Szczęśliwy lud Jehowy

„Szczęśliwi, którzy są świadomi swej potrzeby duchowej” (MATEUSZA 5:3).

1. Czym jest prawdziwe szczęście i z czego wynika?

LUD Jehowy cieszy się pewnym bezcennym błogosławieństwem. Psalmista Dawid zawołał: „Szczęśliwy lud, którego Bogiem jest Jehowa!” (Psalm 144:15). Szczęście to inaczej uczucie wielkiego zadowolenia i radości. Najgłębsze szczęście wynika ze świadomości, że darzy nas uznaniem sam Jehowa (Przysłów 10:22). Odczuwamy je, bo utrzymujemy bliską więź z Ojcem niebiańskim i wiemy, że spełniamy Jego wolę (Psalm 112:1; 119:1, 2). Co ciekawe, Jezus wyliczył dziewięć powodów, dla których możemy uważać się za szczęśliwych. Ich analiza w tym i w następnym artykule pomoże nam uzmysłowić sobie, jak bardzo możemy być szczęśliwi, jeśli wiernie służymy „szczęśliwemu Bogu”, Jehowie (1 Tymoteusza 1:11).

Świadomość potrzeb duchowych

2. Przy jakiej okazji Jezus mówił o szczęściu i o czym wspomniał na początku?

² W 31 roku n.e. Jezus wygłosił jedno z najsłynniejszych przemówień wszech czasów. Ponieważ uczynił to na zboczu góry nad Jeziorem Galilejskim, stało się ono znane jako Kazanie na Górze. W Ewangelii według Mateusza czytamy: „Kiedy [Jezus] ujrzał tłumy, wstąpił na górę, a gdy usiadł, podeszli do niego jego uczniowie; i otworzywszy usta, zaczął ich nauczać, mówiąc: ‚Szczęśliwi, którzy są świadomi swej potrzeby duchowej, gdyż do nich należy królestwo niebios’”. W dosłownym tłumaczeniu pierwsze zdanie zaczynałoby się: „Szczęśliwi ubodzy w duchu” lub „Szczęśliwi ci, którzy żebrzą o ducha” (Mateusza 5:1-3, Kingdom Interlinear; przypis w NW). Przekład  Today’s English Version oddaje je następująco: „Szczęśliwi ci, którzy wiedzą, że są ubodzy duchowo”.

3. Jak pokora przyczynia się do szczęścia?

³ Jak wykazał Jezus, człowiek jest o wiele szczęśliwszy, gdy zdaje sobie sprawę ze swego duchowego niedostatku. Pokorni chrześcijanie, w pełni świadomi swej grzeszności, błagają Jehowę o przebaczenie na podstawie Chrystusowej ofiary okupu (1 Jana 1:9). Dostępują dzięki temu spokoju umysłu i prawdziwego szczęścia. „Szczęśliwy ten, którego bunt przebaczono, którego grzech zakryto” (Psalm 32:1; 119:165).

4. (a) Jak możemy pokazać, że jesteśmy świadomi własnych i cudzych potrzeb duchowych? (b) Co dodatkowo przysparza nam szczęścia, gdy jesteśmy świadomi swych potrzeb duchowych?

⁴ Świadomi własnych potrzeb duchowych, staramy się codziennie czytać Biblię, korzystać z duchowego pokarmu udostępnianego „we właściwym czasie” przez „niewolnika wiernego i roztropnego” oraz regularnie uczęszczać na chrześcijańskie zebrania (Mateusza 24:45; Psalm 1:1, 2; 119:111; Hebrajczyków 10:25). Miłość do bliźnich pozwala nam dostrzegać ich potrzeby duchowe i pobudza do gorliwego głoszenia dobrej nowiny o Królestwie (Marka 13:10; Rzymian 1:14-16). Jesteśmy szczęśliwi, gdy możemy dzielić się z innymi prawdą zawartą w Biblii (Dzieje 20:20, 35). A nasze szczęście staje się jeszcze większe, gdy rozmyślamy nad cudowną nadzieją Królestwa i dobrodziejstwami, które ono przyniesie. Dla „małej trzódki” chrześcijan namaszczonych duchem nadzieja ta oznacza nieśmiertelne życie w niebie i wejście wraz z Chrystusem w skład rządu Królestwa (Łukasza 12:32; 1 Koryntian 15:50, 54). Dla „drugich owiec” wiąże się z wiecznym życiem na rajskiej ziemi pod panowaniem tego rządu (Jana 10:16; Psalm 37:11; Mateusza 25:34, 46).

