Wiara w raj na ziemi nie jest bezpodstawna

W CIĄGU dziejów miliony ludzi wierzyło, że w końcu opuści ziemię i pójdzie do nieba. Zdaniem wielu Stwórca nigdy nie chciał, byśmy wiecznie mieszkali na globie ziemskim. Jeszcze dalej posunęli się asceci — niejeden z nich uważał ziemię i wszystkie rzeczy materialne za coś złego — za przeszkodę na drodze do pełni duchowego szczęścia i bliskiej więzi z Bogiem.

Wyznawcy takich poglądów albo byli nieświadomi tego, co o raju na ziemi mówi Bóg, albo woleli zignorować Jego wypowiedzi. Również dziś mnóstwo ludzi wcale nie stara się sprawdzić, co Bóg polecił zapisać na ten temat w swoim Słowie, Biblii (2 Tymoteusza 3:16, 17). Czy nie mądrzej byłoby jednak zaufać Słowu Bożemu, zamiast przyjmować ludzkie filozofie? (Rzymian 3:4). Jest to wręcz kwestia życia i śmierci, ponieważ Biblia ostrzega nas, że pewna zła, niewidzialna istota zaślepia ludzi pod względem duchowym i „wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię” (Objawienie 12:9; 2 Koryntian 4:4).

Skąd takie różnice poglądów?

Różne pojmowanie zamierzenia Bożego co do ziemi wynika ze sprzecznych poglądów na temat duszy. Wielu uważa, że człowiek ma duszę nieśmiertelną, istniejącą niezależnie od ciała i trwającą nawet po jego śmierci, albo że dusza istnieje jeszcze przed powstaniem ciała. W pewnym dziele napisano, że zdaniem greckiego filozofa Platona zostaje ona uwięziona w ciele z powodu grzechów, które popełniła w niebie. Podobnie wypowiedział się żyjący w III wieku teolog Orygenes — według niego dusze grzeszyły w niebie, zanim zjednoczyły się z ciałem, i zostały w nim uwięzione właśnie za te grzechy. A miliony ludzi wierzy, że ziemia jest jedynie miejscem prób w drodze człowieka do nieba.

Istnieją też rozmaite poglądy na to, co się dzieje z duszą, gdy człowiek umiera. Egipcjanie wierzyli, iż dusze zmarłych zstępują do świata podziemnego. Później filozofowie twierdzili, że jest przeciwnie — dusze zmarłych nie zstępują do mroków, lecz wstępują do wyższej dziedziny duchowej. Grecki filozof Sokrates utrzymywał podobno, jakoby w chwili śmierci dusza unosiła się w niewidzialne sfery, by odtąd pędzić żywot wśród bogów.

Co mówi Biblia?

Natchnione Słowo Boże, Biblia, nigdzie nie sugeruje, iż człowiek ma nieśmiertelną duszę. W Księdze Rodzaju 2:7 czytamy: „Jehowa Bóg przystąpił do kształtowania człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza dech życia, i człowiek stał się duszą żyjącą”. Jest to prosta i jasna wypowiedź. Kiedy Bóg stworzył pierwszego człowieka, Adama, nie wszczepił mu dodatkowo jakiegoś niematerialnego pierwiastka. Według Biblii to cały „człowiek stał się duszą żyjącą”. Nie posiadał więc duszy, lecz sam nią był.

Stwarzając ziemię i rodzinę ludzką, Jehowa wcale nie chciał, by człowiek umierał. Według Jego zamierzenia mieliśmy żyć na ziemi wiecznie, i to w rajskich warunkach. Adam stracił życie wyłącznie dlatego, że złamał prawo Boże (Rodzaju 2:8, 15-17; 3:1-6; Izajasza 45:18). Czy po śmierci poszedł do jakiejś dziedziny duchowej? Skądże! Adam,  czyli dusza, wrócił do prochu, z którego został uczyniony (Rodzaju 3:17-19).

Wszyscy odziedziczyliśmy po naszym praojcu Adamie grzech i śmierć (Rzymian 5:12). Śmierć jest więc dla nas końcem istnienia, tak samo jak to było w wypadku Adama (Psalm 146:3, 4). W gruncie rzeczy w żadnej z 66 ksiąg biblijnych dusza nie jest określana jako „wiekuista” czy „nieśmiertelna”. Wręcz przeciwnie, Pismo Święte wyraźnie wskazuje, że dusza, czyli dana osoba, podlega śmierci. Dusza umiera (Kaznodziei 9:5, 10; Ezechiela 18:4).

Czy rzeczy materialne są same w sobie złe?

A co z poglądem, według którego rzeczy materialne, łącznie z naszą planetą, są czymś złym? Takiego zdania byli zwolennicy manicheizmu, systemu religijnego zapoczątkowanego w III wieku n.e. w Persji przez Maniego. Jak wyjaśnia The New Encyclopædia Britannica, „manicheizm wyrósł na gruncie prób wyjaśnienia udręk związanych z ludzką egzystencją”. Mani uważał, że życie w tym świecie jest „nienaturalne, nieznośne i na wskroś złe”. Twierdził też, jakoby dusza mogła uniknąć tych „udręk” jedynie przez uwolnienie się od ciała, opuszczenie ziemi i dostąpienie bytu duchowego.

Tymczasem Biblia donosi, że gdy Bóg stworzył ziemię i ludzi i spojrzał na „wszystko, co uczynił”, uznał to za „bardzo dobre” (Rodzaju 1:31). Nie istniało wtedy nic, co oddzielałoby ludzi od Boga. Adam i Ewa cieszyli się zażyłą więzią z Jehową, podobnie jak doskonały człowiek Jezus Chrystus utrzymywał bardzo bliskie stosunki ze swym niebiańskim Ojcem (Mateusza 3:17).

