inną umiejętność” (Collier’s Encyclopedia). A jak przyswajamy sobie określone postawy? Zależy to od wielu czynników, ale ogromny wpływ wywiera środowisko i towarzystwo. We wspomnianej encyklopedii nadmieniono: „Kształtujemy w sobie lub chłoniemy, jak gdyby w wyniku osmozy, nastawienie osób, z którymi jesteśmy ściśle związani”. Tysiące lat temu podobną myśl wyrażono w Biblii: „Kto chodzi z mądrymi, stanie się mądry, lecz kto się zadaje z głupcami, temu źle się powiedzie” (Przysłów 13:20; 1 Koryntian 15:33).

Wzór właściwego nastawienia

3. Kto przejawiał wzorowe nastawienie i jak możemy go naśladować?

³ Podobnie jak we wszystkim innym, tak i w kwestii nastawienia najlepszy wzorzec stanowi Jezus Chrystus, który oświadczył: „Dałem wam wzór, żebyście i wy czynili tak, jak ja wam uczyniłem” (Jana 13:15). Chcąc naśladować Jezusa, musimy najpierw go poznać. * Studiujemy jego życie, by się zastosować do zalecenia apostoła Piotra: „Do tego biegu zostaliście powołani, gdyż i Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście podążali dokładnie jego śladami” (1 Piotra 2:21). Chcemy w jak największym stopniu upodobnić się do Jezusa. Wiąże się to z wyrabianiem w sobie jego nastawienia umysłu.

4, 5. Jaki aspekt nastawienia umysłu Jezusa uwypuklono w Liście do Rzymian 15:1-3 i jak chrześcijanie mogą się na nim wzorować?

⁴ Co obejmuje przejawianie takiego nastawienia umysłu, jakie miał Chrystus Jezus? W znalezieniu odpowiedzi na to pytanie pomaga nam 15 rozdział Listu Pawła do Rzymian. W pierwszych kilku wersetach tego rozdziału Paweł wspomina o pewnym wybitnym przymiocie Jezusa: „My jednak, którzy jesteśmy silni, powinniśmy znosić słabości tych, którzy nie są silni, a nie mieć upodobania w samych sobie. Niech  każdy z nas podoba się bliźniemu w tym, co jest dobre, ku jego zbudowaniu. Gdyż nawet Chrystus nie miał upodobania w samym sobie; lecz jak jest napisane: ‚Obelgi tych, którzy ciebie lżyli, spadły na mnie’” (Rzymian 15:1-3).

⁵ Naśladując nastawienie Jezusa, chrześcijanie nie powinni pragnąć zadowalać wyłącznie samych siebie, lecz być gotowi z pokorą zaspokajać potrzeby innych. Taka postawa charakteryzuje ‛tych, którzy są silni’. Jezus, silniejszy duchowo niż ktokolwiek z mieszkańców ziemi, tak powiedział o sobie: „Syn Człowieczy nie przyszedł po to, by mu usługiwano, lecz by usługiwać i dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu” (Mateusza 20:28). Jako chrześcijanie, również chcemy dokładać starań w celu usługiwania innym, także „tym, którzy nie są silni”.

6. W jaki sposób możemy naśladować reakcję Jezusa na sprzeciw i zniewagi?

⁶ Kolejną piękną cechą Jezusa było to, że on zawsze myślał i działał w sposób budujący. Nigdy nie dopuścił, by negatywne nastawienie drugich wpłynęło na jego wspaniały stosunek do służenia Bogu. My też nie powinniśmy na to pozwolić. Jezus cierpliwie i bez utyskiwań znosił obelgi i prześladowania, które dosięgały go za wierne oddawanie czci Bogu. Wiedział, że kto stara się podobać bliźniemu „w tym, co jest dobre, ku jego zbudowaniu”, powinien liczyć się ze sprzeciwem ze strony świata, któremu brakuje wiary i zrozumienia.

7. Jak Jezus okazywał cierpliwość i dlaczego powinniśmy czynić to samo?

⁷ Jezus przejawiał właściwe nastawienie jeszcze w innych dziedzinach. Nigdy nie wyrażał zniecierpliwienia w stosunku do Jehowy, ale cierpliwie czekał na realizację Jego zamierzeń (Psalm 110:1; Mateusza 24:36; Dzieje 2:32-36; Hebrajczyków 10:12, 13). Poza tym nie tracił cierpliwości do swych naśladowców. Oświadczył im: „Uczcie się ode mnie”. Będąc „łagodnie usposobiony”, nauczał w sposób budujący i pokrzepiający.  A jako „uniżony w sercu”, nigdy nie był nadęty ani arogancki (Mateusza 11:29). Do naśladowania tych aspektów nastawienia Jezusa zachęca Paweł słowami: „Zachowujcie to nastawienie umysłu, jakie było też u Chrystusa Jezusa, który chociaż istniał w postaci Bożej, nie brał pod uwagę zagarnięcia, mianowicie tego, żeby być równym Bogu. Przeciwnie, ogołocił samego siebie i przybrał postać niewolnika, i stał się podobny do ludzi” (Filipian 2:5-7).

