Pokładaj ufność w Jehowie

„Jesteś moją nadzieją, Wszechwładny Panie, Jehowo, ufnością moją od mej młodości” (PSALM 71:5).

1. Jakie wyzwanie podjął młody pasterz imieniem Dawid?

GOLIAT miał prawie trzy metry wzrostu. Nic dziwnego, że wojownicy z szeregów bojowych Izraela bali się z nim walczyć. Ten filistyński olbrzym przez wiele tygodni rano i wieczorem urągał zastępowi Izraelitów i nawoływał, by wystawili godnego rywala, z którym mógłby stoczyć pojedynek. W końcu ktoś przyjął wyzwanie, jednak nie był to żaden z wojowników, ale zwykły młodzieniec, pasterz imieniem Dawid. Przy swoim przeciwniku wyglądał jak karzeł. Zapewne ważył mniej niż sama jego zbroja i oręż! Mimo to stanął do walki i utrwalił się w dziejach jako symbol odwagi (1 Samuela 17:1-51).

2, 3. (a) Dlaczego Dawid mógł tak śmiało wystąpić przeciw Goliatowi? (b) Rozważenie jakich dwóch spraw pomoże nam pokładać ufność w Jehowie?

² Skąd Dawid miał tyle odwagi? Zwróćmy uwagę na słowa, które najwidoczniej sam napisał po latach: „Jesteś moją nadzieją, Wszechwładny Panie, Jehowo, ufnością moją od mej młodości” (Psalm 71:5). Jako młodzieniec Dawid bezgranicznie ufał Jehowie. Przed pojedynkiem z Goliatem oświadczył: „Ty przychodzisz do mnie z mieczem i z włócznią, i z oszczepem, lecz ja przychodzę do ciebie z imieniem Jehowy Zastępów, Boga izraelskich szeregów bojowych, któremu urągałeś” (1 Samuela 17:45). Goliat zawierzył swej wielkiej sile i swemu orężu, natomiast Dawid zaufał Jehowie. Mając po swej stronie Wszechwładnego Pana całego wszechświata, nie musiał drżeć przed człowiekiem, nieważne, jak potężnym i uzbrojonym.

³ Czy analizując dzieje Dawida, nie pomyślałeś, że warto pogłębić własne zaufanie do Jehowy? Może tego potrzebować wielu z nas. Rozważmy dwie sprawy, które pomogą nam pokładać ufność w Jehowie. Po pierwsze, powinniśmy wiedzieć, co najczęściej przeszkadza w zdobyciu takiego zaufania i jak tę przeszkodę przezwyciężać. Po drugie, musimy rozumieć, na czym dokładnie polega ufanie Jehowie.

 Dlaczego ogół ludzi nie ufa Jehowie

4, 5. Dlaczego wielu ludzi nie potrafi zaufać Bogu?

⁴ Co przeszkadza wielu ludziom w tym, by zaufali Bogu? Otóż bardzo często nie mogą pojąć, dlaczego jest tyle zła. Wpaja się im, że za cierpienia odpowiedzialny jest Bóg. Gdy wydarzy się jakieś nieszczęście i ludzie stracą życie, niejeden duchowny twierdzi, że to Bóg zabrał ich do nieba. Sporo przywódców religijnych uczy też o przeznaczeniu — jakoby Bóg dawno temu zdecydował o każdym wydarzeniu na świecie, każdej tragedii i każdym złym uczynku. Zaufanie takiemu bezdusznemu Bogu byłoby naprawdę trudne. Wszystkie te „nauki demonów” skwapliwie rozpowszechnia Szatan, który zaślepia umysły niewierzących (1 Tymoteusza 4:1; 2 Koryntian 4:4).

⁵ Szatan usiłuje poderwać w człowieku zaufanie do Jehowy. Ten przeciwnik Boga nie chce, byśmy znali rzeczywistą przyczynę ludzkich cierpień. A jeśli na podstawie Pisma Świętego już ją poznaliśmy, chciałby, żebyśmy o tym zapomnieli. Dlatego warto od czasu do czasu przypomnieć sobie trzy podstawowe powody istnienia cierpień. Dzięki temu uspokoimy swe serca, wiedząc, że Jehowa nie jest odpowiedzialny za trudności, jakie napotykamy w życiu (Filipian 1:9, 10).

