Wieczerza Pańska ma dla ciebie ogromne znaczenie

CZY Wieczerza Pańska naprawdę ma dla ciebie doniosłe znaczenie i czy może wywrzeć trwały wpływ na twoje życie? Żeby się o tym przekonać, zastanówmy się, jaką wagę przywiązywał do tego szczególnego wydarzenia sam Jezus Chrystus.

Czternastego dnia żydowskiego miesiąca Nisan 33 roku n.e. Jezus spotkał się wieczorem z 12 apostołami w górnej izbie pewnego domu w Jerozolimie z okazji dorocznego święta Paschy. Po posiłku paschalnym Judasz wyszedł, by zdradzić Jezusa (Jana 13:21, 26-30). W obecności pozostałych 11 apostołów Jezus ustanowił „wieczerzę Pańską” (1 Koryntian 11:20). Często nazywa się ją również Pamiątką, ponieważ Jezus polecił wtedy swym naśladowcom: „Czyńcie to na moją pamiątkę”. Jedynie tę uroczystość nakazano obchodzić chrześcijanom (1 Koryntian 11:24; Biblia Tysiąclecia).

Jak podaje Inny słownik języka polskiego pod redakcją Mirosława Bańki, „jeśli coś jest pamiątką jakiegoś wydarzenia, to dzięki temu o nim pamiętamy”. Dla upamiętnienia jakichś postaci lub ważnych wydarzeń często buduje się pomniki albo ustanawia święta. Jezus polecił swym uczniom spożywać uroczysty posiłek, który będzie im przypominać o doniosłych wydarzeniach tego szczególnego dnia. Wieczerza ta miała następnym pokoleniom przywodzić na pamięć głębokie znaczenie tego, co Jezus zrobił w noc poprzedzającą jego śmierć, a przede wszystkim zwracać uwagę na sens użytych przez niego symboli. Jakie to były symbole, innymi słowy emblematy, i co przedstawiały? Zastanówmy się nad sprawozdaniem biblijnym z wydarzeń tamtej nocy 33 roku n.e.

Wzniosła symbolika

„Wziął chleb, złożył podziękowania, połamał go i dał im, mówiąc: ‚To oznacza moje ciało, które ma być dane za was. Czyńcie to na moją pamiątkę’” (Łukasza 22:19).

Kiedy Jezus wziął chleb i rzekł: „To oznacza moje ciało”, dał do zrozumienia, że przaśny chleb przedstawia, czyli symbolizuje, jego bezgrzeszne ciało ofiarowane „za życie świata” (Jana 6:51). Chociaż w niektórych przekładach Biblii fragment ten oddano zwrotem „to jest [greckie estín] moje ciało”, jednak leksykon Nowego Testamentu pod redakcją Josepha H. Thayera informuje, że użyty tu  grecki czasownik często bywa odpowiednikiem wyrazów „przedstawiać, znaczyć”. Zawiera więc myśl o symbolizowaniu, reprezentowaniu (Mateusza 26:26, przypis w NW).

To samo odnosi się do kielicha wina. Jezus rzekł: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być za was wylana” (Łukasza 22:20).

Według relacji Mateusza Jezus powiedział o winie w kielichu: „To oznacza moją ‚krew przymierza’, która ma być wylana za wielu dla przebaczenia grzechów” (Mateusza 26:28). Wina tego użył jako symbolu własnej krwi. Dla namaszczonych duchem uczniów Jezusa, którzy mieli z nim panować w niebie jako królowie i kapłani, przelana przez niego krew była podstawą „nowego przymierza” (Jeremiasza 31:31-33; Jana 14:2, 3; 2 Koryntian 5:5; Objawienie 1:5, 6; 5:9, 10; 20:4, 6).

Wino, które Jezus podał w kielichu, przypomina także, iż dzięki jego krwi stało się możliwe „przebaczenie grzechów”, torujące uczestnikom przymierza — współdziedzicom Chrystusa — drogę do życia w niebie. Toteż tylko ograniczona liczba osób — wyłącznie ci, którzy mają powołanie niebiańskie — spożywa podczas Pamiątki chleb i wino (Łukasza 12:32; Efezjan 1:13, 14; Hebrajczyków 9:22; 1 Piotra 1:3, 4).

A co z tymi naśladowcami Jezusa, których nie obejmuje nowe przymierze? Jako „drugie owce” Pana, nie oczekują, że będą z Chrystusem sprawować władzę w niebie, lecz spodziewają się życia wiecznego na rajskiej ziemi (Jana 10:16; Łukasza 23:43; Objawienie 21:3, 4). Należąc do „wielkiej rzeszy” wiernych chrześcijan, którzy „dniem i nocą pełnią dla niego [Boga] świętą służbę”, są podczas Wieczerzy Pańskiej radosnymi, przepełnionymi docenianiem obserwatorami. To, co mówią i czynią, streszcza się w zdaniu: „Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi” (Objawienie 7:9, 10, 14, 15).