8, 9. (a) Dlaczego musimy pielęgnować niesamolubne nastawienie? (b) Dlaczego nie powinniśmy się zniechęcać, jeśli nie udaje nam się trzymać wzoru pozostawionego przez Jezusa, i jaki dobry przykład pod tym względem dał Paweł?

⁸ Łatwo powiedzieć, że się chce usługiwać innym i przedkładać ich potrzeby nad swoje własne. Ale gdy uczciwie przeanalizujemy swe nastawienie umysłu, może się okazać, że nasze serca niezupełnie skłaniają się ku takiemu postępowaniu. Dlaczego? Po pierwsze dlatego, że odziedziczyliśmy po Adamie i Ewie samolubne przywary. A po drugie, żyjemy w świecie, który zachęca do egoizmu (Efezjan 4:17, 18). Chcąc rozwinąć w sobie niesamolubne nastawienie, na ogół trzeba pielęgnować sposób myślenia sprzeczny z naszą wrodzoną niedoskonałą naturą. Wymaga to zdecydowanych starań.

⁹ Z powodu naszej oczywistej niedoskonałości, wyraźnie odbiegającej od doskonałego wzoru pozostawionego przez Jezusa, czasem ulegamy zniechęceniu. Może wątpimy, czy przyswojenie sobie Jezusowego nastawienia umysłu w ogóle jest osiągalne. Zwróćmy jednak uwagę na dodającą otuchy wypowiedź Pawła: „Wiem, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka nic dobrego; bo jest we mnie zdolność chcenia, lecz nie ma zdolności zrobienia tego, co szlachetne. Gdyż dobra, którego chcę, nie czynię, ale dopuszczam się zła, którego nie chcę. Doprawdy rozkoszuję się prawem Bożym zgodnie z człowiekiem, jakim jestem wewnątrz, ale w mych członkach dostrzegam inne prawo, toczące wojnę przeciwko prawu mego umysłu i prowadzące mnie jako jeńca prawa grzechu, które jest w mych członkach” (Rzymian 7:18, 19, 22, 23). To prawda, że wskutek niedoskonałości Paweł wielokrotnie nie mógł spełniać woli Bożej tak, jak tego pragnął, ale jego nastawienie — czyli stosunek do Jehowy i Jego prawa — było godne naśladowania. My też możemy przejawiać taką postawę.

Korygowanie niewłaściwego nastawienia

10. Do przejawiania jakiego nastawienia umysłu Paweł zachęcał Filipian?

¹⁰ Czy to możliwe, żeby ten i ów musiał skorygować niewłaściwe nastawienie? Tak. Wyraźnie potwierdza to przykład niektórych chrześcijan z I wieku n.e. Wspominając w Liście do Filipian o przejawianiu właściwego nastawienia, Paweł napisał: „Nie jakobym już to [życie w niebie dzięki wcześniejszemu zmartwychwstaniu] otrzymał albo już został doprowadzony do doskonałości, ale pędzę, by się przekonać, czy i ja zdołam pochwycić to, do czego również zostałem pochwycony przez Chrystusa Jezusa. Bracia, ja jeszcze nie uważam, że to pochwyciłem; ale chodzi o jedno: Zapominając o tym, co za mną, i sięgając po to, co przede mną, pędzę do celu po nagrodę Bożego powołania w górę za sprawą Chrystusa Jezusa. Ilukolwiek więc jest nas dojrzałych, bądźmy tego samego nastawienia umysłu” (Filipian 3:12-15).

11, 12. Jak Jehowa wyjawia nam właściwe nastawienie umysłu?

¹¹ Ze słów Pawła wynika, że każdy, kto zostaje chrześcijaninem i nie odczuwa potrzeby robienia postępów, ma niewłaściwe nastawienie. Nie przyswoił sobie postawy, którą przejawiał Chrystus (Hebrajczyków 4:11; 2 Piotra 1:10; 3:14). Czy sytuacja takiej osoby jest beznadziejna? Wcale nie. Bóg może nam pomóc dokonać niezbędnych zmian, jeśli rzeczywiście tego pragniemy. Paweł napisał dalej: „Jeśli pod jakimś względem macie inne nastawienie umysłu, Bóg wam objawi powyższe nastawienie” (Filipian 3:15).

