Troska o starsze osoby — chrześcijańskim obowiązkiem

„Nawet gdy się ktoś zestarzeje, ja jestem ten sam; i aż do jego siwizny będę dźwigał” (IZAJASZA 46:4).

1, 2. Jak pod względem troskliwości nasz niebiański Ojciec różni się od człowieczych rodziców?

KOCHAJĄCY rodzice otaczają troską swe dzieci, gdy te są niemowlętami, gdy dorastają i gdy zbliżają się do pełnoletności. Nawet kiedy wkraczają już w dorosłe życie i zakładają własne rodziny, matki i ojcowie dalej życzliwie się nimi interesują i je wspierają.

² Ludzie mają ograniczone możliwości działania dla dobra własnych dzieci, ale nasz niebiański Ojciec zawsze potrafi zapewnić swym wiernym sługom życzliwą opiekę i wsparcie. Zwracając się w starożytności do swego wybranego narodu, Jehowa powiedział: „Nawet gdy się ktoś zestarzeje, ja jestem ten sam; i aż do jego siwizny będę dźwigał” (Izajasza 46:4). Jakże wielkim pokrzepieniem są te słowa dla sędziwych chrześcijan! Jehowa nie opuści tych, którzy są względem Niego lojalni. Przyrzeka, że będzie ich podtrzymywać, wspierać i prowadzić przez całe życie — nawet gdy się zestarzeją (Psalm 48:14).

3. Co będzie przedmiotem rozważań w tym artykule?

³ Jak możemy naśladować Jehowę w troszczeniu się o starsze osoby? (Efezjan 5:1, 2). Zastanówmy się, jak o potrzeby niemłodych już członków naszej ogólnoświatowej społeczności mogą dbać dzieci, nadzorcy w zborze i inni chrześcijanie.

Obowiązki dzieci

4. Jaki obowiązek wobec rodziców mają chrześcijańskie dzieci?

⁴ „Szanuj swego ojca i swą matkę” (Efezjan 6:2; Wyjścia 20:12). Tym prostym, ale jakże treściwym cytatem z Pism Hebrajskich apostoł Paweł przypomina dzieciom o ich obowiązku wobec rodziców. Ale jaki związek mają te słowa z troszczeniem się o starsze osoby? W znalezieniu odpowiedzi pomoże  nam pewien wzruszający przykład z czasów przedchrześcijańskich.

5. (a) Co świadczy o tym, że Józef nie zapomniał o swych synowskich powinnościach? (b) Jak można okazać szacunek rodzicom i jaki przykład dał pod tym względem Józef?

⁵ Józef ponad 20 lat nie miał żadnego kontaktu ze swym sędziwym ojcem, patriarchą Jakubem. Ale nie zapomniał o synowskiej miłości. Wyjawiwszy braciom swą tożsamość, zapytał: „Czy mój ojciec jeszcze żyje?” (Rodzaju 43:7, 27; 45:3). W owym czasie w Kanaanie panował głód. Józef posłał więc do ojca taką wiadomość: „Przyjdź do mnie. Nie zwlekaj. I zamieszkasz w ziemi Goszen, i będziesz przebywał blisko mnie (...). A ja będę cię tam zaopatrywał w żywność” (Rodzaju 45:9-11; 47:12). A zatem okazywanie szacunku postarzałym rodzicom obejmuje zapewnienie im ochrony oraz utrzymania, jeśli sami nie są już w stanie o siebie zadbać (1 Samuela 22:1-4; Jana 19:25-27). Józef z radością wziął na siebie ten obowiązek.

6. Jak Józef okazywał swemu ojcu szczerą miłość i jak możemy go naśladować?

⁶ Za sprawą Jehowy Józef stał się jednym z najbogatszych i najpotężniejszych ludzi w Egipcie (Rodzaju 41:40). Ale nie uważał, że jest zbyt ważny lub zbyt zajęty, by okazywać szacunek swemu 130-letniemu ojcu. Kiedy doniesiono mu, że Jakub (Izrael) się zbliża, „kazał przygotować swój rydwan i udał się na spotkanie z Izraelem, swoim ojcem, w Goszen. Gdy ten się przed nim zjawił, od razu rzucił mu się na szyję i na jego szyi zalewał się łzami” (Rodzaju 46:28, 29). To przywitanie nie było jedynie formalnym gestem. Józef głęboko kochał swego starego ojca i nie wzbraniał się okazywać uczuć nawet w obecności osób postronnych. Czy postępujemy podobnie wobec naszych sędziwych rodziców?

