Pobudzani do czynu „wspaniałymi rzeczami Bożymi”

„Słyszymy ich, jak w naszych językach mówią o wspaniałych rzeczach Bożych” (DZIEJE 2:11).

1, 2. Co zdumiewającego wydarzyło się w Jerozolimie podczas Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e.?

PEWNEGO poranka późną wiosną 33 roku n.e. grupa mężczyzn i kobiet, będących uczniami Jezusa Chrystusa i zebranych w prywatnym domu w Jerozolimie, przeżyła coś zdumiewającego. „Nagle z nieba dobiegł szum jakby pędzącego gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym siedzieli. I ukazały się im jakby języki ognia, (...) a wszyscy zostali napełnieni duchem świętym i zaczęli mówić różnymi językami” (Dzieje 2:2-4, 15).

² Przed domem zgromadziły się tłumy. Znaleźli się tam Żydzi z innych krajów, „ludzie bogobojni”, którzy przybyli do Jerozolimy na święto Pięćdziesiątnicy. Popadli w zdumienie, ponieważ każdy z nich słyszał, jak uczniowie opowiadali „o wspaniałych rzeczach Bożych” w jego ojczystym języku. Jak to możliwe, skoro mówiący byli Galilejczykami? (Dzieje 2:5-8, 11).

3. Jakie orędzie apostoł Piotr wygłosił do tłumu w dniu Pięćdziesiątnicy?

 ³ Jednym z tych Galilejczyków był apostoł Piotr. Wyjaśnił, że przed kilkoma tygodniami niegodziwi ludzie zamordowali Jezusa Chrystusa. Jednakże Bóg wskrzesił swego Syna. Później Jezus ukazał się wielu uczniom, w tym także Piotrowi i innym tu obecnym. Zaledwie dziesięć dni wcześniej Jezus wstąpił do nieba. To on wylał na swych uczniów ducha świętego. Czy miało to jakiś wpływ na obchodzących Pięćdziesiątnicę? Oczywiście. Dzięki śmierci Jezusa mogli dostąpić przebaczenia grzechów i otrzymać „wspaniałomyślny dar ducha świętego” — musieli tylko uwierzyć w Chrystusa (Dzieje 2:22-24, 32, 33, 38). Jak więc owi słuchacze zareagowali na te „wspaniałe rzeczy Boże”? I jak ta relacja może nam pomóc ocenić naszą służbę dla Jehowy?

Pobudzeni do czynu

4. Jaka prorocza zapowiedź podana przez Joela urzeczywistniła się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku?

⁴ Otrzymawszy ducha świętego, uczniowie w Jerozolimie od razu zaczęli dzielić się dobrą nowiną o wybawieniu z innymi — najpierw z tłumami zgromadzonymi owego poranka. W ten sposób spełniło się znamienne proroctwo, które osiem stuleci wcześniej zapisał Joel, syn Petuela: „Wyleję mego ducha na wszelkie ciało i wasi synowie oraz wasze córki na pewno będą prorokować. A waszym starcom śnić się będą sny. Młodzieńcy wasi zaś będą mieć wizje. I nawet na sług oraz na służebnice wyleję w owych dniach mego ducha (...) zanim nadejdzie wielki i napawający lękiem dzień Jehowy” (Joela 1:1; 2:28, 29, 31; Dzieje 2:17, 18, 20).

5. W jakim sensie pierwsi chrześcijanie prorokowali? (Zobacz przypis).

⁵ Czy to oznaczało, że Bóg zamierzał powołać całe pokolenie proroków, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, podobnych do Dawida, Joela czy Debory, i za ich pośrednictwem oznajmiać przyszłe wydarzenia? Nie. Chrześcijańscy ‛synowie i córki, słudzy i służebnice’ mieli prorokować w tym sensie, że duch święty miał ich pobudzić do ogłaszania „wspaniałych rzeczy”, które Jehowa już uczynił i jeszcze chciał uczynić. Mieli zatem przemawiać jako rzecznicy Najwyższego. * A jak na to zareagowały zgromadzone rzesze? (Hebrajczyków 1:1, 2).

