„Kto się chlubi, niech się chlubi w Jehowie” (1 KORYNTIAN 1:31).

1. Jak ludzie coraz częściej zapatrują się na religię?

„APATEIZM”. Takiego słowa użył niedawno pewien komentator, aby opisać podejście wielu ludzi do religii. Wyjaśnił on: „Najważniejszym zjawiskiem we współczesnej religijności wcale nie jest sama religia, lecz raczej tendencja, którą najlepiej określa termin ‚apateizm’”. Zdefiniował to pojęcie jako „niechęć do poważnego traktowania własnej religii”. Zauważył, że co prawda wielu ludzi „wierzy w Boga (...), ale jest On im obojętny”.

2. (a) Dlaczego nie dziwi nas, że ludzie popadają w duchową apatię? (b) Jakim niebezpieczeństwem jest dla chrześcijan obojętność?

² Taka duchowa apatia nie dziwi uważnych czytelników Biblii (Łukasza 18:8). Należało się wręcz spodziewać powszechnego zaniku zainteresowania religią. Religia fałszywa od dawna zwodzi ludzi i przynosi im rozczarowanie (Objawienie 17:15, 16). Jednak dla prawdziwych chrześcijan wszechobecny duch bierności i braku zaangażowania stanowi zagrożenie. Nie możemy sobie pozwolić na beznamiętny stosunek do naszej wiary, utratę gorliwości w służbie dla Boga oraz zobojętnienie na prawdę biblijną. Jezus już w I wieku n.e. ostrzegł przed taką postawą, kiedy zganił zbór chrześcijański w Laodycei: „Nie jesteś ani zimny, ani gorący. Obyś był zimny albo gorący. (...) Jesteś letni” (Objawienie 3:15-18).

Świadomi swej tożsamości

3. Z czego możemy być dumni, jeśli chodzi o naszą chrześcijańską tożsamość?

³ Aby zwalczać duchową apatię, musimy być świadomi swej chrześcijańskiej tożsamości i się nią szczycić. Biblia informuje nas, kim jesteśmy jako słudzy Jehowy i uczniowie Chrystusa. Ponieważ dzielimy się z innymi „dobrą nowiną”, jesteśmy „świadkami” Jehowy oraz „Bożymi współpracownikami” (Mateusza 24:14; Izajasza 43:10; 1 Koryntian 3:9). Należymy do ludu, którego członkowie ‛wzajemnie się miłują’ (Jana 13:34). Jako prawdziwi chrześcijanie, ‛dzięki używaniu mamy władze poznawcze wyćwiczone, aby odróżniać to, co właściwe, od tego, co niewłaściwe’ (Hebrajczyków 5:14). Jesteśmy „źródłami światła na świecie” (Filipian 2:15). Staramy się ‛trwać w swym szlachetnym postępowaniu wśród narodów’ (1 Piotra 2:12; 2 Piotra 3:11, 14).

4. Z czym prawdziwy czciciel Jehowy nie może mieć nic wspólnego?

⁴ Prawdziwi czciciele Jehowy wiedzą też, z czym nie mają absolutnie nic wspólnego. Podobnie jak ich Mistrz, Jezus Chrystus, „nie są częścią świata” (Jana 17:16). Pozostają oddzieleni od „narodów”, które stały się „pod względem umysłowym pogrążone w ciemności, obce dla życia po Bożemu” (Efezjan 4:17, 18). Naśladowcy Jezusa ‛wyrzekają się bezbożności i światowych  pragnień oraz żyją pośród teraźniejszego systemu rzeczy w trzeźwości umysłu i prawości, i zbożnym oddaniu’ (Tytusa 2:12).

5. Co oznacza zachęta, by ‛chlubić się w Jehowie’?

⁵ Dokładne rozumienie naszej tożsamości oraz więź łącząca nas z Władcą Wszechświata skłaniają nas do tego, by ‛chlubić się w Jehowie’ (1 Koryntian 1:31). O jakie „chlubienie się” tu chodzi? Jako prawdziwi chrześcijanie szczycimy się, że naszym Bogiem jest Jehowa. Dajemy posłuch wezwaniu: „Kto się chełpi, niechże się chełpi tym, iż posiadł wnikliwość i poznał mnie, że ja jestem Jehowa, Ten, który okazuje lojalną życzliwość, sprawiedliwość i prawość na ziemi” (Jeremiasza 9:24). Chlubimy się tym, że znamy Boga i że On posługuje się nami do pomagania innym.