Jak często?

„Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łukasza 22:19).

Jak często należy obchodzić Pamiątkę śmierci Chrystusa? On sam tego nie sprecyzował. Ponieważ jednak ustanowił uroczystość Wieczerzy Pańskiej w dniu corocznie obchodzonej w Izraelu Paschy, czyli wieczorem 14 Nisan, oczywiste jest, że chciał, by Pamiątkę jego śmierci świętować tego samego dnia. Izraelici raz do roku upamiętniali wyzwolenie z niewoli w Egipcie, chrześcijanie zaś raz do roku upamiętniają wyzwolenie z niewoli grzechu i śmierci (Wyjścia 12:11, 17; Rzymian 5:20, 21).

W świętowaniu jakiejś ważnej uroczystości raz w roku nie ma nic niezwykłego. Na przykład małżeństwa obchodzą rocznice ślubu, a narody upamiętniają doniosłe fakty ze swej historii. Takie obchody odbywają się zazwyczaj raz w roku — dokładnie w rocznicę danego zdarzenia. Co ciekawe, przez kilkaset lat po śmierci Chrystusa niektórych chrześcijan nazywano kwartodecymanami (czyli „czternastakami”), ponieważ upamiętniali śmierć Jezusa raz w roku, dnia 14 Nisan.

Prosta uroczystość o głębokiej treści

Apostoł Paweł wyjaśnił, że obchodzenie Wieczerzy Pańskiej pomoże uczniom  ‛obwieszczać śmierć Pana’ (1 Koryntian 11:26). Uroczystość ta kierowała szczególną uwagę na znaczenie śmierci Jezusa w związku z urzeczywistnieniem zamierzenia Bożego.

Pozostając wiernym aż do śmierci, Jezus Chrystus udowodnił, że Jehowa Bóg jest mądrym i miłosiernym Stwórcą oraz sprawiedliwym Władcą. Jezus, w przeciwieństwie do Adama, zadał kłam twierdzeniom Szatana i pokazał, że człowiek może dochować wierności Bogu nawet w krańcowo trudnych warunkach (Hioba 2:4, 5).

Wieczerza Pańska pobudza nas do rozpamiętywania z wdzięcznością ofiarnej miłości Jezusa. Mimo okrutnych prześladowań pozostał on całkowicie posłuszny Ojcu. Dzięki temu mógł swym doskonałym człowieczym życiem zapłacić ogromną cenę okupu konieczną do uwolnienia ludzkości od grzechu Adama. Jak sam wyjaśnił, przyszedł po to, „by dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu” (Mateusza 20:28). A zatem każdy, kto wierzy w Jezusa, może dostąpić przebaczenia grzechów i otrzymać nagrodę życia wiecznego, zgodnie z pierwotnym zamierzeniem Jehowy wobec ludzkości (Rzymian 5:6, 8, 12, 18, 19; 6:23; 1 Tymoteusza 2:5, 6). *

Wszystko to podkreśla także bezmiar dobroci i niezasłużonej życzliwości Jehowy, który zadbał o wybawienie ludzkości. W Biblii czytamy: „Przez to w naszym wypadku ujawniła się miłość Boża, że Bóg posłał na świat swego jednorodzonego Syna, abyśmy przez niego uzyskali życie. Miłość nie w tym się przejawia, że my umiłowaliśmy Boga, lecz że on nas umiłował i posłał swego Syna jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy” (1 Jana 4:9, 10).

Pamiątka to doprawdy wspaniała uroczystość! Ma na tyle prosty przebieg, że można ją obchodzić właściwie w każdych warunkach, a jednak dzięki swej symbolice potrafi unaocznić głęboki sens tego, o czym od wieków przypomina uczestnikom.

Jakie znaczenie ma ta uroczystość dla ciebie?

Śmierć naszego Pana, Jezusa Chrystusa, była wielką ofiarą poniesioną przez niego samego  oraz jego Ojca, Jehowę. W przeciwieństwie do wszystkich innych ludzi Jezus, jako człowiek doskonały, nie był obciążony dziedzictwem śmierci (Rzymian 5:12; Hebrajczyków 7:26). Mógł żyć wiecznie. Bez jego zgody nikt nie zdołałby pozbawić go życia, co wynika z jego słów: „Nikt mi jej [duszy, czyli życia] nie zabiera, lecz ja daję ją sam z siebie” (Jana 10:18).