6. Do czego pobudziły wielu wywody Piotra?

⁶ Wyjaśnienia Piotra pobudziły wielu do działania. „Ochoczo przyjęli jego słowo” i dali się ochrzcić, „a tego dnia zostało dołączonych około trzech tysięcy dusz” (Dzieje 2:41). Będąc rodowitymi Żydami lub prozelitami żydowskimi, posiadali już podstawową wiedzę biblijną. Dzięki niej oraz wierze w to, co usłyszeli od Piotra, mogli zostać ochrzczeni „w imię Ojca i Syna, i ducha świętego” (Mateusza 28:19). Po chrzcie „dalej trwali w nauce apostołów”. Jednocześnie zaczęli dzielić się swą nową wiarą z innymi. „Dzień w dzień wciąż jednomyślnie  przebywali w świątyni (...), wysławiając Boga i znajdując łaskę u całego ludu”. W rezultacie tego świadczenia „Jehowa codziennie przyłączał do nich dostępujących wybawienia” (Dzieje 2:42, 46, 47). W wielu krajach, w których mieszkali ci nowi wyznawcy, szybko powstawały zbory chrześcijańskie. Bez wątpienia wzrost ten poniekąd wynikał z faktu, że po powrocie do domów gorliwie starali się oni głosić „dobrą nowinę” (Kolosan 1:23).

Słowo Boże oddziałuje z mocą

7. (a) Co obecnie przyciąga ludzi ze wszystkich narodów do organizacji Jehowy? (b) Jakie dostrzegasz widoki na dalszy wzrost w skali światowej i lokalnej? (Zobacz przypis).

⁷ A co z tymi, którzy obecnie pragną zostać sługami Boga? Oni również muszą pilnie studiować Jego Słowo. W ten sposób poznają Jehowę jako Boga, który jest „miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu oraz obfitujący w lojalną życzliwość i prawdę” (Wyjścia 34:6; Dzieje 13:48). Dowiadują się o życzliwym postanowieniu Jehowy co do okupu w postaci Jezusa Chrystusa, którego przelana krew może ich oczyścić z wszelkiego grzechu (1 Jana 1:7). Cenią też Boży zamiar wskrzeszenia „zarówno prawych, jak i nieprawych” (Dzieje 24:15). W sercach odczuwają wielką miłość do Źródła owych „wspaniałych rzeczy”, co pobudza ich do głoszenia o tych drogocennych prawdach. Następnie oddają się Stwórcy, zostają Jego ochrzczonymi sługami i dalej ‛wzrastają w dokładnym poznaniu Boga’ (Kolosan 1:10b; 2 Koryntian 5:14). *

8-10. (a) Jak przeżycie pewnej chrześcijanki dowodzi, że Słowo Boże „oddziałuje z mocą”? (b) Czego to zdarzenie nauczyło cię o Jehowie i Jego sposobie postępowania ze swymi sługami? (Wyjścia 4:12).

⁸ Wiedza, którą słudzy Boży nabywają dzięki studiowaniu Biblii, nie jest powierzchowna. Przemawia do ich serc, zmienia ich sposób myślenia i staje się częścią ich osobowości (Hebrajczyków 4:12). Na przykład kobieta imieniem Camille pracowała jako opiekunka starszych osób. Troszczyła się między innymi o Marthę, będącą Świadkiem Jehowy. Cierpiała ona na ciężką demencję, toteż wymagała stałej opieki. Trzeba jej było przypominać o jedzeniu, a nawet o tym, by je połykała. Ale jedna rzecz pozostawiła w umyśle tej staruszki niezatarty ślad.

