Kim jest Bóg?

BÓG to „ponadziemska istota, będąca racją istnienia i funkcjonowania świata i człowieka; główny przedmiot wierzeń i kultu w większości religii” — czytamy w Wielkiej Encyklopedii PWN. A pewien słownik podaje następującą definicję Boga: „istota nadprzyrodzona, najwyższa”. Co wiemy o tej niezwykłej istocie?

Czy Bóg to bezosobowa siła, czy rzeczywista osoba? Czy ma imię? Czy jak wierzy wielu ludzi, jest Trójcą? W jaki sposób możemy poznać Boga? Rzetelnych i wyczerpujących odpowiedzi na te pytania dostarcza Biblia. Ponadto zachęca ona do szukania Boga, mówiąc: „Nie jest on daleko od nikogo z nas” (Dzieje 17:27).

Bezosobowa siła czy realna osoba?

Wielu wierzących uważa, że Bóg nie jest osobą, lecz siłą. Na przykład w niektórych kulturach bóstwa są utożsamiane z siłami przyrody. Niejeden człowiek po obiektywnym rozpatrzeniu odkrytych przez naukę faktów związanych z budową wszechświata i naturą życia doszedł do wniosku, że musi istnieć jakaś Praprzyczyna. Mimo to ludzie tacy często wzdragają się przed przypisaniem jej cech osobowych.

Czy jednak złożoność dzieła stwórczego nie wskazuje, że ta Praprzyczyna musi być niezwykle inteligentna? A inteligencja wymaga istnienia umysłu. Wielki intelekt, któremu zawdzięczamy powstanie wszystkiego, musi zatem należeć do Boga mającego określone ciało. Nie przypomina ono naszych fizycznych ciał — jest ciałem duchowym. W Biblii czytamy na ten temat: „Jeżeli jest ciało fizyczne, to jest też duchowe” (1 Koryntian 15:44). Wyraźnie oświadczono w niej także: „Bóg jest Duchem” (Jana 4:24). Duch to niewidzialna istota zupełnie odmienna od człowieka (Jana 1:18). Poza Bogiem istnieją także inne byty duchowe. Są to aniołowie — „synowie prawdziwego Boga” (Hioba 1:6; 2:1).

Co prawda Bóg nie miał początku, ale jest osobą i ma ciało duchowe, zatem przebywa w konkretnym miejscu. Biblia mówi, że Jego „ustalonym miejscem zamieszkania” są niebiosa — dziedzina duchowa (1 Królów 8:43). Biblijny pisarz Paweł podaje: „Chrystus wszedł (...) do samego nieba, żeby się teraz na naszą rzecz ukazywać przed osobą Boga” (Hebrajczyków 9:24).

Słowo „duch” ma w Biblii jeszcze inne znaczenie. Psalmista tak modlił się do Boga: „Gdy posyłasz swego ducha, zostają stworzone”  (Psalm 104:30). Wyraz „duch” nie odnosi się tutaj do Boga, lecz do siły, której używa On, by realizować swe postanowienia. Posługując się nią, Bóg stworzył literalne niebiosa, ziemię i wszystko, co żyje (Rodzaju 1:2; Psalm 33:6). Ową siłę nazywamy duchem świętym. Bóg natchnął nim ludzi, którzy spisali Biblię (2 Piotra 1:20, 21). Duch święty jest zatem niewidzialną czynną siłą, z której Bóg korzysta przy urzeczywistnianiu swych zamierzeń.

Niezrównane imię Boże

Pisarz biblijny Agur zapytał: „Kto zebrał wiatr w obie garście? Kto wody owinął płaszczem? Kto sprawił, że się podniosły wszystkie krańce ziemi? Jakie jest jego imię i jakie imię jego syna?” (Przysłów 30:4). W gruncie rzeczy Agur postawił pytanie: Czy znasz imię lub rodowód człowieka, który by tego dokonał? Moc wystarczającą do kontrolowania sił natury posiada tylko Bóg. Chociaż dzieło stwórcze stanowi przekonujący dowód istnienia Boga, to nic nie mówi o Jego imieniu. Właściwie nigdy byśmy się nie dowiedzieli, jak ono brzmi, gdyby sam Bóg go nie objawił. Ale On to uczynił. Stwórca mówi: „Jam jest Jehowa. To jest moje imię” (Izajasza 42:8).

