Chrześcijańska neutralność w dniach ostatnich
Chrześcijańska neutralność w dniach ostatnich
„Nie są częścią świata, jak i ja nie jestem częścią świata” (JANA 17:16).
1, 2. Co Jezus powiedział na temat stosunków jego naśladowców ze światem i jakie w związku z tym nasuwają się pytania?
W OSTATNIĄ noc swego doskonałego człowieczego życia Jezus w obecności uczniów długo się modlił. Powiedział między innymi coś, co się odnosi do wszystkich prawdziwych chrześcijan. Mając na myśli swych naśladowców, rzekł: „Ja dałem im twoje słowo, ale świat ich znienawidził, ponieważ nie są częścią świata, tak jak ja nie jestem częścią świata. Nie proszę, żebyś ich zabrał ze świata, ale żebyś czuwał nad nimi z powodu niegodziwca. Nie są częścią świata, jak i ja nie jestem częścią świata” (Jana 17:14-16).
2 Jezus dwukrotnie podkreślił, iż jego naśladowcy nie są częścią świata. Zaznaczył przy tym, że ta odrębność będzie prowadzić do napięć — że świat ich znienawidzi. Ale chrześcijanie nie muszą się lękać; czuwa nad nimi Jehowa (Przysłów 18:10; Mateusza 24:9, 13). W związku z powyższymi słowami Jezusa warto zadać pytania: „Dlaczego prawdziwi chrześcijanie nie są częścią świata? Co to oznacza? Skoro świat ich nienawidzi, to jaki mają do niego stosunek — zwłaszcza do rządów świeckich?” Biblijne odpowiedzi na te pytania są niezwykle ważne, ponieważ dotyczą każdego z nas.
„Pochodzimy od Boga”
3. (a) Co nas oddziela od świata? (b) Co dowodzi, że świat podlega „mocy niegodziwca”?
3 Nie jesteśmy częścią świata między innymi ze względu na bliską więź łączącą nas z Jehową. Apostoł Jan napisał: „Wiemy, że pochodzimy od Boga, lecz cały świat podlega mocy niegodziwca” (1 Jana 5:19). Powyższa wypowiedź Jana na temat świata to szczera prawda. Tak powszechne dziś wojny, przestępczość, okrucieństwo, ucisk, nieuczciwość i niemoralność stanowią przejaw wpływu Szatana, a nie Boga (Jana 12:31; 2 Koryntian 4:4; Efezjan 6:12). Kiedy ktoś zostaje Świadkiem Jehowy, nie dopuszcza się ani nie aprobuje takich niecnych praktyk i dzięki temu nie jest częścią świata (Rzymian 12:2; 13:12-14; 1 Koryntian 6:9-11; 1 Jana 3:10-12).
4. W jaki sposób pokazujemy, że należymy do Jehowy?
4 Jan oznajmił, że chrześcijanie, w przeciwieństwie do świata, ‛pochodzą od Boga’. Każdy, kto się oddaje Jehowie, należy do Niego. Apostoł Paweł oświadczył: „Czy żyjemy, żyjemy dla Jehowy, czy też umieramy, umieramy dla Jehowy. Dlatego czy żyjemy, czy też umieramy, należymy do Jehowy” (Rzymian 14:8; Psalm 116:15). Ponieważ należymy do Jehowy, jesteśmy oddani wyłącznie Jemu (Wyjścia 20:4-6). A zatem prawdziwy chrześcijanin nie poświęca swego życia jakiejś świeckiej sprawie. Chociaż okazuje szacunek symbolom narodowym, to jednak nie czci ich — ani czynnie, ani w duchu. W żadnym wypadku nie uwielbia gwiazd sportu czy innych współczesnych idoli. Rzecz jasna respektuje prawo drugich do postępowania według własnych pragnień, ale sam wielbi tylko Stwórcę (Mateusza 4:10; Objawienie 19:10). To także oddziela chrześcijanina od świata.
„Moje królestwo nie jest częścią tego świata”
5, 6. Jak nasze podporządkowanie Królestwu Bożemu oddziela nas od świata?