¹² Jeżeli jednak chcemy, żeby Jehowa objawił nam właściwe nastawienie, sami także musimy coś robić. Osoby mające „inne nastawienie umysłu” łatwiej rozwiną w sobie to odpowiednie, gdy będą z modlitwą studiować Słowo Boże  za pomocą publikacji dostarczanych przez „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mateusza 24:45). Wsparcia chętnie udzielą też chrześcijańscy starsi, których duch święty ustanowił, aby „paśli zbór Boga” (Dzieje 20:28). Jakże jesteśmy wdzięczni Jehowie, że uwzględnia przejawy naszej niedoskonałości i życzliwie oferuje nam pomoc! Zawsze ją przyjmujmy.

Uczenie się od innych

13. Czego o właściwym nastawieniu możemy się nauczyć z biblijnego doniesienia o Hiobie?

¹³ W 15 rozdziale Listu do Rzymian Paweł zaznaczył, że w skorygowaniu nastawienia może nam pomóc rozmyślanie nad przykładami z historii. Oznajmił: „Wszystko, co niegdyś napisano, napisano dla naszego pouczenia, abyśmy przez naszą wytrwałość i przez pociechę z Pism mieli nadzieję” (Rzymian 15:4). Niektórzy wierni słudzy Jehowy z dawnych czasów musieli dokonać pewnych zmian w swym nastawieniu. Na przykład Hiob na ogół odznaczał się pięknym usposobieniem. Nigdy nie przypisał Jehowie czegoś złego i nie pozwolił, by cierpienia podkopały jego zaufanie do Boga (Hioba 1:8, 21, 22). Był jednak skłonny się usprawiedliwiać. Jehowa za pośrednictwem Elihu pomógł mu wyzbyć się tej skłonności. Hiob się nie obraził, lecz pokornie uznał potrzebę zrewidowania swej postawy i ochoczo się do tego zabrał (Hioba 42:1-6).

14. Jak możemy wzorować się na Hiobie, gdy otrzymujemy jakąś radę co do swego nastawienia?

¹⁴ Gdyby współwyznawca życzliwie nam powiedział, iż mamy niewłaściwe nastawienie, czy zareagowalibyśmy tak jak Hiob? Obyśmy za jego przykładem nigdy ‛nie przypisali Bogu nic niestosownego’! (Hioba 1:22). Jeżeli niesłusznie cierpimy, nigdy nie narzekajmy ani nie obarczajmy Jehowy odpowiedzialnością za nasze kłopoty. Unikajmy usprawiedliwiania siebie, pamiętając, że bez względu na to, jakich przywilejów dostąpiliśmy w służbie dla Jehowy, jesteśmy tylko „nieużytecznymi niewolnikami” (Łukasza 17:10).

15. (a) Jaką niewłaściwą postawę przyjęli niektórzy naśladowcy Jezusa? (b) Jakie piękne nastawienie przejawiał Piotr?

¹⁵ W I wieku n.e. niewłaściwe nastawienie przejawiali niektórzy słuchacze Jezusa. Kiedy pewnego razu powiedział on coś trudnego do zrozumienia, „wielu jego uczniów, usłyszawszy to, rzekło: ‚Mowa ta jest szokująca; któż może jej słuchać?’” Najwyraźniej mieli złe nastawienie  i w rezultacie opuścili Jezusa. W sprawozdaniu czytamy: „Z tego powodu wielu jego uczniów odeszło do tego, co za nimi, i już z nim nie chodziło”. Ale czy wszyscy przyjęli taką niewłaściwą postawę? Nie. Doniesienie biblijne podaje dalej: „Jezus rzekł więc do dwunastu: ‚Czyż i wy chcecie pójść?’ Szymon Piotr odparł: ‚Panie, do kogo odejdziemy?’” Następnie sam sobie odpowiedział: „Ty masz wypowiedzi życia wiecznego” (Jana 6:60, 66-68). Cóż za piękne nastawienie! Czy w razie zetknięcia się z wyjaśnieniem lub uściślonym zrozumieniem jakiegoś fragmentu Biblii, w pierwszej chwili trudnym do przyjęcia, nie warto wziąć przykładu z Piotra? Jakże niemądrze byłoby przestać służyć Jehowie albo mówić niezgodnie ze „wzorem zdrowych słów” tylko dlatego, że początkowo czegoś nie rozumiemy! (2 Tymoteusza 1:13).

