Jedna prawdziwa wiara chrześcijańska

JEZUS CHRYSTUS założył tylko jeden kościół, inaczej mówiąc zbór. Grupę tę łączyły więzy duchowe — stanowiła ona duchową rodzinę. Było to zgromadzenie ludzi, których wybrał święty duch Boży i których Bóg uznał za swe „dzieci” (Rzymian 8:16, 17; Galatów 3:26).

Jezus nauczał, że Bóg kieruje ludzi do prawdy i życia tylko w jeden sposób. Chcąc zilustrować tę ważną naukę, posłużył się przykładem literalnej drogi. Powiedział: „Wchodźcie przez ciasną bramę; gdyż szeroka i przestronna jest droga prowadząca do zagłady i wielu jest tych, którzy nią wchodzą, natomiast ciasna jest brama i wąska droga prowadząca do życia i niewielu jest tych, którzy ją znajdują” (Mateusza 7:13, 14; Jana 14:6; Dzieje 4:11, 12).

Zjednoczony zbór

Zboru z I wieku n.e. nie można uznać za „ogólnoświatową, powszechną, zorganizowaną społeczność, za jaką uważa się dzisiaj Kościół katolicki” — czytamy w The New Dictionary of Theology. Dlaczego? „Z tego prostego powodu, że taka zorganizowana, powszechna społeczność właściwie nie istniała”.

Trudno się nie zgodzić, że wczesny zbór chrześcijański nie przypominał dzisiejszych zinstytucjonalizowanych organizacji kościelnych. Ale z pewnością był on zorganizowany. Poszczególne zbory nie działały niezależnie od siebie; wszystkie uznawały zwierzchnictwo ciała kierowniczego w Jerozolimie. Owo grono — składające się z apostołów oraz starszych tamtejszego zboru — pomagało zachować jedność zboru jako ‛jednego ciała’ Chrystusowego (Efezjan 4:4, 11-16; Dzieje 15:22-31; 16:4, 5).

Co się stało z tym prawdziwym zborem? Czy przekształcił się w potężny Kościół katolicki? Czy stał się jednym z wielu istniejących  obecnie odłamów protestanckich? A może doszło do czegoś innego?

„Pszenica” i „chwasty”

Aby znaleźć odpowiedzi na powyższe pytania, rozważmy dokładnie, co zapowiedział sam Jezus Chrystus. Może będziesz zdziwiony, że Jezus spodziewał się, iż jego zbór zniknie ze sceny dziejów, a nawet miał dopuścić, by taka sytuacja trwała przez całe stulecia.

Wiążąc swój zbór z „królestwem niebios”, Jezus powiedział: „Królestwo niebios stało się podobne do człowieka, który na swym polu zasiał wyborne nasienie. Kiedy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel i między pszenicę nasiał chwastów, i odszedł. Gdy źdźbło wyrosło i wydało plon, wtedy ukazały się też chwasty. Podeszli więc niewolnicy gospodarza i rzekli do niego: ‚Panie, czyż nie posiałeś na swym polu wybornego nasienia? Skąd się zatem wzięły chwasty?’ On powiedział do nich: ‚Jakiś nieprzyjaciel, jakiś człowiek, to uczynił’. Rzekli do niego: ‚Czy więc chcesz, żebyśmy poszli i je zebrali?’ On powiedział: ‚Nie, żebyście przypadkiem, zbierając chwasty, nie wykorzenili wraz z nimi pszenicy. Pozwólcie obu rosnąć razem aż do żniwa, a w porze żniwa powiem żniwiarzom: Najpierw zbierzcie chwasty i powiążcie je w wiązki na spalenie, potem idźcie zgromadzić pszenicę do mojego spichrza’” (Mateusza 13:24-30).

Jezus wyjaśnił, że to on jest „siewcą”. „Wyborne nasienie” wyobrażało jego prawdziwych uczniów. „Nieprzyjacielem” jest Szatan Diabeł. „Chwastami” okazali się fałszywi chrześcijanie, którzy przeniknęli do wczesnochrześcijańskiego zboru. Jezus powiedział, że pozwoli „pszenicy” rosnąć razem z „chwastami” aż do „żniwa”, które nastąpi w czasie „zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 13:37-43). Co to wszystko miało znaczyć?

Skażenie zboru chrześcijańskiego

Wkrótce po śmierci apostołów kontrolę nad zborem zaczęli przejmować odstępczy nauczyciele wywodzący się spośród chrześcijan. Mówili „rzeczy przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów” (Dzieje 20:29, 30). W rezultacie wielu ‛odpadło od wiary’. ‛Zwrócili się ku fałszywym opowieściom’ (1 Tymoteusza 4:1-3; 2 Tymoteusza 4:3, 4).

W dziele The New Dictionary of Theology można przeczytać, że w IV wieku n.e.  „katolicyzm stał się oficjalną (...) religią cesarstwa rzymskiego”. Doszło do „zespolenia społeczności kościelnej z resztą społeczeństwa” — powstało połączenie Kościoła z państwem, co było jawnie sprzeczne z wierzeniami pierwszych chrześcijan (Jana 17:16; Jakuba 4:4). Wspomniane wyżej źródło podaje, że w tym czasie cała struktura organizacyjna i charakter Kościoła, podobnie jak wiele fundamentalnych wierzeń, uległy radykalnym zmianom „pod wpływem zadziwiającego i wielce niezdrowego połączenia S[tarego] T[estamentu] z filozofią neoplatońską”. Tak jak zapowiadał Jezus Chrystus, jego prawdziwi uczniowie znikli z pola widzenia, rozkwitło natomiast fałszywe chrześcijaństwo.