6. Jaki powód cierpień podano w Liście 1 Piotra 5:8?

⁶ Jedną z przyczyn ludzkich cierpień jest to, że Szatan usiłuje złamać lojalność wiernych sług Jehowy. Postępował tak wobec Hioba. Wówczas nie dopiął swego, ale nie zrezygnował. Jako władca tego świata, ‛stara się pożreć’ wiernych czcicieli Jehowy (1 Piotra 5:8). Chodzi zatem o każdego z nas! Diabeł chciałby nas odciągnąć od służenia Jehowie. W tym celu często wznieca prześladowania. I choć przysparzają one cierpień, nie bez powodu jesteśmy gotowi je znosić. Czyniąc tak, potwierdzamy, że Szatan jest kłamcą, i sprawiamy radość Jehowie (Hioba 2:4; Przysłów 27:11). Gdy widzimy, jak w czasie prześladowań Jehowa nas wzmacnia, darzymy Go jeszcze większym zaufaniem (Psalm 9:9, 10).

7. Na jakie źródło ludzkich cierpień wskazuje List do Galatów 6:7?

⁷ Drugą przyczynę cierpień uwypukla zasada: „Co człowiek sieje, to będzie też żąć” (Galatów 6:7). Czasami ludzie ‛sieją’ na skutek nierozsądnego postępowania, a potem zbierają tego plony w postaci licznych zgryzot. Na przykład ktoś nieostrożnie prowadzi samochód i powoduje wypadek. Wielu pali papierosy, przez co choruje na serce lub raka płuc. Ci, którzy dopuszczają się niemoralności, cierpią wskutek rozpadu rodzin, utraty godności osobistej, chorób przenoszonych drogą płciową albo niechcianej ciąży. Niejeden próbuje za takie udręki obwiniać Boga, ale w rzeczywistości jest ofiarą własnych niemądrych decyzji (Przysłów 19:3).

8. Jaki powód cierpień podaje Księga Kaznodziei 9:11?

⁸ Trzecią przyczynę cierpień wymieniono w Księdze Kaznodziei 9:11: „Jeszcze raz zobaczyłem pod słońcem, że nie szybkim przypada zwycięstwo w wyścigu ani mocarzom — zwycięstwo w bitwie, ani mądrym — pokarm, ani tym, którzy się odznaczają zrozumieniem — bogactwo, ani nawet odznaczającym się wiedzą — łaska; gdyż wszystkich ich dosięga czas i nieprzewidziane zdarzenie”. Bywa, że ktoś po prostu znalazł się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie. Niezależnie od swych zalet czy wad w każdej chwili możemy nieoczekiwanie doświadczyć cierpień, a nawet umrzeć. Na przykład za dni Jezusa w Jerozolimie zawaliła się wieża, grzebiąc 18 osób. Jezus wyjaśnił, że ich śmierć nie była karą od Boga za jakieś wcześniejsze grzechy (Łukasza 13:4). Za takie tragedie w żadnym razie nie odpowiada Jehowa.

9. Czego wielu nie rozumie, jeśli chodzi o kwestię cierpień?

⁹ Uświadomienie sobie niektórych przyczyn ludzkich nieszczęść jest ważne. Jednak wielu ma trudność ze zrozumieniem pewnego aspektu tej sprawy, mianowicie: dlaczego Jehowa Bóg dopuszcza cierpienia?

 Dlaczego Jehowa dopuszcza cierpienia?

10, 11. (a) Co według Listu do Rzymian 8:19-22 stało się z „całym stworzeniem”? (b) Jak możemy ustalić, kto ‛poddał stworzenie daremności’?

¹⁰ Sporo światła na tę żywotną kwestię rzuca fragment Listu do Rzymian. Apostoł Paweł napisał: „Stworzenie ze skwapliwym oczekiwaniem wypatruje objawienia synów Bożych. Gdyż stworzenie zostało poddane daremności nie z własnej woli, lecz przez tego, który je poddał, na podstawie nadziei, że również samo stworzenie zostanie uwolnione z niewoli skażenia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych. Gdyż wiemy, że całe stworzenie aż dotąd wespół wzdycha i wespół doznaje boleści” (Rzymian 8:19-22).

