‛Przyodziejcie się w wielkoduszną cierpliwość’

„Przyodziejcie się w tkliwe uczucia: współczucie (...) i wielkoduszną cierpliwość” (KOLOSAN 3:12).

1. Podaj przykład wielkodusznej cierpliwości.

W ROKU 1952 Régis, mieszkaniec południowo-zachodniej Francji, został ochrzczonym Świadkiem Jehowy. Przez całe lata jego żona wszelkimi sposobami utrudniała mu służenie Jehowie. Aby nie mógł jeździć na zebrania, próbowała przebić opony w jego samochodzie. A gdy pewnego razu głosił ludziom dobrą nowinę o Królestwie, chodziła za nim i z niego drwiła. Mimo uporczywego sprzeciwu żony Régis dalej przejawiał wielkoduszną cierpliwość. Jest więc wspaniałym przykładem dla wszystkich chrześcijan, ponieważ Jehowa wymaga od swych czcicieli okazywania tego przymiotu w kontaktach z innymi.

2. Co dosłownie znaczy grecki odpowiednik wyrażenia „wielkoduszna cierpliwość” i jaką myśl ono zawiera?

² Grecki odpowiednik wyrażenia „wielkoduszna cierpliwość” dosłownie znaczy „wielkość  ducha”. W polskiej edycji Przekładu Nowego Świata wyraz ten dziesięć razy przetłumaczono na „wielkoduszną cierpliwość”, trzy razy na „cierpliwość” i jeden raz na „okazywanie cierpliwości”. Zarówno hebrajski, jak i grecki odpowiednik sformułowania „wielkoduszna cierpliwość” zawiera myśl o cierpliwości, wyrozumiałości i powolności do gniewu.

3. Jak pogląd chrześcijan na wielkoduszną cierpliwość różnił się od poglądu Greków żyjących w I wieku?

³ W oczach Greków żyjących w I wieku wielkoduszna cierpliwość nie była zaletą. Filozofowie stoiccy nigdy nie używali tego słowa. Zdaniem biblisty Williama Barclaya wielkoduszna cierpliwość „stanowi jaskrawe przeciwieństwo cnoty greckiej”, wychwalającej między innymi „niechęć do puszczania płazem jakiejkolwiek zniewagi lub krzywdy. Dla Greka wielkim człowiekiem był ten, kto za wszelką cenę brał na kimś odwet. Natomiast dla chrześcijanina wielkim był ten, kto się nie mścił, nawet gdy mógł to zrobić”. Grecy być może uważali wielkoduszną cierpliwość za oznakę słabości, ale zarówno w tym, jak i w innych wypadkach „to, co głupie u Boga, jest mądrzejsze niż ludzie, a to, co słabe u Boga, jest silniejsze niż ludzie” (1 Koryntian 1:25).

Chrystus wzorem wielkodusznej cierpliwości

4, 5. Jaki wspaniały przykład wielkodusznej cierpliwości dał Jezus?

⁴ Drugim po Jehowie wspaniałym wzorem wielkodusznej cierpliwości jest Chrystus Jezus. W obliczu ogromnej presji przejawiał zadziwiające opanowanie. Prorokowano o nim: „Był wielce uciśniony i pozwalał się dręczyć; lecz nie otwierał swych ust. Prowadzono go jak owcę na rzeź; i tak jak owca, która oniemiała przed swymi postrzygaczami, on też nie otwierał swych ust” (Izajasza 53:7).

⁵ Podczas swej ziemskiej służby Jezus okazywał naprawdę niezwykłą wielkoduszną cierpliwość. Znosił podstępne pytania wrogów oraz obelgi przeciwników (Mateusza 22:15-46; 1 Piotra 2:23). Był cierpliwy wobec swych uczniów nawet wtedy, gdy raz po raz spierali się o to, kto z nich jest największy (Marka 9:33-37; 10:35-45; Łukasza 22:24-27). A jakimż godnym podziwu opanowaniem się wykazał, kiedy w nocy, której został zdradzony, Piotr i Jan zasnęli, mimo iż polecił im czuwać! (Mateusza 26:36-41).

