„Zostaliście kupieni za określoną cenę. Wychwalajcie więc Boga” (1 KORYNTIAN 6:20).

1, 2. (a) Jak Prawo Mojżeszowe nakazywało traktować niewolników? (b) Jakiego wyboru mógł dokonać niewolnik, który miłował swego pana?

„W ŚWIECIE starożytnym niewolnictwo było powszechnie spotykane i akceptowane” — informuje pewien słownik biblijny. „Gospodarka Egiptu, Grecji i Rzymu opierała się na pracy niewolników. W I wieku ery chrześcijańskiej co trzeci mieszkaniec Italii i co piąty mieszkaniec innych krajów był niewolnikiem” (Holman Illustrated Bible Dictionary).

² Niewolnictwo istniało również w starożytnym Izraelu, ale Prawo Mojżeszowe zapewniało hebrajskim niewolnikom ochronę. Na przykład stanowiło, że Izraelita nie może być niewolnikiem dłużej niż sześć lat. W siódmym roku miał ‛odejść bez opłaty jako człowiek wolny’. Uregulowania dotyczące traktowania niewolników były do tego stopnia sprawiedliwe i humanitarne, że Prawo Mojżeszowe gwarantowało też następującą możliwość: „Jeśli ów niewolnik będzie usilnie zapewniał: ‚Naprawdę miłuję mego pana, moją żonę oraz moich synów; nie chcę odejść jako człowiek wolny’, to jego pan przyprowadzi go przed prawdziwego Boga i przyprowadzi go do drzwi lub węgara; i jego pan przekłuje mu ucho szydłem, i będzie on jego niewolnikiem po czas niezmierzony” (Wyjścia 21:2-6; Kapłańska 25:42, 43; Powtórzonego Prawa 15:12-18).

3. (a) Jakiego rodzaju niewolnikami stawali się chrześcijanie w I wieku? (b) Co nas pobudza do służenia Bogu?

³ Ten przepis o dobrowolnej służbie rzuca sporo światła na to, w jakim sensie prawdziwi chrześcijanie są niewolnikami. Na  przykład pisarze biblijni Paweł, Jakub, Piotr i Juda uznawali siebie za niewolników Boga i Chrystusa (Tytusa 1:1; Jakuba 1:1; 2 Piotra 1:1; Judy 1). Paweł przypomniał chrześcijanom w Tesalonice, że ‛od swoich bożków zawrócili do Boga, aby być niewolnikami żywego i prawdziwego Boga’ (1 Tesaloniczan 1:9). Dlaczego ci chrześcijanie chętnie zostali niewolnikami Jehowy? A czym się kierował Izraelita, który postanawiał zrzec się wolności? Czyż nie miłością do swego pana? Podobnie chrześcijańska niewola wynika z miłości do prawdziwego i żywego Boga. W miarę jak Go poznajemy i zaczynamy darzyć miłością, odczuwamy nieodpartą chęć służenia Mu „całym swym sercem i całą swą duszą” (Powtórzonego Prawa 10:12, 13). Ale co oznacza zostanie niewolnikiem Boga i Chrystusa? I jak to wpływa na nasze życie?

„Wszystko czyńcie ku chwale Bożej”

4. Jak staliśmy się niewolnikami Boga i Chrystusa?

⁴ Według pewnej definicji słownikowej niewolnik to „człowiek, który w świetle prawa stanowi własność swego pana i jest mu winien bezwzględne posłuszeństwo”. Stajemy się własnością Jehowy, kiedy oddajemy Mu swe życie i potwierdzamy to chrztem. Apostoł Paweł tak to wyjaśnia: „Nie należycie też do samych siebie, gdyż zostaliście kupieni za określoną cenę” (1 Koryntian 6:19, 20). Ceną tą jest oczywiście Chrystusowa ofiara okupu, bo właśnie na jej podstawie Bóg uznaje nas za swych sług, niezależnie od tego, czy jesteśmy chrześcijańskimi pomazańcami, czy też ich towarzyszami mającymi nadzieję ziemską (Efezjan 1:7; 2:13; Objawienie 5:9). Dlatego od chwili chrztu „należymy do Jehowy” (Rzymian 14:8). Skoro zostaliśmy kupieni drogocenną krwią Jezusa Chrystusa, staliśmy się również jego niewolnikami i mamy obowiązek przestrzegać jego przykazań (1 Piotra 1:18, 19).