Słuchacze Jezusa wiedzieli, jak trudno jest odróżnić prawdziwą pszenicę od chwastów, na przykład od trującej życicy rocznej, która zanim dojrzeje, bardzo przypomina to zboże. Jezus uzmysłowił więc im, że przez jakiś czas niełatwo będzie dostrzec różnicę między prawdziwymi a fałszywymi chrześcijanami. Nie oznacza to, że zbór chrześcijański przestał istnieć, Jezus obiecał bowiem kierować swymi duchowymi braćmi „przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 28:20). Zapewnił, że pszenica będzie dalej rosnąć. Przez całe wieki prawdziwi chrześcijanie — indywidualnie bądź też grupowo — bez wątpienia dokładali starań, by stosować się do nauk Chrystusa. Nie było jednak łatwo ich rozpoznać, jako organizacja nie byli widoczni. Oczywiście nie przypominali odstępczego systemu religijnego, który przez stulecia przynosił jedynie hańbę imieniu Jezusa Chrystusa (2 Piotra 2:1, 2).

„Zostanie objawiony człowiek bezprawia”

Apostoł Paweł przepowiedział jeszcze inny szczegół, który miał wyróżniać fałszywy system religijny. Napisał: „Niech was nikt w żaden sposób nie bałamuci, ponieważ on [dzień Jehowy] nie nastanie, dopóki wpierw nie nadejdzie odstępstwo i nie zostanie objawiony człowiek bezprawia” (2 Tesaloniczan 2:2-4). Ten „człowiek bezprawia” to nikt inny jak tylko duchowieństwo, które przejęło władzę nad zborem „chrześcijańskim”. *

Odstępstwo zaczęło się już w czasach apostoła Pawła. Rozprzestrzeniło się, gdy po śmierci apostołów zabrakło ich równoważącego wpływu. Według słów Pawła miało temu towarzyszyć „działanie Szatana z wszelkim potężnym dziełem oraz kłamliwymi znakami i proroczymi cudami, i z wszelkim nieprawym zwodzeniem” (2 Tesaloniczan 2:6-12). Jakże trafnie opisano tu postępowanie licznych przywódców religijnych w ciągu dziejów!

Na poparcie twierdzenia, że Kościół katolicki jest jedynym prawdziwym kościołem, hierarchowie mówią, iż biskupi „dzięki sukcesji sięgającej początków [chrześcijaństwa] rozporządzają latoroślami wyrosłymi z nasienia apostolskiego”. W rzeczywistości jednak sukcesja apostolska nie ma ani historycznej, ani biblijnej podstawy. Nie istnieją żadne przekonujące dowody na to, że system kościelny, który się rozwinął po śmierci apostołów Jezusa, był kiedykolwiek kierowany przez świętego ducha Bożego (Rzymian 8:9; Galatów 5:19-21).

A co z innymi kościołami, powstałymi po tak zwanej reformacji? Czy powróciły do pierwowzoru, jakim był wczesny zbór chrześcijański? Czy przywrócono w nich czystość, która go cechowała? To prawda, że po okresie reformacji Biblia stała się dostępna rzeszom zwykłych ludzi w ich własnych językach. Niemniej historia pokazuje, że kościoły te wciąż nauczały błędnych doktryn (Mateusza 15:7-9). *

 Warto jednak zauważyć pewien fakt. Jezus Chrystus wyraźnie przepowiedział, że jego jedyny prawdziwy zbór odrodzi się podczas okresu, który nazwał zakończeniem systemu rzeczy (Mateusza 13:30, 39). Spełnianie się proroctw biblijnych poświadcza, że żyjemy właśnie w tym okresie (Mateusza 24:3-35). Skoro tak, to każdy z nas powinien się zastanowić, gdzie jest ta jedyna religia prawdziwa. Powinna ona być coraz bardziej widoczna.

Może sądzisz, że już znalazłeś ten kościół, czyli zbór. Trzeba się jednak upewnić. Dlaczego? Ponieważ podobnie jak w I wieku może być tylko jedna religia prawdziwa. Czy poświęciłeś czas na zbadanie, czy twój kościół bierze wzór ze zboru chrześcijańskiego z I wieku i czy lojalnie stosuje się do nauk Jezusa Chrystusa? Dlaczego nie miałbyś tego sprawdzić teraz? Świadkowie Jehowy chętnie ci w tym pomogą (Dzieje 17:11).

[Przypisy]

[Ilustracje na stronie 5]

Czego o prawdziwym zborze dowiadujemy się z przypowieści Jezusa o pszenicy i chwastach?

[Ilustracje na stronie 7]

Czy twój kościół podąża wzorem zboru chrześcijańskiego z I wieku, jeśli chodzi o głoszenie i studiowanie?