¹¹ Chcąc dobrze zrozumieć te wersety, najpierw musimy odpowiedzieć sobie na kilka zasadniczych pytań. Na przykład: Kto ‛poddał stworzenie daremności’? Niektórzy duchowni twierdzą, że to Szatan, inni — że Adam. Jednak nie mógł tego dokonać ani jeden, ani drugi. Dlaczego? Otóż ten, kto ‛poddał stworzenie daremności’, uczynił to „na podstawie nadziei”. Istotnie, dał nadzieję, że wierni ludzie w końcu ‛zostaną uwolnieni z niewoli skażenia’. Taka nadzieja nie może pochodzić od Adama czy Szatana, lecz tylko od Jehowy. Jasne więc jest, że to On ‛poddał stworzenie daremności’.

12. Jak niektórzy opacznie pojmują określenie „całe stworzenie” i jak należy je rozumieć?

¹² A do kogo odnosi się użyte tu określenie „całe stworzenie”? Zdaniem niektórych dotyczy ono całego świata przyrody, łącznie ze zwierzętami i roślinami. Ale czy zwierzęta i rośliny spodziewają się dostąpić „chwalebnej wolności dzieci Bożych”? Bynajmniej (2 Piotra 2:12). Tak więc wyrażenie „całe stworzenie” może się odnosić tylko do ludzkości. Owo „stworzenie” wskutek buntu w ogrodzie Eden podlega grzechowi i śmierci i w najwyższym stopniu potrzebuje nadziei (Rzymian 5:12).

13. Jakie konsekwencje przyniósł ludzkości bunt w Edenie?

¹³ Jakie konsekwencje przyniósł ludzkości wspomniany bunt? Paweł wyraził to jednym słowem: daremność. * Według pewnego dzieła termin ten określa „bezużyteczność czegoś, co nie funkcjonuje zgodnie z zamierzonym celem”. Ludzie zostali stworzeni po to, by żyć  wiecznie oraz by jako doskonała, zjednoczona rodzina wspólnie troszczyć się o rajską ziemię. Tymczasem wiodą życie krótkie, pełne cierpień i rozczarowań. Jak to ujął Hiob, „człowiek narodzony z niewiasty żyje krótko i jest przesycony niepokojem” (Hioba 14:1). Rzeczywiście „daremność”!

14, 15. (a) Jak wyrok Jehowy wydany na ludzkość świadczy o Jego sprawiedliwości? (b) Dlaczego Paweł napisał, że „stworzenie zostało poddane daremności nie z własnej woli”?

¹⁴ Przeanalizujmy teraz kluczowe pytanie: Dlaczego „Sędzia całej ziemi” pozwolił, by życie ludzkie było pełne cierpień i rozczarowań? (Rodzaju 18:25). Czy postąpił sprawiedliwie? Otóż nie zapominajmy, czego dopuścili się nasi prarodzice. Wybierając bunt, odwrócili się od Boga i stanęli po stronie Szatana, który wytoczył przeciwko władzy Jehowy niebagatelny zarzut. Ludzie swoim zachowaniem pokazali, że popierają twierdzenie, iż człowiek lepiej sobie poradzi bez Jehowy, sprawując rządy niezależne od Niego, lecz poddane zbuntowanemu stworzeniu duchowemu. Jehowa, wydając wyrok na buntowników, w rzeczywistości dał im to, czego sobie życzyli. Zezwolił ludziom na samodzielne rządy podległe Szatanowi. Czy w takich okolicznościach można było podjąć sprawiedliwszą decyzję, niż ‛poddać ludzkość daremności’, ale „na podstawie nadziei”?

¹⁵ Oczywiście stało się to ‛nie z własnej woli stworzenia’. Rodzimy się jako niewolnicy grzechu i skażenia, nie mając żadnego wyboru. Jednakże miłosierny Jehowa pozwolił Adamowi i Ewie żyć dalej i wydać na świat potomstwo. Chociaż jesteśmy ich dziećmi ‛poddanymi daremności’, czyli grzechowi i śmierci, możemy czynić coś, co im się nie udało. Możemy słuchać Jehowy i uczyć się, że Jego panowanie jest sprawiedliwe i doskonałe, natomiast rządy człowieka, niezależne od Jehowy, przynoszą tylko cierpienia i rozczarowanie — są marnością (Jeremiasza 10:23; Objawienie 4:11). Całą sytuację dodatkowo pogarsza wpływ Szatana. Słuszność wymienionych tu prawd potwierdza historia ludzkości (Kaznodziei 8:9).