5 Chrześcijanie nie mają nic wspólnego ze światem również dlatego, że są naśladowcami Chrystusa Jezusa i poddanymi Królestwa Bożego. Stojąc przed Poncjuszem Piłatem, Jezus oznajmił: „Moje królestwo nie jest częścią tego świata. Gdyby moje królestwo było częścią tego świata, moi słudzy walczyliby, żebym nie został wydany Żydom. Ale przecież moje królestwo nie jest stąd” (Jana 18:36). Za pośrednictwem tego Królestwa Jehowa uświęci swoje imię, usprawiedliwi swoje zwierzchnictwo oraz sprawi, że na ziemi, podobnie jak w niebie, będzie spełniana Jego wola (Mateusza 6:9, 10). Podczas swej działalności Jezus głosił dobrą nowinę o Królestwie i zapowiedział, że jego naśladowcy będą kontynuować to dzieło aż do końca systemu rzeczy (Mateusza 4:23; 24:14). W roku 1914 spełniły się prorocze słowa z Księgi Objawienia 11:15: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa, i będzie królował na wieki wieków”. Już wkrótce to niebiańskie Królestwo jako jedyne będzie panować nad ludzkością (Daniela 2:44). W pewnym momencie nawet rządy świeckie zostaną zmuszone do uznania jego zwierzchnictwa (Psalm 2:6-12).
6 Pamiętając o tym, dzisiejsi prawdziwi chrześcijanie podporządkowują się Królestwu Bożemu i zgodnie z radą Jezusa ‛stale szukają najpierw królestwa oraz prawości Bożej’ (Mateusza 6:33). Nie stają się przez to nielojalni wobec kraju, w którym mieszkają, są jednak oddzieleni od świata pod względem duchowym. Obecnie, podobnie jak to było w I wieku n.e., głównym zadaniem chrześcijan jest ‛dawanie dokładnego świadectwa o królestwie Bożym’ (Dzieje 28:23). Żaden rząd ludzki nie ma prawa przeszkadzać w prowadzeniu tego dzieła zleconego przez Boga.
7. Dlaczego prawdziwi chrześcijanie są neutralni i jak tego dowodzą?
7 Ponieważ Świadkowie Jehowy należą do swego Boga, naśladują Jezusa i są poddanymi Królestwa Bożego, więc w narodowych i międzynarodowych konfliktach, które wybuchały w XX i XXI wieku, zachowywali neutralność. Nie opowiadali się po żadnej stronie, nie chwytali za broń ani nie szerzyli świeckiej propagandy. Trzymali się zasad, o których w roku 1934 z niezwykłą wiarą i pomimo na pozór przytłaczającego sprzeciwu poinformowali hitlerowski rząd Niemiec: „Nie mamy nic wspólnego ze sprawami politycznymi, jesteśmy natomiast całkowicie oddani Królestwu Bożemu pod panowaniem Chrystusa Króla. Nikomu nie wyrządzamy szkody ani krzywdy. Cieszylibyśmy się, gdybyśmy mogli żyć w zgodzie ze wszystkimi ludźmi i w miarę możności wyświadczać im dobro”.
Ambasadorzy i posłowie Chrystusa
8, 9. W jakim sensie Świadkowie Jehowy są obecnie ambasadorami i posłami i jak to wpływa na ich stosunek do państwa?
8 Paweł powiedział o sobie i innych chrześcijańskich pomazańcach, iż są ‛ambasadorami zastępującymi Chrystusa, jak gdyby przez nich Bóg upraszał’ (2 Koryntian 5:20; Efezjan 6:20). Od roku 1914 o namaszczonych duchem chrześcijanach słusznie można mówić jako o ambasadorach Królestwa Bożego, którego są „synami” (Mateusza 13:38; Filipian 3:20; Objawienie 5:9, 10). Ponadto aby wesprzeć tych namaszczonych „synów” w ich działalności ambasadorskiej, Jehowa zgromadził z narodów „wielką rzeszę” „drugich owiec” — chrześcijan mających nadzieję ziemską (Objawienie 7:9; Jana 10:16). Te „drugie owce” można nazwać „posłami” Królestwa Bożego.
