Jehowa objawia swą chwałę pokornym

„Owocem pokory i bojaźni przed Jehową jest bogactwo i chwała, i życie” (PRZYSŁÓW 22:4).

1, 2. (a) Jak Księga Dziejów Apostolskich pokazuje, że Szczepan był „mężczyzną pełnym wiary i ducha świętego”? (b) Co świadczy o tym, że Szczepan był pokorny?

SZCZEPAN był „mężczyzną pełnym wiary i ducha świętego”. Był też „pełen łaski oraz mocy”. Należał do grona pierwszych naśladowców Jezusa i dokonywał wielkich znaków oraz cudów. Kiedyś pewni ludzie wdali się z nim w dyskusję, „nie mogli jednak sprostać mądrości i duchowi, z którym mówił” (Dzieje 6:5, 8-10). Szczepan najwyraźniej był pilnym badaczem Słowa Bożego i umiejętnie bronił go przed ówczesnymi żydowskimi przywódcami religijnymi. Jego szczegółowe świadectwo, zapisane w siódmym rozdziale Księgi Dziejów Apostolskich, pokazuje, jak bardzo interesował się realizacją zamierzenia Bożego.

² W odróżnieniu od przywódców religijnych, którzy z racji swej pozycji i wiedzy uważali się za lepszych od prostego ludu, Szczepan przejawiał pokorę (Mateusza 23:2-7; Jana 7:49). Choć sam dobrze znał święte Pisma, z radością podjął się zadania polegającego na ‛rozdzielaniu pokarmu na stoły’, by apostołowie mogli ‛oddać się modlitwie i usługiwaniu słowem’. Szczepan cieszył się wśród braci znakomitą opinią i gdy został wraz z sześcioma innymi poproszony o zajęcie się codziennym rozdziałem żywności, pokornie przyjął to zadanie (Dzieje 6:1-6).

3. Jakiego szczególnego przejawu niezasłużonej życzliwości Boga zaznał Szczepan?

³ Jehowa dostrzegł pokorę, duchowe usposobienie i niezłomną lojalność Szczepana. Kiedy głosił on wrogo nastawionej grupie żydowskich przywódców zasiadających w Sanhedrynie, przeciwnicy ci „ujrzeli, że jego oblicze było jak oblicze anioła” (Dzieje 6:15). Po twarzy Szczepana widać było, że jest posłańcem Bożym — malował się na niej spokój, którego udzielił mu Jehowa, Bóg pełen chwały. Po śmiałym daniu świadectwa członkom Sanhedrynu mężczyzna ten w wyjątkowy sposób zaznał niezasłużonej życzliwości Bożej. „Będąc pełen ducha świętego, wpatrzył się w niebo i ujrzał chwałę Bożą oraz Jezusa stojącego po prawicy Boga” (Dzieje 7:55). Dzięki tej niezwykłej wizji pokorny Szczepan utwierdził się w przekonaniu, że Jezus jest Synem Bożym i Mesjaszem. Nabrał też sił duchowych i upewnił się co do tego, iż cieszy się łaską Jehowy.

4. Komu Jehowa objawia swą chwałę?

⁴ Jak wynika z wizji, którą otrzymał Szczepan, Jehowa objawia swą chwałę i swe zamierzenie ludziom bogobojnym, pokornym i ceniącym więź z Nim. Biblia zapewnia: „Owocem pokory i bojaźni przed Jehową jest bogactwo i chwała, i życie” (Przysłów 22:4). Jest więc niezmiernie istotne, byśmy rozumieli, na czym polega prawdziwa pokora, jak możemy pielęgnować ten ważny przymiot i jakie dobrodziejstwa przynosi przejawianie go w każdej dziedzinie życia.

Pokora — przymiot Boży

5, 6. (a) Czym jest pokora? (b) Jak Jehowa okazywał pokorę? (c) Jak powinna na nas wpływać pokora Jehowy?

