„Okazujcie się wdzięczni”

„Niech też pokój Chrystusowy włada w waszych sercach (...). I okazujcie się wdzięczni” (KOLOSAN 3:15).

1. Jaki kontrast widać między zborem chrześcijańskim a światem pozostającym pod władzą Szatana?

W 94 600 zborach Świadków Jehowy na całym świecie każde zebranie rozpoczyna się i kończy modlitwą, która zawiera wyrazy wdzięczności dla Jehowy. Nie tylko podczas wielbienia Boga, ale też przy innych okazjach z ust naszych współwyznawców — młodych i starszych, będących krócej lub dłużej w szeregach Świadków Jehowy — często padają słowa „dziękuję” i „proszę” (Psalm 133:1). Jakże inaczej jest wśród samolubnych ludzi, ‛którzy nie znają Boga i nie są posłuszni dobrej nowinie’! (2 Tesaloniczan 1:8). Żyjemy w świecie wyzutym z wdzięczności. Nie dziwi to jednak, gdy się weźmie pod uwagę, że bogiem tego systemu rzeczy jest Szatan Diabeł — największy propagator egoizmu, który swą pychą i buntowniczością zaraża całą ludzkość (Jana 8:44; 2 Koryntian 4:4; 1 Jana 5:19).

2. Jakiej przestrogi musimy usłuchać i jakie pytania rozważymy?

² Ponieważ żyjemy w szatańskim świecie, musimy uważać, by jego poglądy nie skaziły naszych umysłów. W I wieku n.e. apostoł Paweł przypominał chrześcijanom w Efezie: „Swego czasu chodziliście według systemu rzeczy tego świata, według władcy mocy powietrza — ducha działającego teraz w synach nieposłuszeństwa. Tak, wśród nich my wszyscy swego czasu postępowaliśmy zgodnie z pragnieniami naszego ciała, spełniając zachcianki ciała i myśli, i byliśmy z natury dziećmi srogiego gniewu, tak jak pozostali” (Efezjan 2:2, 3). Słowa te trafnie opisują również wielu ludzi żyjących obecnie. Jak zatem  możemy pielęgnować ducha wdzięczności? Jaką pomoc zapewnia nam Jehowa? I w jaki praktyczny sposób możemy pokazywać, że naprawdę jesteśmy wdzięczni?

Powody do okazywania wdzięczności

3. Za co winni jesteśmy Jehowie wdzięczność?

³ By uświadomić sobie, jak wielki dług wdzięczności mamy wobec Jehowy Boga, naszego Stwórcy i Dawcy Życia, wystarczy pomyśleć o niektórych otrzymanych od Niego hojnych darach (Jakuba 1:17). Codziennie możemy Mu dziękować już za sam fakt, że istniejemy (Psalm 36:9). Podziwiamy też Jego liczne dzieła, takie jak Słońce, Księżyc i gwiazdy. Bogate zasoby surowców umożliwiających życie na naszej planecie, idealnie dobrana mieszanka niezbędnych gazów w atmosferze oraz skomplikowane procesy zachodzące w przyrodzie — wszystko to uzmysławia nam, ile zawdzięczamy naszemu kochającemu niebiańskiemu Ojcu. „Wiele rzeczy uczyniłeś, Jehowo, Boże mój”, śpiewał król Dawid, „swe zdumiewające dzieła oraz swoje zamysły wobec nas; nikogo nie można z tobą porównać. Choćbym chciał o nich mówić i je oznajmić, stały się liczniejsze, niż potrafię opowiedzieć” (Psalm 40:5).