5. Jakie mamy podstawowe obowiązki jako niewolnicy Jehowy i jak możemy się z nich wywiązywać?

⁵ Niewolnik musi być posłuszny właścicielowi. Nasza służba jest dobrowolna i wynika z miłości do naszego Pana. W Liście 1 Jana 5:3 czytamy: „Miłość do Boga polega na tym, że przestrzegamy jego przykazań; a przecież jego przykazania nie są uciążliwe”. Nasze posłuszeństwo jest więc dowodem  miłości oraz podporządkowania. Staramy się je przejawiać w całym postępowaniu. Paweł nawoływał: „Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko czyńcie ku chwale Bożej” (1 Koryntian 10:31). W życiu codziennym, nawet w drobnych sprawach, pragniemy pokazywać, że ‛służymy Jehowie jako niewolnicy’ (Rzymian 12:11).

6. Jak okoliczność, że jesteśmy niewolnikami Boga, wpływa na nasze decyzje? Zilustruj to przykładem.

⁶ Na przykład podejmując decyzje, chcemy skrupulatnie uwzględniać wolę naszego niebiańskiego Pana, Jehowy (Malachiasza 1:6). Te trudniejsze mogą wystawić na próbę nasze posłuszeństwo wobec Boga. Czy pójdziemy za Jego radą, czy też za podszeptami swego „zdradliwego” i „nieobliczalnego” serca? (Jeremiasza 17:9). Melisa, niezamężna chrześcijanka, była świeżo po chrzcie, gdy zainteresował się nią pewien młody mężczyzna. Robił miłe wrażenie i nawet już studiował Biblię ze Świadkami Jehowy. Ale jeden ze starszych zboru porozmawiał z Melisą o tym, że mądrze jest usłuchać nakazu Jehowy, by pobierać się „tylko w Panu” (1 Koryntian 7:39; 2 Koryntian 6:14). Melisa przyznaje: „Niełatwo mi było zastosować się do tej rady. Doszłam jednak do wniosku, że skoro oddałam się Bogu na spełnianie Jego woli, to muszę brać pod uwagę Jego wyraźne wskazówki”. Z perspektywy czasu mówi: „Niezmiernie się cieszę, że postąpiłam zgodnie z otrzymaną radą. Ów mężczyzna wkrótce zrezygnował ze studium. Gdybym nie zerwała tej znajomości, byłabym dziś żoną człowieka, który nie podziela mojej wiary”.

7, 8. (a) Dlaczego nie powinniśmy przesadnie zabiegać o uznanie w oczach ludzi? (b) Podaj przykład, jak można pokonać strach przed człowiekiem.

⁷ Kto jest niewolnikiem Boga, nie może się stawać niewolnikiem ludzi (1 Koryntian 7:23). To prawda, że każdy z nas chce być akceptowany przez otoczenie, ale musimy pamiętać, iż chrześcijanie trzymają się innych zasad niż świat. Paweł zapytał: „Czy staram się przypodobać ludziom?” Od razu też udzielił odpowiedzi: „Gdybym jeszcze starał się przypodobać ludziom, nie byłbym niewolnikiem Chrystusa” (Galatów 1:10). Po prostu nie możemy ulegać presji otoczenia i zabiegać o względy ludzi. Co zatem robić w obliczu takich nacisków?

 ⁸ Poznajmy Elenę, młodą chrześcijankę z Hiszpanii. Kilka osób z jej klasy było honorowymi dawcami krwi. Wszyscy wiedzieli, że jako Świadek Jehowy Elena nie oddaje krwi ani nie przyjęłaby transfuzji. Kiedy nadarzyła się okazja, dziewczyna zaproponowała, że przygotuje prezentację i wyjaśni swe stanowisko całej klasie. „Byłam bardzo stremowana” — przyznaje. „Ale dobrze się przygotowałam, a rezultaty przeszły moje najśmielsze oczekiwania. Zyskałam szacunek wielu kolegów i koleżanek, a nauczyciel powiedział, że podziwia mnie za to, co robię. Przede wszystkim jednak czułam satysfakcję, że stanęłam w obronie imienia Jehowy i że mogłam przystępnie uzasadnić swoje przekonania na podstawie Biblii” (Rodzaju 9:3, 4; Dzieje 15:28, 29). Jako niewolnicy Boga i Chrystusa, bardzo się odróżniamy od innych, ale często możemy zjednać sobie szacunek ludzi, jeśli jesteśmy gotowi taktownie bronić swych wierzeń (1 Piotra 3:15).

