Chrześcijanie potrzebują się nawzajem

„Jesteśmy członkami należącymi do siebie nawzajem” (EFEZJAN 4:25).

1. Co w pewnej encyklopedii powiedziano o ludzkim ciele?

LUDZKIE ciało to istny cud! W pewnej encyklopedii powiedziano: „Ciało człowieka bywa nazywane najwspanialszą maszyną, jaką kiedykolwiek zbudowano. Oczywiście nią nie jest, ale pod wieloma względami można je do niej przyrównać. Ciało podobnie jak maszyna składa się z wielu części. Każda z nich — tak jak poszczególne elementy urządzenia — wykonuje określoną pracę. Niemniej wszystkie współdziałają ze sobą, dzięki czemu ciało lub maszyna sprawnie funkcjonuje” (The World Book Encyclopedia).

2. Jakie istnieje podobieństwo między ludzkim ciałem a zborem chrześcijańskim?

² Ciało człowieka rzeczywiście składa się z wielu części, czyli członków, i wszystkie są potrzebne. Każdy mięsień i każde naczynie służy jakiemuś celowi. Podobnie wszyscy członkowie zboru przyczyniają się do jego duchowego zdrowia i piękna (1 Koryntian 12:14-26). Wprawdzie nikt w zborze nie powinien wynosić się nad innych, ale też nie może myśleć, iż niewiele znaczy (Rzymian 12:3).

3. Jak List do Efezjan 4:25 wskazuje, że chrześcijanie wzajemnie się potrzebują?

³ Chrześcijanie, niczym zależne od siebie członki ciała, wzajemnie się potrzebują. Apostoł Paweł polecił współwyznawcom namaszczonym duchem: „Odrzuciwszy fałsz, mówcie prawdę każdy ze swym bliźnim, ponieważ jesteśmy członkami należącymi do siebie nawzajem” (Efezjan 4:25). Członkowie Izraela duchowego — „ciała Chrystusowego” — ‛należą do siebie nawzajem’, mówią więc prawdę i w pełni ze sobą współpracują. Istotnie, każdy z nich należy do pozostałych (Efezjan 4:11-13). Z radością wspierają ich prawdomówni chrześcijanie mający nadzieję ziemską.

4. W jaki sposób możemy pomagać nowym?

⁴ Co roku przyjmują chrzest tysiące osób, które spodziewają się żyć w raju na ziemi. Inni członkowie zboru chętnie pomagają im ‛przeć do dojrzałości’ (Hebrajczyków 6:1-3).  W zakres pomocy nowym może wchodzić odpowiadanie na pytania biblijne, udzielanie praktycznego wsparcia w służbie kaznodziejskiej czy dawanie pięknego przykładu regularnym uczestniczeniem w zebraniach. A gdy takie osoby przeżywają trudne chwile, możemy im udzielać zachęt lub nieść pociechę (1 Tesaloniczan 5:14, 15). Powinniśmy wręcz szukać sposobności do pomagania drugim, by ‛dalej chodzili w prawdzie’ (3 Jana 4). Bez względu na to, czy jesteśmy młodzi, czy starzy, czy dopiero zaczęliśmy kroczyć drogą prawdy, czy też robimy to od lat, możemy przyczyniać się do pomyślności duchowej współwyznawców — a oni rzeczywiście nas potrzebują.

Udzielili potrzebnej pomocy

5. Jak Akwilas i Pryscylla pomogli Pawłowi?

⁵ Do osób, które z przyjemnością wspierają współwyznawców, należą chrześcijańskie małżeństwa. Na przykład Akwilas i jego żona Pryscylla (Pryska) przyszli z pomocą Pawłowi. Przyjęli go do domu, pracowali z nim przy wytwarzaniu namiotów oraz pomogli mu ugruntować nowy zbór w Koryncie (Dzieje 18:1-4). W jakiś nieznany nam sposób narazili dla Pawła swoje życie. Mieszkali w Rzymie, gdy apostoł polecił listownie tamtejszym chrześcijanom: „Przekażcie moje pozdrowienia Prysce i Akwilasowi, moim współpracownikom w Chrystusie Jezusie, którzy własnego karku nadstawili za mą duszę i którym nie tylko ja składam podziękowania, lecz także wszystkie zbory spośród narodów” (Rzymian 16:3, 4). Wielu nowożytnych chrześcijan wzorem Akwilasa i Pryscylli umacnia zbory i w różnoraki sposób wspiera współwyznawców — czasami ryzykując nawet własne życie, by nie wydać ich na tortury lub śmierć z rąk prześladowców.