Trudne zadanie strzeżenia chrześcijańskiej tożsamości

6. Dlaczego niektórym trudno jest zachowywać właściwy pogląd na swą chrześcijańską tożsamość?

⁶ Trzeba przyznać, że nie zawsze łatwo jest pamiętać o wyjątkowym charakterze naszej chrześcijańskiej tożsamości. Pewien młody człowiek, który wychowywał się w rodzinie Świadków Jehowy, wspomina, że na jakiś czas osłabł pod względem duchowym: „Nieraz zastanawiałem się, dlaczego właściwie jestem Świadkiem. Z prawdą biblijną miałem kontakt od dzieciństwa. Niekiedy myślałem sobie, że to po prostu jedna z większych, powszechnie uznawanych religii”. Inni pozwalają, by ich tożsamość kształtowała się pod wpływem świata rozrywki, środków masowego przekazu i bezbożnych poglądów na życie (Efezjan 2:2, 3). Niektórych chrześcijan mogą sporadycznie nachodzić wątpliwości; czują, że powinni przeanalizować swą hierarchię wartości i cele życiowe.

7. (a) Jakiej analizie powinni się poddawać słudzy Boży? (b) O jakim niebezpieczeństwie trzeba pamiętać?

⁷ Czy taką wnikliwą samoocenę można uznać za coś niestosownego? W żadnym wypadku. Zapewne przypominasz sobie, że apostoł Paweł usilnie zachęcał chrześcijan: „Stale sprawdzajcie, czy trwacie w wierze, ciągle badajcie, jacy jesteście” (2 Koryntian 13:5). Nawoływał, byśmy w zrównoważony sposób starali się dostrzegać wszelkie oznaki duchowej słabości i podejmowali niezbędne działania, by z nią walczyć. Chrześcijanin upewniający się, czy trwa w wierze, musi ustalić, czy jego słowa i czyny harmonizują z wyznawanymi przez niego poglądami. Jednakże źle ukierunkowana samoanaliza — poszukiwanie swej tożsamości lub potrzebnych odpowiedzi bez brania pod uwagę więzi z Jehową i ze zborem chrześcijańskim — okaże się bezużyteczna, a pod względem duchowym nawet rujnująca. * Nigdy nie dopuśćmy, by nasza „wiara uległa rozbiciu niczym okręt”! (1 Tymoteusza 1:19).

Nie jesteśmy całkowicie uodpornieni na trudności

8, 9. (a) Jak Mojżesz dał wyraz swym wątpliwościom? (b) Jak Jehowa rozproszył obawy Mojżesza? (c) Jak wpływają na ciebie zapewnienia Jehowy?

⁸ Czy chrześcijanie, których od czasu do czasu ogarnia zwątpienie, powinni uznać, że w czymś nie dopisują? Bynajmniej. Otuchy może im dodawać świadomość, że takie problemy nie są niczym nowym. Stykali się z nimi też wierni świadkowie Boga w przeszłości. Pomyślmy o Mojżeszu, który odznaczał się wyjątkową wiarą, lojalnością i oddaniem. Kiedy otrzymał zadanie zdające się przerastać jego możliwości, nieśmiało zapytał: „Kimże jestem?” (Wyjścia 3:11). Najprawdopodobniej myślał w tym momencie: „Jestem nikim” lub „Nie dam rady”. Do takiej oceny własnej osoby mogło go skłonić  kilka czynników. Wywodził się z narodu niewolników. Został odrzucony przez swoich rodaków. Nie był wymowny (Wyjścia 1:13, 14; 2:11-14; 4:10). Trudnił się pasieniem owiec, a Egipcjanie pogardzali pasterzami (Rodzaju 46:34). Nic więc dziwnego, że nie widział siebie w roli wyzwoliciela dręczonego ludu Bożego!

⁹ Chcąc, by Mojżesz nabrał otuchy, Jehowa dał mu dwie doniosłe obietnice: „Ja okażę, że jestem z tobą, a oto znak dla ciebie, że to ja cię posłałem: Gdy już wyprowadzisz lud z Egiptu, na tej górze będziecie służyć prawdziwemu Bogu” (Wyjścia 3:12). Bóg przyrzekł swemu wahającemu się słudze, że zawsze będzie z nim. Ponadto wskazał, iż niechybnie wyzwoli swój lud. W ciągu wieków wielokrotnie w podobny sposób zapewniał o swoim wsparciu. Na przykład zanim Izraelici wkroczyli do Ziemi Obiecanej, powiedział za pośrednictwem Mojżesza: „Bądźcie odważni i silni. (...) Jehowa, twój Bóg idzie z tobą. Nie porzuci cię ani nie opuści cię całkowicie” (Powtórzonego Prawa 31:6). Potem Jehowa oznajmił też Jozuemu: „Nikt się przed tobą nie ostoi przez wszystkie dni twego życia. (...) Pokażę, że jestem z tobą. Nie porzucę cię ani nie opuszczę cię całkowicie” (Jozuego 1:5). A każdy chrześcijanin może polegać na następującej obietnicy Bożej: „Nie pozostawię cię ani nie opuszczę” (Hebrajczyków 13:5). Świadomość takiego silnego wsparcia powinna wzbudzać w chrześcijanach dumę.