Szczęśliwi pogrążeni w żałości?

5. (a) Co znaczy wyrażenie „pogrążeni w żałości”? (b) Jakiego pokrzepienia dostępują pogrążeni w żałości?

⁵ Następne słowa Jezusa o szczęściu zdają się sobie zaprzeczać. Powiedział on: „Szczęśliwi pogrążeni w żałości, gdyż oni będą pocieszeni” (Mateusza 5:4). Jak ktoś pogrążony w żałości może jednocześnie czuć się szczęśliwy? Aby zrozumieć sens tej wypowiedzi, musimy się zastanowić, o jakiej żałości mówił Jezus. Uczeń Jakub wyjaśnia, że powodem do żałości powinien być między innymi nasz grzeszny stan. Napisał: „Obmyjcie ręce, grzesznicy, i oczyśćcie serca, niezdecydowani. Dajcie wyraz swej niedoli i okazujcie żałość, i płaczcie. Niech wasz śmiech zamieni się w żałość, a wasza radość w strapienie. Ukorzcie się w oczach Jehowy, a on was wywyższy” (Jakuba 4:8-10). Osoby, które rzeczywiście boleją nad swą grzeszną naturą, doznają pokrzepienia, gdy się dowiadują, że mogą dostąpić odpuszczenia grzechów, jeśli uwierzą w Chrystusową ofiarę okupu, okażą szczerą skruchę i będą spełniać wolę Jehowy (Jana 3:16; 2 Koryntian 7:9, 10). Dzięki temu mogą się cieszyć cenną więzią z Jehową i nadzieją na życie wieczne, wypełnione służbą dla Boga i przysparzaniem Mu chwały. Pozwala im to odczuwać głębokie wewnętrzne szczęście (Rzymian 4:7, 8).

6. Dlaczego niektórzy są pogrążeni w żałości i gdzie znajdują pocieszenie?

⁶ Wypowiedź Jezusa dotyczy również przejętych żałością z powodu opłakanych warunków panujących na ziemi. Jezus odniósł do samego siebie proroctwo z Księgi Izajasza 61:1, 2: „Spoczywa na mnie duch Wszechwładnego Pana, Jehowy, bo Jehowa mnie namaścił, bym opowiadał dobrą nowinę  potulnym. Posłał mnie, abym opatrywał mających złamane serce, (...) abym pocieszał wszystkich pogrążonych w żałości”. Zadanie to otrzymali też namaszczeni chrześcijanie przebywający jeszcze na ziemi, którzy wykonują je wraz ze swymi towarzyszami z grona „drugich owiec”. Wspólnie uczestniczą w dziele umieszczania symbolicznego znaku na czołach „mężów, którzy wzdychają i jęczą nad wszystkimi obrzydliwościami popełnianymi pośród niego [czyli w odstępczej Jerozolimie, wyobrażającej nominalne chrześcijaństwo]” (Ezechiela 9:4). Ludzie pogrążeni w takiej żałości czerpią pociechę z „dobrej nowiny o królestwie” (Mateusza 24:14). Ogarnia ich uczucie szczęścia, gdy się dowiadują, że miejsce szatańskiego niegodziwego systemu rzeczy wkrótce zajmie nowy, sprawiedliwy świat, poddany władzy Jehowy.