6. Jaką pomoc otrzymał Apollos?

⁶ Akwilas i Pryscylla pomogli też elokwentnemu chrześcijaninowi imieniem Apollos, który uczył mieszkańców Efezu o Jezusie Chrystusie. Apollos wiedział wówczas tylko o chrzcie Janowym, umożliwiającym ludziom usymbolizowanie skruchy za grzechy przeciw przymierzu Prawa. Kiedy Akwilas i Pryscylla zorientowali się, że Apollos potrzebuje jeszcze pomocy, „dokładniej objaśnili mu drogę Bożą”. Prawdopodobnie wytłumaczyli mu, że chrzest wiązał się z zanurzeniem w wodzie i otrzymaniem ducha świętego. Apollos dobrze to pojął. Później w Achai „wielce dopomógł tym, którzy uwierzyli dzięki niezasłużonej życzliwości Bożej; bo z przejęciem publicznie przedstawiał niezbite dowody, że Żydzi się mylą, wykazywał bowiem na podstawie Pism, iż Jezus jest Chrystusem” (Dzieje 18:24-28). Wypowiedzi współwyznawców mogą nam nieraz pomóc lepiej zrozumieć Słowo Boże. Również z tego względu jesteśmy sobie potrzebni.

Wspieranie pod względem materialnym

7. Jak zareagowali Filipianie, gdy ich współwyznawcy potrzebowali pomocy materialnej?

⁷ Członkowie zboru w Filippi szczerze kochali Pawła i podczas jego pobytu w Tesalonice wsparli go materialnie (Filipian 4:15, 16). Kiedy takiej pomocy potrzebowali bracia w Jerozolimie, Filipianie byli gotowi jej udzielić, i to nawet w zakresie przekraczającym ich  możliwości. Paweł tak bardzo cenił wspaniałego ducha widocznego u braci i sióstr z Filippi, że postawił ich za przykład innym chrześcijanom (2 Koryntian 8:1-6).

8. Jakie nastawienie przejawiał Epafrodyt?

⁸ Kiedy Paweł został uwięziony, Filipianie wysłali do niego nie tylko dary materialne, ale również swego przedstawiciela Epafrodyta. Paweł powiedział o nim: „Ze względu na dzieło Pańskie był bardzo bliski śmierci, wystawiając swą duszę na niebezpieczeństwo, żeby w pełni zrekompensować to, iż nie jesteście tu obecni, by spełniać dla mnie osobistą posługę” (Filipian 2:25-30; 4:18). Nie wiemy, czy Epafrodyt sprawował funkcję starszego lub sługi pomocniczego. Niemniej był ofiarnym i pomocnym chrześcijaninem, którego Paweł naprawdę potrzebował. Czy i w twoim zborze jest ktoś taki jak Epafrodyt?

Byli „krzepiącą pomocą”

9. Jaki przykład dał nam Arystarch?

⁹ Kochający bracia i siostry w rodzaju Akwilasa, Pryscylli czy Epafrodyta są niezwykle cenni w każdym zborze. Niektórzy nasi współwyznawcy mogą też bardzo przypominać chrześcijanina z I wieku imieniem Arystarch. Razem z innymi był on „krzepiącą pomocą”, a więc zapewne źródłem pocieszenia lub praktycznej pomocy w konkretnych sprawach (Kolosan 4:10, 11). Wspierając Pawła w trudnych chwilach, Arystarch okazał się takim przyjacielem, o jakim wspomniano w Księdze Przysłów 17:17: „Prawdziwy towarzysz miłuje przez cały czas i jest bratem urodzonym na czasy udręki”. Czyż każdy z nas nie powinien starać się być „krzepiącą pomocą” dla współchrześcijan? Pomocną dłoń należy wyciągać szczególnie do osób znoszących przeciwności.

