Dawanie — radość czy brzemię?

„MOŻECIE mnie nazwać żebrakiem, wcale mi to nie przeszkadza. Żebrzę dla Jezusa”. Te dobitne słowa, które padły z ust pewnego protestanckiego duchownego, kierują uwagę na kontrowersje wokół finansowania organizacji religijnych. Wydaje się, że zorganizowana religia nie mogłaby przetrwać bez ogromnych pieniędzy. Niezbędne są środki na wypłaty pensji, budowę i utrzymanie obiektów sakralnych oraz prowadzenie działalności ewangelizacyjnej. Skąd pochodzą potrzebne na to pieniądze?

W wielu kościołach zbiera się w tym celu dziesięcinę. * „Dziesięcina to sposób, w jaki Bóg finansuje swe Królestwo na ziemi” — twierdzi kaznodzieja Norman Robertson w książce Tithing — God’s Financial Plan (Dziesięcina — Boży plan finansowy). „Dzięki Bożemu systemowi ekonomicznemu możliwe jest głoszenie Ewangelii”. Kaznodzieja ów bez zażenowania przypomina wiernym o obowiązku składania datków, podkreślając, że ‛płacenie dziesięciny nie jest jedynie powinnością tych, których na to stać. To akt posłuszeństwa. Niedopełnienie go stanowi jawne pogwałcenie przykazań Bożych. To defraudacja’.

Zapewne przyznasz, że dawanie jest nieodłączną częścią chrześcijańskiego wielbienia Boga. Czy jednak ciągłe dopominanie się o datki nie wydaje ci się natrętne, a może nawet odpychające? Brazylijski teolog Inácio Strieder oskarża kościoły o to, że wymagają składania dziesięcin, by „rozwiązać swe problemy finansowe”, i uznaje takie praktyki za „bezprawne nadużycie i teologiczne wypaczenie”. W rezultacie, twierdzi, „bezrobotni, wdowy, mieszkańcy slumsów i ludzie przyjmujący wszystko bezkrytycznie dochodzą do wniosku, iż Bóg ich opuścił i muszą dawać ‚kaznodziei’ tyle, że ich własne rodziny przymierają głodem”.

Niewykluczone, że zadajesz sobie pytania: „Czy domagając się dziesięcin, kościoły poprawnie interpretują zasady biblijne? A może niektóre organizacje religijne wzbudzają w ludziach strach przed karą Bożą, by wyciągnąć od nich pieniądze? Czy Bóg rzeczywiście oczekuje, że będziemy dawać więcej niż jesteśmy w stanie?”

[Przypis]