9 Ambasador i jego współpracownicy nie mieszają się w sprawy kraju, w którym pełnią służbę. Podobnie chrześcijanie zachowują neutralność w politycznych kwestiach państw tego świata. Nie popierają ani nie zwalczają żadnej grupy narodowościowej, rasowej, społecznej czy gospodarczej (Dzieje 10:34, 35). Starają się natomiast ‛wyświadczać dobro wszystkim’ ludziom (Galatów 6:10). Neutralna postawa Świadków Jehowy sprawia, iż nikt, kto odrzuca głoszone przez nich orędzie, nie może tego uczciwie uzasadnić twierdzeniem, jakoby stali po drugiej stronie barykady w konflikcie na tle rasowym, etnicznym czy plemiennym.
Rozpoznawani po miłości
10. Jak ważna dla chrześcijanina jest miłość?
10 Poza tym chrześcijanie zachowują neutralność w sprawach świata ze względu na więź, jaka ich łączy ze współwyznawcami. Jezus powiedział swym naśladowcom: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość” (Jana 13:35). Miłość braterska to nieodzowny warunek przynależności do grona chrześcijan (1 Jana 3:14). Chrześcijanin utrzymuje ze współwyznawcami bardzo bliskie stosunki, oparte na więzi z Jehową i Jezusem. Miłuje nie tylko członków miejscowego zboru, lecz ‛całą społeczność swych braci na świecie’ (1 Piotra 5:9).
11. Jak miłość, którą Świadkowie Jehowy darzą się nawzajem, wpływa na ich postępowanie?
11 W dobie obecnej Świadkowie Jehowy okazują miłość braterską, spełniając słowa z Księgi Izajasza 2:4: „Przekują swe miecze na lemiesze, a swe włócznie na noże ogrodnicze. Naród nie podniesie miecza przeciw narodowi ani się już nie będą uczyć wojowania”. Kierując się pouczeniami od Jehowy, prawdziwi chrześcijanie żyją w pokoju z Nim i ze sobą nawzajem (Izajasza 54:13). Ponieważ miłują Boga i swych braci, byłoby nie do pomyślenia, żeby chwycili za broń i walczyli ze współchrześcijanami lub innymi osobami z jakiegokolwiek kraju. Cieszą się pokojem i jednością, które stanowią nieodzowny element ich wielbienia oraz dowód, że faktycznie mają ducha Bożego (Psalm 133:1; Micheasza 2:12; Mateusza 22:37-39; Kolosan 3:14). ‛Zabiegają o pokój i dążą do niego’, wiedząc, że „oczy Jehowy są zwrócone ku ludziom prawym” (Psalm 34:14, 15).
Jak chrześcijanie zapatrują się na świat
12. Jakie nastawienie Jehowy do ludzi ze świata naśladują Jego Świadkowie i w jaki sposób?
12 Jehowa wydał niepomyślny wyrok na ten świat, ale jeszcze nie osądził każdego człowieka z osobna. W wyznaczonym przez siebie czasie dokona tego za pośrednictwem Jezusa (Psalm 67:3, 4; Mateusza 25:31-46; 2 Piotra 3:10). Na razie okazuje ludziom wielką miłość. Dał nawet swego jednorodzonego Syna, aby każdy miał sposobność otrzymać życie wieczne (Jana 3:16). Jako chrześcijanie, naśladujemy miłość Boga, mówiąc drugim o Jego postanowieniu co do wybawienia — nawet jeśli nasze wysiłki często są odrzucane.
13. Jak się powinniśmy zapatrywać na rządy świeckie?
13 Jak się powinniśmy zapatrywać na rządy świeckie? Odpowiedź na to pytanie podał Paweł, gdy napisał: „Niech każda dusza będzie podporządkowana władzom zwierzchnim, bo nie ma władzy, jak tylko za sprawą Boga; istniejące władze zajmują swe względne pozycje za sprawą Boga” (Rzymian 13:1, 2). Ludzie zajmują „względne” stanowiska (wyższe lub niższe względem siebie, ale zawsze podległe Jehowie), ponieważ dopuszcza do tego Wszechmocny. Chrześcijanin podporządkowuje się władzom świeckim, gdyż wchodzi to w zakres jego posłuszeństwa wobec Jehowy. Co jednak wtedy, gdy między wymaganiami stawianymi przez rządy ludzkie a wymaganiami Bożymi zachodzi konflikt?