7. Dlaczego Jakub chciał być pochowany w Kanaanie?

⁷ Jakub był całkowicie oddany Jehowie aż do końca swego życia (Hebrajczyków 11:21). Wierzył w Boże obietnice i dlatego poprosił, by pochowano go w Kanaanie. Józef z szacunkiem zastosował się do tego polecenia, choć wymagało to sporego nakładu sił i środków (Rodzaju 47:29-31; 50:7-14).

8. (a) Głównie z jakiego powodu troszczymy się o sędziwych rodziców? (b) Na jakie poświęcenie zdobył się pewien pełnoczasowy sługa Jehowy, by się zatroszczyć o rodziców? (Zobacz ramkę na stronie 17).

⁸ Co pobudzało Józefa do troszczenia się o ojca? W grę wchodziła miłość i wdzięczność dla człowieka, który dał mu życie i go wychował, ale Józef z pewnością chciał też zaskarbić sobie uznanie Jehowy. Nam również powinno na tym zależeć. Paweł napisał: „Jeśli któraś wdowa ma dzieci lub wnuki, niech te uczą się najpierw przejawiać zbożne oddanie we własnym domu oraz oddawać swym rodzicom i dziadkom należne zadośćuczynienie, gdyż to jest miłe w oczach Bożych” (1 Tymoteusza 5:4). Miłość do Jehowy i nacechowana szacunkiem bojaźń przed Nim skłaniają nas do troszczenia się o sędziwych  rodziców — bez względu na ogrom związanych z tym trudności. *

Jak nadzorcy okazują troskę

9. Komu Jehowa powierzył zadanie ‛pasienia trzody’, w tym również sędziwych chrześcijan?

⁹ Pod koniec swego długiego życia Jakub powiedział, że Jehowa to ‛prawdziwy Bóg, który go pasł przez całe jego życie aż po dziś dzień’ (Rodzaju 48:15). Obecnie Jehowa ‛pasie’ swych ziemskich sług, posługując się chrześcijańskimi nadzorcami, czyli starszymi, nad którymi ustanowił swego Syna, Jezusa Chrystusa — „naczelnego pasterza” (1 Piotra 5:2-4). Jak nadzorcy mogą naśladować Jehowę w troszczeniu się o sędziwych członków trzody?

10. W jaki sposób udziela się pomocy materialnej chrześcijanom w zaawansowanym wieku? (Zobacz ramkę na stronie 19).

¹⁰ Wkrótce po powstaniu zboru chrześcijańskiego apostołowie wyznaczyli „siedmiu mężczyzn mających dobre świadectwo, pełnych ducha i mądrości”, by nadzorowali „codzienny podział” żywności między ubogie chrześcijańskie wdowy (Dzieje 6:1-6). Później Paweł polecił nadzorcy Tymoteuszowi umieścić przykładne wdowy w starszym wieku na liście osób uprawnionych do korzystania ze wsparcia materialnego (1 Tymoteusza 5:3, 9, 10). Podobnie nadzorcy w dzisiejszych zborach chętnie czuwają nad udzielaniem praktycznej pomocy potrzebującym jej starszym współwyznawcom. Ale troszczenie się o takie osoby obejmuje coś więcej.

11. Co Jezus powiedział o biednej wdowie, która ofiarowała skromny datek?

¹¹ Pewnego dnia pod koniec swej ziemskiej służby Jezus usiadł na terenie świątyni i „zaczął się przyglądać, jak tłum wrzuca do skarbon pieniądze”. Wtedy ktoś przykuł jego uwagę. W Biblii czytamy: „Pewna biedna wdowa przyszła i wrzuciła dwa pieniążki, mające znikomą wartość”. Jezus przywołał uczniów i rzekł im: „Zaprawdę wam mówię, że ta biedna wdowa wrzuciła więcej niż ci wszyscy wrzucający pieniądze do skarbon; bo oni wszyscy wrzucili ze swojego nadmiaru, ale ona ze swej nędzy wrzuciła wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie” (Marka 12:41-44). Datek wdowy miał znikomą wartość materialną, ale Jezus wiedział, jak bardzo jego niebiański Ojciec ceni takie szczere wyrazy bogobojności. Dla Jezusa nie miał znaczenia podeszły wiek owej wdowy — liczył się jej czyn.

