Lojalnie podporządkowuj się władzy Bożej

„Jehowa jest naszym Sędzią, Jehowa naszym Ustawodawcą, Jehowa naszym Królem” (IZAJASZA 33:22).

1. Czym starożytni Izraelici wyróżniali się spośród innych narodów?

W ROKU 1513 p.n.e. został formalnie utworzony naród izraelski. Składał się z byłych niewolników i nie posiadał wtedy ojczyzny, stolicy ani widzialnego władcy. Wyróżniał się jednak jeszcze pod innym względem. Miał niewidzialnego Sędziego, Ustawodawcę i Króla, którym był sam Jehowa Bóg (Wyjścia 19:5, 6; Izajasza 33:22). Nie mógł się tym poszczycić żaden inny naród!

2. Jakie nasuwa się pytanie co do sposobu zorganizowania narodu izraelskiego i dlaczego odpowiedź na nie ma dla nas istotne znaczenie?

² Jehowa jest Bogiem porządku i pokoju, należałoby zatem oczekiwać, że poddany Mu naród będzie dobrze zorganizowany (1 Koryntian 14:33). W wypadku Izraelitów niewątpliwie tak właśnie było. Ale w jaki sposób niewidzialny Bóg kierował widzialną, ziemską organizacją? Warto rozważyć, jak Jehowa sprawował rządy nad starożytnymi Izraelitami, a przede wszystkim jak Jego postępowanie z nimi podkreśla wagę lojalnego podporządkowania się władzy Bożej.

Władza w starożytnym Izraelu

3. Jakie praktyczne postanowienia wprowadził Jehowa, by zapewnić kierownictwo swemu ludowi?

³ Wprawdzie Jehowa był niewidzialnym Królem Izraela, ale na swych widzialnych przedstawicieli wyznaczył wiernych mężczyzn. W roli doradców i sędziów ludu występowali naczelnicy, głowy domów patriarchalnych i starsi (Wyjścia 18:25, 26; Powtórzonego Prawa 1:15). Nie powinniśmy jednak wnioskować, że ci odpowiedzialni mężczyźni potrafili osądzać sprawy z bezbłędnym rozeznaniem i zrozumieniem, nie oglądając się na kierownictwo Boże. Byli niedoskonali i nie umieli czytać w sercach swych rodaków. Mimo to bogobojni sędziowie mogli im udzielać pomocnych rad, ponieważ opierali je na Prawie Jehowy (Powtórzonego Prawa 19:15; Psalm 119:97-100).

4. Jakich skłonności mieli się wystrzegać wierni sędziowie w Izraelu i dlaczego?

⁴ Jednakże właściwe osądzanie spraw wymagało czegoś więcej niż samej znajomości Prawa. Starsi byli niedoskonali i musieli  poskramiać swe grzeszne skłonności — między innymi do samolubstwa, stronniczości i chciwości — które mogłyby wypaczyć ich osąd. Mojżesz polecił im: „Nie wolno wam być stronniczymi w sądzie. Macie wysłuchać zarówno małego, jak i wielkiego. Nie wolno wam się ulęknąć człowieka, gdyż sąd należy do Boga”. A zatem sędziowie w Izraelu sądzili w imieniu Boga. Cóż za niezwykły i zaszczytny przywilej! (Powtórzonego Prawa 1:16, 17).

5. Co oprócz ustanowienia sędziów uczynił Jehowa w trosce o swój lud?

⁵ Aby zadbać o duchowe potrzeby swego ludu, Jehowa poczynił także inne kroki. Zanim jeszcze Izraelici przybyli do Ziemi Obiecanej, polecił im zbudować przybytek, będący ośrodkiem czystego wielbienia. Ustanowił też kapłanów, by uczyli lud Prawa, składali ofiary ze zwierząt oraz rano i wieczorem spalali kadzidło. Urząd pierwszego arcykapłana w dziejach Izraela Bóg powierzył starszemu bratu Mojżesza, Aaronowi, któremu w wypełnianiu obowiązków mieli pomagać jego synowie (Wyjścia 28:1; Liczb 3:10; 2 Kronik 13:10, 11).