Prawo Boga a prawo „Cezara”
14, 15. (a) Dzięki czemu Daniel uniknął konfliktu w kwestii posłuszeństwa? (b) Jakie stanowisko zajęli trzej Hebrajczycy, gdy nie dało się uniknąć takiego konfliktu?
14 Piękny przykład tego, jak należy godzić podporządkowanie rządom ludzkim z poddaniem się władzy Bożej, stanowią Daniel i jego trzej towarzysze. Kiedy ci czterej młodzi Hebrajczycy znaleźli się na wygnaniu w Babilonie, przestrzegali tamtejszych praw i szybko zostali wybrani na specjalne szkolenie. Gdy Daniel uświadomił sobie, iż może ono kolidować z Prawem Jehowy, omówił tę kwestię z odpowiedzialnym urzędnikiem. W rezultacie poczyniono specjalne kroki, by uszanować sumienie tej czwórki Hebrajczyków (Daniela 1:8-17). Świadkowie Jehowy idą za przykładem Daniela i taktownie wyjaśniają swe stanowisko przedstawicielom władz, aby uniknąć niepotrzebnych kłopotów.
15 Później jednak, w innej sytuacji, nie dało się uniknąć konfliktu w kwestii podporządkowania. Na równinie Dura król babiloński wzniósł wielki posąg bożka i na uroczyste poświęcenie go polecił zgromadzić wysokich urzędników, w tym także zarządców prowincji. Ponieważ trzej przyjaciele Daniela zostali już wyznaczeni do administrowania prowincją babilońską, więc ów nakaz dotyczył także ich. W pewnym momencie w trakcie uroczystości ogół zebranych miał się pokłonić przed tym posągiem. Ale ci Hebrajczycy wiedzieli, że byłoby to sprzeczne z prawem Bożym (Powtórzonego Prawa 5:8-10). Gdy więc wszyscy oddawali pokłon, oni dalej stali. Odmową usłuchania rozkazu króla narazili się na straszliwą śmierć, której uniknęli tylko za sprawą cudu. Woleli jednak ryzykować życie, niż wymówić posłuszeństwo Jehowie (Daniela 2:49 do 3:29).
16, 17. Jak i dlaczego zareagowali apostołowie, gdy nakazano im zaprzestać głoszenia?
16 W I wieku żydowscy przywódcy w Jerozolimie wezwali apostołów Jezusa Chrystusa i zakazali im głoszenia w jego imieniu. Jak zareagowali apostołowie? Jezus zlecił im czynienie uczniów wśród wszystkich narodów, a więc także w Judei. Poza tym kazał im być jego świadkami w Jerozolimie oraz w pozostałych częściach świata (Mateusza 28:19, 20; Dzieje 1:8). Apostołowie wiedzieli, że Jezus polecił im coś, czego wymagał od nich Bóg (Jana 5:30; 8:28). Dlatego oznajmili: „Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” (Dzieje 4:19, 20; 5:29).
17 Apostołowie nie byli wichrzycielami (Przysłów 24:21). Kiedy jednak człowieczy przywódcy zabronili im spełniać wolę Bożą, oni oznajmili tylko: ‛Musimy być posłuszni Bogu, a nie ludziom’. Jezus powiedział, że mamy ‛spłacać to, co Cezara, Cezarowi, a co Boże, Bogu’ (Marka 12:17). Jeżeli odstępujemy od słuchania nakazów Bożych, bo zabrania nam tego jakiś człowiek, to dajemy mu coś, co należy do Boga. Tymczasem powinniśmy spłacać „Cezarowi” wszystko, co się mu należy, a zarazem pamiętać, iż najwyższą władzę dzierży Jehowa. Jest jej Źródłem, Stwórcą oraz Panem Wszechświata (Objawienie 4:11).
Pozostaniemy niezłomni
18, 19. Jakie przykładne stanowisko zajmuje wielu naszych braci i jak możemy brać z nich wzór?