⁵ Niektórych może zaskoczyć fakt, że najwznioślejszym  wzorem pokory jest sam Jehowa Bóg, będący najwyższą i najwspanialszą Osobistością we wszechświecie. Zwracając się do Niego w pieśni, król Dawid oświadczył: „Dasz mi swą tarczę wybawienia i wesprze mnie twa prawica, a pokora twoja uczyni mnie wielkim” (Psalm 18:35). Wspominając o pokorze Jehowy, Dawid posłużył się słowem, które pochodzi od hebrajskiego czasownika oznaczającego „być pochylonym”. Z tego samego rdzenia wywodzą się również wyrazy „uniżenie”, „łagodność” i „potulność”. A zatem Jehowa okazał pokorę, gdy się zniżył, zwrócił uwagę na niedoskonałego człowieka, Dawida, i uczynił go swym królewskim przedstawicielem. Jak pokazuje nagłówek Psalmu 18, Jehowa ochraniał i wspierał swego wybrańca, „wyzwolił go z dłoni wszystkich jego nieprzyjaciół oraz z ręki Saula”. Dawid z kolei wiedział, że wszelką chwałę lub potęgę, którą osiągnie jako król, będzie zawdzięczał Jehowie, pokornie działającemu na jego rzecz. Świadomość ta pomogła Dawidowi zachowywać pokorę.

⁶ A co z nami? Jehowa postanowił umożliwić nam poznanie prawdy biblijnej, być może powierzył nam w swej organizacji zaszczytne zadania lub w jakiś sposób posłużył się nami do spełnienia swej woli. Jak się na to zapatrywać? Czyż nie powinniśmy przyjmować tego z pokorą? Bądźmy wdzięczni Jehowie za Jego pokorę i strzeżmy się wyniosłości, która niechybnie doprowadziłaby nas do upadku (Przysłów 16:18; 29:23).

7, 8. (a) Jak Jehowa okazał pokorę w sposobie potraktowania Manassesa? (b) W jakim sensie możemy się wzorować na Jehowie i Manassesie w okazywaniu pokory?

⁷ Jehowa daje dowód wielkiej pokory nie tylko tym, że utrzymuje kontakty z niedoskonałymi ludźmi, ale też tym, że chętnie okazuje im miłosierdzie, jeśli mają o sobie skromne mniemanie; co więcej, podnosi i wywyższa maluczkich (Psalm 113:4-7). Pomyślmy o judzkim królu Manassesie. Wykorzystywał swą pozycję, by krzewić fałszywy kult, i „na wielką skalę czynił to, co złe w oczach Jehowy, obrażając go” (2 Kronik 33:6). W końcu Jehowa ukarał Manassesa, pozwalając, by król Asyrii pozbawił go władzy. W więzieniu Manasses „ułagodził oblicze Jehowy, swego Boga, i wielce się korzył”, toteż Jehowa przywrócił go na tron w Jerozolimie, a król „poznał, że Jehowa jest prawdziwym Bogiem” (2 Kronik 33:11-13). Jehowie spodobało się, że Manasses przejawił uniżenie umysłu, dlatego również okazał  pokorę — przebaczył jego występki i przywrócił mu tron.

⁸ Gotowość Jehowy do przebaczania oraz skrucha, na jaką się zdobył Manasses, stanowią dla nas cenne lekcje pokory. Powinniśmy zawsze pamiętać, że sposób, w jaki traktujemy tych, którzy nas mogli obrazić, a także nasza postawa, gdy sami popełnimy grzech, może wpływać na stosunek Jehowy do nas. Jeśli chętnie przebaczamy naszym winowajcom i pokornie przyznajemy się do własnych błędów, możemy liczyć na miłosierdzie Jehowy (Mateusza 5:23, 24; 6:12).

Jehowa objawia swą chwałę pokornym

9. Czy pokora jest oznaką słabości? Wyjaśnij to.

⁹ Pokory i podobnych cech nie należy jednak uważać za oznakę słabości ani mylić z pobłażliwością. W Piśmie Świętym wskazano, że Jehowa jest pokorny, ale kiedy wymaga tego sytuacja, daje wyraz słusznemu oburzeniu i korzysta ze swej wielkiej mocy. To właśnie pokora sprawia, że z uznaniem darzy On uwagą osoby przejawiające uniżenie umysłu, odsuwa się natomiast od wyniosłych (Psalm 138:6). Jak Jehowa okazuje szczególne względy swym pokornym sługom?