⁹ Któregoś dnia Martha zobaczyła, jak Camille płacze z powodu jakichś problemów osobistych. Objęła ją i zaproponowała, iż będzie studiować z nią Biblię. Ale czy osoba w takim stanie jak Martha mogłaby prowadzić studium biblijne? Okazało się, że tak! Chociaż sporo rzeczy uleciało jej z pamięci, nie zapomniała o swym wspaniałym Bogu ani o drogocennych prawdach, które poznała z Biblii. W trakcie studium Martha prosiła Camille, by odczytała dany akapit, odszukała przytoczone wersety, przeczytała pytanie zamieszczone u dołu strony, a potem na nie odpowiedziała. Trwało to jakiś czas, ale mimo ograniczeń Marthy Camille robiła postępy w nabywaniu wiedzy biblijnej. Martha zdawała sobie sprawę, że Camille powinna mieć kontakt również z innymi osobami, które służą Bogu. Dlatego dała jej sukienkę i buty, aby mogła się stosownie ubrać, gdy po raz pierwszy pójdzie na zebranie do Sali Królestwa.

¹⁰ Camille była poruszona przykładem, wiarą i serdecznym zainteresowaniem Marthy. Doszła do wniosku, że skoro Martha zapomniała niemal wszystko z wyjątkiem tego, czego dowiedziała się z Pisma Świętego i czego potem starała się ją nauczyć, to owe informacje muszą być bardzo ważne. Kiedy później Camille została przeniesiona do innej placówki, uświadomiła sobie, iż nastała pora na działanie. Przy pierwszej okazji poszła do Sali Królestwa, mając na sobie sukienkę i buty od Marthy, i poprosiła o studium biblijne. Robiła  piękne postępy i dała się ochrzcić.

Pobudzeni do odzwierciedlania mierników Jehowy

11. Jak oprócz przejawiania gorliwości w dziele głoszenia możemy pokazać, że orędzie Królestwa pobudza nas do czynu?

¹¹ Obecnie na całym świecie jest ponad sześć milionów Świadków Jehowy, którzy tak jak Martha, a teraz również Camille, głoszą „dobrą nowinę o królestwie” (Mateusza 24:14; 28:19, 20). Wzorem chrześcijan z I wieku są głęboko poruszeni „wspaniałymi rzeczami Bożymi”. Doceniają to, że mają zaszczyt nosić imię Jehowy i że On udziela im swego ducha. Dlatego usilnie starają się ‛chodzić w sposób godny Jehowy, aby mu się w pełni podobać’, stosując się do Jego mierników w każdej dziedzinie życia. Oznacza to między innymi respektowanie zasad Bożych dotyczących ubioru i wyglądu zewnętrznego (Kolosan 1:10a; Tytusa 2:10).

12. Jaką konkretną radę na temat ubioru i wyglądu zewnętrznego znajdujemy w Liście 1 do Tymoteusza 2:9, 10?

¹² Istotnie, to Jehowa ustala mierniki dotyczące naszego wyglądu. Niektóre z nich przedstawił apostoł Paweł. „Pragnę, by kobiety ozdabiały się schludnym ubiorem, ze skromnością i trzeźwością umysłu, nie różnymi stylami splatania włosów i złotem lub perłami albo bardzo kosztownym strojem, lecz tak, jak przystoi kobietom utrzymującym, iż boją się Boga, mianowicie dobrymi uczynkami”. * Czego możemy się nauczyć z tej wypowiedzi? (1 Tymoteusza 2:9, 10).

13. (a) Co to znaczy ‛ozdabiać się schludnym ubiorem’? (b) Dlaczego można powiedzieć, że mierniki Jehowy są rozsądne?