16. (a) Skąd mamy pewność, że Jehowa nie jest sprawcą wszechobecnych dziś cierpień? (b) Jaką nadzieję Jehowa dał w swej miłości wiernym ludziom?

¹⁶ A zatem Jehowa miał uzasadnione powody, by ‛poddać ludzkość daremności’. Czy to znaczy, że jest On źródłem cierpień i utrapień, jakie spotykają dziś każdego z nas? Pomyśl o sędzi, który wydaje sprawiedliwy wyrok na przestępcę. Odbywanie kary nieraz wiąże się z dotkliwymi cierpieniami, ale czy skazany może słusznie winić sędziego, że to on jest ich źródłem? W żadnym wypadku! Dodajmy jeszcze, że Jehowa nigdy nie jest źródłem zła. W Liście Jakuba 1:13 czytamy: „Bóg (...) nie może być doświadczany przez coś złego ani sam nikogo nie doświadcza”. Ponadto pamiętajmy, że Jehowa wydał taki wyrok „na podstawie nadziei”. Kierowany miłością, poczynił kroki, by wierni potomkowie Adama i Ewy mogli zobaczyć kres „daremności” i rozkoszować się „chwalebną wolnością dzieci Bożych”. Wierna Bogu ludzkość już nigdy nie będzie się obawiać, że całe stworzenie ponownie znajdzie się w rozpaczliwym położeniu i zazna „daremności”. Dzięki sprawiedliwemu rozstrzygnięciu tej sprawy Jehowa utwierdzi swą prawowitą władzę po wsze czasy (Izajasza 25:8).

17. Jak powinno na nas wpływać analizowanie przyczyn powszechnych dziś cierpień?

¹⁷ Czy analizując przyczyny ludzkich cierpień, dostrzegamy jakąś podstawę do obwiniania Jehowy za istnienie niegodziwości albo powód, by nie darzyć Go zaufaniem? Wręcz przeciwnie, takie studium skłania nas do powtórzenia za Mojżeszem: „Skała — doskonałe są wszystkie jego poczynania, bo wszystkie jego drogi są sprawiedliwością. Bóg wierności, u którego nie ma niesprawiedliwości; jest on prawy i prostolinijny” (Powtórzonego Prawa 32:4). Rozmyślając co pewien czas nad takimi rzeczami, utrwalamy  sobie właściwe zrozumienie. Pomaga nam to w obliczu prób dawać odpór Szatanowi, który usiłuje zasiać w naszym umyśle wątpliwości. A co powiedzieć o drugiej sprawie wspomnianej na wstępie artykułu? Na czym polega ufanie Jehowie?

Co to znaczy ufać Jehowie

18, 19. Jakimi słowami Biblia zachęca do ufania Jehowie i jakie opaczne wyobrażenia niektórzy mają w tej sprawie?

¹⁸ Słowo Boże usilnie zachęca: „Zaufaj Jehowie całym sercem i nie opieraj się na własnym zrozumieniu. Zważaj na niego na wszystkich swych drogach, a on wyprostuje twe ścieżki” (Przysłów 3:5, 6). Piękne, krzepiące słowa! Niewątpliwie nikt w całym wszechświecie nie jest bardziej godny zaufania niż nasz kochany Ojciec niebiański. Jednak znacznie łatwiej jest przeczytać te słowa z Księgi Przysłów, niż wprowadzić je w czyn.

¹⁹ Wielu opacznie pojmuje, czym jest ufanie Jehowie. Według niektórych chodzi o błogie uczucie spontanicznie pojawiające się w sercu. Zdaniem innych taka ufność to oczekiwanie, że Bóg ochroni nas przed wszelkimi przeciwnościami, że rozwiąże każdy problem, że naszym codziennym sprawom nada pomyślny obrót — i to niezwłocznie! Ale takie poglądy nie mają podstaw. Zaufanie to coś znacznie więcej niż miłe uczucie. Zaufanie nie jest też pozbawione realizmu. W wypadku dorosłych ludzi wymaga podejmowania dobrowolnych, przemyślanych decyzji.