9. Czego możemy się nauczyć od anioła, którego ujrzał apostoł Jan?

⁹ Pamiętanie, że jesteśmy niewolnikami Boga, pomaga nam również okazywać pokorę. Pewnego razu apostoł Jan był pod takim wrażeniem wspaniałej wizji Jerozolimy niebiańskiej, że padł do stóp aniołowi usługującemu w charakterze posłańca Bożego i chciał oddać mu cześć. Anioł natychmiast zaoponował: „Uważaj! Nie czyń tego! Jestem tylko współniewolnikiem twoim i twoich braci, którzy są prorokami, i tych, którzy zachowują słowa tego zwoju. Oddaj cześć Bogu” (Objawienie 22:8, 9). Jakże wspaniały przykład dał ów anioł wszystkim niewolnikom Boga! Niektórzy chrześcijanie piastują w zborze odpowiedzialne funkcje. Jezus zaznaczył jednak: „Kto by się chciał stać wielkim wśród was, ma być waszym sługą, a kto by chciał być pierwszym wśród was, ma być waszym niewolnikiem” (Mateusza 20:26, 27). Jako naśladowcy Jezusa, wszyscy jesteśmy niewolnikami.

„Uczyniliśmy to, co powinniśmy uczynić”

10. Podaj biblijne przykłady ukazujące, że spełnianie woli Boga nie zawsze przychodziło łatwo nawet Jego wiernym sługom.

¹⁰ Niedoskonałym ludziom spełnianie woli Bożej nie zawsze przychodzi łatwo. Prorok Mojżesz wahał się, gdy Jehowa nakazał mu wyprowadzić synów Izraela z niewoli egipskiej (Wyjścia 3:10, 11; 4:1, 10). Kiedy Jonasz otrzymał zadanie ogłoszenia wyroku mieszkańcom Niniwy, „zaczął uciekać sprzed oblicza Jehowy do Tarszisz” (Jonasza 1:2, 3). Baruch, sekretarz proroka Jeremiasza, narzekał na zmęczenie (Jeremiasza 45:2, 3). Jak powinniśmy postąpić, gdy nasze osobiste pragnienia lub upodobania kolidują ze spełnianiem woli Bożej? Odpowiedź znajdujemy w jednej z przypowieści Jezusa.

11, 12. (a) Streść przypowieść Jezusa z Ewangelii według Łukasza 17:7-10. (b) Czego się uczymy z tego przykładu?

¹¹ Jezus opowiedział o niewolniku, który przez cały dzień doglądał trzody swego pana. Kiedy po jakichś 12 godzinach ciężkiej pracy wrócił zmęczony do domu, jego pan wcale nie zaprosił go, by usiadł i zjadł smaczny posiłek. Polecił mu natomiast: „Przygotuj coś dla mnie, bym spożył  wieczerzę, i włóż fartuch, i usługuj mi, aż się najem i napiję, a potem ty możesz jeść i pić”. Niewolnik mógł zadbać o własne potrzeby dopiero po wykonaniu pracy dla swego pana. Jezus podsumował: „Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam wyznaczono, mówcie: ‚Jesteśmy nieużytecznymi niewolnikami. Uczyniliśmy to, co powinniśmy uczynić’” (Łukasza 17:7-10).

¹² W tym przykładzie Jezus nie sugerował, jakoby Jehowa nie cenił sobie tego, co czynimy w służbie dla Niego. Biblia wyraźnie oznajmia: „Bóg nie jest nieprawy, żeby miał zapomnieć o waszej pracy oraz o miłości, którą okazaliście jego imieniu” (Hebrajczyków 6:10). Jezus chciał raczej wskazać, że niewolnik nie może dogadzać samemu sobie ani skupiać się na własnych wygodach. Gdy oddaliśmy się Bogu i postanowiliśmy zostać Jego niewolnikami, zgodziliśmy się uznać Jego wolę za ważniejszą od naszej — musimy się jej całkowicie podporządkować.