Szczęśliwi łagodnie usposobieni

7. Czego nie oznacza łagodne usposobienie?

⁷ W dalszej części Kazania na Górze Jezus oświadcza: „Szczęśliwi łagodnie usposobieni, gdyż oni odziedziczą ziemię” (Mateusza 5:5). Łagodne usposobienie uchodzi czasami za słabość charakteru. Ale pogląd taki nie jest słuszny. Wyjaśniając sens określenia „łagodnie usposobiony”, pewien biblista napisał: „Najważniejszą cechą człowieka [łagodnie usposobionego] (...) jest jego  całkowita kontrola nad sobą. Nie jest to tchórzliwa uprzejmość, sentymentalna czułość, bierny spokój. To raczej siła pozostająca pod kontrolą”. Jezus powiedział o sobie: „Jestem łagodnie usposobiony i uniżony w sercu” (Mateusza 11:29). Mimo to śmiało występował w obronie prawych zasad (Mateusza 21:12, 13; 23:13-33).

8. Z czym jest ściśle związana łagodność i dlaczego potrzebujemy tej cechy w kontaktach z drugimi?

⁸ Łagodność ma zatem ścisły związek z panowaniem nad sobą. Obie te cechy apostoł Paweł zaliczył do „owocu ducha” (Galatów 5:22, 23). W pielęgnowaniu łagodności niezbędna jest więc pomoc ducha świętego. Ten chrześcijański przymiot pozwala utrzymywać pokojowe stosunki ze współwyznawcami i z ludźmi spoza zboru. Paweł napisał: „Przyodziejcie się w tkliwe uczucia: współczucie, życzliwość, uniżenie umysłu, łagodność i wielkoduszną cierpliwość. Dalej znoście jedni drugich i wspaniałomyślnie przebaczajcie sobie nawzajem” (Kolosan 3:12, 13).

9. (a) Dlaczego łagodność ma znaczenie nie tylko w naszych stosunkach z innymi ludźmi? (b) Jak dojdzie do tego, że łagodnie usposobieni „odziedziczą ziemię”?

⁹ Jednak łagodność jest ważna nie tylko w stosunkach z ludźmi. Przejawiamy ją, gdy chętnie podporządkowujemy się władzy Jehowy. Najlepszy wzór pod tym względem dał nam Jezus Chrystus, który przebywając na ziemi, był łagodnie usposobiony oraz całkowicie posłuszny woli swego Ojca (Jana 5:19, 30). I to przede wszystkim on ‛dziedziczy ziemię’, gdyż został wyznaczony na jej Władcę (Psalm 2:6-8; Daniela 7:13, 14). Będzie panował razem ze 144 000 „współdziedziców”, którzy zostali wybrani „spośród ludzi” i mają „królować nad ziemią” (Rzymian 8:17; Objawienie 5:9, 10; 14:1, 3, 4; Daniela 7:27). Wszyscy oni będą sprawować władzę nad milionami mężczyzn i kobiet, którzy swym usposobieniem przypominają owce. Spełnią się wtedy prorocze słowa Psalmu: „Potulni posiądą ziemię i naprawdę będą się wielce rozkoszować obfitością pokoju” (Psalm 37:11; Mateusza 25:33, 34, 46).

Szczęśliwi łaknący prawości

10. Między innymi w jaki sposób mogą zostać nasyceni ci, którzy ‛łakną i pragną prawości’?

¹⁰ Kolejna zapowiedź szczęścia, którą podał Jezus na zboczu góry w Galilei, brzmi następująco: „Szczęśliwi łaknący i pragnący prawości, gdyż oni będą nasyceni” (Mateusza 5:6). Wzorzec prawości stanowi dla chrześcijan sam Jehowa. A zatem ci, którzy łakną i pragną prawości, zarazem łakną i pragną kierownictwa Bożego. Rozumieją, że są grzeszni i niedoskonali, i z całego serca chcą zaskarbiać sobie uznanie w oczach Jehowy. Jakże są szczęśliwi, gdy ze Słowa Bożego dowiadują się, że jeśli okażą skruchę i będą zabiegać o wybaczenie na podstawie Jezusowej ofiary okupu, Bóg uzna ich za prawych! (Dzieje 2:38; 10:43; 13:38, 39; Rzymian 5:19).