6, 7. (a) Jaki związek zachodził między kapłanami a Lewitami, którzy nie pełnili służby kapłańskiej? (b) Czego możemy się nauczyć z faktu, że Lewici wykonywali różne zadania? (Kolosan 3:23).

⁶ Dbanie o duchowe potrzeby kilkumilionowego narodu było nie lada zadaniem, a kapłani stanowili stosunkowo nieliczne grono. Do pomocy przydzielono im więc pozostałych członków plemienia Lewiego. Jehowa polecił Mojżeszowi: „Dasz Lewitów Aaronowi i jego synom. Są oni dani, dani jemu spośród synów Izraela” (Liczb 3:9, 39).

⁷ Lewici byli dobrze zorganizowani. Podzielono ich według trzech rodzin — Gerszonitów, Kehatytów i Merarytów — i każdej wyznaczono pewne obowiązki (Liczb 3:14-17, 23-37). Niektóre zadania mogły się wydawać mniej ważne od innych, ale wszystkie były niezbędne. Kehatyci z plemienia Lewiego mieli bezpośrednio do czynienia ze świętą Arką Przymierza i ze sprzętami znajdującymi się w przybytku. Jednakże każdy Lewita — obojętnie, czy był Kehatytą, czy nie — cieszył się wspaniałymi przywilejami (Liczb 1:51, 53). Niestety, niektórzy ich nie cenili. Zamiast lojalnie podporządkowywać się władzy Bożej, popadli w niezadowolenie i pozwolili, by wzięła nad nimi górę duma, ambicja i zazdrość. Jednym z takich Lewitów był Korach.

‛Czyż musicie jeszcze starać się zapewnić sobie urząd kapłański?’

8. (a) Kim był Korach? (b) Co mogło sprawić, że Korach zaczął patrzeć na kapłanów z czysto ludzkiego punktu widzenia?

⁸ Korach nie był głową domu patriarchalnego Lewitów ani głową rodzin Kehatytów (Liczb 3:30, 32). Należał jednak do szanowanych naczelników w Izraelu. Z racji swych obowiązków mógł mieć bliski kontakt z Aaronem i jego synami (Liczb 4:18, 19). Widząc  na własne oczy przejawy ich niedoskonałości, mógł rozumować: „Ci kapłani są przecież niedoskonali, a ja mam być im podporządkowany! Niedawno Aaron zrobił złotego cielca, któremu lud zaczął oddawać cześć i popadł w bałwochwalstwo. A teraz ten brat Mojżesza usługuje jako arcykapłan! Cóż za stronniczość! A co powiedzieć o synach Aarona, Nadabie i Abihu? Okazali tak rażący brak szacunku dla przywilejów służby, że Jehowa musiał ich uśmiercić!” (Wyjścia 32:1-5; Kapłańska 10:1, 2). * Cokolwiek Korach sobie myślał, niewątpliwie zaczął patrzeć na kapłaństwo z ludzkiego punktu widzenia. Wskutek tego wszczął bunt przeciw Mojżeszowi i Aaronowi, a w gruncie rzeczy przeciw samemu Jehowie (1 Samuela 15:23; Jakuba 1:14, 15).

9, 10. Co Korach i jego poplecznicy zarzucili Mojżeszowi i dlaczego nie było to rozsądne?

⁹ Wpływowy Korach bez trudu zjednał sobie ludzi podobnego pokroju. Razem z Datanem i Abiramem znaleźli 250 zwolenników, będących naczelnikami zgromadzenia. Przyszli razem do Mojżesza i Aarona i powiedzieli: „Całe zgromadzenie, wszyscy oni są święci i Jehowa jest pośród nich. Czemuż więc mielibyście się wynosić ponad zbór Jehowy?” (Liczb 16:1-3).

