Pytania czytelników

Do niedawna przedstawiano pogląd, że chrzest Żydów od 33 do 36 roku n.e. nie wymagał osobistego oddania się Bogu. Dlaczego więc w Strażnicy z 1 kwietnia 2002 roku napisano na stronie 11 w akapicie 7, że chrzest Żydów, którzy uwierzyli w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku, ‛symbolizował oddanie się Bogu za pośrednictwem Chrystusa’?

W roku 1513 p.n.e. Jehowa Bóg zaproponował Izraelitom, że staną się dla Niego narodem świętym, jeżeli będą ‛bezwzględnie posłuszni jego głosowi i będą zachowywać jego przymierze’. Oni odpowiedzieli: „Wszystko, co rzekł Jehowa, jesteśmy gotowi czynić” (Wyjścia 19:3-8; 24:1-8).

Zgadzając się przestrzegać przymierza Prawa Mojżeszowego, Izraelici oddali się Bogu. Ich potomkowie rodzili się jako członkowie ludu Bożego. Jednak chrzest Żydów, którzy zostawali naśladowcami Jezusa Chrystusa począwszy od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., oznaczał coś więcej niż jedynie stawienie się do dyspozycji Boga członków narodu już oddanego Jehowie. Symbolizował ich oddanie się Jehowie Bogu i nawiązanie z Nim nowej więzi przez Jezusa Chrystusa. Dlaczego?

W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku na grono około 120 uczniów zebranych w pewnym pokoju na piętrze w Jerozolimie został wylany duch święty. Po tym wydarzeniu apostoł Piotr wstał i zaczął głosić tłumowi Żydów i prozelitów, którzy przyszli zobaczyć, co się stało. Gdy dał dokładne świadectwo, powiedział do Żydów, których poruszyło sumienie: „Okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa ku przebaczeniu waszych grzechów”. W odpowiedzi na kolejne zachęty Piotra ochrzczono tych, „którzy ochoczo przyjęli jego słowo, a tego dnia zostało dołączonych około trzech tysięcy dusz” (Dzieje 2:1-41).

Czy Żydzi ochrzczeni po przemówieniu Piotra nie byli już członkami narodu oddanego Bogu? Czyż z racji tej przynależności nie utrzymywali z Nim więzi? Otóż nie. Apostoł Paweł napisał, że ‛Bóg usunął Prawo z drogi przez przybicie go do pala męki’ (Kolosan 2:14). Przez śmierć Chrystusa w roku 33 Jehowa zniósł Przymierze Prawa, a właśnie na jego mocy Izrael został narodem oddanym Bogu. Naród, który odrzucił Syna Bożego,  teraz sam został odrzucony przez Boga. Członkowie ‛Izraela cielesnego’ nie mogli już uważać się za naród oddany Bogu (1 Koryntian 10:18; Mateusza 21:43).

Przymierze Prawa przestało obowiązywać w roku 33, ale nie skończył się wtedy okres szczególnej łaski Bożej w stosunku do Żydów. * Miał on trwać aż do roku 36, kiedy to Piotr przedstawił dobrą nowinę bogobojnemu Korneliuszowi i jego rodzinie oraz innym poganom (Dzieje 10:1-48). Dlaczego Żydzi mogli się jeszcze przez pewien czas cieszyć takimi względami?

„[Mesjasz] utrzyma w mocy przymierze dla wielu przez jeden tydzień” — czytamy w Księdze Daniela 9:27. Owym przymierzem, utrzymanym w mocy przez „jeden tydzień”, czyli siedem lat — licząc od chrztu Jezusa i rozpoczęcia publicznej służby Mesjasza w roku 29 n.e. — było przymierze Abrahamowe. Obejmowało ono całe hebrajskie potomstwo Abrahama. To jednostronne przymierze nie stanowiło podstawy do oddania się Jehowie. Dlatego Żydzi przyjmujący chrzest po przemówieniu Piotra w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku, mimo że obdarzeni szczególną łaską jako rodowici Żydzi, nie mogli się uważać za już oddanych Bogu, ponieważ przymierze Prawa zostało usunięte. Każdy z nich musiał osobiście oddać się Jehowie.

W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku Żydzi i prozelici musieli osobiście oddać się Bogu i poświadczyć to chrztem jeszcze z innego powodu. Apostoł Piotr nawoływał swych słuchaczy do okazania skruchy i przyjęcia chrztu w imię Jezusa. Wymagało to od nich porzucenia świeckich postępków oraz uznania, że Jezus jest Panem i Mesjaszem, Arcykapłanem, i że zasiada w niebie po prawicy Boga. Chcąc dostąpić wybawienia, musieli wzywać imienia Jehowy Boga przez Jezusa Chrystusa, co wiązało się z okazywaniem wiary w Chrystusa i uznawaniem go za Wodza. Zmieniła się podstawa więzi z Bogiem i uzyskania przebaczenia grzechów. Wierzący Żydzi musieli jako jednostki przyjąć to nowe postanowienie. W jaki sposób? Oddając się Bogu oraz publicznie to poświadczając przez zanurzenie w wodzie w imię Jezusa Chrystusa. Chrzest był więc symbolem ich oddania się Bogu, umożliwiającego im nawiązanie nowych stosunków z Jehową za pośrednictwem Jezusa Chrystusa (Dzieje 2:21, 33-36; 3:19-23).

[Przypis]