Pytania czytelników

Dlaczego Dawid, wierny sługa Jehowy, pozwalał swej żonie Michal na posiadanie terafim, czyli bożka, jak o tym czytamy w Księdze 1 Samuela 19:12, 13?

Przyjrzyjmy się najpierw przez chwilę sąsiednim wersetom. Kiedy żona Dawida dowiedziała się o spisku króla Saula, który pragnął zabić jej męża, niezwłocznie zaczęła działać. W Biblii czytamy: „Michal natychmiast pomogła Dawidowi zejść przez okno, żeby mógł odejść i zbiec, i ujść cało. Potem Michal wzięła terafim [najwyraźniej posąg wielkością i kształtem przypominający człowieka] i położyła na łożu, a siatkę z koziej sierści umieściła tam, gdzie miał głowę, po czym zakryła to szatą”. Kiedy przybyli posłańcy Saula, by pojmać Dawida, powiedziała im, że „jest chory”. W ten sposób udało się opóźnić pościg i umożliwić ucieczkę (1 Samuela 19:11-16).

Znaleziska archeologiczne wskazują, że w starożytności terafim używano nie tylko do celów religijnych — wizerunki te miały także znaczenie prawne. W tamtych czasach służyły za potwierdzenie prawa do spadku, podobnie jak obecnie tytuł własności lub pisemny testament. Najwyraźniej posiadanie terafim w określonej sytuacji dawało zięciowi możliwość dochodzenia praw do majątku zmarłego teścia. Może to wyjaśniać, dlaczego wcześniej Rachela zabrała terafim swego ojca i dlaczego tak bardzo mu zależało na ich odzyskaniu. W tamtym wypadku mąż Racheli, Jakub, nic nie wiedział o jej czynie (Rodzaju 31:14-34).

Kiedy Izraelici zostali zorganizowani w naród, otrzymali Dziesięcioro Przykazań, z których drugie wyraźnie zabraniało wykonywania bożków (Wyjścia 20:4, 5). Później prorok Samuel nawiązał do tego prawa w rozmowie z królem Saulem. Powiedział: „Buntowniczość jest tym samym, co grzech wróżbiarstwa, a zuchwałe wysuwanie się naprzód — tym samym, co używanie mocy tajemnej i terafim” (1 Samuela 15:23). Dlatego wydaje się mało prawdopodobne, by terafim używano w Izraelu w związku ze sprawami spadkowymi. Mimo to w niektórych domach izraelskich najwidoczniej podtrzymywano ten dawny bałwochwalczy zwyczaj (Sędziów 17:5, 6; 2 Królów 23:24). Wygląda na to, że skoro Michal miała terafim, nie służyła Jehowie całym sercem. Dawid albo nie wiedział o tym, że posiadała bożki, albo tolerował tę sytuację, bo Michal była córką króla Saula.

O tym, jak Dawid zapatrywał się na kwestię wyłącznego oddania Jehowie, świadczą jego słowa: „Jehowa jest wielki i nader godzien wysławiania i jego należy się lękać bardziej niż wszystkich innych bogów. Bo wszyscy bogowie ludów to bogowie nic niewarci. Jehowa zaś uczynił niebiosa” (1 Kronik 16:25, 26).

[Ilustracja na stronie 29]

Drugie z Dziesięciorga Przykazań zabraniało wykonywania wszelkich bożków — na przykład takich, jak to terafim

[Prawa własności]

Z książki The Holy Land, t. II, 1859