Gdyby nasi prarodzice nie obrali drogi grzechu, mogliby po wiek wieków żyć w raju na ziemi i pozostawać w takiej niezwykłej zażyłości z Bogiem. Jak czytamy w Biblii, właśnie w raju rozpoczęli oni swe życie. Najpierw „Jehowa Bóg zasadził ogród w Edenie, od wschodu, i tam umieścił człowieka, którego ukształtował” (Rodzaju 2:8). Później w ogrodzie tym została stworzona Ewa. Gdyby ona i jej mąż nie zgrzeszyli, mogliby wraz ze swym doskonałym potomstwem dokonać czegoś wspaniałego — rozszerzyć raj na całą ziemię! (Rodzaju 2:21; 3:23, 24). Stałby się on domem ludzkości już na zawsze.

 Dlaczego niektórzy idą do nieba?

Ktoś mógłby jednak powiedzieć: „Ale czyż Biblia nie wspomina o osobach, które mają pójść do nieba?” To prawda. Po grzechu Adama Jehowa postanowił utworzyć niebiańskie Królestwo, w którym część potomków pierwszej pary ludzkiej miała wraz z Jezusem Chrystusem „królować nad ziemią” (Objawienie 5:10; Rzymian 8:17). Mieli oni zostać wskrzeszeni do nieśmiertelnego życia w niebie. Pełna ich liczba wynosi 144 000, a pierwsi w skład tego grona weszli wierni uczniowie Jezusa z I wieku n.e. (Łukasza 12:32; 1 Koryntian 15:42-44; Objawienie 14:1-5).

Jednak nie takie było pierwotne zamierzenie Boga — na początku nie chciał On, by prawi ludzie opuścili ziemię i poszli do nieba. Gdy Jezus był na ziemi, powiedział: „Nikt nie wstąpił do nieba oprócz tego, który z nieba zstąpił — Syna Człowieczego” (Jana 3:13). Poprzez tego „Syna Człowieczego” Bóg umożliwił uzyskanie życia wiecznego każdemu, kto okazuje wiarę w ofiarę Jezusa (Rzymian 5:8). Ale gdzie będą żyć miliony takich osób?

Spełnienie pierwotnego zamierzenia Boga

Chociaż zgodnie z postanowieniem Bożym niektórzy spośród ludzi będą usługiwać jako współwładcy Jezusa Chrystusa w niebiańskim Królestwie, nie znaczy to jeszcze, że każdy dobry człowiek pójdzie do nieba. Domem dla rodziny ludzkiej miał być przecież stworzony przez Jehowę ziemski raj. I ten pierwotny zamysł Boży już wkrótce stanie się rzeczywistością (Mateusza 6:9, 10).

Gdy Jezus Chrystus i towarzyszący mu władcy będą królować z nieba nad ziemią, zapanuje tu pokój i szczęście (Psalm 37:9-11). Ludzie, których Bóg zachowuje w swej pamięci, zostaną wskrzeszeni i będą się cieszyć doskonałym zdrowiem (Dzieje 24:15). W nagrodę za wierność wobec Stwórcy posłuszni ludzie otrzymają to, co utracili nasi prarodzice — doskonałość i życie wieczne na rajskiej ziemi (Objawienie 21:3, 4).

Jehowa Bóg zawsze wykonuje to, co zamierzył. Poprzez swego proroka Izajasza oświadczył: „Jak ulewny deszcz oraz śnieg spada z niebios i tam nie wraca, dopóki nie nasyci ziemi i nie sprawi, że ona rodzi i porasta, i daje siewcy nasienie, a jedzącemu chleb, tak też będzie z moim słowem, które wychodzi z moich ust. Nie wróci do mnie bezowocne, lecz uczyni to, w czym mam upodobanie, i pomyślnie spełni to, z czym je posłałem” (Izajasza 55:10, 11).

Księga Izajasza daje nam też pewne wyobrażenie o tym, jak będzie wyglądało życie w raju. Żaden jego mieszkaniec nie powie: „Jestem chory” (Izajasza 33:24). Zwierzęta nie będą stanowiły dla nas zagrożenia (Izajasza 11:6-9). Ludzie pobudują piękne domy i będą w nich mieszkać. Będą też uprawiać ziemię i do syta spożywać jej plony (Izajasza 65:21-25). Co więcej, Bóg „pochłonie (...) śmierć na zawsze i Wszechwładny Pan, Jehowa, otrze łzy z każdego oblicza” (Izajasza 25:8).

W takich wspaniałych warunkach już niedługo będą mogli żyć posłuszni ludzie. Zostaną ‛uwolnieni z niewoli skażenia i dostąpią chwalebnej wolności dzieci Bożych’ (Rzymian 8:21). Życie wieczne w obiecanym ziemskim raju będzie naprawdę cudowne! (Łukasza 23:43). Ty też możesz się tam znaleźć, jeśli będziesz działać zgodnie z dokładną wiedzą zawartą w Piśmie Świętym i jeśli okażesz wiarę w Jehowę Boga i Jezusa Chrystusa. Doprawdy, możesz być całkowicie przekonany, że wiara w raj na ziemi jest uzasadniona.

[Ilustracja na stronie 5]

Adam i Ewa mieli żyć wiecznie w raju na ziemi

 [Ilustracje na stronie 7]

W ziemskim raju ludzie...

pobudują domy

zasadzą winnice

będą się cieszyć błogosławieństwem Jehowy

[Prawa własności do ilustracji, strona 4]

U.S. Fish & Wildlife Service, Waszyngton, D.C./NASA