Usługiwanie przysparza chrześcijanom szczęścia

„Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (DZIEJE 20:35).

1. Jaka niewłaściwa postawa dominuje w dzisiejszym świecie i dlaczego jest szkodliwa?

W OSTATNICH dziesięcioleciach XX wieku często powtarzano słowo „ja”. Było to oznaką postawy będącej połączeniem samolubstwa, chciwości i nieliczenia się z innymi. W roku 2000 nastawienie takie bynajmniej nie zanikło. Jakże często można usłyszeć pytanie: „Co mi to da?” albo „Co ja będę z tego miał?” Tego rodzaju egoistyczna postawa nie prowadzi do szczęścia. Stanowi jaskrawe przeciwieństwo zasady, którą podał Jezus: „Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (Dzieje 20:35).

2. Co świadczy o tym, że dawanie przysparza szczęścia?

² Czy dawanie naprawdę przysparza więcej szczęścia niż otrzymywanie? Z całą pewnością. Pomyślmy o Jehowie Bogu. U Niego jest „źródło życia” (Psalm 36:9). Dostarcza nam wszystkiego, co nas uszczęśliwia i co pozwala nam osiągać zamierzone cele. Od Niego pochodzi „każdy dobry dar i każdy doskonały podarunek” (Jakuba 1:17). Jehowa, „szczęśliwy Bóg”, wciąż daje (1 Tymoteusza 1:11). Darzy miłością stworzonych przez siebie ludzi, których tak hojnie obdarowuje (Jana 3:16). Pomyślmy też o rodzinie. Jeśli jesteś matką lub ojcem, to wiesz, ile poświęceń, ile dawania, wiąże się z wychowywaniem dziecka. Przez wiele lat nie zdaje sobie ono z tego sprawy. Uważa to za rzecz oczywistą! A przecież widok dziecka, które dzięki twemu niesamolubnemu dawaniu dobrze się rozwija, napawa cię uczuciem szczęścia. Dlaczego? Ponieważ je kochasz.

3. Dlaczego służenie Jehowie i współwyznawcom sprawia przyjemność?

³ Podobne dawanie wypływające z miłości jest cechą charakterystyczną religii prawdziwej. Ponieważ kochamy Jehowę i naszych współwyznawców, z przyjemnością im usługujemy, niejako dajemy im samych siebie (Mateusza 22:37-39). Jeśli ktoś wielbi Boga z samolubnych pobudek, nie będzie miał z tego radości. Ale kto bezinteresownie usługuje innym, koncentrując się na tym, co może im dać, a nie co chciałby otrzymać, ten zazna prawdziwego szczęścia. Potwierdza to analiza użycia w Piśmie Świętym pewnych słów związanych z wielbieniem Boga. Trzy z nich zostaną omówione w tym oraz w następnym artykule.

Publiczna służba Jezusa

4. Jak wygląda „publiczna służba” w nominalnym chrześcijaństwie?

⁴ W tekście greckim jednym z ważnych określeń związanych z oddawaniem czci Bogu jest słowo leitourgía, tłumaczone w Przekładzie Nowego Świata na „publiczna służba”. Od niego pochodzi  używany w chrześcijaństwie termin „liturgia”. * Ale formalistyczna liturgia nominalnego chrześcijaństwa nie jest prawdziwie użyteczną służbą publiczną.

5, 6. (a) Jaką publiczną służbę pełniono w Izraelu i jakie korzyści z niej płynęły? (b) Jaka znacznie wspanialsza służba publiczna zajęła jej miejsce i dlaczego?

⁵ W odniesieniu do kapłanów izraelskich apostoł Paweł użył greckiego wyrazu spokrewnionego ze słowem leitourgía. Napisał: „Każdy kapłan dzień w dzień staje na swoim miejscu, by pełnić publiczną służbę [forma czasownika leitourgéo] i często składać te same ofiary” (Hebrajczyków 10:11). Kapłani z plemienia Lewiego pełnili w Izraelu bardzo cenną służbę publiczną. Uczyli Prawa Bożego oraz składali ofiary, które zakrywały grzechy ludzi (2 Kronik 15:3; Malachiasza 2:7). Dopóki kapłani i lud przestrzegali Prawa Jehowy, naród miał powody do radości (Powtórzonego Prawa 16:15).

