„Kto jest wierny w najmniejszym, jest też wierny w wielkim” (ŁUKASZA 16:10).

1. Między innymi dlaczego można powiedzieć, że Jehowa jest wierny?

CZY zwróciłeś uwagę, jak w ciągu dnia zmienia się cień rzucany przez drzewo? Cały czas się przesuwa i skraca lub wydłuża. Równie niestałe bywają dążenia i obietnice ludzkie. Natomiast Jehowa Bóg mimo upływu czasu w ogóle się nie zmienia. Uczeń Jakub tak napisał o Nim jako o „Ojcu świateł niebiańskich”: „U niego nie ma zmienności obracania się cienia” (Jakuba 1:17). Jehowa jest niezmienny i godny zaufania nawet w najdrobniejszych szczegółach. Jest „Bogiem wierności” (Powtórzonego Prawa 32:4).

2. (a) Dlaczego powinniśmy sprawdzać, czy jesteśmy wierni? (b) Jakie teraz rozważymy pytania dotyczące wierności?

² Jak Bóg zapatruje się na wierność swoich czcicieli? Tak samo jak Dawid, który powiedział: „Oczy moje są zwrócone ku wiernym na ziemi, by mogli mieszkać ze mną. Kto chodzi w sposób nienaganny, ten będzie mi usługiwał” (Psalm 101:6). A zatem Jehowa z upodobaniem patrzy na wierność swych sług. Apostoł Paweł słusznie więc napisał: „Od szafarzy oczekuje się, żeby taki okazał się wierny” (1 Koryntian 4:2). Z czym się wiąże dochowywanie wierności? W jakich dziedzinach życia powinniśmy być wierni? I jakie błogosławieństwa przynosi ‛chodzenie w sposób nienaganny’?

Co to znaczy być wiernym

3. Co jest miarą naszej wierności?

³ W Liście do Hebrajczyków 3:5 czytamy: „Mojżesz jako usługujący był wierny”. Dlaczego  można tak o nim powiedzieć? Gdy zlecono mu wzniesienie przybytku, „Mojżesz przystąpił (...) do wykonania tego zgodnie ze wszystkim, co mu nakazał Jehowa. Tak właśnie uczynił” (Wyjścia 40:16). Jako czciciele Jehowy okazujemy wierność, gdy posłusznie Mu służymy. Z pewnością wiąże się to z dochowywaniem lojalności Jehowie w czasie ciężkich prób lub okrutnych prześladowań. Ale miarą wierności człowieka jest nie tylko to, czy potrafi wyjść zwycięsko z wielkich prób. Jezus oświadczył: „Kto jest wierny w najmniejszym, jest też wierny w wielkim, a kto jest nieprawy w najmniejszym, jest też nieprawy w wielkim” (Łukasza 16:10). Musimy zatem być wierni nawet w sprawach na pozór mało istotnych.

4, 5. O czym świadczy nasza wierność „w najmniejszym”?

⁴ Okazywanie na co dzień posłuszeństwa „w najmniejszym” jest ważne z dwóch powodów. Po pierwsze, ujawnia nasz stosunek do suwerennej władzy Jehowy. Przypomnij sobie próbę lojalności, której poddał On naszych prarodziców, Adama i Ewę. Obowiązujący ich zakaz absolutnie nie był uciążliwy. W ogrodzie Eden mogli spożywać wszelki pokarm, nie mieli tylko jeść owoców z jednego drzewa — „drzewa poznania dobra i zła” (Rodzaju 2:16, 17). Wiernym przestrzeganiem tego prostego zakazu daliby dowód, że respektują zwierzchnictwo Boga. Gdy w życiu codziennym stosujemy się do wskazówek Jehowy, wyrażamy poparcie dla Jego władzy.