Niezrównane imię Boże, Jehowa, występuje w samych Pismach Hebrajskich prawie 7000 razy. Jezus Chrystus ‛dał ludziom poznać to imię’ i je wysławiał (Jana 17:6, 26). Ostatnia księga Biblii zawiera je w wyrażeniu „Alleluja!”, które znaczy „Wysławiajcie Jah!” „Jah” to skrócona forma imienia „Jehowa” (Objawienie 19:1-6; zobacz też przypis w Biblii Tysiąclecia). Mimo to współczesne przekłady rzadko zawierają imię Boże. Niektóre wydania Biblii zastępują je tytułami „PAN” lub „BÓG” pisanymi wielkimi literami dla odróżnienia od zwykłych tytułów „Pan” i „Bóg”. A sporo uczonych sugeruje, że imię Boże mogło być wymawiane w formie Jahwe.

Skąd się biorą takie różnice poglądów na temat imienia największej Osobistości we wszechświecie? Źródłem tego problemu jest wielowiekowy przesąd, wskutek którego Żydzi przestali wymawiać imię Boże i zaczęli podczas czytania zastępować je hebrajskim słowem znaczącym „Pan Wszechwładny”. A ponieważ w biblijnej hebrajszczyźnie nie zapisywano  samogłosek, nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie, jak Mojżesz, Dawid czy inni starożytni czytali litery składające się na imię Boże. Jednakże używana w Polsce forma Jehowa (oraz jej odpowiedniki w wielu językach) jest znana od stuleci i szeroko rozpowszechniona (zobacz 2 Mojżeszową 6:3, Biblia gdańska).

Chociaż nie ma ostatecznej pewności, jak w starożytnej hebrajszczyźnie wymawiano imię Boże, to jego znaczenie nie jest okryte tajemnicą. Jego sens można oddać słowami: „On powoduje, że się staje”. Posługując się tym imieniem, Jehowa Bóg daje poznać, iż ma określone zamierzenia i zawsze je urzeczywistnia. Spełnia też wszystkie swoje obietnice. Jedynie prawdziwy Bóg dysponuje niezbędną do tego mocą, dlatego tylko On ma pełne prawo nosić to imię (Izajasza 55:11).

Niewątpliwie imię Jehowa odróżnia Boga Wszechmocnego od wszystkich innych bóstw. Właśnie dlatego pojawia się ono w Biblii tak często. Wiele przekładów je pomija, gdy tymczasem w Psalmie 83:18 dobitnie oświadczono: „Ty, który masz na imię Jehowa, ty sam jesteś Najwyższym nad całą ziemią”. A podczas swej ziemskiej służby Jezus Chrystus uczył swych naśladowców: „Macie więc modlić się w ten sposób: ‚Nasz Ojcze w niebiosach, niech będzie uświęcone twoje imię’” (Mateusza 6:9). Powinniśmy zatem posługiwać się imieniem Boga w naszych modlitwach, rozmowach o Nim i gdy Go wychwalamy publicznie.

Czy Jezus jest Bogiem?

Sam Jehowa Bóg nie pozostawił żadnych wątpliwości co do tożsamości swego Syna. W Ewangelii według Mateusza czytamy, że po chrzcie Jezusa „rozległ się głos z niebios, mówiący: ‚To jest mój Syn, umiłowany, którego darzę uznaniem’” (Mateusza 3:16, 17). Jezus Chrystus jest więc Synem Boga.

Tymczasem niektórzy wierzący twierdzą, że Jezus to Bóg Najwyższy. Inni wyznają naukę o Trójcy, która głosi, iż „Bogiem jest Ojciec, Bogiem Syn i Bogiem Duch Święty: a jednak nie trzej bogowie, lecz jeden jest Bóg”. Według takich poglądów te trzy osoby „są współwieczne i zupełnie równe” (The Catholic Encyclopedia). Czy to prawda?