18 W dobie dzisiejszej większość rządów świeckich respektuje neutralność Świadków Jehowy, za co jesteśmy wdzięczni. Jednakże w pewnych krajach Świadkowie napotykają ostry sprzeciw. W XX wieku niektórzy bracia i siostry ogromnie się zmagali i obecnie nadal zmagają, walcząc w sensie duchowym „w szlachetnej walce o wiarę” (1 Tymoteusza 6:12).
19 Jak możemy za ich przykładem pozostawać niezłomni? Po pierwsze, pamiętajmy, że musimy się liczyć ze sprzeciwem. Jeśli stajemy w jego obliczu, nie powinniśmy być tym przerażeni ani nawet zaskoczeni. Paweł ostrzegł Tymoteusza: „Wszyscy, którzy pragną żyć w zbożnym oddaniu w łączności z Chrystusem Jezusem, będą też prześladowani” (2 Tymoteusza 3:12; 1 Piotra 4:12). Dlaczego w świecie podlegającym wpływowi Szatana nie mielibyśmy napotykać sprzeciwu? (Objawienie 12:17). Dopóki będziemy wierni, zawsze znajdą się ludzie, którzy będą ‛dziwić się i mówić o nas obelżywie’ (1 Piotra 4:4).
20. O jakich krzepiących prawdach staramy się nie zapominać?
20 Po drugie, jesteśmy przekonani, iż możemy liczyć na wsparcie ze strony Jehowy oraz jego aniołów. Jak to w starożytności ujął Elizeusz, „więcej jest tych, którzy są z nami, niż tych, którzy są z nimi” (2 Królów 6:16; Psalm 34:7). Być może Jehowa z jakiegoś uzasadnionego powodu pozwala, by wrogowie przez jakiś czas wywierali na nas nacisk. Zawsze jednak doda nam sił potrzebnych do wytrwania (Izajasza 41:9, 10). Niektórzy postradali życie, ale to nas nie przeraża. Jezus powiedział: „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz nie mogą zabić duszy, ale raczej bójcie się tego, który może i duszę, i ciało zgładzić w Gehennie” (Mateusza 10:16-23, 28). W tym systemie rzeczy jesteśmy jedynie „tymczasowymi osiedleńcami”. Wykorzystujemy ten czas, by „się mocno uchwycić rzeczywistego życia” — życia wiecznego w Bożym nowym świecie (1 Piotra 2:11; 1 Tymoteusza 6:19). Póki będziemy dochowywać wierności Bogu, żaden człowiek nie ograbi nas z tej nagrody.
21. O czym powinniśmy zawsze pamiętać?
21 A zatem pamiętajmy o drogocennej więzi z Jehową Bogiem. Obyśmy zawsze cenili dobrodziejstwa wynikające z tego, że jesteśmy naśladowcami Chrystusa i poddanymi Królestwa. Całym sercem miłujmy braci i wciąż znajdujmy upodobanie w miłości, którą nas darzą. Przede wszystkim zaś postępujmy zgodnie ze słowami psalmisty: „Pokładaj nadzieję w Jehowie; bądź odważny i niech serce twe będzie mocne. Tak, pokładaj nadzieję w Jehowie” (Psalm 27:14; Izajasza 54:17). Wówczas wzorem wielu chrześcijan żyjących przed nami pozostaniemy niezłomni i zachowamy niezawodną nadzieję — jako wierni i neutralni chrześcijanie, którzy nie są częścią świata.
Czy potrafisz wyjaśnić?
• Jak nasza więź z Jehową oddziela nas od świata?
• Jak poddani Królestwa Bożego zachowują neutralność w tym świecie?
• W jaki sposób miłość do braci sprawia, że pozostajemy neutralni i oddzieleni od świata?
[Pytania do studium]
[Ilustracja na stronie 15]
Jak to, że jesteśmy poddanymi Królestwa Bożego, wpływa na nasze stosunki ze światem?
[Ilustracja na stronie 16]
Hutu i Tutsi z radością ze sobą współpracują
[Ilustracja na stronie 17]
Żyd i Arab, którzy są chrześcijańskimi braćmi
[Ilustracja na stronie 17]
Serb, Bośniak i Chorwat, będący chrześcijanami, cieszą się swoim towarzystwem
[Ilustracja na stronie 18]
Jak postąpić, gdy władze każą nam złamać prawo Boże?