⁵ Po drugie, nasze postępowanie „w najmniejszym” ma wpływ na to, jak zareagujemy w obliczu czegoś „wielkiego”, czyli poważniejszych spraw. Zastanówmy się, co spotkało Daniela i jego trzech wiernych hebrajskich towarzyszy — Chananiasza, Miszaela i Azariasza. W roku 617 p.n.e. zostali uprowadzeni do Babilonu. Ci czterej młodzieńcy, mający zapewne po kilkanaście lat, znaleźli się na dworze króla Nebukadneccara (Nabuchodonozora). Każdy z nich otrzymał tam „codzienny przydział złożony z przysmaków królewskich i z wina, które pijał [król]; mieli być żywieni przez trzy lata, aby po ich upływie stanąć przed królem” (Daniela 1:3-5).

6. Przed jaką próbą na dworze króla babilońskiego stanęli Daniel i jego trzej towarzysze?

⁶ Jednakże przydział dań z królewskiego stołu stanowił dla tych czterech Hebrajczyków nie lada próbę. Wśród podawanych przysmaków z pewnością znajdowały się pokarmy zabronione przez Prawo Mojżeszowe (Powtórzonego Prawa 14:3-20). Zabite zwierzęta mogły nie być należycie wykrwawione, toteż jedzenie takiego mięsa byłoby pogwałceniem Prawa Bożego (Powtórzonego Prawa 12:23-25). Babilończycy mieli także w zwyczaju spożywać jako posiłek ofiarny pokarmy wcześniej poświęcone bóstwom.

7. Czego Daniel i jego trzej przyjaciele dowiedli swym posłuszeństwem?

⁷ Nie ulega wątpliwości, że na dworze króla babilońskiego niewiele sobie robiono z ograniczeń w zakresie spożywania pokarmów. Jednak Daniel i jego przyjaciele postanowili w swych sercach nie skalać się jedzeniem potraw zabronionych w Prawie, które Jehowa dał Izraelowi. W grę wchodziła lojalność i wierność względem Boga. Dlatego poprosili, by żywiono ich warzywami, a do picia dawano im wodę; i prośbę tę uwzględniono (Daniela 1:9-14). To, co uczynili owi czterej młodzieńcy, mogłoby się dzisiaj wydać komuś nieistotne. Ale swym posłuszeństwem wobec Boga pokazali oni, jakie zajmują stanowisko w kwestii Jego powszechnego zwierzchnictwa.

8. (a) Przed jaką dramatyczną próbą lojalności stanęli trzej Hebrajczycy? (b) Jaki był wynik tej próby i co ona ilustruje?

⁸ Dochowanie wierności w sprawie, która mogłaby się wydać błaha, przygotowało trzech towarzyszy Daniela na większą próbę. Zajrzyjmy do 3 rozdziału Księgi Daniela i przeczytajmy relację o tym, jak się zachowali, gdy za odmowę oddania czci złotemu  posągowi postawionemu przez króla Nebukadneccara zostali skazani na śmierć. Przyprowadzeni przed oblicze władcy, oświadczyli z przekonaniem: „Jeżeli tak ma być, to nasz Bóg, któremu służymy, potrafi nas wyratować. Z rozpalonego pieca ognistego i z ręki twojej, królu, on nas wyratuje. A jeśli nie, to niech ci będzie wiadomo, królu, że nie twoim bogom służymy, a złotemu posągowi, który postawiłeś, nie oddamy czci” (Daniela 3:17, 18). Czy Jehowa ich wyratował? Żołnierze, którzy wrzucali trzech wiernych Hebrajczyków do rozpalonego pieca, zginęli, oni zaś wyszli z niego żywi — ogień nie wyrządził im najmniejszej krzywdy! Wierność, której dowody składali już wcześniej, pomogła im stawić czoło tej dramatycznej próbie. Czy nie pokazuje to nam, że i my powinniśmy być wierni nawet w drobnych sprawach?

Wierność w kwestii „nieprawego bogactwa”

9. Jaki jest kontekst słów Jezusa zanotowanych w Łukasza 16:10?

⁹ Przed podaniem zasady, według której człowiek zachowujący wierność w małych sprawach okazuje się wierny także w wielkich kwestiach, Jezus zachęcił swych słuchaczy: „Czyńcie sobie przyjaciół za pomocą nieprawego bogactwa, żeby — gdy go zabraknie — przyjęli was do wiecznotrwałych miejsc zamieszkania”. Następnie wspomniał o wierności w tym, co najmniejsze, i dodał: „Jeśli nie okazaliście się wierni w związku z nieprawym bogactwem, któż wam powierzy to, co prawdziwe? (...). Żaden sługa domowy nie może być niewolnikiem dwóch panów; bo albo jednego będzie nienawidzić, a drugiego miłować, albo do jednego przylgnie, a drugim wzgardzi. Nie możecie być niewolnikami Boga i Bogactwa” (Łukasza 16:9-13).