12. Jak nadzorcy mogą pokazywać, że cenią wysiłki starszych wiekiem chrześcijan?

 ¹² Wzorując się na Jezusie, chrześcijańscy nadzorcy nie przeoczają tego, co ich starsi wiekiem współwyznawcy robią na rzecz czystego wielbienia Boga. Mają powody, by chwalić ich za udział w służbie, uczestnictwo w zebraniach, wytrwałość i pozytywny wpływ na zbór. Szczere słowa zachęty mogą być dla sędziwych osób „powodem do radosnego uniesienia” w pełnionej przez nie świętej służbie; pomogą im też unikać frustrującego porównywania swych obecnych osiągnięć z tym, co robią inni chrześcijanie, lub z tym, co sami potrafili zdziałać w przeszłości (Galatów 6:4).

13. Jak nadzorcy mogą korzystać z doświadczenia i umiejętności osób starszych?

¹³ Poza tym nadzorcy pokazują, że cenią sobie sędziwych chrześcijan, gdy korzystają z ich doświadczenia i umiejętności. Takie przykładne osoby można od czasu do czasu zapraszać do udziału w pokazach lub wywiadach. „Słuchacze naprawdę nadstawiają ucha, kiedy przeprowadzam wywiad ze starszym bratem lub siostrą, która wychowała dzieci w prawdzie” — zauważa pewien nadzorca. Starsi z innego zboru opowiadają o 71-letniej pionierce, która umiejętnie pomaga głosicielom w regularnym pełnieniu służby. Zachęca ich także, by pamiętali o „podstawach”, takich jak czytanie Biblii i tekstu dziennego oraz rozmyślanie.

14. Jak pewne grono starszych dało wyraz swemu uznaniu dla sędziwego współstarszego?

¹⁴ Chrześcijańscy starsi cenią także wysiłki sędziwych współstarszych. José, który jest już po siedemdziesiątce i od wielu, wielu lat usługuje w zborze jako nadzorca, niedawno przeszedł poważną operację. Ponieważ czekała go długa rekonwalescencja, myślał o zrezygnowaniu z przywileju nadzorcy przewodniczącego. „Reakcja grona starszych zupełnie mnie zaskoczyła” — mówi José. „Bracia nie chcieli nawet słyszeć o rezygnacji; zapytali, jakiego wsparcia potrzebuję, by móc kontynuować swą służbę”. Z pomocą młodego nadzorcy José dalej z radością piastuje swój przywilej, co jest dla zboru wielkim błogosławieństwem.  Jeden ze współstarszych mówi: „Bracia niezmiernie cenią pracę pasterską José. Kochają go i szanują za doświadczenie i przykładną wiarę. On naprawdę wzbogaca nasz zbór”.

Troszczenie się o siebie nawzajem

15. Dlaczego wszyscy chrześcijanie powinni być zainteresowani pomyślnością osób w podeszłym wieku?

¹⁵ Obowiązek troszczenia się o osoby w podeszłym wieku spoczywa nie tylko na ich dzieciach oraz na zamianowanych sługach. Porównując zbór chrześcijański do ciała ludzkiego, apostoł Paweł napisał: „Bóg jednak, zestawiając ciało, dał więcej szacunku tej części, której czegoś brakowało, tak by nie było rozdźwięku w ciele, lecz by jego członki jednakowo troszczyły się o siebie nawzajem” (1 Koryntian 12:24, 25). Aby zbór chrześcijański działał harmonijnie, każdy jego członek musi być zainteresowany pomyślnością współwyznawców, również tych starszych wiekiem (Galatów 6:2).