11, 12. (a) Jak namaszczeni chrześcijanie osiągają prawość? (b) Jak zostaje zaspokojone pragnienie prawości żywione przez towarzyszy pomazańców?

¹¹ Jezus powiedział, że tacy ludzie będą szczęśliwi, ponieważ zostaną „nasyceni”. Namaszczeni chrześcijanie powołani do królowania z Chrystusem w niebie zostają uznani „za prawych, ku życiu” (Rzymian 5:1, 9, 16-18). Jehowa ich adoptuje jako swoich duchowych synów. Stają się współdziedzicami Chrystusa, powołanymi na królów i kapłanów w jego niebiańskim rządzie Królestwa (Jana 3:3; 1 Piotra 2:9).

¹² Towarzyszy pomazańców nie uznano jeszcze „za prawych, ku życiu”. Ale w pewnej mierze Jehowa już przypisuje im prawość ze względu na ich wiarę w przelaną krew Chrystusa (Jakuba 2:22-25;  Objawienie 7:9, 10). Zostają poczytani za prawych jako przyjaciele Jehowy zasługujący na wybawienie w czasie „wielkiego ucisku” (Objawienie 7:14). Ich pragnienie prawości będzie dodatkowo zaspokojone, gdy pod rządami „nowych niebios” staną się częścią „nowej ziemi”, na której „ma mieszkać prawość” (2 Piotra 3:13; Psalm 37:29).

Szczęśliwi miłosierni

13, 14. Jak w praktyce można okazywać miłosierdzie i jakie przynosi to korzyści?

¹³ Kontynuując Kazanie na Górze, Jezus rzekł: „Szczęśliwi miłosierni, gdyż im będzie okazane miłosierdzie” (Mateusza 5:7). W sensie prawnym miłosierdzie jest rozumiane jako łaskawe potraktowanie złoczyńcy przez sędziego, który powstrzymuje się od wymierzenia mu najsurowszej kary. Jednak w Biblii słowa tłumaczone na „miłosierdzie” odnoszą się głównie do okazania życzliwych względów lub litości, co przynosi ulgę osobom godnym pożałowania. A zatem człowiek miłosierny kieruje się współczuciem. Pięknym przykładem kogoś, kto „postąpił miłosiernie” wobec osoby będącej w potrzebie, jest Samarytanin z przypowieści Jezusa (Łukasza 10:29-37).

¹⁴ Aby się przekonać, ile szczęścia daje okazywanie miłosierdzia, musimy życzliwie wyświadczać dobro potrzebującym (Galatów 6:10). Jezus współczuł ludziom, z którymi się stykał. „Ulitował się nad nimi, gdyż byli jak owce bez pasterza. I zaczął ich nauczać wielu rzeczy” (Marka 6:34). Wiedział, że najważniejsze są potrzeby duchowe. My też możemy okazywać współczucie i miłosierdzie, dzieląc się z drugimi tym, czego potrzebują najbardziej — „dobrą nowiną o królestwie” (Mateusza 24:14). Możemy też udzielać praktycznej pomocy starszym chrześcijanom, wdowom i sierotom oraz ‛pocieszać swą mową dusze przygnębione’ (1 Tesaloniczan 5:14; Przysłów 12:25; Jakuba 1:27). Nie tylko przysporzy nam to szczęścia, ale także pozwoli skorzystać z miłosierdzia Jehowy (Dzieje 20:35; Jakuba 2:13).