⁶ Pełnienie publicznej służby w ramach Prawa było dla izraelskich kapłanów szczególnym przywilejem, ale kiedy Izrael został odrzucony z powodu niewierności, ich służba kapłańska straciła wszelką wartość (Mateusza 21:43). Jehowa zamierzył coś znacznie wspanialszego — publiczną służbę pełnioną przez większego Arcykapłana, Jezusa. Czytamy o nim: „Dzięki temu, że pozostaje żywy na wieki, ma swoje kapłaństwo bez następców. Dlatego też może całkowicie wybawić tych, którzy przez niego przystępują do Boga, ponieważ zawsze żyje, aby się za nimi ujmować” (Hebrajczyków 7:24, 25).

7. Dlaczego publiczna służba Jezusa przynosi niezrównane dobrodziejstwa?

⁷ Jezus jest kapłanem na zawsze. Nie będzie miał następców. Dlatego tylko on może całkowicie wybawić ludzi. Pełni tę niezrównaną służbę publiczną nie w świątyni zbudowanej przez człowieka, ale we wspaniałej świątyni symbolicznej, wyobrażającej postanowienie Jehowy co do oddawania Mu czci, które weszło w życie w roku 29 n.e. Jezus usługuje obecnie w Miejscu Najświętszym tej świątyni, w niebie. Jest „publicznym sługą [leitourgòs] miejsca świętego oraz prawdziwego namiotu, który postawił Jehowa, a nie człowiek” (Hebrajczyków 8:2; 9:11, 12). Chociaż Jezus piastuje takie wysokie stanowisko, wciąż jest „publicznym sługą”. Swą wielką władzę wykorzystuje do tego, by dawać, a nie brać. I takie dawanie przynosi mu radość. Jest ona częścią „zgotowanej mu radości”, której zawdzięczał siły do wytrwania w swym ziemskim biegu (Hebrajczyków 12:2).

8. Jaką publiczną służbę pełnił Jezus w związku z zastąpieniem przymierza Prawa?

⁸ Istnieje jeszcze inny aspekt publicznej służby Jezusa. Apostoł Paweł napisał: „Jezus dostąpił wspanialszej służby publicznej, tak iż jest też pośrednikiem odpowiednio lepszego przymierza, które zostało prawnie ugruntowane na lepszych obietnicach” (Hebrajczyków 8:6). Mojżesz był pośrednikiem przymierza, na mocy którego naród izraelski mógł utrzymywać więź z Jehową (Wyjścia 19:4, 5). Jezus stał się pośrednikiem nowego przymierza, dzięki któremu narodził się nowy naród, „Izrael Boży”, złożony z namaszczonych duchem chrześcijan z wielu narodów (Galatów 6:16; Hebrajczyków 8:8, 13; Objawienie 5:9, 10). Była to znakomita służba publiczna! Jakże się cieszymy, że poznaliśmy Jezusa, publicznego sługę, za którego pośrednictwem możemy wielbić Jehowę we właściwy sposób! (Jana 14:6).

Chrześcijanie również pełnią publiczną służbę

9, 10. W jakich formach publicznej służby uczestniczą chrześcijanie?

⁹ Żaden człowiek nie pełni tak wzniosłej służby jak Jezus. Kiedy jednak chrześcijanie namaszczeni duchem otrzymują nagrodę niebiańską, przyłączają się do Jezusa i razem z nim spełniają publiczną służbę w charakterze niebiańskich królów i kapłanów (Objawienie 20:6; 22:1-5). Ale chrześcijanie na ziemi również biorą udział w publicznej służbie, co przysparza im wiele radości. Na przykład w czasie głodu w Palestynie apostoł Paweł przekazał datki od braci z Europy, by ulżyć w cierpieniach chrześcijanom pochodzenia żydowskiego mieszkającym w Judei. Była to publiczna służba (Rzymian 15:27; 2 Koryntian  9:12). W naszych czasach chrześcijanie chętnie uczestniczą w podobnej działalności — śpieszą z pomocą, gdy ich braci spotykają cierpienia, klęski żywiołowe albo inne nieszczęścia (Przysłów 14:21).