16. Jak możemy okazywać zainteresowanie starszym siostrom i braciom na naszych zebraniach?

¹⁶ Nasze chrześcijańskie zebrania stwarzają doskonałą sposobność do interesowania się starszymi siostrami i braćmi (Filipian 2:4; Hebrajczyków 10:24, 25). Czy rezerwujemy wtedy trochę czasu, by z nimi porozmawiać? Można zapytać o samopoczucie, ale warto też ‛udzielić im jakiegoś daru duchowego’, na przykład opowiedzieć budujące przeżycie lub poruszyć ciekawą myśl z Biblii. Ponieważ starsi ludzie miewają trudności z poruszaniem się, podejdźmy do nich, zamiast oczekiwać, że zrobią to sami. Jeżeli ktoś źle słyszy, starajmy się mówić wolniej i wymawiać słowa wyraźniej. Aby nastąpiła prawdziwa „wymiana zachęt”, uważnie słuchajmy, co starsza osoba ma nam do powiedzenia (Rzymian 1:11, 12).

17. Jak możemy zatroszczyć się o starszych chrześcijan, którzy nie mogą wychodzić z domu?

¹⁷ Co zrobić, jeśli ktoś w podeszłym wieku nie może już przychodzić na zebrania? Jak wynika z Listu Jakuba 1:27, mamy obowiązek „opiekować się sierotami i wdowami w ich ucisku”. Grecki odpowiednik zwrotu „opiekować się” znaczy też „odwiedzać” (Dzieje 15:36). Bracia i siostry w podeszłym wieku ogromnie sobie cenią nasze wizyty! Około roku 65 n.e. Paweł, będący już wtedy „starym człowiekiem”, został uwięziony w Rzymie i był praktycznie zdany tylko na siebie. Bardzo tęsknił za swym towarzyszem Tymoteuszem, napisał więc do niego: „Zrób  wszystko, co możesz, by przyjść do mnie wkrótce” (Filemona 9; 2 Tymoteusza 1:3, 4; 4:9). Chociaż nasi starsi wiekiem współwyznawcy nie są dosłownie więźniami, niektórzy z powodu problemów zdrowotnych nie mogą wychodzić z domu. Tacy mówią niejako: „Proszę, zrób, co możesz, by do mnie przyjść”. Czy odpowiadamy na takie apele?

18. Jaki pożytek przynosi odwiedzanie starszych osób?

¹⁸ Nigdy nie zapominaj, jak bardzo pożyteczne są odwiedziny u sędziwego brata lub starszej siostry. Kiedy chrześcijanin imieniem Onezyfor był w Rzymie, odszukał Pawła i ‛często niósł mu pokrzepienie’ (2 Tymoteusza 1:16, 17). „Uwielbiam spędzać czas z młodszymi” — mówi pewna starsza siostra. „Najbardziej lubię to, że traktują mnie jak członka własnej rodziny. To mnie podnosi na duchu”. Inna sędziwa chrześcijanka powiedziała: „Naprawdę cenię sobie, gdy ktoś przysyła mi kartkę, dzwoni do mnie, by choć przez kilka minut porozmawiać, lub wpada do mnie na chwilkę. Działa to jak ożywczy powiew wiatru”.

Jehowa wynagradza tych, którzy troszczą się o bliźnich

19. Jakich dobrodziejstw przysparza troska o osoby starsze?

¹⁹ Troska o starszych ludzi niesie ze sobą wiele błogosławieństw. Już samo ich towarzystwo oraz możliwość korzystania z ich wiedzy i doświadczenia jest dobrodziejstwem. Osoby okazujące im troskę odczuwają większą miarę szczęścia wynikającego z dawania, a także mają głęboką satysfakcję i wewnętrzny spokój, są bowiem świadome, iż wywiązują się ze swych powinności wyłuszczonych w Biblii (Dzieje 20:35). Co więcej, ludzie wrażliwi na potrzeby starszych nie muszą się obawiać, że na starość oni sami będą zapomniani. Słowo Boże zapewnia: „Dusza szczodra sama zostanie nasycona, a kto obficie poi drugich, sam też zostanie obficie napojony” (Przysłów 11:25).