¹⁰ Buntownicy powinni byli okazać na tyle rozsądku, by nie podważać władzy Mojżesza. Nieco wcześniej zakwestionowali ją Aaron i Miriam. Nawet rozumowali podobnie jak Korach! Według Księgi Liczb 12:1, 2 zapytali: „Czyż Jehowa mówił tylko przez Mojżesza? Czyż nie mówił także przez nas?” Jehowa słyszał ich słowa. Polecił Mojżeszowi, Aaronowi i Miriam stanąć przy wejściu do namiotu spotkania, aby mógł wskazać, kogo wybrał na wodza. Następnie wyraźnie powiedział: „Gdyby powstał spośród was prorok dla Jehowy, to dałbym mu się poznać w wizji. We śnie mówiłbym do niego. Nie tak jest z moim sługą Mojżeszem! Jemu został powierzony cały mój dom”. Potem Jehowa na jakiś czas dotknął Miriam trądem (Liczb 12:4-7, 10).

11. Jak Mojżesz zareagował na bunt wzniecony przez Koracha?

¹¹ Korach i jego zwolennicy na pewno wiedzieli o tym zdarzeniu. Nie mieli więc nic na usprawiedliwienie swego buntu. Mimo to Mojżesz cierpliwie próbował przemówić im do rozsądku. Zachęcał ich do większego doceniania piastowanych przez nich przywilejów, mówiąc: „Czy to dla was drobiazg, że Bóg Izraela oddzielił was od zgromadzenia Izraela i wziął was sobie?” W żadnym wypadku nie był to „drobiazg”! Tym Lewitom dano już tak wiele. Czego jeszcze mogliby pragnąć? Z dalszych słów Mojżesza, wynika, o czym myśleli w swych sercach: „Czyż więc musicie jeszcze starać się zapewnić sobie urząd kapłański?” (Liczb 12:3; 16:9, 10). * Jak jednak Jehowa zareagował na ten bunt przeciw Jego władzy?

Reakcja Sędziego Izraela

12. Pod jakim warunkiem Izraelici mogli pozostawać w dobrych stosunkach z Bogiem?

¹² Dając Izraelitom Prawo, Jehowa powiedział im, że jeśli okażą się posłuszni, staną się „narodem świętym” i nie zmieni się to dopóty, dopóki będą uznawać Jego postanowienia (Wyjścia 19:5, 6). Kiedy więc wybuchł otwarty bunt, nastała pora na ingerencję Sędziego i Ustawodawcy Izraela! Mojżesz powiedział do Koracha: „Ty i całe twoje zgromadzenie stawcie się jutro przed obliczem Jehowy, ty i oni oraz Aaron. I weźcie  każdy swoją kadzielnicę, i nasypcie do nich kadzidła, i złóżcie przed Jehową każdy swoją kadzielnicę, dwieście pięćdziesiąt kadzielnic, również ty i Aaron — każdy swoją kadzielnicę” (Liczb 16:16, 17).

13. (a) Dlaczego wyrażona przez buntowników chęć ofiarowania kadzidła Jehowie świadczyła o ich zuchwałości? (b) Jak Jehowa potraktował buntowników?

¹³ Według Prawa Bożego tylko kapłani mogli ofiarować kadzidło. Sama myśl o uczynieniu tego przez Lewitę spoza kapłańskiego grona powinna była wstrząsnąć buntownikami (Wyjścia 30:7; Liczb 4:16). Ale na Koracha i jego popleczników tak nie podziałała! Nazajutrz „zebrał przeciwko nim [Mojżeszowi i Aaronowi] całe to zgromadzenie przy wejściu do namiotu spotkania”. W sprawozdaniu czytamy: „Jehowa rzekł do Mojżesza i Aarona, mówiąc: ‚Odłączcie się od tego zgromadzenia, bym w jednej chwili mógł ich wytracić’”. Wówczas Mojżesz i Aaron błagali Jehowę, by tego nie robił. On więc usłuchał ich prośby. Jeśli zaś chodzi o Koracha i jego zwolenników, „wyszedł od Jehowy ogień i pochłonął tych dwustu pięćdziesięciu mężów, którzy ofiarowali kadzidło” (Liczb 16:19-22, 35). *

14. Dlaczego Jehowa zdecydowanie wystąpił przeciw narodowi izraelskiemu?

¹⁴ Rzecz zdumiewająca, ale Izraelici, którzy widzieli, co Jehowa zrobił z buntownikami, niczego się z tego nie nauczyli. „Nazajutrz całe zgromadzenie synów Izraela zaczęło szemrać przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi, mówiąc: ‚To wy uśmierciliście lud Jehowy’”. Izraelici trzymali stronę spiskowców! W końcu cierpliwość Jehowy się wyczerpała. Nikt — nawet Mojżesz czy Aaron — nie mógł już wstawić się za ludem. Jehowa ukarał krnąbrnych Izraelitów plagą, ‛a tych, którzy od niej umarli, było ogółem czternaście tysięcy siedemset — oprócz tych, którzy umarli z powodu Koracha’ (Liczb 16:41-49).

