Chrystus przewodzi swemu zborowi

„Oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (MATEUSZA 28:20).

1, 2. (a) Co zmartwychwstały Jezus obiecał swym naśladowcom, zlecając im czynienie uczniów? (b) Jak Jezus aktywnie przewodził zborowi wczesnochrześcijańskiemu?

PRZED wstąpieniem do nieba Jezus Chrystus, nasz zmartwychwstały Wódz, ukazał się swym uczniom i rzekł im: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi. Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 23:10; 28:18-20).

² Jezus nie tylko zlecił swym naśladowcom zbawcze dzieło czynienia kolejnych uczniów, ale też obiecał być z nimi. Historia pierwotnego chrystianizmu, opisana w biblijnej Księdze Dziejów Apostolskich, bezsprzecznie dowodzi, że Chrystus używał otrzymanej władzy do przewodzenia nowo założonemu zborowi. Aby umocnić swych naśladowców i kierować ich działaniami, posłał obiecanego „wspomożyciela” — ducha świętego (Jana 16:7; Dzieje 2:4, 33; 13:2-4; 16:6-10). Wskrzeszony Jezus wspierał swych uczniów również za pośrednictwem aniołów, których ma do dyspozycji (Dzieje 5:19; 8:26; 10:3-8, 22; 12:7-11; 27:23, 24; 1 Piotra 3:22). Ponadto nasz Wódz zapewniał kierownictwo zborowi za pośrednictwem wykwalifikowanych mężczyzn usługujących w roli ciała kierowniczego (Dzieje 1:20, 24-26; 6:1-6; 8:5, 14-17).

3. Jakie pytania zostaną omówione w tym artykule?

³ Co jednak można powiedzieć o naszych czasach, będących okresem „zakończenia systemu rzeczy”? Jak obecnie Jezus Chrystus przewodzi zborowi chrześcijańskiemu? I jak  możemy pokazywać, że uznajemy to przewodnictwo?

Wierny niewolnik Pana

4. (a) Kto wchodzi w skład „niewolnika wiernego i roztropnego”? (b) Co Pan powierzył pieczy tego niewolnika?

⁴ Zapowiadając proroczo znak swej obecności, Jezus oświadczył: „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i roztropnym, którego pan ustanowił nad członkami czeladzi swojej, aby im dawał pokarm we właściwym czasie? Szczęśliwy ów niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, zastanie go tak czyniącego! Zaprawdę wam mówię: Ustanowi go nad całym swoim mieniem” (Mateusza 24:45-47). „Panem” jest nasz Wódz, Jezus Chrystus, który wszystkie swe ziemskie sprawy powierzył pieczy „niewolnika wiernego i roztropnego”, czyli grona namaszczonych chrześcijan przebywających na ziemi.

5, 6. (a) Co wyobraża „siedem świeczników” oraz „siedem gwiazd” z wizji danej apostołowi Janowi? (b) Na co wskazuje okoliczność, że „siedem gwiazd” znajduje się w prawicy Jezusa?

⁵ Z biblijnej Księgi Objawienia wynika, że „niewolnik wierny i roztropny” podlega bezpośredniemu nadzorowi Jezusa Chrystusa. W wizji dotyczącej „dnia Pańskiego” apostoł Jan ujrzał „siedem złotych świeczników i pośród świeczników kogoś podobnego do syna człowieczego”, który „miał w swej prawej ręce siedem gwiazd”. Wyjaśniając Janowi tę wizję, Jezus powiedział: „Co do świętej tajemnicy siedmiu gwiazd, które ujrzałeś na mej prawicy, i siedmiu złotych świeczników: Siedem gwiazd oznacza aniołów siedmiu zborów, a siedem świeczników oznacza siedem zborów” (Objawienie 1:1, 10-20).

