„Czy Bóg naprawdę skazuje ludzi na męki w piekle?”

„Czy studiujecie teologię?”

Pytanie to zaskoczyło Joela i Carla. Ci młodzi wolontariusze z bruklińskiego Biura Głównego Świadków Jehowy przeglądali książki w pobliskiej księgarni. Kiedy Joel wertował konkordancje biblijne, Carl opowiadał mu zdarzenie ze służby kaznodziejskiej. Fragment ich rozmowy usłyszał stojący obok mężczyzna i postanowił do nich podejść.

Człowieka tego bardziej nurtowała jednak inna sprawa niż to, czy studiują teologię. Powiedział: „Jestem Żydem i niektórzy moi znajomi będący chrześcijanami twierdzą, że będę się smażył w piekle, bo Żydzi odrzucili Jezusa. Nie daje mi to spokoju. To wydaje się niesprawiedliwe, żeby kochający Bóg wymierzał taką karę. Czy Bóg naprawdę skazuje ludzi na męki w piekle?”

Joel i Carl wyjaśnili temu szczeremu rozmówcy, że wnikliwie studiują Biblię. Pokazali mu w niej, iż „umarli nie są świadomi niczego” i po prostu śpią snem śmierci, czekając na zmartwychwstanie. Nie cierpią więc żadnych mąk w ognistym piekle (Psalm 146:3, 4; Kaznodziei 9:5, 10; Daniela 12:13; Jana 11:11-14, 23-26). Pod koniec tej rozmowy, trwającej trzy kwadranse, mężczyzna ów podał swój adres i poprosił o więcej informacji na ten temat.

Gdyby piekło było miejscem ognistych mąk, czy ktokolwiek pragnąłby się tam znaleźć? Tymczasem patriarcha Hiob, udręczony cierpieniem, prosił: „O, gdybyś mnie ukrył w Szeolu [„piekle”, Wujek], trzymał mnie w ukryciu, aż twój gniew się odwróci, ustanowił mi granicę czasu i wspomniał na mnie!” (Hioba 14:13). Hiob bez wątpienia nie uważał piekła za miejsce mąk. Chciał się tam raczej schronić. A zatem śmierć to stan niebytu, a biblijne piekło to powszechny grób ludzkości.

Każdego, kto chciałby uzyskać więcej informacji na temat stanu umarłych i ich widoków na przyszłość, serdecznie zapraszamy do skorzystania z poniższej propozycji.