15. (a) Dlaczego Izraelici powinni byli bez wahania uznać przewodnictwo Mojżesza i Aarona? (b) Czego to sprawozdanie uczy nas o Jehowie?

¹⁵ Żaden z tych ludzi nie musiał ponieść śmierci. Powinni byli przemyśleć całą sprawę i zadać sobie następujące pytania: „Kto z narażeniem życia stawał przed faraonem? Kto domagał się uwolnienia Izraelitów? Jedynie kto po ich wyzwoleniu otrzymał zaproszenie na górę Horeb, by rozmawiać twarzą w twarz z aniołem Bożym?” Nie ulega wątpliwości, że to Mojżesz i Aaron w niezwykły sposób dowiedli lojalności wobec Jehowy oraz miłości do swego ludu (Wyjścia 10:28; 19:24; 24:12-15). Uśmiercenie buntowników nie sprawiło Jehowie przyjemności. Kiedy jednak stwierdził, że Izraelici zamierzają trwać w buncie, podjął zdecydowane działanie (Ezechiela 33:11). Zdarzenie to ma istotne znaczenie dla nas żyjących obecnie. Dlaczego?

Jak obecnie rozpoznać kanał łączności

16. (a) Co powinno było przekonać Żydów w I wieku, że Jezus reprezentował Jehowę? (b) Kim i dlaczego Jehowa zastąpił kapłaństwo lewickie?

¹⁶ Obecnie Jehowa jest niewidzialnym Sędzią, Ustawodawcą i Królem nowego „narodu” (Mateusza 21:43). Powstał on w I wieku n.e. W tamtym okresie przybytek z czasów Mojżesza zastąpiła już piękna świątynia jerozolimska, w której wciąż usługiwali potomkowie Lewiego (Łukasza 1:5, 8, 9). Jednakże w roku 29 n.e. pojawiła się kolejna, duchowa świątynia, w której Arcykapłanem był Jezus Chrystus (Hebrajczyków 9:9, 11). Ponownie wyłoniła się kwestia respektowania władzy Bożej. Kim Jehowa miał się posłużyć do przewodzenia  temu nowemu „narodowi”? Jezus okazał się bez reszty lojalny wobec Boga. Darzył ludzi miłością. Dokonywał też wielu cudownych znaków. Ale większość Lewitów, podobnie jak ich zatwardziali przodkowie, odrzuciła Jezusa (Mateusza 26:63-68; Dzieje 4:5, 6, 18; 5:17). Ostatecznie w miejsce kapłaństwa lewickiego Jehowa ustanowił całkowicie inne, „królewskie kapłaństwo”, które istnieje po dziś dzień.

17. (a) Jaka grupa tworzy obecnie „królewskie kapłaństwo”? (b) Jak Jehowa posługuje się tym kapłaństwem?

¹⁷ Kto obecnie wchodzi w skład tego „królewskiego kapłaństwa”? Na pytanie to odpowiada w swym pierwszym natchnionym liście apostoł Piotr. Do namaszczonych członków ciała Chrystusowego napisał: „Wy jesteście ‚rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność — żebyście szeroko oznajmili wspaniałe przymioty’ tego, który was powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła” (1 Piotra 2:9). Słowa te wyraźnie wskazują, że to „królewskie kapłaństwo”, które Piotr nazwał też „narodem świętym”, tworzy grupa namaszczonych naśladowców Jezusa. Stanowią kanał, za pośrednictwem którego Jehowa udziela swemu ludowi wskazówek i zapewnia duchowe kierownictwo (Mateusza 24:45-47).