13, 14. (a) W jakich sytuacjach musimy przeciwstawiać się własnym skłonnościom? (b) Dlaczego na pierwszym miejscu powinniśmy stawiać wolę Boga?

¹³ Regularne studiowanie Słowa Bożego oraz literatury wydawanej przez „niewolnika wiernego i roztropnego” może wymagać od nas sporego wysiłku (Mateusza 24:45). Bywa tak zwłaszcza wtedy, gdy czytanie nie jest naszą najmocniejszą stroną lub gdy dana publikacja omawia „głębokie sprawy Boże” (1 Koryntian 2:10). Ale czy zwalnia nas to z obowiązku studium osobistego? Być może trzeba będzie się przymusić, by usiąść i uważnie postudiować. Ale jak inaczej moglibyśmy rozbudzić w sobie pragnienie ‛pokarmu stałego, który należy się ludziom dojrzałym’? (Hebrajczyków 5:14).

¹⁴ A co wtedy, gdy po długim dniu pracy wracamy do domu zmęczeni? Niekiedy trzeba wprost zmusić się do pójścia na chrześcijańskie zebranie. A może w naszej naturze nie leży rozmawianie z nieznajomymi? Nawet apostoł Paweł zdawał sobie sprawę, że czasami głosimy dobrą nowinę „wbrew własnej woli” (1 Koryntian 9:17). Robimy to jednak, gdyż nakazuje nam to Jehowa — nasz niebiański Pan, którego darzymy miłością. I czyż nie jest prawdą, że ilekroć zdobywamy się na wysiłek, by studiować, być na zebraniach i głosić, zawsze odczuwamy satysfakcję i nabieramy nowych sił? (Psalm 1:1, 2; 122:1; 145:10-13).

‛Nie oglądajmy się wstecz’

15. Jak Jezus dał przykład podporządkowania się Bogu?

¹⁵ Wzór doskonałego podporządkowania się niebiańskiemu Ojcu dał Jezus Chrystus. Swoim uczniom powiedział: „Zstąpiłem z nieba nie po to, żeby wykonywać wolę swoją, lecz wolę tego, który mnie posłał” (Jana 6:38). Kiedy przeżywał ciężkie chwile w ogrodzie Getsemani, modlił się: „Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech ten kielich oddali się ode mnie. Jednakże nie jak ja chcę, ale jak ty chcesz” (Mateusza 26:39).

16, 17. (a) Jak powinniśmy się zapatrywać na to, co zostawiliśmy za sobą? (b) Dlaczego Paweł był realistą, gdy widoki, jakie przed nim roztaczał świat, nazwał „stertą śmieci”?

¹⁶ Jezus Chrystus chce, byśmy żyli w sposób godny niewolników Boga. Oświadczył: „Żaden człowiek, który przyłożył rękę do pługa, a ogląda się wstecz, nie nadaje się do królestwa Bożego” (Łukasza 9:62). Ciągłe myślenie o tym, co zostawiliśmy za sobą, z całą pewnością nie pomoże nam służyć Bogu. Powinniśmy raczej skupiać się na tym, co zyskaliśmy jako Jego niewolnicy. Paweł napisał do Filipian: „Wszystko za stratę uznaję z uwagi na niezrównaną wartość poznania Chrystusa Jezusa, mojego Pana. Ze względu na niego zniosłem stratę wszystkiego i uznaję to wszystko za stertę śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa” (Filipian 3:8).

 ¹⁷ Pomyśl o wszystkim, co Paweł jako niewolnik Boży uznał za stertę śmieci i porzucił dla duchowej nagrody. Wyrzekł się nie tylko wygodnego życia w świecie, ale także perspektywy zapewnienia sobie pozycji jednego z przywódców judaizmu. Mógł zdobyć podobne stanowisko jak Symeon (Szymon), syn jego mentora, Gamaliela (Dzieje 22:3; Galatów 1:14). Symeon stanął na czele stronnictwa faryzeuszy i mimo rozterek wewnętrznych odegrał kluczową rolę w żydowskim buncie przeciwko Rzymowi w latach 66-70 n.e. Przypłacił to życiem, zabity przez żydowskich ekstremistów lub rzymskich żołnierzy.