¹⁰ Paweł nawiązał do jeszcze innej formy publicznej służby, kiedy pisał: „Nawet jeśli ja niczym ofiara płynna jestem wylewany na ofiarę i publiczną służbę, do której przywiodła was wiara, to się weselę i raduję z wami wszystkimi” (Filipian 2:17). Ciężka praca Pawła na rzecz Filipian była publiczną służbą wykonywaną z miłością i gorliwością. Podobna publiczna służba jest pełniona obecnie, zwłaszcza przez namaszczonych chrześcijan, którzy występując w roli „niewolnika wiernego i roztropnego”, dostarczają pokarmu duchowego we właściwym czasie (Mateusza 24:45-47). Poza tym jako grono tworzą oni „święte kapłaństwo”, mające „składać duchowe ofiary godne przyjęcia przez Boga za pośrednictwem Jezusa Chrystusa” oraz ‛szeroko oznajmiać wspaniałe przymioty tego, który ich powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła’ (1 Piotra 2:5, 9). Tak jak Paweł radują się z tych przywilejów, choć niejako ‛wylewają się niczym ofiara płynna’, wykonując swe obowiązki. Towarzyszą im „drugie owce”, które wspierają ich w dziele głoszenia ludziom o Jehowie i Jego zamierzeniach (Jana 10:16; Mateusza 24:14). * Cóż za wspaniała i radosna służba publiczna! (Psalm 107:21, 22).

Pełnienie świętej służby

11. Jaki piękny przykład wszystkim chrześcijanom dała prorokini Anna?

¹¹ Inne greckie słowo związane z wielbieniem to latreía; w Przekładzie Nowego Świata oddano je jako „święta służba”. Służba ta ma związek z aktami wielbienia. Na przykład o Annie, 84-letniej wdowie i prorokini, powiedziano, że „nigdy nie opuszczała świątyni, lecz nocą i dniem pełniła świętą służbę [greckie słowo pokrewne wyrazowi latreía] w postach i błaganiach” (Łukasza 2:36, 37). Anna cały czas oddawała cześć Jehowie. Stanowi piękny przykład dla nas wszystkich — młodszych i starszych, mężczyzn i kobiet. Żarliwie modliła się do Jehowy, a także regularnie czciła Go w świątyni; podobnie nasza święta służba obejmuje modlitwę oraz obecność na zebraniach (Rzymian 12:12; Hebrajczyków 10:24, 25).

12. Co jest głównym aspektem naszej świętej służby i dlaczego jest to również służba publiczna?

¹² Apostoł Paweł zwrócił uwagę na główny aspekt naszej świętej służby, gdy pisał: „Bóg, dla którego duchem moim pełnię świętą służbę w związku z dobrą nowiną o jego Synu, jest mi świadkiem, jak bezustannie wzmianki o was czynię zawsze w moich modlitwach” (Rzymian 1:9). Istotnie, głoszenie dobrej nowiny to nie tylko publiczna służba dla dobra tych, którzy jej słuchają, lecz również akt wielbienia Jehowy Boga. Czy ktoś nas słucha, czy nie, dzieło głoszenia jest świętą służbą na rzecz Jehowy. Wysiłki, jakie wkładamy w opowiadanie innym o pięknych przymiotach i miłościwych zamierzeniach naszego ukochanego Ojca niebiańskiego, z pewnością przynoszą nam wielką radość (Psalm 71:23).

Gdzie pełnimy świętą służbę?

13. Jaką nadzieję żywią ci, którzy pełnią świętą służbę na wewnętrznym dziedzińcu duchowej świątyni Jehowy, i kto podziela ich radość?

¹³ Paweł napisał do namaszczonych chrześcijan: „Skoro więc mamy otrzymać królestwo, którym  nie można wstrząsnąć, trwajmy w życzliwości niezasłużonej, dzięki której możemy w sposób godny przyjęcia pełnić dla Boga świętą służbę ze zbożną bojaźnią i lękiem” (Hebrajczyków 12:28). Chrześcijanie namaszczeni duchem są niewzruszeni w wierze i oddają cześć Najwyższemu, mając niezachwianą nadzieję na to, że odziedziczą Królestwo. Tylko oni pełnią świętą służbę w Miejscu Świętym oraz na wewnętrznym dziedzińcu duchowej świątyni Jehowy i skwapliwie wyczekują usługiwania wspólnie z Jezusem w Miejscu Najświętszym, czyli w samym niebie. Ich radość podziela towarzyszące im grono drugich owiec (Hebrajczyków 6:19, 20; 10:19-22).