¹³ Ze słów Pawła wynika, że chrześcijanie  powinni ‛ozdabiać się schludnym ubiorem’. Nie mogą wyglądać niechlujnie czy nieporządnie. Tym rozsądnym wymaganiom potrafi sprostać właściwie każdy człowiek, nawet niezamożny, jeśli dba, by jego strój był schludny, czysty i w dobrym stanie. Na przykład co roku Świadkowie w pewnym kraju południowoamerykańskim wędrują sporo kilometrów przez dżunglę, a potem wiele godzin płyną łódką, by dotrzeć na zgromadzenie okręgowe. W trakcie podróży nierzadko zdarza się, że ktoś wpadnie do rzeki lub zahaczy ubraniem o jakiś krzak. Kiedy więc uczestnicy zgromadzenia przybywają na miejsce, często muszą się trochę ogarnąć. Poświęcają czas na przyszycie guzików, naprawę zamków oraz na wypranie i uprasowanie odzieży, w której będą na zgromadzeniu. Cenią sobie zaproszenie do karmienia się przy stole Jehowy i chcą być stosownie ubrani.

14. (a) Co to znaczy ubierać się ze „skromnością i trzeźwością umysłu”? (b) Czego wymaga ubieranie się jak przystało osobom „utrzymującym, iż boją się Boga”?

¹⁴ Ponadto Paweł wskazał, iż powinniśmy ubierać się ze „skromnością i trzeźwością umysłu”. Oznacza to, że nasz ubiór nie powinien być krzykliwy, ekstrawagancki, wyzywający, skąpy ani dziwaczny. Poza tym winien świadczyć, iż ‛boimy się Boga’. Czyż nie daje to do myślenia? Nie chodzi o to, byśmy mieli na sobie odpowiedni ubiór jedynie wtedy, gdy udajemy się na zebranie, a kiedy indziej zupełnie nie przykładali do tego wagi. Swym wyglądem zawsze powinniśmy wyrażać szacunek i cześć Bogu, ponieważ jesteśmy chrześcijańskimi sługami przez 24 godziny na dobę. Rzecz jasna, idąc do pracy czy do szkoły, nałożymy odzież stosowną do wykonywanego zajęcia. Zawsze jednak powinniśmy ubierać się skromnie i godnie. Jeżeli w ten sposób potwierdzamy, że wierzymy w Boga, to nigdy nie poczujemy się zakłopotani swym wyglądem i nie powstrzymamy się od dania nieoficjalnego świadectwa (1 Piotra 3:15).

‛Nie miłuj świata’

15, 16. (a) Dlaczego ważne jest wystrzeganie się naśladowania świata w kwestii ubioru i wyglądu zewnętrznego? (1 Jana 5:19). (b) Z jakiego istotnego powodu winniśmy unikać hołdowania kaprysom mody?

¹⁵ W kwestii właściwego ubioru i wyglądu zewnętrznego może również pomóc rada z Listu 1 Jana 2:15, 16, która brzmi: „Nie miłujcie świata ani tego, co na świecie. Jeżeli ktoś miłuje świat, nie ma w nim miłości do Ojca; ponieważ wszystko na świecie — pragnienie ciała i pragnienie oczu, i popisywanie się swymi środkami do życia — nie pochodzi od Ojca, lecz pochodzi od świata”.

¹⁶ Jakże stosowna wskazówka! Żyjąc w okresie niespotykanej dotąd presji otoczenia, nie możemy pozwolić, by świat dyktował nam, w czym mamy chodzić. W ostatnich  latach style czesania się i ubierania ulegają coraz większej degeneracji. Nawet normy obowiązujące biznesmenów czy urzędników nie zawsze są wiarogodnym wyznacznikiem tego, co byłoby odpowiednie dla chrześcijan. Stanowi to jeszcze jeden powód, dla którego stale powinniśmy pamiętać, by ‛już nie dać się kształtować na wzór tego systemu rzeczy’, jeśli mamy trzymać się w życiu mierników Bożych i „we wszystkim zdobić naukę naszego Wybawcy, Boga” (Rzymian 12:2; Tytusa 2:10).