⁶ „Siedem złotych świeczników” wyobraża wszystkie zbory prawdziwych chrześcijan istniejące w „dniu Pańskim”, który rozpoczął się w roku 1914. A co z „siedmioma gwiazdami”? Początkowo symbolizowały one wszystkich namaszczonych i zrodzonych z ducha nadzorców troszczących się o zbory w I wieku. * Znajdowali się oni w prawicy Jezusa, czyli pod jego nadzorem i kierownictwem. A zatem Chrystus Jezus przewodził klasie niewolnika. Obecnie jednak grono namaszczonych nadzorców jest nieliczne. Jak więc Chrystus przewodzi ponad 93 000 zborów Świadków Jehowy na całym świecie?

7. (a) Jak Jezus posługuje się Ciałem Kierowniczym, by przewodzić zborom na całej ziemi? (b) Dlaczego można powiedzieć, że chrześcijańscy nadzorcy są mianowani przez ducha świętego?

⁷ Podobnie jak to było w I wieku, tak i teraz niewielka grupa wykwalifikowanych mężczyzn spośród namaszczonych duchem nadzorców usługuje w charakterze Ciała Kierowniczego, reprezentując zbiorowego „niewolnika wiernego i roztropnego”. Nasz Wódz używa Ciała Kierowniczego, by mężczyzn mających odpowiednie kwalifikacje — niezależnie od tego, czy są pomazańcami — mianować starszymi w zborach. Kluczową rolę odgrywa w tym duch święty, którym Jehowa posługuje się za pośrednictwem Jezusa (Dzieje 2:32, 33). Przede wszystkim nadzorcy ci muszą spełniać wymagania nakreślone w Słowie Bożym, natchnionym duchem świętym (1 Tymoteusza 3:1-7; Tytusa 1:5-9; 2 Piotra 1:20, 21). Pod jego kierownictwem dokonuje się zaleceń i zamianowań, poprzedzonych modlitwą. Ponadto mianowane osoby wyraźnie wydają owoce tego ducha (Galatów 5:22, 23). A zatem do wszystkich starszych jednakowo — nie tylko tych z grona pomazańców — odnosi się rada Pawła: „Zważajcie na samych siebie i na całą trzodę, pośród której duch święty ustanowił was nadzorcami” (Dzieje 20:28). Ci zamianowani mężczyźni otrzymują wskazówki od Ciała Kierowniczego i chętnie pasą trzodę. W ten  sposób Chrystus jest z nami i aktywnie przewodzi zborowi.

8. Jak Chrystus przewodzi swym naśladowcom za pośrednictwem aniołów?

⁸ Jezus przewodzi swym naśladowcom również za pośrednictwem aniołów. W myśl przypowieści o pszenicy i chwastach w okresie „zakończenia systemu rzeczy” miało nastąpić „żniwo”. Komu Pan zlecił wykonanie tej pracy? „Żniwiarzami są aniołowie” — wyjaśnił Chrystus. Następnie dodał: „Syn Człowieczy pośle swych aniołów i zbiorą z jego królestwa wszystko, co powoduje zgorszenie, oraz tych, którzy czynią bezprawie” (Mateusza 13:37-41). Co więcej, mamy dziś mnóstwo dowodów na to, że Chrystus posługuje się aniołami, by pomagać prawdziwym chrześcijanom wyszukiwać szczere osoby, podobnie jak niegdyś anioł skierował Filipa do etiopskiego eunucha (Dzieje 8:26, 27; Objawienie 14:6).

9. (a) Za pośrednictwem jakich środków Chrystus przewodzi obecnie zborowi chrześcijańskiemu? (b) Nad jakim pytaniem powinniśmy się zastanowić, jeśli chcemy odnosić pożytek z przewodnictwa Chrystusa?

⁹ Jakże pokrzepia świadomość, że obecnie Chrystus zapewnia swym uczniom przewodnictwo za pośrednictwem Ciała Kierowniczego, ducha świętego i aniołów! Nawet gdyby niektórzy czciciele Jehowy chwilowo nie mieli kontaktu z Ciałem Kierowniczym, na przykład z powodu prześladowań, Chrystus i tak będzie im przewodził — przez ducha świętego i aniołów. Ale z jego przewodnictwa odnosimy pożytek tylko wtedy, gdy je uznajemy. Jak możemy tego dowieść?

