Pytania czytelników

• Czy Biblia nazywa Szatana Lucyferem?

Imię Lucyfer pojawia się w Piśmie Świętym tylko raz, w Księdze Izajasza 14:12, i to jedynie w niektórych przekładach. W przekładzie Jakuba Wujka werset ten brzmi: „Jako żeś spadł z nieba, Lucyferze, któryś rano wschodził?”

Hebrajski wyraz przetłumaczony na „Lucyfer” znaczy „jaśniejący”. W greckiej Septuagincie występuje w tym miejscu słowo, które oznacza „sprowadzający świt”. Z tego względu w różnych przekładach oryginalny wyraz hebrajski oddano jako „gwiazda poranna” lub „jutrzenka”. Natomiast w łacińskiej Wulgacie Hieronim użył tutaj słowa „Lucyfer” (czyli „niosący światło” lub „nosiciel światła”). Właśnie dlatego pojawia się ono w niektórych przekładach biblijnych.

Kogo nazwano Lucyferem? Słowo „jaśniejący”, czyli „Lucyfer”, występuje w rozdziale Księgi Izajasza zawierającym proroczą „przypowieść przeciwko królowi Babilonu”, którą w przyszłości mieli obwieszczać Izraelici. A zatem fragment ten dotyczy głównie dynastii babilońskiej. O tym, że określenie „jaśniejący” odnosi się do człowieka, a nie do stworzenia duchowego, świadczy także dalsze stwierdzenie: „Zostaniesz strącony do Szeolu”. Przecież Szeol to powszechny grób ludzkości, a nie miejsce przebywania Szatana Diabła. Co więcej, na widok sprowadzonego tam Lucyfera obserwatorzy pytają: „Czy to ten mąż, który sprawiał, że drżała ziemia, który trząsł królestwami?” Najwyraźniej więc słowo „Lucyfer” odnosi się nie do istoty duchowej, lecz do kogoś z ludzi (Izajasza 14:4, 15, 16).

Dlaczego jednak w stosunku do dynastii babilońskiej użyto tak wzniosłego określenia? Pamiętajmy, że król Babilonu miał być nazwany „jaśniejącym” dopiero po swym upadku, co wskazuje na ironiczny charakter tego tytułu (Izajasza 14:3). Pod wpływem samolubstwa i pychy władcy babilońscy wynosili się ponad wszystkich wokół siebie. Ze względu na wielką butę tej dynastii przedstawiono ją, jak się chełpi: „Wstąpię aż na niebiosa. Wyniosę swój tron ponad gwiazdy Boże i zasiądę na górze spotkania, w najdalszych stronach północy. (...) Upodobnię się do Najwyższego” (Izajasza 14:13, 14).

„Gwiazdy Boże” to królowie z rodu Dawida (Liczb 24:17). Począwszy od niego, „gwiazdy” te panowały z góry Syjon. Odkąd Salomon zbudował świątynię w Jerozolimie, nazwę Syjon zaczęto odnosić do całego miasta. Wszyscy mężczyźni objęci przymierzem Prawa mieli obowiązek udawać się tam trzy razy w roku. Dlatego Syjon stał się „górą spotkania”. Gdy więc Nebukadneccar postanowił, że podporządkuje sobie królów judzkich, a potem usunie ich z tej góry, dał do zrozumienia, iż zamierza wynieść siebie ponad owe „gwiazdy”. Nie chciał uznać, że to z przyzwolenia Jehowy osiągnął nad nimi zwycięstwo, lecz bezczelnie pragnął zająć miejsce Boga. Dlatego po upadku dynastii babilońskiej ironicznie nazwano ją „jaśniejącą”.

Pycha władców Babilonu rzeczywiście odzwierciedlała ducha przejawianego przez „boga tego systemu rzeczy”, Szatana Diabła (2 Koryntian 4:4). On także pożąda władzy i pragnie wynieść się ponad Jehowę Boga. Jednakże Biblia nigdzie nie nazywa Szatana Lucyferem.

 • Dlaczego w Księdze 1 Kronik 2:13-15 wymieniono Dawida jako siódmego syna Jessego, skoro z Księgi 1 Samuela 16:10, 11 wynika, że był jego ósmym synem?

Kiedy Saul, król starożytnego narodu izraelskiego, odwrócił się od prawdziwego wielbienia, Jehowa Bóg posłał proroka Samuela, by na jego następcę namaścił jednego z synów Jessego. Jak informuje natchniona relacja z tego wydarzenia historycznego, spisana osobiście przez Samuela w XI wieku p.n.e., Dawid był ósmym synem Jessego (1 Samuela 16:10-13). Natomiast w sprawozdaniu spisanym jakieś 600 lat później przez kapłana Ezdrasza czytamy: „Jesse zaś został ojcem swego pierworodnego, Eliaba, oraz drugiego, Abinadaba, i trzeciego, Szimei; czwartego, Netanela; piątego, Raddaja; szóstego, Ocema; siódmego, Dawida” (1 Kronik 2:13-15). Co się stało z jednym z braci Dawida i dlaczego Ezdrasz pominął jego imię?

Pismo Święte podaje, że Jesse ‛miał ośmiu synów’ (1 Samuela 17:12). Widocznie jeden z nich żył krótko i nie zdążył założyć rodziny. Jako człowiek bezpotomny, nie miał praw do plemiennego dziedzictwa ani żadnego wpływu na linię rodową potomków Jessego.

Zastanówmy się teraz, w jakich czasach żył Ezdrasz i w jakich okolicznościach spisywał Księgi Kronik. Mniej więcej 77 lat wcześniej skończyła się niewola babilońska i Żydzi ponownie zasiedlili swój kraj. Król perski upoważnił Ezdrasza do mianowania sędziów i nauczycieli prawa Bożego, a także do upiększenia domu Jehowy. Aby potwierdzić dziedziczną własność poszczególnych plemion, jak również zadbać o to, by służbę kapłańską pełniły tylko osoby uprawnione, Ezdrasz potrzebował dokładnych rodowodów. Dlatego spisał całe dzieje narodu, włączając w to ścisłe, rzetelne rodowody potomków Judy i Dawida. W tej sytuacji imię syna Jessego, który zmarł bezdzietnie, nie miało istotnego znaczenia, więc Ezdrasz je pominął.