17. (a) Jakie pytania moglibyśmy rozważyć, gdy zamierzamy kupić jakieś ubranie lub zdecydować się na jakiś styl? (b) Dlaczego chrześcijańscy ojcowie powinni interesować się wyglądem członków rodziny?

¹⁷ Zanim postanowimy kupić jakieś ubranie, mądrze jest zadać sobie następujące pytania: „Dlaczego podoba mi się ten styl? Czy nie kojarzy mi się z jakimś znanym artystą — z kimś, kogo podziwiam? Czy nie został przejęty przez członków jakiegoś gangu ulicznego lub ugrupowania, które popiera ducha buntu i niezależności?” Powinniśmy także dokładnie przyjrzeć się samemu strojowi. Jeśli w grę wchodzi sukienka albo spódnica, to co można powiedzieć o jej długości? A jaki ma fason? Czy ubranie to jest skromne, stosowne i godne, czy może zbyt obcisłe, wyzywające bądź niechlujne? Czy nosząc je, nie zgorszysz kogoś? (2 Koryntian 6:3, 4). Dlaczego powinno nas to obchodzić? Ponieważ w Biblii czytamy: „Nawet Chrystus nie miał upodobania w samym sobie” (Rzymian 15:3). Chrześcijańscy ojcowie winni interesować się wyglądem członków rodziny. Z szacunku dla chwalebnego Boga, któremu oddają cześć, powinni w razie potrzeby bez wahania udzielić im życzliwych, lecz stanowczych rad (Jakuba 3:13).

18. Co cię pobudza do pilnego zważania na swój ubiór i wygląd zewnętrzny?

¹⁸ Głoszone przez nas orędzie pochodzi od Jehowy, który jest uosobieniem godności i świętości (Izajasza 6:3). Biblia zachęca, byśmy Go naśladowali „jako dzieci umiłowane” (Efezjan 5:1). Swym ubiorem i wyglądem zewnętrznym możemy stawiać naszego niebiańskiego Ojca w dobrym lub złym świetle. Z całą pewnością pragniemy rozweselać Jego serce! (Przysłów 27:11).

19. Jakich korzyści przysparza nam oznajmianie innym „wspaniałych rzeczy Bożych”?

¹⁹ Co sądzisz o „wspaniałych rzeczach Bożych”, o których się dowiedziałeś? Jakże jesteśmy zaszczyceni, że poznaliśmy prawdę! Ponieważ przejawiamy wiarę w przelaną krew Jezusa Chrystusa, dostępujemy przebaczenia grzechów (Dzieje 2:38). Dzięki temu mamy wobec Boga swobodę mowy. Nie boimy się śmierci w takim stopniu, jak ci, którym brakuje nadziei. Pamiętamy natomiast o obietnicy Jezusa, iż pewnego dnia „wszyscy w grobowcach pamięci usłyszą jego głos i wyjdą” (Jana 5:28, 29). Jehowa łaskawie nam to objawił. Ponadto udziela nam swego ducha. Dlatego z wdzięczności za te wszystkie dobre dary powinniśmy respektować Jego wzniosłe mierniki i gorliwie Go wysławiać, obwieszczając te „wspaniałe rzeczy” drugim.

[Przypisy]

Jak byś odpowiedział?

• O jakich „wspaniałych rzeczach” usłyszeli ludzie w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku i jak na nie zareagowali?

• Jak można stać się uczniem Jezusa Chrystusa i z czym się to wiąże?

• Dlaczego ważne jest zwracanie uwagi na swój ubiór i wygląd zewnętrzny?

• Co należy rozważyć przy ustalaniu, czy dany ubiór lub styl są odpowiednie?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 15]

Piotr obwieścił, że Jezus został wskrzeszony

[Ilustracje na stronie 17]

Czy swoim wyglądem przynosisz chlubę Bogu, którego wielbisz?

[Ilustracje na stronie 18]

Chrześcijańscy rodzice muszą interesować się wyglądem członków rodziny