‛Bądźcie posłuszni i ulegli’

10. Jak możemy okazywać szacunek zamianowanym starszym w zborze?

¹⁰ Nasz Wódz dał zborom „dary w ludziach” — „niektórych jako ewangelizatorów, niektórych jako pasterzy i nauczycieli” (Efezjan 4:8, 11, 12). Swą postawą oraz tym, co dla nich czynimy, wyraźnie mówimy, czy uznajemy przewodnictwo Chrystusa. Całkiem słusznie ‛okazujemy wdzięczność’ za wykwalifikowanych duchowo mężczyzn, których on dał (Kolosan 3:15). Zasługują oni również na nasz respekt. Apostoł Paweł napisał: „Starsi, którzy bardzo dobrze przewodzą, niech będą poczytywani za godnych podwójnego szacunku” (1 Tymoteusza 5:17). Jak możemy okazywać wdzięczność i poważanie starszym, czyli nadzorcom w zborze? Paweł odpowiada: „Bądźcie posłuszni tym, którzy wśród was przewodzą, i bądźcie ulegli” (Hebrajczyków 13:17). Mamy więc okazywać im posłuszeństwo i uległość, czyli ustępliwość.

11. Dlaczego w zakres życia zgodnego z chrztem wchodzi okazywanie szacunku starszym?

¹¹ Nasz Wódz jest doskonały, czego nie można powiedzieć o ludziach, których dał jako dary. Dlatego niekiedy popełniają błędy. Koniecznie jednak powinniśmy pozostawać lojalni wobec tego postanowienia Chrystusa. W gruncie rzeczy jeśli żyjemy zgodnie ze swym oddaniem się Bogu i chrztem, to uznajemy prawowitość ustanowionej pod działaniem ducha władzy w zborze i chętnie się jej podporządkowujemy. Chrzest ‛w imię ducha świętego’ stanowi publiczne poświadczenie, iż uznajemy  tego ducha oraz jego rolę w zamierzeniu Jehowy (Mateusza 28:19). Oznacza też, że współpracujemy z duchem Bożym, wystrzegając się wszystkiego, co mogłoby mu utrudniać oddziaływanie na naśladowców Chrystusa. Skoro duch święty odgrywa istotną rolę w zalecaniu i mianowaniu starszych w zborze, to czy rzeczywiście bylibyśmy wiernymi, oddanymi sługami Bożymi, gdybyśmy nie współdziałali z gronem starszych?

12. Jakie przykłady lekceważenia władzy przytacza Juda i czego nas one uczą?

¹² Wartość posłuszeństwa i uległości uzmysławiają ostrzegawcze przykłady zawarte w Piśmie Świętym. Trzy z nich podaje uczeń Juda, gdy wspominając o tych, którzy mówili obelżywie o zamianowanych mężczyznach w zborze, pisze: „Biada im, ponieważ poszli ścieżką Kaina i dla zapłaty puścili się błędną drogą Balaama, i poginęli w buntowniczej mowie Koracha!” (Judy 11). Kain zlekceważył życzliwą radę Jehowy i rozmyślnie uległ morderczej nienawiści (Rodzaju 4:4-8). Balaam wielokrotnie otrzymywał ostrzeżenia od Boga, ale ze względu na zapłatę usiłował przekląć Jego lud (Liczb 22:5-28, 32-34; Powtórzonego Prawa 23:5). Korach sprawował zaszczytną funkcję w Izraelu, lecz to mu nie wystarczyło. Wszczął bunt przeciw słudze Bożemu Mojżeszowi, najpotulniejszemu człowiekowi na ziemi (Liczb 12:3; 16:1-3, 32, 33). Kaina, Balaama i Koracha dosięgło nieszczęście. Jakże wyraźnie przykłady te uczą nas, że należy słuchać rad i szanować tych, którym Jehowa powierza odpowiedzialne stanowiska!