10. Co zgodnie z Listem 1 do Koryntian 2:6-10 Jehowa objawia ludziom pokornym?

¹⁰ W wyznaczonym przez siebie czasie i posługując się wybranym przez siebie kanałem łączności, Jehowa wyjawił pokornym ludziom szczegóły realizacji swego zamierzenia. Pozostają one ukryte dla tych, którzy dumnie polegają na ludzkiej mądrości i sposobie myślenia i kurczowo się ich trzymają (1 Koryntian 2:6-10). Natomiast osoby pokorne, otrzymawszy dokładne zrozumienie zamierzenia Jehowy, jeszcze lepiej dostrzegają Jego chwałę i pragną Go wywyższać.

11. Jak w I wieku niektórzy okazali brak pokory i jaką szkodę im to przyniosło?

¹¹ W I wieku wielu osobom, również takim, które podawały się za chrześcijan, zabrakło pokory. Zgorszyły się tym, co apostoł Paweł wyjawił im w związku z zamierzeniem Bożym. Paweł został „apostołem dla narodów” nie ze względu na swą narodowość, wykształcenie, wiek czy wybitne osiągnięcia (Rzymian 11:13). Ludzie usposobieni cieleśnie często uważają, że Jehowa kieruje się takimi czynnikami, wybierając kogoś na swe narzędzie (1 Koryntian 1:26-29; 3:1; Kolosan 2:18). Ale Jehowa wybrał Pawła ze względu na swą wolę i lojalną życzliwość (1 Koryntian 15:8-10). Ci, których Paweł nazwał „prześwietnymi apostołami”, oraz inni przeciwnicy nie posłuchali go i odrzucili jego argumenty oparte na Pismach. Ponieważ nie byli pokorni, zaprzepaścili możliwość zdobycia wiedzy i zrozumienia wspaniałego sposobu, w jaki Jehowa realizuje swe zamierzenie. Obyśmy nigdy nie lekceważyli ani nie osądzali z góry tych, którymi Jehowa postanowił się posłużyć do spełnienia swej woli (2 Koryntian 11:4-6).

12. Jak przykład Mojżesza ukazuje, że Jehowa darzy uznaniem osoby pokorne?

¹² Z drugiej strony Biblia obfituje w przykłady ilustrujące, że Jehowa chętnie objawia swą chwałę ludziom pokornym. Przekonał się o tym Mojżesz, „najpotulniejszy ze wszystkich ludzi”, który utrzymywał z Jehową bliską więź (Liczb 12:3). Ten pokorny człowiek, który 40 lat swego życia spędził jako  skromny pasterz, głównie na obszarze Półwyspu Arabskiego, dostąpił wielu przejawów przychylności Stwórcy (Wyjścia 6:12, 30). Dzięki Jego wsparciu został rzecznikiem i przywódcą narodu izraelskiego. Miał zaszczyt rozmawiać z Bogiem. A w wizji ‛zobaczył postać Jehowy’ (Liczb 12:7, 8; Wyjścia 24:10, 11). Błogosławieństw zaznali również ci, którzy uznali pozycję tego pokornego sługi i przedstawiciela Bożego. Podobnie będzie z nami, jeśli uznamy i usłuchamy Jezusa, proroka większego od Mojżesza, oraz ustanowionego przezeń niewolnika „wiernego i roztropnego” (Mateusza 24:45, 46; Dzieje 3:22).