10. Jak chrześcijańscy starsi mogą się wzorować na Piotrze?

¹⁰ Zwłaszcza chrześcijańscy starsi powinni dodawać sił swoim duchowym braciom i siostrom. Chrystus polecił apostołowi Piotrowi: „Umacniaj swych braci” (Łukasza 22:32). Piotr umiał tak czynić, przejawiał bowiem — szczególnie po zmartwychwstaniu Jezusa — trwałe, ugruntowane przymioty. Starsi, ze wszystkich sił starajcie się chętnie i czule robić to samo, ponieważ współwyznawcy was potrzebują (Dzieje 20:28-30; 1 Piotra 5:2, 3).

11. Jaki pożytek możemy odnieść z przeanalizowania postawy Tymoteusza?

¹¹ Starszym, który żywo interesował się innymi chrześcijanami, był towarzysz podróży Pawła imieniem Tymoteusz. Chociaż miał kłopoty ze zdrowiem, przejawiał niezachwianą wiarę i ‛służył z Pawłem niczym niewolnik w krzewieniu dobrej nowiny’. Apostoł mógł zatem powiedzieć Filipianom: „Nie mam bowiem nikogo więcej o jego usposobieniu, kto by się szczerze zatroszczył o to, co was dotyczy” (Filipian 2:20, 22; 1 Tymoteusza 5:23; 2 Tymoteusza 1:5). Gdy okazujemy takiego ducha jak Tymoteusz, jesteśmy prawdziwym dobrodziejstwem dla innych chwalców Jehowy. Owszem, musimy się borykać ze swymi słabościami i rozmaitymi kłopotami, ale każdy z nas również może, a nawet powinien, przejawiać silną wiarę oraz serdeczną troskę o swych duchowych braci i siostry. Zawsze pamiętajmy, że jesteśmy im potrzebni.

Kobiety, które troszczyły się o drugich

12. Czego możemy się nauczyć z przykładu Dorkas?

¹² Do bogobojnych niewiast, które troszczyły się o drugich, należała Dorkas. Kiedy zmarła, uczniowie wezwali Piotra i zaprowadzili go do górnej izby. Tam „przystąpiły do niego wszystkie wdowy, płacząc i pokazując wiele szat spodnich i szat wierzchnich, które robiła Dorkas, gdy jeszcze z nimi była”. Dorkas została wskrzeszona i niewątpliwie dalej „obfitowała w dobre uczynki i dary miłosierdzia”. W nowożytnym zborze chrześcijańskim także są kobiety, które wzorem Dorkas potrafią robić szaty lub wyświadczać inne usługi potrzebującym. Rzecz jasna dobre uczynki takich niewiast przede wszystkim mają związek z popieraniem spraw Królestwa i uczestniczeniem  w dziele czynienia uczniów (Dzieje 9:36-42; Mateusza 6:33; 28:19, 20).

13. Jak Lidia okazała troskę o współchrześcijan?

¹³ Troskę o innych wykazywała też bogobojna niewiasta imieniem Lidia. Pochodziła z Tiatyry, lecz mieszkała w Filippi, gdy około 50 roku n.e. głosił tam Paweł. Była widocznie żydowską prozelitką, ale w Filippi mieszkało chyba niewielu Żydów i prawdopodobnie nie mieli tam synagogi. Apostoł głosił więc dobrą nowinę Lidii i innym pobożnym kobietom, które zgromadziły się nad rzeką w celu wielbienia Boga. W Biblii czytamy: „Jehowa szeroko otworzył jej serce, aby zwracała uwagę na to, co mówi Paweł. Kiedy ona i jej domownicy zostali ochrzczeni, prosiła, mówiąc: ‚Jeśli osądziliście, że jestem wierna Jehowie, to wejdźcie do mego domu i się zatrzymajcie’. I wręcz przymusiła nas, żebyśmy weszli” (Dzieje 16:12-15). Lidia lubiła czynić dla drugich coś dobrego, nakłoniła więc Pawła i jego towarzyszy, by się u niej zatrzymali. Jakże sobie cenimy, gdy obecnie życzliwi i serdeczni chrześcijanie okazują podobną gościnność! (Rzymian 12:13; 1 Piotra 4:9).