10, 11. Co pomogło Lewicie Asafowi odzyskać właściwy stosunek do służenia Jehowie?

¹⁰ Jakieś pięć stuleci po Mojżeszu wierny Lewita imieniem Asaf szczerze napisał o swych wątpliwościach dotyczących podążania drogą prawości. Starał się służyć Bogu mimo prób i pokus, ale jednocześnie widział, że tym, którzy drwią z Boga, coraz lepiej się powodzi. Jak to na niego wpłynęło? Przyznał: „Co do mnie — moje nogi niemalże zboczyły, omal się nie poślizgnęły moje stopy. Zacząłem bowiem zazdrościć chełpliwym, gdy widziałem pokój u niegodziwców”. Zaczął wątpić, czy warto oddawać cześć Jehowie. Myślał sobie: „Doprawdy, na próżno oczyściłem swe serce i obmywam ręce w niewinności. I przez cały dzień doznaję utrapień” (Psalm 73:2, 3, 13, 14).

¹¹ Jak Asaf poradził sobie z tymi rozterkami? Czy się ich wyparł? Nie. Jak czytamy w Psalmie 73, otwarcie wyraził swe uczucia w modlitwie do Boga. Zupełnie zmienił swoje nastawienie, gdy przyszedł do świątyni. Tam uświadomił sobie, że służenie Bogu jest jednak najlepszą drogą życiową. Na nowo zaczął cenić sprawy duchowe i zrozumiał, iż Jehowa nienawidzi zła, a w słusznym czasie ukarze niegodziwych (Psalm 73:17-19). Zarazem utwierdził się w przekonaniu, że naprawdę warto być sługą Jehowy. Rzekł do Boga: „Ja zawsze jestem z tobą; ty mnie ująłeś za prawą rękę. Radą swoją mnie  poprowadzisz, a potem weźmiesz mnie do chwały” (Psalm 73:23, 24). Asaf na nowo zaczął się chlubić swym Bogiem (Psalm 34:2).

Chlubili się swą tożsamością

12, 13. Podaj biblijne przykłady osób, które były dumne ze swej więzi z Bogiem.

¹² Jeden ze sposobów wzmacniania naszego poczucia chrześcijańskiej tożsamości polega na analizowaniu i naśladowaniu wiary lojalnych czcicieli Boga, którzy pomimo przeciwności chlubili się bliską więzią ze Stwórcą. Rozważmy przykład Józefa, syna Jakuba. W młodości podstępnie sprzedano go w niewolę, przez co znalazł się w Egipcie, setki kilometrów od swego bogobojnego ojca i od ciepłego, przyjaznego domu. W Egipcie Józef nie mógł liczyć na to, że ktoś udzieli mu rady zgodnej z zasadami Bożymi, a przecież musiał odnaleźć się w sytuacjach, które wystawiały na próbę jego moralność i zaufanie do Jehowy. Usilnie jednak starał się pamiętać, iż jest sługą Bożym, i wiernie obstawał przy tym, co słuszne. Nawet we wrogim otoczeniu był dumny z tego, że może wielbić Jehowę, i nie wahał się wyrażać swoich poglądów (Rodzaju 39:7-10).

¹³ Osiem stuleci później Syryjczycy porywają pewną izraelską dziewczynkę. Zostaje ona niewolnicą wodza Naamana, ale nie zapomina o tym, że jest czcicielką Jehowy. Kiedy nadarza się okazja, śmiało daje piękne świadectwo o Jehowie i nazywa Elizeusza prorokiem prawdziwego Boga (2 Królów 5:1-19). Jeszcze później młody król Jozjasz,  choć żył w zdeprawowanym środowisku, zapoczątkował reformy religijne — odnowił świątynię Bożą i nakłonił naród do powrotu do Jehowy. On również był dumny ze swej wiary oraz formy wielbienia Boga (2 Kronik, rozdziały 34 i 35). Daniel i towarzyszący mu w Babilonie trzej Hebrajczycy nigdy nie zapomnieli, że są sługami Jehowy — zachowali niezłomną lojalność nawet w obliczu nacisku i pokus. Niewątpliwie z dumą służyli Jehowie (Daniela 1:8-20).