4. Dlaczego powinniśmy być wdzięczni Jehowie za szczęśliwą społeczność naszych braci w zborach?

⁴ Chociaż dzisiejsi słudzy Jehowy nie żyją w literalnym raju, cieszą się błogosławieństwami raju duchowego. W Salach Królestwa i na większych zgromadzeniach widzimy, jak nasi współwyznawcy na co dzień przejawiają owoce ducha. Niektórzy Świadkowie, głosząc ludziom wcale lub prawie wcale niezwiązanym z jakąkolwiek religią, powołują się na słowa Pawła z Listu do Galatów. Najpierw zwracają uwagę na wymienione tam „uczynki ciała” i pytają rozmówców, co o tym sądzą (Galatów 5:19-23). Większość przyznaje, że w dzisiejszym świecie właśnie tak postępuje mnóstwo ludzi. Kiedy zaś rozmówcy zapoznają się z opisem owoców ducha Bożego, a potem korzystają z zaproszenia do miejscowej Sali Królestwa i na własne oczy widzą dowody działania tego ducha, wielu stwierdza: „Bóg rzeczywiście jest wśród was” (1 Koryntian 14:25). I nie dzieje się tak tylko w jednej Sali Królestwa. Gdziekolwiek spotkasz kogoś  z przeszło sześciu milionów Świadków Jehowy, wszędzie zobaczysz takie samo szczęśliwe, radosne usposobienie. Budujące towarzystwo naszych braci niewątpliwie stanowi powód do składania podziękowań Jehowie, który oddziałuje na nas swoim duchem (Sofoniasza 3:9; Efezjan 3:20, 21).

5, 6. Jak możemy okazać wdzięczność za największy Boży dar — za ofiarę okupu?

⁵ Największym, najdoskonalszym darem od Jehowy jest ofiara okupu w postaci Jego Syna, Jezusa. „Jeśli Bóg nas tak umiłował”, napisał apostoł Jan, „to i my mamy obowiązek miłować się wzajemnie” (1 Jana 4:11). Wdzięczność za ten okup wyrażamy nie tylko przez okazywanie miłości i wdzięczności Jehowie, ale także przez udowadnianie swym życiem, że miłujemy bliźnich (Mateusza 22:37-39).

⁶ Aby jeszcze lepiej zrozumieć, jak należy przejawiać wdzięczność, rozważmy, czego w starożytności Jehowa oczekiwał od Izraelitów. W Prawie, które dał im za pośrednictwem Mojżesza, przekazał wiele cennych pouczeń. Zawarte tam „zręby poznania i prawdy” wydatnie pomogą i nam usłuchać polecenia Pawła: „Okazujcie się wdzięczni” (Rzymian 2:20; Kolosan 3:15).

Trzy lekcje płynące z Prawa Mojżeszowego

7. Jak postanowienie o dziesięcinach dawało Izraelitom sposobność do okazywania wdzięczności Jehowie?

⁷ W Prawie Mojżeszowym Jehowa nakreślił trzy sposoby, jakimi Izraelici mogli okazywać szczerą wdzięczność za Jego dobroć. Pierwszym było składanie dziesięcin. Jedna dziesiąta płodów ziemi oraz „dziesięcina ze stada i trzody” miały się stać „czymś świętym dla Jehowy” (Kapłańska 27:30-32). Gdy Izraelici stosowali się do tego przepisu, Jehowa obficie im błogosławił. „Przynieście do spichrza wszystkie dziesięciny, żeby się znalazła żywność w moim domu, i proszę, wypróbujcie mnie w tym — rzekł Jehowa Zastępów — czy nie otworzę wam upustów niebios i nie wyleję na was błogosławieństwa, aż nie będzie już żadnego braku” (Malachiasza 3:10).