6. Jaki pożytek z wielkodusznej cierpliwości Jezusa odniósł Paweł i czego możemy się z tego nauczyć?

⁶ Po śmierci i zmartwychwstaniu Jezus dalej był wielkodusznie cierpliwy. Przekonał się o tym zwłaszcza apostoł Paweł, który wcześniej prześladował chrześcijan. Napisał: „Wiarogodna i zasługująca na całkowite przyjęcie jest wypowiedź, iż Chrystus Jezus przyszedł na świat wybawić grzeszników. Spośród nich ja jestem pierwszy. Po to jednak okazano mi miłosierdzie, by przede wszystkim na mnie Chrystus Jezus pokazał całą swą wielkoduszną cierpliwość jako przykład dla tych, którzy mają na nim oprzeć swą wiarę ku życiu wiecznemu” (1 Tymoteusza 1:15, 16). Jeżeli bez względu na swą przeszłość będziemy pokładać wiarę w Jezusie, on okaże nam wielkoduszną cierpliwość — rzecz jasna oczekując od nas „uczynków odpowiadających skrusze” (Dzieje 26:20; Rzymian 2:4). Z orędzi, które Chrystus skierował do siedmiu zborów w Azji Mniejszej, wynika, że chociaż jest wielkodusznie cierpliwy, naprawdę liczy na naszą poprawę (Objawienie, rozdziały 2 i 3).

Owoc ducha

7. Jaki związek zachodzi między wielkoduszną cierpliwością a duchem świętym?

⁷ W piątym rozdziale Listu do Galatów Paweł przeciwstawia uczynkom ciała owoce ducha (Galatów 5:19-23). Skoro wielkoduszna cierpliwość jest jednym z przymiotów Jehowy, więc pochodzi od Niego i stanowi owoc Jego ducha (Wyjścia 34:6, 7). Paweł wymienia ją na czwartym miejscu obok takich cech, jak ‛miłość, radość, pokój, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność i panowanie nad sobą’ (Galatów 5:22, 23). Kiedy zatem słudzy cierpliwego Boga  przejawiają wielkoduszną cierpliwość, czynią to pod wpływem ducha świętego.

8. Co nam pomoże pielęgnować owoce ducha, w tym także wielkoduszną cierpliwość?

⁸ Nie znaczy to jednak, że Jehowa narzuca komuś swego ducha. Mamy dobrowolnie poddawać się pod jego wpływ (2 Koryntian 3:17; Efezjan 4:30). Duchowi temu pozwalamy kierować naszym życiem, gdy we wszystkim, co robimy, staramy się wydawać jego owoce. Po wyliczeniu uczynków ciała i owoców ducha Paweł napisał: „Jeżeli żyjemy według ducha, to dalej też według ducha postępujmy porządnie. (...) Nie dajcie się wprowadzić w błąd: Bóg nie jest kimś, z kogo można drwić. Albowiem co człowiek sieje, to będzie też żąć; bo kto sieje ze względu na swe ciało, ten z ciała żąć będzie zepsucie, ale kto sieje ze względu na ducha, ten z ducha żąć będzie życie wieczne” (Galatów 5:25; 6:7, 8). Jeżeli mamy wypracować w sobie wielkoduszną cierpliwość, musimy też pielęgnować pozostałe owoce, które chrześcijanie wydają z pomocą ducha świętego.

„Miłość jest wielkodusznie cierpliwa”

9. Najprawdopodobniej dlaczego Paweł napisał Koryntianom, że „miłość jest wielkodusznie cierpliwa”?

⁹ Paweł wskazał na szczególny związek między wielkoduszną cierpliwością a miłością, napisał bowiem: „Miłość jest wielkodusznie cierpliwa” (1 Koryntian 13:4). Zdaniem biblisty Alberta Barnesa apostoł podkreślił tę zależność z powodu sporów i rozdźwięków w zborze korynckim (1 Koryntian 1:11, 12). Pan Barnes wyjaśnia: „Użyte tutaj słowo [oznaczające wielkoduszną cierpliwość] jest przeciwieństwem popędliwości — gniewnych słów i myśli oraz irytacji. Wskazuje na stan umysłu, pozwalający DŁUGO ZNOSIĆ ucisk i prowokację”. Miłość i wielkoduszna cierpliwość ogromnie przyczyniają się do pokoju w zborze chrześcijańskim.