14. Jak wielka rzesza korzysta z publicznej służby Jezusa?

¹⁴ A co można powiedzieć o tych drugich owcach? Zgodnie z wizją ukazaną apostołowi Janowi w obecnych dniach ostatnich pojawiła się wielka rzesza tych, którzy „wyprali swoje długie szaty i wybielili je we krwi Baranka” (Objawienie 7:14). Oznacza to, że owe drugie owce, podobnie jak ich namaszczeni duchem współwyznawcy, okazują wiarę w publiczną służbę Jezusa — w to, iż ofiarował za rodzaj ludzki swe doskonałe człowiecze życie. Członkowie tej klasy również korzystają z publicznej służby Jezusa dzięki ‛trzymaniu się przymierza Jehowy’ (Izajasza 56:6). Wprawdzie nie są stroną nowego przymierza, ale trzymają się go w tym sensie, że przestrzegają związanych z nim praw, a także podporządkowują się jego postanowieniom. Towarzyszą Izraelowi Bożemu, karmiąc się z tego samego duchowego stołu i współpracując z jego członkami w publicznym wysławianiu Boga oraz składaniu Mu duchowych ofiar, które cieszą się Jego uznaniem (Hebrajczyków 13:15).

15. Gdzie świętą służbę pełnią członkowie wielkiej rzeszy i jak się zapatrują na to błogosławieństwo?

¹⁵ Właśnie dlatego ukazani w wizji członkowie wielkiej rzeszy ‛stoją przed tronem i przed Barankiem, ubrani w białe długie szaty’. Co więcej, „są przed tronem Boga i dniem i nocą pełnią dla  niego świętą służbę w jego świątyni; a Zasiadający na tronie rozpostrze nad nimi swój namiot” (Objawienie 7:9, 15). W Izraelu prozelici oddawali cześć Bogu na zewnętrznym dziedzińcu świątyni Salomona. Podobnie członkowie wielkiej rzeszy wielbią Jehowę na zewnętrznym dziedzińcu Jego duchowej świątyni. Służba w tym miejscu przysparza im radości (Psalm 122:1). Nawet gdy już ostatni z ich namaszczonych towarzyszy otrzyma niebiańskie dziedzictwo, oni dalej będą pełnić świętą służbę dla Jehowy jako Jego lud (Objawienie 21:3).

Święta służba, która nie podoba się Bogu

16. Jakich ostrzeżeń udzielono w związku ze świętą służbą?

¹⁶ W czasach starożytnego Izraela święta służba musiała być pełniona zgodnie z prawami Jehowy (Wyjścia 30:9; Kapłańska 10:1, 2). Również dzisiaj trzeba uwzględniać pewne wymagania, aby nasza święta służba mogła się podobać Jehowie. Dlatego Paweł napisał do Kolosan: „Nie przestajemy modlić się za was i prosić, żebyście zostali napełnieni dokładnym poznaniem jego woli we wszelkiej mądrości i w duchowym pojmowaniu, tak byście chodzili w sposób godny Jehowy, aby mu się w pełni podobać, dalej wydając owoc we wszelkim dobrym dziele oraz wzrastając w dokładnym poznaniu Boga” (Kolosan 1:9, 10). Nie do nas należy decydowanie, jak powinno się wielbić Boga. Potrzebna jest dokładna wiedza biblijna, duchowe zrozumienie i zbożna mądrość. W przeciwnym razie skutki mogą być opłakane.

17. (a) W jaki sposób święta służba za dni Mojżesza została skażona? (b) Jak mogłoby dojść do wypaczenia świętej służby w naszych czasach?