8. Czym się różniły daniny od dziesięcin?

⁸ Oprócz dziesięcin Jehowa umożliwił Izraelitom składanie dobrowolnych danin. Polecił Mojżeszowi, by oznajmił: „Gdy po przybyciu do tej ziemi, do której was prowadzę, będziecie jedli chleb tej ziemi, macie składać Jehowie daninę”. Część pierwocin mąki razowej mieli w postaci okrągłych placków „dawać Jehowie jako daninę” przez wszystkie pokolenia. Zwróćmy uwagę, że nie wyznaczono konkretnej ilości ofiarowanych dóbr (Liczb 15:18-21). Ale kiedy Izraelici składali w dowód wdzięczności daninę, mogli liczyć na błogosławieństwo Jehowy. Podobne rozporządzenie  wydano w związku ze świątynią, którą w wizji ujrzał Ezechiel: „Do kapłanów będą należały pierwociny wszystkich pierwszych dojrzałych owoców wszystkiego, jak również każda danina czegokolwiek ze wszystkich waszych danin; macie też dawać kapłanowi pierwociny waszej mąki razowej, aby na waszym domu spoczywało błogosławieństwo” (Ezechiela 44:30).

9. Czego uczyło postanowienie Jehowy o zostawianiu pokłosia?

⁹ Trzecim sposobem było zostawianie pokłosia. Bóg polecił: „Gdy będziecie urządzać żniwo w waszej ziemi, nie żnij ze swego pola aż do skraju i nie zbieraj pokłosia swego żniwa. Nie zbieraj też resztek w swej winnicy i nie zbieraj rozsypanych winogron w swej winnicy. Masz je zostawić dla uciśnionego i dla osiadłego przybysza. Jam jest Jehowa, wasz Bóg” (Kapłańska 19:9, 10). I tu także nie sprecyzowano ilości. Każdy Izraelita mógł sam ustalać, ile zostawi dla potrzebujących. Mądry król Salomon wyjaśnił: „Kto okazuje łaskę maluczkiemu, ten pożycza Jehowie, a On mu odpłaci za jego postępowanie” (Przysłów 19:17). W ten sposób Jehowa uczył współczucia i troszczenia się o osoby pokrzywdzone przez los.

10. Jakie były skutki braku wdzięczności ze strony narodu izraelskiego?

¹⁰ Jehowa błogosławił Izraelitom, gdy skrupulatnie przynosili dziesięcinę, ofiarowali daniny oraz dbali o ubogich. Ale gdy zapomnieli o wdzięczności, stracili Jego uznanie. Miało to katastrofalne skutki i skończyło się skazaniem ich na wygnanie (2 Kronik 36:17-21). Jaka stąd wypływa nauka dla nas?

Jak my możemy wyrażać wdzięczność

11. Jak przede wszystkim możemy okazywać Jehowie wdzięczność?

¹¹ My również możemy wychwalać Boga i okazywać Mu wdzięczność, przede wszystkim składając Mu „ofiary”. To prawda, że jako chrześcijanie nie podlegamy Prawu Mojżeszowemu, które zobowiązywało do składania ofiar ze zwierząt lub pokarmów (Kolosan 2:14). Ale apostoł Paweł tak nawoływał chrześcijan pochodzenia hebrajskiego: „Zawsze składajmy Bogu ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznających jego imię” (Hebrajczyków 13:15). A zatem okażemy szczerą wdzięczność naszemu kochającemu niebiańskiemu Ojcu, Jehowie Bogu, gdy będziemy korzystać ze swych zdolności i środków, by składać Mu ofiarę wysławiania — w publicznej służbie kaznodziejskiej oraz „pośród zebranych rzesz” współchrześcijan (Psalm 26:12). Czego możemy się przy tym nauczyć ze sposobów, jakimi Izraelici dziękowali Jehowie?