10. (a) Jak miłość pomaga okazywać wielkoduszną cierpliwość i co w związku z tym radzi nam apostoł Paweł? (b) Co na temat wielkodusznej cierpliwości oraz życzliwości Bożej powiedział pewien biblista? (Zobacz przypis).

¹⁰ „Miłość jest wielkodusznie cierpliwa i życzliwa. Miłość (...) nie szuka własnych korzyści, nie daje się rozdrażnić”. A zatem pod niejednym względem pomaga nam przejawiać wielkoduszną cierpliwość (1 Koryntian 13:4, 5). * Dzięki miłości łatwiej jest cierpliwie znosić siebie nawzajem oraz pamiętać, że wszyscy jesteśmy niedoskonali i mamy wady oraz słabości. Miłość pomaga nam okazywać wyrozumiałość i przebaczać. Apostoł Paweł zachęca nas, abyśmy chodzili „z zupełnym uniżeniem umysłu i łagodnością, z wielkoduszną cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości, usilnie starając się zachować jedność ducha w jednoczącej więzi pokoju” (Efezjan 4:1-3).

11. Dlaczego to takie ważne, by chrześcijanie przejawiali wielkoduszną cierpliwość we wzajemnych kontaktach?

 ¹¹ Jeżeli chrześcijanie we wzajemnych kontaktach — na przykład w zborach, domach Betel, domach misjonarskich, na budowach czy podczas kursów teokratycznych — przejawiają wielkoduszną cierpliwość, zaznają dzięki temu pokoju i szczęścia. Z powodu różnic w charakterach, gustach, sposobie bycia, wychowaniu, a nawet przestrzeganiu zasad higieny mogą niekiedy powstawać drażliwe sytuacje. Pojawiają się one także w rodzinach. Koniecznie trzeba być nieskorym do gniewu (Przysłów 14:29; 15:18; 19:11). Wszystkim potrzebna jest wielkoduszna cierpliwość, czyli cierpliwa wytrwałość połączona z nadzieją na poprawę sytuacji (Rzymian 15:1-6).

Wielkoduszna cierpliwość pomaga trwać

12. Dlaczego w obliczu przeciwności istotna jest wielkoduszna cierpliwość?

¹² Wielkoduszna cierpliwość pomaga nam znosić trudne sytuacje, które zdają się nie mieć końca lub łatwego rozwiązania. Przekonał się o tym wspomniany na wstępie Régis. Żona latami przeszkadzała mu w służeniu Jehowie. Ale pewnego dnia ze łzami w oczach podeszła do męża i powiedziała: „Wiem, że to prawda. Pomóż mi. Chcę studiować Biblię”. W końcu została ochrzczonym Świadkiem. Régis mówi: „Tak więc te wieloletnie zmagania, cierpliwość i wytrwałość spotkały się z błogosławieństwem Jehowy”. Za swą wielkoduszną cierpliwość Régis dostąpił nagrody.

13. Dzięki czemu Paweł zdołał wytrwać i jak może nam pomóc jego przykład?

¹³ W I wieku n.e. wspaniały przykład wielkodusznej cierpliwości dał apostoł Paweł (2 Koryntian 6:3-10; 1 Tymoteusza 1:16). Gdy pod koniec życia udzielał rad młodszemu współpracownikowi Tymoteuszowi, zapowiedział, że wszyscy chrześcijanie napotkają trudności. Powołał się na własny przykład i zalecił przejawianie podstawowych cech chrześcijańskich potrzebnych do wytrwania. Napisał: „Wiernie poszedłeś za moją nauką, moim trybem życia, moim zamierzeniem, moją wiarą, moją wielkoduszną cierpliwością, moją miłością, moją wytrwałością, moimi prześladowaniami, moimi cierpieniami, za tym, co mnie spotkało w Antiochii, w Ikonium, w Listrze, za takimi prześladowaniami, jakie zniosłem; a jednak z nich wszystkich Pan mnie wyzwolił. Doprawdy, wszyscy, którzy pragną żyć w zbożnym oddaniu w łączności z Chrystusem Jezusem, będą też prześladowani” (2 Tymoteusza 3:10-12; Dzieje 13:49-51; 14:19-22). Aby wytrwać, wszyscy musimy przejawiać wiarę, miłość i wielkoduszną cierpliwość.