Młodzi, was też potrzebujemy

14. Jak Jezus Chrystus traktował dzieci?

¹⁴ Syn Boży, Jezus Chrystus — założyciel zboru chrześcijańskiego — był życzliwy i serdeczny. Ludzie czuli się przy nim swobodnie, ponieważ przejawiał miłość i współczucie. Kiedy pewnego razu niektórzy zaczęli do niego przyprowadzać dzieci, jego uczniowie próbowali w tym przeszkodzić. Ale Jezus rzekł: „Pozwólcie małym dzieciom przychodzić do mnie; nie próbujcie ich zatrzymywać, do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę wam mówię: Kto by nie przyjął królestwa Bożego jak małe dziecko, ten na pewno do niego nie wejdzie” (Marka 10:13-15). Aby skorzystać z dobrodziejstw Królestwa, musimy być tak pokorni i chętni do nauki jak dzieci. Jezus okazał im miłość, biorąc je w ramiona i błogosławiąc im (Marka 10:16). A co można powiedzieć o was, młodzi? Bądźcie pewni, że jesteście kochani i potrzebni w zborze.

15. Jakie fakty z życia Jezusa ukazuje Ewangelia według Łukasza 2:40-52 i jaki przykład dał on młodzieży?

¹⁵ Jezus już w dzieciństwie darzył miłością Boga oraz Pisma. Mając 12 lat, razem z Józefem i Marią udał się z rodzinnego Nazaretu do  Jerozolimy na święto Paschy. W drodze powrotnej rodzice odkryli, że w grupie razem podróżujących nie ma młodziutkiego Jezusa. W końcu odnaleźli go w jednej z sal świątyni, jak siedział i przysłuchiwał się żydowskim nauczycielom oraz zadawał im pytania. Zaskoczony tym, że Józef i Maria nie wiedzieli, gdzie go szukać, zapytał: „Czy nie wiecie, że ja mam być w domu mego Ojca?” Po powrocie do domu w dalszym ciągu był im podporządkowany i „robił postępy w mądrości i we wzroście fizycznym” (Łukasza 2:40-52). Jakże piękny przykład dał młodym! Tak jak Jezus powinni oni słuchać rodziców i interesować się sprawami duchowymi (Powtórzonego Prawa 5:16; Efezjan 6:1-3).

16. (a) Co wołali niektórzy chłopcy, gdy Jezus dawał świadectwo w świątyni? (b) Jaki przywilej mają obecnie młodzi chrześcijanie?

¹⁶ Jako młoda osoba, zapewne mówisz o Jehowie w szkole oraz gdy towarzyszysz rodzicom w służbie od domu do domu (Izajasza 43:10-12; Dzieje 20:20, 21). Kiedy na krótko przed śmiercią Jezus w świątyni dawał świadectwo i uzdrawiał ludzi, niektórzy chłopcy wołali: „Racz wybawić Syna Dawidowego!” Rozgniewani tym naczelni kapłani i uczeni w piśmie protestowali: „Czy słyszysz, co oni mówią?” „Tak” — odparł Jezus. „Czy nigdy nie czytaliście: ‚Z ust niemowląt i ssących zgotowałeś wysławianie’?” (Mateusza 21:15-17). Wy, młodzi członkowie zboru, podobnie jak tamte dzieci, macie wspaniały przywilej wysławiać Boga i Jego Syna. Chcemy, żebyście razem z nami głosili o Królestwie, i bardzo was potrzebujemy.

W obliczu trudności

17, 18. (a) Dlaczego Paweł zorganizował zbiórkę pieniędzy dla chrześcijan w Judei? (b) Jak dobrowolne datki dla braci w Judei wpłynęły na chrześcijan pochodzenia żydowskiego i pogańskiego?