13. Jakie dobrodziejstwa prorok Izajasz zapowiedział tym, którzy podporządkowują się starszym?

¹³ Któż nie chciałby odnosić pożytku ze wspaniałego systemu nadzoru, który nasz Wódz ustanowił w zborze chrześcijańskim? Związane z tym błogosławieństwa zapowiedział prorok Izajasz, mówiąc: „Oto król będzie  panował dla prawości, a książęta będą sprawować władzę książęcą dla sprawiedliwości. I każdy będzie jak schronienie przed wiatrem i kryjówka przed deszczową nawałnicą, jak strumienie wody w bezwodnej krainie, jak cień wielkiej skały w wyczerpanej ziemi” (Izajasza 32:1, 2). Każdy starszy powinien być takim „schronieniem” i „kryjówką”. Nawet jeśli trudno nam się podporządkować czyjemuś zwierzchnictwu, starajmy się z modlitwą okazywać posłuszeństwo i uległość ustanowionej przez Boga władzy w zborze.

Jak starsi podporządkowują się przewodnictwu Chrystusa

14, 15. Jak osoby przewodzące w zborze pokazują, iż respektują przewodnictwo Chrystusa?

¹⁴ Przewodnictwo Chrystusa powinni uznawać wszyscy chrześcijanie, a zwłaszcza starsi. Mają oni pewną miarę władzy w zborze. Nie próbują jednak być ‛panami wiary swych współwyznawców’ przez kierowanie ich życiem (2 Koryntian 1:24). Biorą sobie do serca słowa Jezusa: „Wiecie, iż władcy narodów panoszą się wśród nich, a wielcy dzierżą władzę nad nimi. Nie tak jest wśród was” (Mateusza 20:25-27). Starsi wywiązujący się ze swej powinności szczerze starają się usługiwać innym.

¹⁵ Chrześcijan zachęcono: „Pamiętajcie o tych, którzy wśród was przewodzą (...), a rozważając wynik ich postępowania, naśladujcie ich wiarę” (Hebrajczyków 13:7). Mamy to czynić nie dlatego, jakoby starsi byli naszymi wodzami. Jezus powiedział: „Jeden jest wasz Wódz, Chrystus” (Mateusza 23:10). Należy naśladować wiarę starszych, ponieważ są oni naśladowcami naszego rzeczywistego Wodza, Chrystusa (1 Koryntian 11:1). Rozważmy, jak starsi starają się wzorować na jego przykładzie w kontaktach z innymi członkami zboru.

16. Jak Jezus mimo posiadanej władzy traktował swych naśladowców?

¹⁶ Chociaż Jezus pod każdym względem przewyższał niedoskonałych ludzi i otrzymał od swego Ojca niezrównaną władzę, to w kontaktach z uczniami przejawiał skromność. Nie onieśmielał słuchaczy popisami wiedzy. Odznaczał się wrażliwością i współczuciem wobec swych naśladowców oraz brał pod uwagę ich ludzkie potrzeby (Mateusza 15:32; 26:40, 41; Marka 6:31). Nigdy nie wymagał od swoich uczniów więcej, niż mogliby z siebie dać, nigdy też nie nakładał na nich brzemion, których nie byliby w stanie udźwignąć (Jana 16:12). Był „łagodnie usposobiony i uniżony w sercu”. Nic więc dziwnego, że wielu znalazło u niego pokrzepienie (Mateusza 11:28-30).

17. Jak starsi powinni w kontaktach z innymi członkami zboru przejawiać skromność wzorowaną na Chrystusie?

¹⁷ Skoro Chrystus, nasz Wódz, przejawiał skromność, o ileż bardziej powinni to robić ci, którzy przewodzą w zborze! Dlatego wystrzegają się nadużywania powierzonej im władzy. ‛Nie przychodzą też z niezwykłością mowy’ i nie usiłują robić wrażenia na innych (1 Koryntian 2:1, 2). Dokładają natomiast starań, by wypowiadać słowa prawdy biblijnej w sposób prosty i szczery. Ponadto starają się mieć rozsądne oczekiwania wobec drugich oraz zważać na ich potrzeby (Filipian 4:5). Wiedząc, że każdy ma jakieś ograniczenia, z miłością uwzględniają to w kontaktach z braćmi (1 Piotra 4:8). Czy pokorni i łagodnie usposobieni starsi nie są prawdziwym pokrzepieniem? Na pewno tak!