Przyodziani w wielkoduszną cierpliwość

14. Do czego Paweł przyrównał zbożne przymioty, w tym wielkoduszną cierpliwość, i jakiej rady udzielił chrześcijanom w Kolosach?

¹⁴ Wielkoduszną cierpliwość oraz inne zbożne przymioty apostoł Paweł przyrównał do szat, które chrześcijanin powinien nałożyć po wyzbyciu się praktyk cechujących starą  osobowość (Kolosan 3:5-10). Napisał: „Jako wybrani Boży, święci i umiłowani, przyodziejcie się w tkliwe uczucia: współczucie, życzliwość, uniżenie umysłu, łagodność i wielkoduszną cierpliwość. Dalej znoście jedni drugich i wspaniałomyślnie przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma powód do uskarżania się na drugiego. Jak Jehowa wspaniałomyślnie wam przebaczył, tak czyńcie i wy. A prócz tego wszystkiego przyodziejcie się w miłość, gdyż ona jest doskonałą więzią jedności” (Kolosan 3:12-14).

15. Jaki pożytek odnoszą chrześcijanie z ‛przyodziania się’ w wielkoduszną cierpliwość i inne zbożne przymioty?

¹⁵ Gdy członkowie zboru ‛przyodziewają się’ we współczucie, życzliwość, uniżenie umysłu, łagodność, wielkoduszną cierpliwość i miłość, mogą rozwiązywać problemy i dalej w jedności służyć Jehowie. Zwłaszcza chrześcijańscy nadzorcy powinni być wielkodusznie cierpliwi. Niekiedy muszą upomnieć jakiegoś chrześcijanina, ale można to czynić na różne sposoby. Najlepszy z nich opisał Paweł w Liście do Tymoteusza: „Upominaj, strofuj, usilnie zachęcaj — z wszelką wielkoduszną cierpliwością i sztuką nauczania” (2 Tymoteusza 4:2). Tak więc owce Jehowy zawsze należy traktować z wielkoduszną cierpliwością, godnością i czułością (Mateusza 7:12; 11:28; Dzieje 20:28, 29; Rzymian 12:10).

‛Wielkodusznie cierpliwi wobec wszystkich’

16. Jakie rezultaty może przynieść okazywanie wszystkim wielkodusznej cierpliwości?

¹⁶ Wielkoduszna cierpliwość Jehowy względem rodzaju ludzkiego nakłada na nas moralny obowiązek przejawiania jej „wobec wszystkich” (1 Tesaloniczan 5:14). Oznacza to okazywanie cierpliwości członkom rodziny, którzy nie są Świadkami Jehowy, a także sąsiadom, kolegom w pracy i w szkole. Świadkowie, którzy znosili, niekiedy nawet przez lata, kąśliwe uwagi lub otwarty sprzeciw współpracowników bądź kolegów szkolnych, pokonali wiele uprzedzeń (Kolosan 4:5, 6). Apostoł Piotr napisał: „Trwajcie w swym szlachetnym postępowaniu wśród narodów, żeby w tym, co mówią przeciw wam niczym złoczyńcom, mogły dzięki waszym szlachetnym uczynkom, których są naocznymi świadkami, wychwalać Boga w jego dniu przeglądu” (1 Piotra 2:12).

17. Jak możemy naśladować miłość i wielkoduszną cierpliwość Jehowy i dlaczego powinniśmy to czynić?

¹⁷ Dzięki wielkodusznej cierpliwości Jehowy miliony ludzi dostąpią wybawienia (2 Piotra 3:9, 15). Jeżeli będziemy naśladować Jego miłość i wielkoduszną cierpliwość, nie przestaniemy cierpliwie głosić dobrej nowiny o Królestwie Bożym i uczyć innych podporządkowania się Królestwu pod władzą Chrystusa (Mateusza 28:18-20; Marka 13:10). Gdybyśmy zaniechali tej działalności, niejako oznaczałoby to, że chcemy ograniczyć wielkoduszną cierpliwość Jehowy i przeszkodzić  w realizacji Jego zamiaru doprowadzenia ludzi do skruchy (Rzymian 2:4).