¹⁷ Niezależnie od tego, w jakiej jesteśmy sytuacji, miłość skłania nas do pomagania współwyznawcom będącym w potrzebie (Jana 13:34, 35; Jakuba 2:14-17). To właśnie z miłości do braci i sióstr w Judei Paweł zorganizował dla nich zbiórki datków wśród zborów w Achai, Galacji, Macedonii i okręgu Azji. Prześladowania, niepokoje społeczne i głód mogły — mówiąc słowami apostoła — ściągnąć na uczniów w Jerozolimie „cierpienia”, „uciski” i ‛grabież ich mienia’ (Hebrajczyków 10:32-34; Dzieje 11:27 do 12:1). Z tego względu Paweł sprawował pieczę nad funduszem na rzecz ubogich chrześcijan w Judei (1 Koryntian 16:1-3; 2 Koryntian 8:1-4, 13-15; 9:1, 2, 7).

¹⁸ Dobrowolne datki dla świętych w Judei dowiodły istnienia braterskiej więzi między chwalcami Jehowy pochodzenia żydowskiego i pogańskiego. Poza tym dostarczenie tych datków umożliwiło chrześcijanom z narodów okazanie wdzięczności współwyznawcom z Judei za otrzymane od nich duchowe bogactwo. Dzielono się więc zarówno rzeczami materialnymi, jak i duchowymi (Rzymian 15:26, 27). Obecnie zbiórki pieniężne dla potrzebujących też są dobrowolne i wypływają z miłości (Marka 12:28-31). Również pod tym względem potrzebujemy siebie nawzajem, żeby następowało wyrównanie i żeby ten, ‛kto ma mało, nie miał za mało’ (2 Koryntian 8:15).

19, 20. Wykaż na przykładzie, jak w obliczu katastrof słudzy Boży śpieszą sobie z pomocą.

¹⁹ Zdając sobie sprawę, że chrześcijanie potrzebują się nawzajem, szybko śpieszymy na pomoc naszym braciom i siostrom w wierze.  Rozważmy choćby, co się wydarzyło, gdy na początku roku 2001 Salwador spustoszyły niszczycielskie trzęsienia i osunięcia ziemi. W pewnym sprawozdaniu napisano: „Bracia z całego Salwadoru podjęli akcję ratunkową. Z pomocą przybyły też grupy braci z Gwatemali, USA i Kanady. (...) Wkrótce wzniesiono ponad 500 domów i 3 piękne Sale Królestwa. Ci ofiarni bracia swą ciężką, zespołową pracą dali ogromne świadectwo”.

²⁰ W sprawozdaniu z RPA powiedziano: „Katastrofalne powodzie, które nawiedziły znaczny obszar Mozambiku, dały się we znaki także wielu naszym braciom. Wprawdzie o większość ich potrzeb zatroszczyło się miejscowe Biuro Oddziału, ale poproszono nas o wysłanie dla potrzebujących braci w tym kraju używanej odzieży w dobrym stanie. Zebraliśmy jej cały 12-metrowy kontener”. Również pod tym względem jesteśmy sobie potrzebni.

21. Jakie zagadnienie omawia następny artykuł?

²¹ Jak wspomniano, wszystkie części ludzkiego ciała są ważne. To samo z całą pewnością można powiedzieć o zborze chrześcijańskim. Wszyscy jego członkowie potrzebują się nawzajem. Muszą też dalej służyć Bogu w jedności. W następnym artykule omówiono kilka czynników, które to umożliwiają.

Jak byś odpowiedział?

• Jakie podobieństwo zachodzi między ludzkim ciałem a zborem chrześcijańskim?

• Jak zareagowali pierwsi chrześcijanie, gdy ich współwyznawcy potrzebowali pomocy?

• Z jakich biblijnych przykładów wynika, że chrześcijanie potrzebują się nawzajem?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 10]

Akwilas i Pryscylla troszczyli się o drugich

[Ilustracje na stronie 12]

W obliczu przeciwności słudzy Jehowy pomagają sobie nawzajem oraz innym ludziom