A zatem Jezus dobrowolnie oddał swoje doskonałe ludzkie życie, „żeby przez swą śmierć unicestwić tego, który ma środki do powodowania śmierci, to jest Diabła, i żeby oswobodzić wszystkich, którzy wskutek strachu przed śmiercią przez całe życie podlegali niewoli” (Hebrajczyków 2:14, 15). Ofiarna miłość Jezusa uwidoczniła się także w rodzaju śmierci, którą zgodził się ponieść. Był w pełni świadomy, jak bardzo będzie cierpiał i w jaki sposób umrze (Mateusza 17:22; 20:17-19).

Pamiątka przypomina nam również o największym w całych dziejach dowodzie miłości, danym przez naszego niebiańskiego Ojca, Jehowę. Będąc świadkiem „głośnych krzyków i łez” Jezusa w ogrodzie Getsemani, bestialskiego smagania go biczem, okrutnego zawieszenia na palu i powolnej śmierci w męczarniach, jakże musiał cierpieć Ten, który „jest bardzo tkliwy w uczuciach i miłosierny [współczujący]” (Jakuba 5:11, przypis w NW; Hebrajczyków 5:7; Jana 3:16; 1 Jana 4:7, 8). Do dzisiaj na samą myśl o tej kaźni wielu ludzi odczuwa głęboki smutek, choć minęło już tyle wieków.

Jakże ogromną cenę zapłacili Jehowa Bóg i Jezus Chrystus za nas, grzeszników! (Rzymian 3:23). Codziennie zmagamy się z naszą upadłą naturą. Jednak na podstawie wiary w Jezusową ofiarę okupu możemy błagać Boga o przebaczenie (1 Jana 2:1, 2). Umożliwia nam to przystępowanie do Niego ze swobodą mowy i czystym sumieniem (Hebrajczyków 4:14-16; 9:13, 14). Co więcej, pozwala cieszyć się perspektywą bezkresnego życia na rajskiej ziemi (Jana 17:3; Objawienie 21:3, 4). Te i różne inne błogosławieństwa otwarły się przed nami dzięki niedoścignionemu aktowi poświęcenia — ofiarnej śmierci Jezusa.

Docenianie Wieczerzy Pańskiej

Wieczerza Pańska niewątpliwie jest wspaniałym dowodem „niezrównanej niezasłużonej życzliwości Bożej”. A powzięte przez Jehowę postanowienie o złożeniu okupu — możliwe dzięki wielkiej miłości Jezusa — stanowi Jego „nieopisany wspaniałomyślny dar” (2 Koryntian 9:14, 15). Czy te wyrazy dobroci, którą Bóg okazał za pośrednictwem swego Syna, nie wzbudzają w tobie uczucia szczerej, głębokiej wdzięczności?

Z pewnością tak właśnie jest. Dlatego serdecznie cię zapraszamy, żebyś razem ze Świadkami Jehowy przybył na Pamiątkę śmierci Jezusa, która w tym roku będzie obchodzona w środę 16 kwietnia po zachodzie słońca. Świadkowie mieszkający w pobliżu chętnie udzielą ci bliższych informacji o terminie i miejscu tej uroczystości.

[Przypis]

[Ramka i ilustracje na stronie 6]

„TO JEST MOJE CIAŁO” CZY „TO OZNACZA MOJE CIAŁO”?

Kiedy Jezus oznajmił: „Ja jestem drzwiami” oraz: „Ja jestem prawdziwą winoroślą”, nikt z jego słuchaczy nie rozumiał tego dosłownie — że naprawdę jest on drzwiami lub winoroślą (Jana 10:7; 15:1). Gdy więc w Piśmie Świętym Nowego Testamentu w przekładzie Seweryna Kowalskiego czytamy: „Ten kielich jest Nowym Przymierzem”, nie wyciągamy wniosku, jakoby kielich był dosłownie nowym przymierzem. Nie ulega zatem wątpliwości, iż kiedy Jezus powiedział o chlebie, że „jest” jego ciałem, miał na myśli, że chleb oznacza, czyli przedstawia jego ciało. Dlatego omawiany fragment w tłumaczeniu Charlesa B. Williamsa brzmi: „To przedstawia moje ciało” (Łukasza 22:19, 20).

[Ilustracja na stronie 5]

Przaśny chleb i wino to trafne symbole bezgrzesznego ciała i przelanej krwi Jezusa

[Ilustracja na stronie 7]

Pamiątka przypomina o wielkiej miłości okazanej ludziom przez Jehowę Boga i Jezusa Chrystusa