Czystego serca i pokojowo usposobieni

15. Dzięki czemu możemy mieć czyste serce i być pokojowo usposobieni?

¹⁵ Szósta i siódma zapowiedź szczęścia brzmi: „Szczęśliwi, którzy są czystego serca, gdyż oni będą widzieć Boga. Szczęśliwi pokojowo usposobieni, gdyż oni będą nazwani ‚synami Bożymi’” (Mateusza 5:8, 9). Czyste serce jest nieskazitelne zarówno pod względem moralnym, jak i duchowym, a do tego niepodzielnie oddane Jehowie (1 Kronik 28:9; Psalm 86:11). Greckie słowo przetłumaczone tu na „pokojowo usposobiony” dosłownie znaczy „czyniący pokój”. Człowiek taki zachowuje pokój ze swymi chrześcijańskimi braćmi, a także — jeśli tylko jest to w jego mocy — z innymi ludźmi (Rzymian 12:17-21). „Szuka pokoju i do niego dąży” (1 Piotra 3:11).

16, 17. (a) Dlaczego pomazańcy są nazwani „synami Bożymi” i w jakim sensie „będą widzieć Boga”? (b) Jak „drugie owce” ‛widzą Boga’? (c) Kiedy i w jaki sposób „drugie owce” staną się w całej pełni „synami Bożymi”?

¹⁶ Ludziom pokojowo usposobionym i mającym czyste serce obiecano, że „będą  nazwani ‚synami Bożymi’” oraz że „będą widzieć Boga”. Namaszczeni chrześcijanie zostają zrodzeni z ducha i usynowieni przez Jehowę, gdy jeszcze przebywają na ziemi (Rzymian 8:14-17). Po wskrzeszeniu do życia z Chrystusem w niebie usługują w obecności Jehowy i w sensie dosłownym mogą Go oglądać (1 Jana 3:1, 2; Objawienie 4:9-11).

¹⁷ Pokojowo usposobione „drugie owce” służą Jehowie pod rozkazami Wspaniałego Pasterza, Jezusa Chrystusa, który staje się ich „Wiekuistym Ojcem” (Jana 10:14, 16; Izajasza 9:6). Ci, którzy zwycięsko przejdą końcową próbę po Tysiącletnim Panowaniu Chrystusa, zostaną adoptowani jako ziemscy synowie Jehowy i ‛dostąpią chwalebnej wolności dzieci Bożych’ (Rzymian 8:21; Objawienie 20:7, 9). Oczekując tych wydarzeń, już zwracają się do Jehowy jak do swego Ojca, ponieważ oddali Mu swe życie i uznali Go za swego Życiodawcę (Izajasza 64:8). Podobnie jak kiedyś Hiob i Mojżesz, mogą „widzieć Boga” oczami wiary (Hioba 42:5; Hebrajczyków 11:27). Dzięki dokładnej wiedzy o Bogu dostrzegają ‛oczami swego serca’ cudowne przymioty Jehowy i starają się je naśladować, spełniając Jego wolę (Efezjan 1:18; Rzymian 1:19, 20; 3 Jana 11).

18. Kto zgodnie z pierwszymi siedmioma zapowiedziami Jezusa znajduje dzisiaj prawdziwe szczęście?

¹⁸ Widzimy więc, że ludzie świadomi swej potrzeby duchowej, pogrążeni w żałości, łagodnie usposobieni, łaknący i pragnący prawości, miłosierni, o czystym sercu i pokojowo usposobieni znajdują w służbie dla Jehowy prawdziwe szczęście. Ale osoby takie zawsze stykały się ze sprzeciwem, a nawet prześladowaniami. Czy to niweczy ich szczęście? Kwestię tę rozważymy w następnym artykule.

Pytania powtórkowe

• Jakiego szczęścia zaznają ludzie świadomi swej potrzeby duchowej?

• Jakiego pocieszenia dostępują pogrążeni w żałości?

• Jak można przejawiać łagodne usposobienie?

• Dlaczego powinniśmy być miłosierni, pokojowo usposobieni i mieć czyste serce?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 10]

„Szczęśliwi, którzy są świadomi swej potrzeby duchowej”

[Ilustracje na stronie 10]

„Szczęśliwi łaknący i pragnący prawości”

[Ilustracja na stronie 10]

„Szczęśliwi miłosierni”