¹⁷ Przypomnijmy sobie Izraelitów współczesnych Mojżeszowi. W Biblii czytamy: „Bóg zatem się odwrócił i zdał ich na pełnienie świętej służby dla zastępu nieba” (Dzieje 7:42). Izraelici oglądali potężne czyny, których Jehowa dokonywał dla ich dobra. Niestety, poszli za innymi bogami, gdyż uznali, że przyniesie im to jakieś korzyści. Nie byli lojalni, a lojalność jest niezbędna, jeśli nasza święta służba ma się podobać Bogu (Psalm 18:25). To prawda, że dziś mało kto porzuca Jehowę, by wielbić gwiazdy lub złote cielce, ale istnieją inne formy bałwochwalstwa. Jezus ostrzegł przed służeniem „Bogactwu”, a Paweł do bałwochwalstwa zaliczył zachłanność (Mateusza 6:24; Kolosan 3:5). Szatan również stara się, aby czczono go jako boga (2 Koryntian 4:4). Takie formy bałwochwalstwa są dziś powszechne i stanowią zagrożenie. Pomyśl na przykład o kimś, kto twierdzi, że naśladuje Jezusa, ale w rzeczywistości za najważniejszy cel w życiu obiera zdobycie bogactwa albo polega wyłącznie  na sobie i na swoim zdaniu. Komu naprawdę służy taki człowiek? Czyż różni się od Żydów z czasów Izajasza, którzy wprawdzie przysięgali na imię Jehowy, lecz Jego wspaniałe czyny przypisywali nieczystym bożkom? (Izajasza 48:1, 5).

18. Jak dawniej pełniono świętą służbę w niewłaściwy sposób i jak to wygląda obecnie?

¹⁸ Jezus ostrzegł także: „Nadchodzi godzina, gdy każdy, kto was zabije, będzie mniemał, że spełnia świętą służbę dla Boga” (Jana 16:2). Saul, zanim został apostołem Pawłem, z pewnością uważał, iż służy Bogu, gdy ‛pochwalał zamordowanie Szczepana’ oraz ‛zionął groźbą i żądzą mordu przeciwko uczniom Pana’ (Dzieje 8:1; 9:1). W naszych czasach niektórzy sprawcy czystek etnicznych i aktów ludobójstwa również mają się za czcicieli Boga. Wielu ludzi twierdzi, że służy Bogu, ale w rzeczywistości oddaje cześć takim bogom, jak nacjonalizm, poczucie więzi plemiennej, bogactwo czy egoizm.

19. (a) Jak zapatrujemy się na naszą świętą służbę? (b) Pod jakim warunkiem święta służba będzie nam sprawiać radość?

¹⁹ Jezus oznajmił: „Jehowę, twego Boga, masz czcić i tylko dla niego masz pełnić świętą służbę” (Mateusza 4:10). Słowa te skierował do Szatana, ale jakże ważne są one dla nas! Pełnienie świętej służby dla Władcy Wszechświata to wyjątkowy, napawający lękiem przywilej. A co można powiedzieć o naszej publicznej służbie związanej z wielbieniem? Wykonywanie jej dla dobra bliźnich to radosne dzieło, które przysparza wielkiego szczęścia (Psalm 41:1, 2; 59:16). Jednakże stanie się ono naszym udziałem tylko wtedy, gdy będziemy pełnić tę służbę z całego serca i w odpowiedni sposób. Kto tak właśnie czyni? Czyja święta służba cieszy się uznaniem Jehowy? Odpowiedzi na te pytania pomoże nam znaleźć analiza trzeciego występującego w Biblii słowa związanego z wielbieniem. Będzie to tematem następnego artykułu.

[Przypisy]

Jak byś odpowiedział?

• Jaką wspaniałą służbę publiczną pełnił Jezus?

• W jakiej publicznej służbie biorą udział chrześcijanie?

• Na czym polega święta służba chrześcijan i gdzie jest pełniona?

• Czego musimy nabywać, żeby nasza święta służba mogła się podobać Bogu?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 10]

Rodzice czerpią wiele radości z dawania

[Ilustracje na stronach 12, 13]

Chrześcijanie pełnią publiczną służbę, pomagając innym i głosząc dobrą nowinę

[Ilustracja na stronie 14]

Jeśli chcemy, by nasza święta służba podobała się Bogu, musimy posiąść dokładną wiedzę i zrozumienie