20, 21. Jak Jehowa zapatruje się na tych, którzy opiekują się osobami w starszym wieku, i na co powinniśmy być zdecydowani?

²⁰ Jehowa nagradza bogobojne dzieci, nadzorców i innych troskliwych chrześcijan za to, że niesamolubnie dbają o potrzeby sędziwych współwyznawców. Taka postawa pozostaje w zgodzie z przysłowiem: „Kto okazuje łaskę maluczkiemu, ten pożycza Jehowie, a On mu odpłaci za jego postępowanie” (Przysłów 19:17). Miłość pobudza nas do okazywania względów maluczkim i biednym, a Bóg uważa to za pożyczkę, za którą odpłaci błogosławieństwami. Odpłaci nam również za opiekowanie się naszymi starszymi współwyznawcami, którzy nierzadko są ‛biedni względem świata, ale bogaci w wierze’ (Jakuba 2:5).

²¹ A jakże hojna jest Boża odpłata! Obejmuje między innymi bezkresne życie. Dla większości sług Jehowy będzie to życie wieczne na rajskiej ziemi, gdzie zostaną usunięte skutki odziedziczonego grzechu, a bogobojne osoby w sędziwym wieku odzyskają młodzieńczy wigor (Objawienie 21:3-5). Wyglądając tych pięknych czasów, dalej wywiązujmy się z naszego obowiązku troszczenia się o współchrześcijan w podeszłym wieku.

[Przypis]

Jak byś odpowiedział?

• Jak dzieci mogą okazywać szacunek starzejącym się rodzicom?

• Jak nadzorcy pokazują, że cenią starszych wiekiem członków trzody?

• Jak poszczególni chrześcijanie mogą okazywać starszym osobom szczere zainteresowanie?

• Jakie błogosławieństwa przynosi troszczenie się o starszych wiekiem chrześcijan?

[Pytania do studium]

[Ramka na stronie 17]

Kiedy jego rodzice potrzebowali pomocy

Gdy w roku 1999 Philip pracował jako ochotnik budowlany w Liberii, otrzymał wiadomość o poważnej chorobie ojca. Przekonany, że matka nie poradzi sobie sama, postanowił wrócić do domu, by zorganizować dla ojca opiekę medyczną.

„Decyzja o powrocie nie była łatwa”, wspomina Philip, „ale uważałem, że mam zobowiązania przede wszystkim wobec rodziców”. W ciągu następnych trzech lat pomógł rodzicom przeprowadzić się do odpowiedniejszego domu i z pomocą miejscowych współwyznawców przystosował go do potrzeb ojca.

Teraz matka Philipa jest lepiej przygotowana do radzenia sobie z poważnymi problemami zdrowotnymi, które trapią jej męża. Niedawno Philip mógł przyjąć zaproszenie do pomocy przy budowie Biura Oddziału Świadków Jehowy w Macedonii.

[Ramka na stronie 19]

Nie byli obojętni na jej potrzeby

Kiedy Ada, 85-letnia chrześcijanka z Australii, z powodu słabego zdrowia przestała wychodzić z domu, starsi zboru pośpieszyli jej z pomocą. Zorganizowali grupę współwyznawców, którzy byli gotowi się o nią zatroszczyć. Z radością zajęli się oni sprzątaniem, zmywaniem, gotowaniem i załatwianiem różnych spraw.

Opiekę tę roztoczono nad Adą niemal dziesięć lat temu. Dotychczas pomocy udzielało jej łącznie przeszło 30 Świadków. Wciąż odwiedzają swą siostrę, czytają jej publikacje biblijne, informują o duchowych postępach członków zboru i regularnie się z nią modlą.

Miejscowy starszy powiedział: „Osoby zajmujące się siostrą Adą uważają to za przywilej. Wielu zbudowało się jej wierną, długoletnią służbą i po prostu nie wyobrażało sobie, by zbór mógł pozostać obojętny wobec jej potrzeb”.

[Ilustracja na stronie 16]

Czy szczodrze okazujemy miłość sędziwym rodzicom?

[Ilustracje na stronie 18]

Wszyscy członkowie zboru mogą okazywać miłość sędziwym współwyznawcom