Na temat Jehowy natchnione Pismo Święte mówi: „Już od czasu niezmierzonego po czas niezmierzony ty jesteś Bogiem” (Psalm 90:2). Nazwano Go „Królem Wieczności” — nie miał początku i nie będzie mieć końca (1 Tymoteusza 1:17). O Jezusie natomiast napisano, że jest „pierworodnym wszelkiego stworzenia”, „początkiem stworzenia Bożego” (Kolosan 1:13-15; Objawienie 3:14). Jezus powiedział o Bogu, którego nazwał swoim Ojcem: „Ojciec jest większy niż ja” (Jana 14:28). Wyjaśnił też, że są sprawy, o których nie wie ani on, ani aniołowie w niebie, tylko Ojciec (Marka 13:32). Co więcej, Jezus modlił się do swego Ojca, mówiąc: „Nie moja wola, lecz twoja niech się dzieje” (Łukasza 22:42). Do kogo zwracał się w ten sposób, jeśli nie do kogoś większego, potężniejszego? Dodajmy też, że Jezus nie wskrzesił samego siebie — to Bóg przywrócił go do życia (Dzieje 2:32).

Jak zatem wynika z Pisma Świętego, Bogiem Najwyższym jest Jehowa, a Jezus to Jego Syn. Nie był on równy Ojcu ani przed przyjściem na ziemię, ani w czasie swego człowieczego życia i z pewnością nie zrównał się z Nim, gdy został wskrzeszony do życia w niebie (1 Koryntian 11:3; 15:28). Ponadto, jak już wykazano, tak zwana trzecia osoba Trójcy — duch święty — nie jest wcale osobą, lecz siłą, którą Bóg posługuje się do realizacji swych zamierzeń. Wynika stąd, że nauka o Trójcy nie ma podstaw biblijnych. * „Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa” — czytamy w Piśmie Świętym (Powtórzonego Prawa 6:4).

Staraj się lepiej poznać Boga

Aby kochać Boga i być oddanym wyłącznie Jemu, na co w pełni zasługuje, musimy wiedzieć,  jaki On naprawdę jest. Ale jak można lepiej Go poznać? W Biblii znajdujemy następującą odpowiedź: „Jego niewidzialne przymioty — jego wiekuista moc i Boskość — są wyraźnie widoczne już od stworzenia świata, gdyż dostrzega się je dzięki temu, co zostało uczynione” (Rzymian 1:20). Wynika stąd, że jednym ze sposobów poznawania Boga jest obserwowanie tego, co stworzył, połączone z pełnym doceniania rozmyślaniem.

Nie można jednak zdobyć dostatecznej wiedzy o Bogu jedynie na podstawie znajomości Jego dzieł. Na przykład, aby dowiedzieć się, że jest On rzeczywistą osobą duchową, mającą jedyne w swoim rodzaju imię, trzeba sięgnąć do Biblii. Studiowanie tej Księgi to w gruncie rzeczy najlepszy sposób na dokładne poznanie Boga. W Piśmie Świętym Jehowa zawarł mnóstwo informacji o tym, jakim jest Bogiem. Objawia tam swoje zamierzenie i poucza nas o swych drogach (Amosa 3:7; 2 Tymoteusza 3:16, 17). Jakże możemy się cieszyć, że Bóg pragnie, byśmy „doszli do dokładnego poznania prawdy” i skorzystali z Jego miłościwych postanowień! (1 Tymoteusza 2:4). Starajmy się zatem jak najlepiej poznać Jehowę.

[Przypis]

[Ilustracje na stronie 5]

Bóg posłużył się duchem świętym, by stworzyć ziemię i natchnąć ludzi do spisania Biblii

[Ilustracja na stronie 5]

Głos z nieba powiedział: „To jest mój Syn”

[Ilustracja na stronie 7]

Jezus modlił się do Boga — kogoś większego i potężniejszego od siebie

[Ilustracja na stronie 7]

Jezus oznajmił ludziom imię Boże

[Ilustracje na stronie 7]

Możemy lepiej poznać Boga