Pytania czytelników

W której części świątyni Jehowy pełni świętą służbę „wielka rzesza” z wizji Jana? (Objawienie 7:9-15).

Rozsądny wydaje się wniosek, że wielka rzesza oddaje cześć Jehowie na jednym z ziemskich dziedzińców Jego wielkiej duchowej świątyni, a konkretnie na tym, którego odpowiednikiem był zewnętrzny dziedziniec świątyni Salomona.

W minionych latach uważano, że wielka rzesza przebywa na nowożytnym duchowym odpowiedniku Dziedzińca Pogan, istniejącego za czasów Jezusa. Jednakże bliższe przyjrzenie się tej sprawie prowadzi do wniosku, że jest inaczej — co najmniej z pięciu powodów. Po pierwsze, nie wszystkie części świątyni Heroda mają swe odpowiedniki w wielkiej duchowej świątyni Jehowy. Na przykład w świątyni Heroda znajdowały się Dziedziniec Kobiet i Dziedziniec Izraela. Na pierwszy z nich wstęp mieli zarówno mężczyźni, jak i kobiety, ale na Dziedziniec Izraela wolno było wchodzić jedynie mężczyznom. Na ziemskich dziedzińcach symbolicznej świątyni Jehowy nie oddziela się kobiet od mężczyzn (Galatów 3:28, 29). Dlatego nie ma w niej odpowiedników Dziedzińca Kobiet i Dziedzińca Izraela.

Po drugie, Dziedzińca Pogan nie było w sporządzonych pod natchnieniem Bożym planach świątyni Salomona, w świątyni ukazanej w wizji Ezechielowi ani w tej, którą odbudował Zerubbabel. Dlatego nie ma powodu, by uważać, że Dziedziniec Pogan musi coś obrazować w duchowej świątyni Jehowy, zwłaszcza gdy się weźmie pod uwagę następny punkt.

Po trzecie, Dziedziniec Pogan został wybudowany przez edomskiego króla Heroda, który w ten sposób chciał przysporzyć sobie chwały i zyskać przychylność Rzymu. Herod rozpoczął odnawianie świątyni Zerubbabela prawdopodobnie w 18 lub 17 roku p.n.e. W dziele The Anchor Bible Dictionary wyjaśniono: „Klasyczne poczucie imperialnej potęgi wymagało świątyni większej niż te w porównywalnych miastach Wschodu”. Ale rozmiary samej świątyni były już ustalone. W cytowanym dziele powiedziano: „Chociaż Świątynia musiała mieć takie same rozmiary, jak jej poprzedniczki [świątynie Salomona i Zerubbabela], ograniczenia te nie dotyczyły Wzgórza Świątynnego”. Dlatego Herod powiększył teren świątyni przez dodanie do niej części, którą w czasach nowożytnych nazwano Dziedzińcem Pogan. Czemu jednak przedsięwzięcie budowlane zrealizowane w takich okolicznościach miałoby stanowić proroczy pierwowzór jakiejś części duchowej świątyni Jehowy?

Po czwarte, na Dziedziniec Pogan mogli wejść prawie wszyscy — ślepi, kulawi i nieobrzezani poganie (Mateusza 21:14, 15). To prawda, że dzięki niemu wielu nieobrzezanych pogan mogło składać Bogu ofiary. Ponadto Jezus przemawiał czasami do zgromadzonych tam tłumów i dwukrotnie wypędził stamtąd wymieniających pieniądze i kupców, mówiąc, że przynoszą ujmę domowi jego Ojca (Mateusza 21:12, 13; Jana 2:14-16). Jednakże The Jewish Encyclopedia wyjaśnia: „Ściśle rzecz biorąc, ten zewnętrzny dziedziniec nie był częścią Świątyni. Ziemia ta nie była święta i mógł tam wejść każdy”.

Po piąte, greckie słowo hieròn, tłumaczone na „świątynię” i używane w odniesieniu do Dziedzińca  Pogan, „odnosi się bardziej do całego kompleksu niż do samego budynku Świątyni” (Barclay M. Newman i Philip C. Stine, A Handbook on the Gospel of Matthew). Natomiast w opisie wielkiej rzeszy z wizji Jana „świątynia” jest tłumaczeniem precyzyjniejszego określenia naòs. W kontekście świątyni jerozolimskiej na ogół odnosi się ono do Miejsca Najświętszego, do samego budynku świątyni lub do całego obiektu. Czasami tłumaczy się je na „sanktuarium” (Mateusza 27:5, 51; Łukasza 1:9, 21; Jana 2:20).

Członkowie wielkiej rzeszy okazują wiarę w ofiarę okupu złożoną przez Jezusa. Są czyści pod względem duchowym, gdyż „wyprali swoje długie szaty i wybielili je we krwi Baranka”. Dlatego zostają uznani za ludzi prawych, mających nadzieję stać się przyjaciółmi Boga i przeżyć wielki ucisk (Jakuba 2:23, 25). Pod wieloma względami przypominają prozelitów w Izraelu, którzy podporządkowali się przymierzu Prawa i razem z Izraelitami oddawali cześć Bogu.

Oczywiście prozelici nie usługiwali na dziedzińcu wewnętrznym, gdzie swoje obowiązki pełnili kapłani. Podobnie wielka rzesza nie znajduje się na wewnętrznym dziedzińcu duchowej świątyni Jehowy, który wyobraża stan przebywających na ziemi członków „świętego kapłaństwa”, uznawanych przez Boga za doskonałych, prawych synów ludzkich (1 Piotra 2:5). Ale zgodnie z tym, co Janowi powiedział jeden ze starszych w niebie, wielka rzesza naprawdę znajduje się w świątyni, a nie poza nią, na jakimś duchowym Dziedzińcu Pogan. Jakiż to zaszczyt i zarazem bodziec do nieustannego zachowywania czystości duchowej i moralnej!

[Ilustracje na stronie 31]

[Patrz publikacja]

Świątynia Salomona

1. Budynek świątyni

2. Dziedziniec wewnętrzny

3. Dziedziniec zewnętrzny

4. Schody prowadzące na dziedziniec świątyni