18. Jaki związek zachodzi między „królewskim kapłaństwem” a starszymi?

¹⁸ To „królewskie kapłaństwo” reprezentują starsi, którzy sprawują odpowiedzialne funkcje w zborach ludu Jehowy na całej ziemi. Mężczyźni ci zasługują na szacunek i szczere poparcie — niezależnie od tego, czy są pomazańcami, czy nie. Dlaczego? Ponieważ Jehowa ustanawia starszych za pośrednictwem swego świętego ducha (Hebrajczyków 13:7, 17). Jak to możliwe?

19. W jakim sensie starsi są mianowani przez ducha świętego?

¹⁹ Starsi spełniają wymagania przedstawione w Słowie Boga, powstałym dzięki oddziaływaniu Jego ducha (1 Tymoteusza 3:1-7; Tytusa 1:5-9). Można zatem powiedzieć, że są mianowani przez ducha świętego (Dzieje 20:28). Starsi muszą dokładnie znać Słowo Boże. Muszą też wzorem Najwyższego Sędziego, który ich ustanowił, nienawidzić wszystkiego, co mogłoby stworzyć choćby pozory stronniczego osądzania (Powtórzonego Prawa 10:17, 18).

20. Za co cenisz ciężko pracujących starszych?

 ²⁰ Naprawdę cenimy naszych ciężko pracujących starszych i nie kwestionujemy ich władzy. Swą wierną służbą, nierzadko trwającą dziesiątki lat, budzą nasze zaufanie. Sumiennie przygotowują się do zebrań i je prowadzą, ramię w ramię głoszą z nami „dobrą nowinę o Królestwie” i w razie potrzeby udzielają nam biblijnych rad (Mateusza 24:14; Hebrajczyków 10:23, 25; 1 Piotra 5:2). Gdy jesteśmy chorzy lub pogrążeni w smutku, odwiedzają nas i pokrzepiają. Lojalnie i niesamolubnie popierają sprawy Królestwa. Mają ducha Jehowy i cieszą się Jego uznaniem (Galatów 5:22, 23).

21. O czym muszą pamiętać starsi i dlaczego?

²¹ Rzecz jasna starsi nie są doskonali. Pamiętają o swych ograniczeniach i nie próbują panoszyć się nad trzodą, będącą „dziedzictwem Bożym”. Uważają się natomiast za ‛współpracowników ku radości swych braci’ (1 Piotra 5:3; 2 Koryntian 1:24). Pokorni, ciężko pracujący starsi kochają Jehowę i wiedzą, że im dokładniej Go naśladują, tym więcej mogą zdziałać dla dobra zboru. Pomni tego, nieustannie starają się pielęgnować takie zbożne przymioty, jak miłość, współczucie i cierpliwość.

22. Jak przypomnienie relacji o Korachu umocniło twą wiarę w widzialną organizację Jehowy?

²² Jakże się cieszymy, że Jehowa jest naszym niewidzialnym Władcą, a Jezus Chrystus Arcykapłanem, że członkowie namaszczonego duchem „królewskiego kapłaństwa” usługują nam jako nauczyciele, a wierni chrześcijańscy starsi — jako doradcy! Chociaż żadna organizacja kierowana przez ludzi nie jest doskonała, z radością służymy Bogu w towarzystwie wiernych współwyznawców, którzy chętnie podporządkowują się władzy Bożej!

[Przypisy]

Czego się dowiedziałeś?

• Jakie miłościwe postanowienia powziął Jehowa, by zatroszczyć się o Izraelitów?

• Dlaczego buntu Koracha przeciw Mojżeszowi i Aaronowi nie dało się niczym usprawiedliwić?

• Czego możemy się nauczyć ze sposobu, w jaki Jehowa potraktował buntowników?

• Jak obecnie możemy pokazać, że cenimy postanowienia Jehowy?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 9]

Czy każde zadanie w służbie dla Jehowy uważasz za przywilej?

[Ilustracja na stronie 10]

„Czemuż więc mielibyście się wynosić ponad zbór Jehowy?”

[Ilustracja na stronie 13]

Starsi reprezentują „królewskie kapłaństwo”