16. Jaką odrażającą postawę przyjęli żydowscy przywódcy religijni za czasów Jezusa?

¹⁶ Jezusowego nastawienia umysłu nie przejawiali także żydowscy przywódcy religijni w I wieku n.e. Stanowczemu postanowieniu, by nie słuchać Jezusa, dali wyraz wówczas, gdy wskrzesił on Łazarza. Dla osoby mającej właściwe usposobienie cud ten byłby niezbitym dowodem na to, że Jezusa posłał Bóg. Tymczasem czytamy: „Wtedy naczelni kapłani i faryzeusze zebrali Sanhedryn i zaczęli mówić: ‚Co mamy uczynić, skoro ten człowiek dokonuje wielu znaków? Jeżeli go tak pozostawimy, wszyscy w niego uwierzą i przyjdą Rzymianie, i zabiorą zarówno nasze miejsce, jak i nasz naród’”. Jakie znaleźli rozwiązanie? „Od tego więc dnia naradzali się, aby go zabić”. Poza tym postanowili usunąć żywy dowód poświadczający, iż Jezus dokonywał cudów. „Naczelni kapłani naradzali się, żeby zabić także Łazarza” (Jana 11:47, 48, 53; 12:9-11). Gdybyśmy pielęgnowali podobne nastawienie i denerwowali się lub złościli z powodu czegoś, co w rzeczywistości powinno nas cieszyć, byłoby to naprawdę odrażające! I jakże niebezpieczne!

Naśladowanie pozytywnego nastawienia Chrystusa

17. (a) W jakich okolicznościach Daniel okazał się nieustraszony? (b) Jak Jezus dał dowód odwagi?

¹⁷ Słudzy Jehowy zachowują pozytywne usposobienie. Kiedy wrogowie Daniela podstępnie doprowadzili do wydania zakazu zanoszenia przez 30 dni prośby do jakiegokolwiek boga lub człowieka z wyjątkiem króla, prorok wiedział, iż to godziło w jego więź z Jehową Bogiem. Czy na miesiąc zrezygnował z modlenia się do Niego? Bynajmniej. W dalszym ciągu odważnie trzymał się swego zwyczaju i trzy razy dziennie kierował modlitwy do Jehowy (Daniela 6:6-17). Podobnie Jezus nie dał się zastraszyć swym przeciwnikom. Pewnego razu w sabat napotkał człowieka z uschłą ręką. Wiedział, że jeśli w tym dniu go uzdrowi, wywoła niezadowolenie wielu obecnych tam Żydów. Zapytał ich o zdanie w tej sprawie, a gdy nic nie odpowiedzieli, przeszedł do czynu i uleczył owego mężczyznę (Marka 3:1-6). Nigdy się nie wzdragał przed spełnieniem swej powinności, jeśli uznał to za słuszne.

18. Dlaczego niektórzy nam się sprzeciwiają, jak jednak powinniśmy reagować na ich negatywne nastawienie?

¹⁸ W dobie obecnej Świadkowie Jehowy również są świadomi, że nigdy nie powinni dać się zastraszyć ewentualną negatywną reakcją przeciwników. Inaczej nie przejawialiby Jezusowego nastawienia umysłu. Sprzeciwia się im wiele osób — jedni czynią to z braku dokładnej wiedzy, drudzy zaś z nienawiści do nich samych lub do głoszonego przez nich orędzia. Nigdy jednak  nie pozwólmy, by taka negatywna postawa wpływała na nasze pozytywne nastawienie. Nie możemy też dopuścić, aby inni narzucili nam sposób wielbienia Boga.

19. Jak możemy przejawiać nastawienie umysłu wzorowane na Jezusie Chrystusie?

¹⁹ Jezus zawsze miał pozytywne nastawienie do swych naśladowców i postanowień Bożych, choć nie było to łatwe (Mateusza 23:2, 3). Powinniśmy brać z niego wzór. To prawda, że nasi bracia — podobnie zresztą jak my — są niedoskonali. Ale gdzie znajdziemy lepsze towarzystwo i bardziej lojalnych przyjaciół niż w naszej ogólnoświatowej społeczności braterskiej? Jehowa nie dał nam jeszcze w pełni pojąć swego spisanego Słowa, ale które ugrupowanie religijne rozumie je lepiej? Zawsze pielęgnujmy właściwe nastawienie umysłu — takie, jakie miał Jezus Chrystus. W tym celu trzeba między innymi wiedzieć, jak czekać na Jehowę, o czym mówi następny artykuł.

[Przypis]

Czy potrafisz wyjaśnić?

• Jak nastawienie człowieka wpływa na jego życie?

• Opisz nastawienie umysłu, jakie miał Jezus Chrystus.

• Czego możemy się nauczyć z postawy Hioba?

• Jakie jest właściwe nastawienie wobec sprzeciwu?

[Pytania do studium]

[Ilustracje na stronie 7]

Chrześcijanin mający właściwe nastawienie stara się pomagać innym

[Ilustracja na stronie 9]

Połączone z modlitwą studium Słowa Bożego ułatwia przyswojenie sobie Chrystusowego nastawienia umysłu