12. Czego możemy się nauczyć z postanowienia o dziesięcinach, jeśli chodzi o nasze chrześcijańskie powinności?

¹² Po pierwsze, postanowienie o dziesięcinach nie zostawiało miejsca na dowolność: obowiązkowi temu podlegał każdy Izraelita. Jako chrześcijanie mamy obowiązek brać udział w służbie kaznodziejskiej i uczestniczyć w zebraniach. W tych sprawach nie pozostawiono nam wyboru. W doniosłym proroctwie o czasie końca Jezus zaznaczył: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a potem nadejdzie koniec” (Mateusza 24:14; 28:19, 20). Apostoł Paweł zaś tak napisał w natchnieniu o chrześcijańskich zebraniach: „Zważajmy jedni na drugich, żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków, nie opuszczając naszych wspólnych zebrań, jak to niektórzy mają w zwyczaju, ale zachęcając się nawzajem, i to tym bardziej, gdy widzicie przybliżanie się dnia” (Hebrajczyków 10:24, 25). Okazujemy Jehowie wdzięczność, gdy z radością wywiązujemy się z powinności głoszenia i nauczania oraz gdy regularnie spotykamy się z naszymi braćmi na zebraniach zborowych, uważając to za wielki zaszczyt i przywilej.

13. Czego uczymy się z postanowień o daninach i pokłosiu?

 ¹³ Ponadto możemy odnieść korzyść z zastanowienia się nad dwoma pozostałymi sposobami wyrażania wdzięczności przez Izraelitów — nad dobrowolnymi daninami i nad pokłosiem. W odróżnieniu od obowiązkowych dziesięcin, których wysokość jednoznacznie określono, w wypadku danin i pokłosia nie precyzowano konkretnej wielkości. Dzięki temu słudzy Jehowy mogli spontanicznie okazać płynące z serca głębokie docenianie. Podobnie jest z nami. Zdajemy sobie sprawę, że udział w służbie kaznodziejskiej i obecność na chrześcijańskich zebraniach to podstawowe obowiązki każdego sługi Jehowy, ale czy angażujemy się w nie ochoczo i całym sercem? Czy korzystamy z tych możliwości, by wyrazić szczere docenianie za wszystko, co dla nas uczynił Jehowa? Czy chętnie uczestniczymy w nich w takiej mierze, na jaką pozwalają nam warunki? A może widzimy w nich wyłącznie obowiązek? Oczywiście każdy z nas musi sam odpowiedzieć sobie na te pytania. Apostoł Paweł wyraził tę myśl następująco: „Niech każdy sprawdza, jakie jest jego dzieło, a wtedy będzie miał powód do radosnego uniesienia ze względu na samego siebie, a nie w porównaniu z drugim” (Galatów 6:4).

14. Jakiej służby oczekuje od nas Jehowa?

¹⁴ Jehowa Bóg doskonale zna nasze możliwości. Wie, jakie mamy ograniczenia. Ceni każde poświęcenie, na które się zdobywamy. Nie oczekuje, że wszyscy będziemy dawać tyle samo — i my też powinniśmy tak na to patrzeć. Pisząc o dawaniu pod względem materialnym, apostoł Paweł oznajmił chrześcijanom mieszkającym w Koryncie: „Jeśli najpierw jest gotowość, jest ona szczególnie godna upodobania według tego, co się ma, a nie według tego, czego się nie ma” (2 Koryntian 8:12). Zasada ta odnosi się również do naszej służby dla Boga. Jehowa nie patrzy na to, ile potrafimy zdziałać, lecz na to, czy pełnimy ją z radością i z całego serca (Psalm 100:1-5; Kolosan 3:23).

 Rozbudź i pielęgnuj ducha pionierskiego

15, 16. (a) Jaki związek zachodzi między służbą pionierską a wdzięcznością? (b) W jaki sposób głosiciele, którym warunki nie pozwalają być pionierami, mogą przejawiać ducha pionierskiego?

¹⁵ Pięknym sposobem podziękowania Jehowie jest podjęcie służby pełnoczasowej. Wielu oddanych Świadków Jehowy z wdzięczności za miłość i niezasłużoną życzliwość okazaną przez Boga dokonało w swym życiu sporych zmian, by znaleźć więcej czasu na służbę dla Niego. Niektórzy są pionierami stałymi i co miesiąc przeznaczają średnio 70 godzin na głoszenie dobrej nowiny i uczenie ludzi prawdy biblijnej. Inni, którzy nie mają takich możliwości, od czasu do czasu tak układają swe sprawy, by podjąć pomocniczą służbę pionierską i w ciągu miesiąca spędzić w niej 50 godzin.