20, 21. Czego wymaga darzenie Jehowy zaufaniem? Podaj przykład.

²⁰ Przyjrzyjmy się jeszcze raz wypowiedzi z Księgi Przysłów 3:5. Ufanie Jehowie przeciwstawiono tu opieraniu się na własnym zrozumieniu, co wskazuje, że nie można czynić obu rzeczy naraz. Czyżbyśmy więc nie mieli używać własnego rozumu? Bynajmniej. Przecież Jehowa, który dał nam zdolność myślenia, oczekuje, że będziemy ją wykorzystywać w służbie dla Niego (Rzymian 12:1). Jednak na czym się opieramy, na czym polegamy? Gdy w jakiejś sprawie nasz punkt widzenia odbiega od myśli Jehowy, czy mimo to uznajemy, że Jego mądrość nieporównanie góruje nad naszą? (Izajasza 55:8, 9). Pokładanie ufności w Jehowie oznacza dostosowywanie własnego rozumowania do sposobu myślenia Jehowy.

²¹ Oto przykład: Wyobraź sobie małe dziecko siedzące z tyłu samochodu oraz rodziców jadących z przodu. Za kierownicą siedzi ojciec. Jak zareaguje posłuszne i ufne dziecko, gdy podczas podróży zdarzy się coś nieoczekiwanego — gdy powstanie wątpliwość, którędy jechać, albo załamie się pogoda lub gdy droga okaże się nieprzejezdna? Czy malec będzie z tyłu krzyczał i wydawał ojcu polecenia? Czy będzie podważał decyzje rodziców albo się buntował, gdy mu przypomną, by spokojnie siedział i nie odpinał pasów? Skądże! Chociaż rodzice są niedoskonali, dziecko im ufa, że wybrną z kłopotliwej sytuacji. Jehowa jest doskonałym Ojcem. Czyż nie powinniśmy Mu bezgranicznie ufać, zwłaszcza w czasie trudności? (Izajasza 30:21).

22, 23. (a) Dlaczego w obliczu przeciwności powinniśmy darzyć Jehowę zaufaniem i jak możemy to robić? (b) Co zostanie omówione w następnym artykule?

²² Jednakże zgodnie z Księgą Przysłów 3:6 musimy ‛zważać na Jehowę na wszystkich swych drogach’, a nie tylko w sytuacjach  kryzysowych. Zaufanie do Jehowy powinno być więc widoczne w naszych codziennych decyzjach. Gdy napotykamy problemy, nie wpadajmy w rozpacz czy panikę ani nie odrzucajmy kierownictwa Jehowy, który podaje najlepsze rozwiązanie. Niech trudności będą dla nas okazją do popierania Jego zwierzchnictwa oraz udowadniania, że Szatan jest kłamcą. W takich chwilach uczmy się posłuszeństwa i rozwijajmy w sobie jeszcze inne przymioty podobające się Jehowie (Hebrajczyków 5:7, 8).

²³ Bez względu na rodzaj przeciwności uzewnętrzniajmy swe zaufanie do Jehowy. Czynimy tak, gdy się do Niego modlimy oraz gdy szukamy kierownictwa w Jego Słowie i organizacji. Zastanówmy się jeszcze, jak możemy pokładać ufność w Jehowie w konkretnych sytuacjach życiowych. Sprawę tę omówimy w następnym artykule.

[Przypis]

Jak byś odpowiedział?

• Jak Dawid pokazał, że ‛Jehowa jest jego ufnością’?

• Jakie są trzy powody istnienia dzisiejszych cierpień i dlaczego warto to sobie co jakiś czas przypominać?

• Jaki wyrok Jehowa wydał na ludzkość i dlaczego było to sprawiedliwe?

• Co obejmuje pokładanie ufności w Jehowie?

[Pytania do studium]

[Ilustracje na stronie 8]

Dawid pokładał ufność w Jehowie

[Ilustracja na stronie 10]

Gdy w Jerozolimie zawaliła się wieża, Jezus wyjaśnił, że Jehowa nie jest za to odpowiedzialny