18. Czego starsi mogą się nauczyć ze sposobu, w jaki Jezus traktował dzieci?

 ¹⁸ Jezus był przystępny nawet dla osób niewiele znaczących. Rozważmy, jak zareagował, gdy uczniowie strofowali ludzi za ‛przyprowadzanie do niego małych dzieci’. Rzekł: „Pozwólcie małym dzieciom przychodzić do mnie; nie próbujcie ich zatrzymywać”. Następnie „brał dzieci w ramiona i zaczął je błogosławić, wkładając na nie ręce” (Marka 10:13-16). Jezus był serdeczny i życzliwy, czym pociągał do siebie innych. Ludzie się go nie bali. Nawet dzieci czuły się swobodnie w jego obecności. Również starsi są przystępni, a gdy okazują serdeczność i życzliwość, drudzy — łącznie z dziećmi — nie są przy nich skrępowani.

19. Co się wiąże z przejawianiem „umysłu Chrystusowego” i jakich starań to wymaga?

¹⁹ Zakres, w jakim starsi naśladują Chrystusa Jezusa, zależy od tego, jak dalece go znają. „Któż poznał umysł Jehowy, żeby mógł go pouczać?” — zapytał Paweł. Następnie dodał: „My wszakże mamy umysł Chrystusowy” (1 Koryntian 2:16). Przejawianie umysłu Chrystusa wiąże się ze znajomością jego sposobu myślenia i całej jego osobowości, dzięki czemu wiadomo, co by uczynił w danej sytuacji. Pomyśl tylko: można tak dobrze poznać naszego Wodza! W tym celu trzeba pilnie studiować Ewangelie i regularnie zastanawiać się nad życiem i przykładem Jezusa. Kiedy starsi starają się w jak największej mierze uznawać przewodnictwo Chrystusa, członkowie zboru są bardziej skłonni naśladować ich wiarę. Starszych zaś cieszy, gdy widzą, jak inni z radością kroczą śladami Wodza.

Dalej podporządkowujmy się przewodnictwu Chrystusa

20, 21. Na co powinniśmy być zdecydowani, wyczekując obiecanego nowego świata?

²⁰ To bardzo ważne, byśmy wszyscy dalej podporządkowywali się przewodnictwu Chrystusa. Zbliża się koniec obecnego systemu rzeczy, znajdujemy się więc w podobnej sytuacji, jak Izraelici na równinach moabskich w roku 1473 p.n.e. Stali u progu Ziemi Obiecanej, a Bóg za pośrednictwem proroka Mojżesza rzekł do Jozuego: „Wprowadzisz ten lud do ziemi, co do której Jehowa przysiągł ich praojcom, że im ją da” (Powtórzonego Prawa 31:7, 8). Jozue został wyznaczony na wodza. Aby wejść do Ziemi Obiecanej, Izraelici musieli podporządkować się jego przewodnictwu.

²¹ W Biblii czytamy: „Jeden jest wasz Wódz, Chrystus”. Tylko on wprowadzi nas do obiecanego nowego świata, w którym ma mieszkać prawość (2 Piotra 3:13). Bądźmy zatem zdecydowani w każdej dziedzinie życia podporządkowywać się przewodnictwu Chrystusa.

[Przypis]

Czy zapamiętałeś?

• Jak Chrystus przewodził zborowi wczesnochrześcijańskiemu?

• Jak obecnie Chrystus przewodzi zborowi?

• Dlaczego powinniśmy być ulegli wobec tych, którzy sprawują przewodnictwo w zborze?

• Jak starsi mogą pokazać, że uznają Chrystusa za swego Wodza?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 15]

Chrystus przewodzi zborowi, trzymając nadzorców w swej prawicy

[Ilustracje na stronie 16]

„Bądźcie posłuszni tym, którzy wśród was przewodzą, i bądźcie ulegli”

[Ilustracja na stronie 18]

Jezus był serdeczny i przystępny. Chrześcijańscy starsi starają się go naśladować