¹⁶ A co z wieloma innymi czcicielami Jehowy, którym warunki nie pozwalają być pionierami stałymi ani nawet pomocniczymi? Mogą okazywać wdzięczność przez pielęgnowanie ducha pionierskiego. W jaki sposób? Mogą udzielać zachęt pionierom, zaszczepiać swym dzieciom pragnienie pełnienia służby pełnoczasowej i stosownie do swych możliwości chętnie uczestniczyć w działalności ewangelizacyjnej. To, co z siebie dajemy w służbie, zależy w dużej mierze od stopnia naszego doceniania wszystkiego, co Jehowa już uczynił, co czyni obecnie i co jeszcze dla nas uczyni w przyszłości.

Okazujmy wdzięczność ‛tym, co mamy wartościowego’

17, 18. (a) Jak możemy okazywać wdzięczność ‛tym, co mamy wartościowego’? (b) Jak Jezus ocenił datek wdowy i dlaczego?

¹⁷ W Księdze Przysłów 3:9 czytamy: „Okazuj Jehowie szacunek tym, co masz wartościowego, oraz pierwocinami wszelkich twoich plonów”. Słudzy Jehowy nie muszą już składać dziesięcin. Paweł napisał do zboru w Koryncie: „Niech każdy czyni tak, jak postanowił w sercu, nie z ociąganiem się albo pod przymusem, gdyż Bóg miłuje dawcę rozradowanego” (2 Koryntian 9:7). Ofiarując dobrowolne datki na poparcie ogólnoświatowej działalności głoszenia o Królestwie, również okazujemy wdzięczność. Szczere docenianie skłania nas do robienia tego regularnie, na przykład przez odkładanie co tydzień pewnej sumy, tak jak to czynili pierwsi chrześcijanie (1 Koryntian 16:1, 2).

¹⁸ Miarą wdzięczności wobec Jehowy nie jest wielkość podarowanej przez nas kwoty. Liczy się raczej nasze nastawienie. Zwrócił na to uwagę Jezus, kiedy obserwował ludzi wrzucających datki do skarbon świątynnych. Ujrzawszy, jak pewna uboga wdowa wrzuca „dwa pieniążki znikomej wartości”, powiedział: „Mówię wam zgodnie z prawdą: Ta wdowa, chociaż biedna, wrzuciła więcej niż oni wszyscy. Bo ci wszyscy wrzucili dary ze swojego nadmiaru, ale ta niewiasta ze swej nędzy wrzuciła wszystkie posiadane środki do życia” (Łukasza 21:1-4).

19. Dlaczego warto przeanalizować, w jakiej mierze okazujemy wdzięczność?

¹⁹ Oby powyższe rozważania skłoniły każdego z nas do zastanowienia się, w jakiej mierze okazujemy wdzięczność. Czy nie moglibyśmy składać Jehowie jeszcze więcej ‛ofiar wysławiania’ i hojniej wspierać materialnie ogólnoświatową działalność? Jeśli robimy wszystko, na co nas stać, możemy mieć pewność, że nasz hojny i kochający Ojciec Jehowa z zadowoleniem przyjmie nasze wyrazy doceniania.

Czy sobie przypominasz?

• Za co powinniśmy być wdzięczni Jehowie?

• Czego się uczymy z postanowień o dziesięcinach, daninach i pokłosiu?

• Jak możemy pielęgnować ducha pionierskiego?

• Jak możemy okazywać Jehowie wdzięczność ‛tym, co mamy wartościowego’?

[Pytania do studium]

[Ilustracje na stronie 15]

„Każdy dobry dar i każdy doskonały podarunek pochodzi z góry”

[Ilustracje na stronie 16]

Jakie tu ukazano trzy lekcje płynące z Prawa Mojżeszowego?

[Ilustracje na stronie 18]

Jakie „ofiary” możemy składać?