18. Podaj przykład ilustrujący, jakie korzyści przynoszą osiągnięcia duchowe.

¹⁸ Za przykładem Pawła poszło wielu Świadków Jehowy. Jean opowiada: „Zaledwie kilka lat po skończeniu szkoły zostałam asystentką znanego londyńskiego prawnika. Lubiłam tę pracę i dużo zarabiałam, ale w głębi serca czułam, że mogłabym więcej zdziałać w służbie dla Jehowy. W końcu złożyłam rezygnację i zostałam pionierką. Jakże się cieszę, że blisko 20 lat temu podjęłam właśnie taką decyzję! Żadna praca na eksponowanym stanowisku nie wzbogaciłaby tak mojego życia, jak służba pełnoczasowa. Nic nie daje większego zadowolenia niż obserwowanie, jak Słowo Jehowy zmienia czyjeś życie. To niezwykłe, że możemy mieć w tym udział. Otrzymujemy od Jehowy nieporównanie więcej, niż możemy Mu zaofiarować”.

19. Na co powinniśmy być gotowi i dlaczego?

¹⁹ Nasze warunki mogą się z czasem zmieniać, my jednak pozostajemy oddani Bogu. Dalej jesteśmy niewolnikami Jehowy, a On pozwala nam ustalać, jak wykorzystamy czas, siły, zdolności i inne walory. A zatem podejmowane przez nas decyzje stanowią odzwierciedlenie naszej miłości do Boga. Pokazują też, do jakiego stopnia jesteśmy gotowi zdobywać się na osobiste wyrzeczenia (Mateusza 6:33). Czy niezależnie od sytuacji nie powinniśmy być gotowi dawać Jehowie to, co najlepsze? Paweł napisał: „Jeśli najpierw jest gotowość, jest ona szczególnie godna upodobania według tego, co się ma, a nie według tego, czego się nie ma” (2 Koryntian 8:12).

„Macie wasz owoc”

20, 21. (a) Jaki owoc zyskują niewolnicy Boga? (b) Jak Jehowa nagradza tych, którzy dają Mu to, co najlepsze?

²⁰ Bycie niewolnikiem Boga wcale nie jest uciążliwe. Wręcz przeciwnie, wyzwala z niewoli, która ograbia ze szczęścia. Paweł oświadczył: „Skoro zostaliście uwolnieni od grzechu, lecz staliście się niewolnikami Boga, macie wasz owoc w postaci świętości, a na koniec — życie wieczne” (Rzymian 6:22). Służba dla Boga przynosi „owoc w postaci świętości” w tym sensie, że odnosimy korzyści z prowadzenia świętego, moralnie czystego życia. A w przyszłości umożliwi nam życie wieczne.

²¹ Jehowa jest hojny dla swych niewolników. Kiedy robimy dla Niego wszystko, na co nas stać, On otwiera „upusty niebios” i zlewa na nas „błogosławieństwa, aż nie będzie już żadnego braku” (Malachiasza 3:10). Jakże cudownie będzie służyć Jehowie przez całą wieczność!

Czy sobie przypominasz?

• Dlaczego stajemy się niewolnikami Boga?

• Jak dajemy dowód podporządkowania się woli Bożej?

• Dlaczego powinniśmy być gotowi przedkładać wolę Jehowy ponad swoją własną?

• Dlaczego nie należy ‛oglądać się wstecz’?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronach 16, 17]

Dobrowolna niewola w Izraelu stanowiła pierwowzór chrześcijańskiej służby

[Ilustracja na stronie 17]

Z chwilą chrztu stajemy się niewolnikami Boga

[Ilustracje na stronie 17]

Chrześcijanie na pierwszym miejscu stawiają wolę Bożą

[Ilustracja na stronie 18]

Mojżesz ociągał się z przyjęciem zleconego mu zadania