Bądź dumny z tego, kim jesteś

14, 15. Co jest nierozerwalnie związane z chlubieniem się naszą chrześcijańską tożsamością?

¹⁴ Wspomniani słudzy Boży odnieśli sukces, ponieważ odczuwali szlachetną dumę z powodu więzi łączącej ich z Bogiem. A co można powiedzieć o nas? Co dla nas oznacza chlubienie się naszą chrześcijańską tożsamością?

¹⁵ Przede wszystkim wymaga to okazywania głębokiej wdzięczności za to, że możemy nosić imię Jehowy oraz cieszyć się Jego błogosławieństwem i uznaniem. Bóg nie ma wątpliwości co do tego, kto Mu służy. Apostoł Paweł, żyjący w czasach zamętu religijnego, napisał: „Jehowa zna tych, którzy do niego należą” (2 Tymoteusza 2:19; Liczb 16:5). Jehowa chlubi się takimi ludźmi. Zapewnia ich: „Kto dotyka was, dotyka źrenicy mego oka” (Zachariasza 2:8). Wyraźnie wynika z tego, że darzy nas miłością. My również szczerze Go kochajmy. Paweł oznajmił: „Jeśli ktoś miłuje Boga, ten został poznany przez niego” (1 Koryntian 8:3).

16, 17. Dlaczego młodsi i starsi chrześcijanie chlubią się swym duchowym dziedzictwem?

¹⁶ Młode osoby wychowywane w rodzinach Świadków Jehowy powinny się zastanowić, czy dzięki zacieśnianiu więzi z Bogiem stale umacniają w sobie poczucie chrześcijańskiej tożsamości. Nie mogą bazować tylko na wierze swych rodziców. Paweł napisał o każdym słudze Bożym: „Dla swojego pana stoi on albo upada”. Dodał też: „Każdy z nas sam za siebie zda sprawę Bogu” (Rzymian 14:4, 12). A zatem zwykłe kultywowanie rodzinnej tradycji nie jest podstawą bliskiej, trwałej więzi z Jehową.

¹⁷ W dziejach ludzkości było już mnóstwo świadków na rzecz Jehowy — począwszy od Abla, żyjącego 60 wieków temu, aż po „wielką rzeszę” dzisiejszych Świadków oraz rzesze czcicieli Jehowy mających się cieszyć bezkresną przyszłością (Objawienie 7:9; Hebrajczyków 11:4). My należymy do tych, którzy ostatnio dołączyli do tego licznego grona wiernych chwalców Boga. Otrzymaliśmy naprawdę wspaniałe dziedzictwo duchowe!

18. Jak nasze wartości i zasady odróżniają nas od świata?

¹⁸ Nasza chrześcijańska tożsamość to także system wartości, przymioty oraz zasady, które wyróżniają nas jako chrześcijan. To „Droga” — jedyny właściwy sposób życia i czynienia tego, co się podoba Bogu (Dzieje 9:2; Efezjan 4:22-24). Chrześcijanie ‛upewniają się o wszystkim’ i ‛mocno trzymają się tego, co szlachetne’ (1 Tesaloniczan 5:21). Dobrze rozumiemy, jak ogromnie chrystianizm różni się od świata oddalonego od Boga. Jehowa nie dopuszcza, by zatarła się granica między religią prawdziwą i fałszywą. Za pośrednictwem proroka Malachiasza  oznajmił: „Znowu zobaczycie różnicę między prawym a niegodziwym, między tym, który służy Bogu, a tym, który mu nie służył” (Malachiasza 3:18).

19. Czego nie muszą się obawiać prawdziwi chrześcijanie?

¹⁹ Skoro w tym świecie pełnym zamętu ‛chlubienie się w Jehowie’ jest tak istotne, to co pomaga nam zachowywać właściwie pojętą dumę z naszego Boga oraz silne poczucie chrześcijańskiej tożsamości? Cenne rady znajdziemy w następnym artykule. Upewni on nas, że prawdziwym chrześcijanom nigdy nie zagrozi „apateizm”.

[Przypis]

Czy sobie przypominasz?

• Jak chrześcijanie mogą ‛chlubić się w Jehowie’?

• Czego się nauczyłeś z przykładu Mojżesza i Asafa?

• Jakie osoby opisane w Biblii chlubiły się swą służbą dla Boga?

• Jak możemy się chlubić swą chrześcijańską tożsamością?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 14]

Przez pewien czas Mojżesz powątpiewał w swoją wartość

[Ilustracje na stronie 15]

Wielu starożytnych sług Jehowy chlubiło się tym, że różnią się od innych ludzi