13. Jak w I wieku chwała Jehowy została objawiona pokornym pasterzom?

¹³ Kogo ‛opromieniła chwała Jehowy’, gdy aniołowie oznajmili dobrą nowinę o narodzinach „Wybawcy, którym jest Chrystus Pan”? Nie zarozumiałych przywódców religijnych ani innych dostojników, tylko pokornych pasterzy, „przebywających pod gołym niebem i strzegących nocą swych trzód” (Łukasza 2:8-11). W tamtych czasach nie ceniono zbyt wysoko umiejętności i pracy takich ludzi. Ale zwrócił na nich uwagę Jehowa i właśnie ich pierwszych poinformował o narodzinach Mesjasza. Rzeczywiście więc objawia On swą chwałę ludziom pokornym i bogobojnym.

14. Jakich błogosławieństw udziela Bóg ludziom pokornym?

¹⁴ Czego nas uczą te przykłady? Otóż Jehowa darzy uznaniem osoby pokorne, udostępnia im wiedzę o swym zamierzeniu i pozwala je zrozumieć. Wybiera jednostki, które niekoniecznie odpowiadają ludzkim oczekiwaniom, i za ich pośrednictwem informuje innych o swym chwalebnym zamierzeniu. Powinno nas to skłaniać do nieustannego szukania kierownictwa u Jehowy oraz w Jego proroczym Słowie i organizacji. Możemy być pewni, że nadal będzie On informował swych pokornych sług o szczegółach swego chwalebnego zamierzenia. Prorok Amos oświadczył: „Wszechwładny Pan, Jehowa, nie uczyni nic, jeśli swej poufnej sprawy nie wyjawił swoim sługom prorokom” (Amosa 3:7).

Przejawiaj pokorę i ciesz się uznaniem Boga

15. Dlaczego musimy pracować nad okazywaniem pokory i jak to potwierdza przykład króla Saula?

¹⁵ Chcąc się cieszyć przez całe życie uznaniem Bożym, musimy pozostawać pokorni. Pokory nie wypracowuje się raz na zawsze. Można ją stracić — stać się pysznym i wyniosłym, a co za tym idzie, zarozumiałym, i w końcu zupełnie upaść. Przydarzyło się to Saulowi, pierwszemu królowi Izraela. Kiedy został wybrany, ‛we własnych oczach był mały’ (1 Samuela 15:17). Ale zaledwie po dwóch latach panowania postąpił zuchwale. Zlekceważył wskazówki Jehowy co do składania ofiar przez proroka Samuela i pokrętnie tłumaczył, dlaczego wziął sprawy w swoje ręce (1 Samuela 13:1, 8-14). Późniejsze wydarzenia wyraźnie dowiodły, że Saulowi zabrakło pokory. W rezultacie utracił łaskę Boga i Jego ducha, a w końcu poniósł haniebną śmierć (1 Samuela 15:3-19, 26; 28:6; 31:4). Wnioski nasuwają się same: musimy stale pielęgnować pokorę i uległość, a zwalczać wygórowane mniemanie o sobie, w przeciwnym razie bowiem moglibyśmy zacząć postępować zuchwale i stracić uznanie Jehowy.

16. Jak w pielęgnowaniu pokory pomaga rozmyślanie nad naszą więzią z Jehową i bliźnimi?

¹⁶ Chociaż pokory nie wymieniono wśród owoców ducha świętego, należy ona do zbożnych cech, nad których przejawianiem koniecznie musimy pracować (Galatów 5:22, 23; Kolosan 3:10, 12). Wiąże się z nią określony stan umysłu — sposób postrzegania siebie i bliźnich — i dlatego rozwijanie jej wymaga świadomego wysiłku. W przejawianiu tego przymiotu pomaga rozmyślanie nad  więzią łączącą nas z Jehową i bliźnimi. W oczach Boga wszyscy niedoskonali ludzie przypominają zieloną trawę, która przez pewien czas rośnie, a potem usycha i więdnie. Przyrównano ich również do koników polnych (Izajasza 40:6, 7, 22). Czy jakieś źdźbło trawy ma podstawy pysznić się tym, że jest nieco dłuższe od innych? Czy konik polny ma powody, by się chełpić, że potrafi skoczyć trochę dalej od innych koników? Już sam taki pomysł wydaje się niedorzeczny. Dlatego apostoł Paweł przypomniał współchrześcijanom: „Kto sprawia, że się różnisz od drugiego? I cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśli istotnie otrzymałeś, to dlaczego się chełpisz, jak gdybyś nie otrzymał?” (1 Koryntian 4:7). Rozmyślanie nad takimi fragmentami biblijnymi pomaga nam przejawiać pokorę, i to w coraz większym stopniu.