18. O co prosił Paweł, gdy modlił się za Kolosan?

¹⁸ W liście do chrześcijan mieszkających w Kolosach, mieście w Azji Mniejszej, Paweł napisał: „Dlatego i my od dnia, gdyśmy o tym usłyszeli, nie przestajemy modlić się za was i prosić, żebyście zostali napełnieni dokładnym poznaniem jego woli we wszelkiej mądrości i w duchowym pojmowaniu, tak byście chodzili w sposób godny Jehowy, aby mu się w pełni podobać, dalej wydając owoc we wszelkim dobrym dziele oraz wzrastając w dokładnym poznaniu Boga, umocnieni wszelką mocą stosownie do jego chwalebnej potęgi, by w pełni wytrwać i z radością okazywać wielkoduszną cierpliwość” (Kolosan 1:9-11).

19, 20. (a) Kiedy nie będziemy traktować nieustającej wielkodusznej cierpliwości Jehowy jako próby? (b) Jakich korzyści przysporzy okazywanie wielkodusznej cierpliwości?

¹⁹ Nieustająca wielkoduszna cierpliwość Jehowy nie stanie się dla nas próbą, jeżeli będziemy „napełnieni dokładnym poznaniem jego woli” — a On życzy sobie, by „ludzie wszelkiego pokroju zostali wybawieni i doszli do dokładnego poznania prawdy” (1 Tymoteusza 2:4). Będziemy ‛dalej wydawać owoc we wszelkim dobrym dziele’, zwłaszcza w głoszeniu „tej dobrej nowiny o królestwie” (Mateusza 24:14). Jeżeli będziemy wiernie kontynuować tę działalność, Jehowa nas ‛umocni wszelką mocą’, dzięki czemu zdołamy ‛w pełni wytrwać i z radością okazywać wielkoduszną cierpliwość’. Czyniąc tak, będziemy ‛chodzić w sposób godny Jehowy’ i zaznamy pokoju wynikającego ze świadomości, iż ‛w pełni mu się podobamy’.

²⁰ Obyśmy byli całkowicie przeświadczeni o mądrości kryjącej się za wielkoduszną cierpliwością Jehowy. Służy ona wybawieniu naszemu oraz tych, którzy dają posłuch głoszonemu przez nas orędziu (1 Tymoteusza 4:16). Dzięki pielęgnowaniu owoców ducha — miłości, życzliwości, dobroci, łagodności i panowania nad sobą — zdołamy z radością przejawiać wielkoduszną cierpliwość. Łatwiej nam będzie żyć w pokojowych stosunkach z członkami rodziny oraz z braćmi i siostrami w zborze. Wielkoduszność pomoże nam zdobywać się na cierpliwość wobec kolegów w pracy lub szkole. Będzie też służyć innemu ważnemu celowi — wybawieniu niegodziwców i wychwalaniu Jehowy, Boga okazującego wielkoduszną cierpliwość.

[Przypis]

Czy potrafisz wyjaśnić?

• Z jakich względów Chrystus jest wspaniałym wzorem wielkodusznej cierpliwości?

• Co nam pomoże pielęgnować wielkoduszną cierpliwość?

• Jak wielkoduszna cierpliwość pomaga rodzinom, społeczności chrześcijan oraz starszym?

• Jakich korzyści przysporzy nam oraz innym przejawianie wielkodusznej cierpliwości?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 15]

Jezus okazywał uczniom cierpliwość nawet wtedy, gdy był pod ogromną presją

[Ilustracja na stronie 16]

Chrześcijańscy nadzorcy mają dawać dobry przykład pod względem przejawiania wielkodusznej cierpliwości w kontaktach z braćmi

[Ilustracja na stronie 17]

Jeżeli będziemy naśladować miłość i wielkoduszną cierpliwość Jehowy, będziemy dalej głosić dobrą nowinę

[Ilustracja na stronie 18]

Paweł modlił się, żeby chrześcijanie ‛z radością okazywali wielkoduszną cierpliwość’