17. Co pomogło prorokowi Danielowi pielęgnować pokorę i co nam w tym pomoże?

¹⁷ Hebrajski prorok Daniel został nazwany „mężem nader miłym” w oczach Boga, ponieważ ‛ukorzył się’, czyli okazał pokorę (Daniela 10:11, 12). Co mu w tym pomogło? Przede wszystkim niewzruszenie ufał Jehowie i regularnie zwracał się do Niego w modlitwie (Daniela 6:10, 11). Ponadto pilnie i z właściwych pobudek studiował Słowo Jehowy, dzięki czemu stale zajmował umysł sprawami związanymi z Jego chwalebnym zamierzeniem. Umiał też przyznać się do własnych niedociągnięć — nie skupiał się na błędach swych rodaków. Był szczerze zainteresowany wykazywaniem prawości Boga, a nie swojej (Daniela 9:2, 5, 7). Starajmy się tak jak on rozwijać i zachowywać pokorę w każdej dziedzinie życia.

18. Jakiej chwały dostąpią osoby okazujące dzisiaj pokorę?

¹⁸ W Księdze Przysłów 22:4 czytamy: „Owocem pokory i bojaźni przed Jehową jest bogactwo i chwała, i życie”. Jehowa darzy uznaniem pokornych i nagradza ich chwałą i życiem. Psalmista Asaf, który nieomal porzucił służbę dla Boga, ale później z Jego pomocą skorygował  swój sposób myślenia, przyznał pokornie: „Radą swoją mnie poprowadzisz, a potem weźmiesz mnie do chwały” (Psalm 73:24). Jak to wygląda dzisiaj? Jaka chwała czeka ludzi okazujących pokorę? Nie tylko cieszą się uznaniem Jehowy i bliską więzią z Nim, ale też mogą wyczekiwać spełnienia się natchnionych słów króla Dawida: „Potulni posiądą ziemię i naprawdę będą się wielce rozkoszować obfitością pokoju”. To doprawdy wspaniała perspektywa przyszłej chwały! (Psalm 37:11).

Czy sobie przypominasz?

• Pod jakim względem Szczepan jest wzorem pokornego człowieka, któremu Jehowa objawił swą chwałę?

• Jak sam Bóg okazuje pokorę?

• Jakie przykłady poświadczają, że Jehowa objawia swą chwałę pokornym?

• Jak możemy się uczyć od Daniela pielęgnowania pokory?

[Pytania do studium]

[Ramka na stronie 12]

Silny, ale pokorny

W roku 1919 na zgromadzeniu Badaczy Pisma Świętego (dzisiaj znanych jako Świadkowie Jehowy) w Cedar Point 50-letni Joseph Rutherford, który wówczas nadzorował ich ogólnoświatową działalność, chętnie nosił bagaże i odprowadzał delegatów do ich kwater. Ostatniego dnia zgromadzenia zelektryzował 7000 słuchaczy słowami: „Jesteś ambasadorem Króla królów i Pana panów, zwiastującym ludziom chwalebne Królestwo naszego Pana”. Brat Rutherford był człowiekiem o ustalonych poglądach, opowiadał się stanowczo i bezkompromisowo za tym, co w jego przekonaniu było prawdą. Ale wobec Boga przejawiał niekłamaną pokorę, o czym świadczyły modlitwy, jakie przed śniadaniem zanosił w Betel.

[Ilustracja na stronie 9]

Szczepan był wybitnym znawcą świętych Pism, lecz pokornie zajął się rozdzielaniem żywności

[Ilustracja na stronie 10]

Głęboka pokora Manassesa spodobała się Jehowie

[Ilustracja na stronie 12]

Dlaczego Daniel został uznany za „męża nader miłego”?