10. Jak możemy okazać się wierni w korzystaniu z „nieprawego bogactwa”?

¹⁰ Jak wynika z kontekstu, słowa Jezusa zapisane w Ewangelii według Łukasza 16:10 odnosiły się pierwotnie do korzystania z „nieprawego bogactwa”, czyli naszych środków materialnych. Nazwano je nieprawymi, ponieważ zasobami tymi — zwłaszcza pieniędzmi — posługują się grzeszni ludzie. Ponadto pragnienie zdobywania bogactwa może doprowadzić do nieprawych czynów. Wierności możemy dowieść robieniem mądrego użytku z posiadanych dóbr. Zamiast je wykorzystywać do samolubnych celów, chcemy popierać sprawy Królestwa oraz pomagać potrzebującym. Dzięki takim przejawom wierności możemy nawiązać przyjaźń z Jehową Bogiem i Jezusem Chrystusem — Właścicielami „wiecznotrwałych miejsc zamieszkania”. Przyjmą nas tam i obdarzą życiem wiecznym w niebie lub na rajskiej ziemi.

11. Dlaczego powinniśmy informować naszych rozmówców, że przyjmujemy datki na ogólnoświatową działalność Świadków Jehowy?

¹¹ Pomyślmy też o tym, co umożliwiamy ludziom, którym podczas głoszenia o Królestwie udostępniamy Biblię lub oparte na niej publikacje i wyjaśniamy, że przyjmujemy datki na naszą ogólnoświatową działalność. Czyż nie dajemy im wtedy sposobności do zrobienia mądrego użytku z ich mienia? Chociaż wypowiedź z Ewangelii według Łukasza 16:10 odnosi się do korzystania z zasobów materialnych, wyłuszczona tam zasada ma też zastosowanie w innych dziedzinach życia.

Uczciwość naprawdę popłaca

12, 13. W jakich dziedzinach powinniśmy być uczciwi?

¹² Apostoł Paweł napisał: „Ufamy, że mamy uczciwe sumienie, bo we wszystkim pragniemy postępować uczciwie” (Hebrajczyków 13:18). „Wszystko” obejmuje również sprawy finansowe. Terminowo i rzetelnie spłacamy nasze długi i podatki. Dlaczego? Pobudza nas do tego sumienie, a przede wszystkim miłość do Boga oraz posłuszeństwo wobec Jego nakazów (Rzymian 13:5, 6). Jak postępujemy  w razie znalezienia czegoś, co do nas nie należy? Staramy się to zwrócić właścicielowi. Jakże piękne świadectwo dajemy, wyjaśniając przy takiej okazji motywy naszego postępowania!

¹³ Wierność i uczciwość we wszystkim wymaga też rzetelnego podejścia do pracy zawodowej. Jeżeli wykonujemy ją sumiennie, kierujemy uwagę na Boga, którego reprezentujemy. Wystrzegamy się lenistwa i tym samym nie „kradniemy” czasu. Wprost przeciwnie — ciężko pracujemy, jak dla Jehowy (Efezjan 4:28; Kolosan 3:23). Ocenia się, że w pewnym kraju europejskim co trzeci pracownik bezzasadnie prosi o zwolnienia lekarskie. Prawdziwi słudzy Boży nie uchylają się od obowiązków. Niekiedy przełożeni, widząc uczciwość i pracowitość Świadków Jehowy, proponują im awans (Przysłów 10:4).

Wierność w chrześcijańskiej służbie

14, 15. Jak możemy dowodzić wierności w służbie kaznodziejskiej?

¹⁴ A jak okazujemy wierność w powierzonej nam służbie? W Biblii czytamy: „Zawsze składajmy Bogu ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznających jego imię” (Hebrajczyków 13:15). Najlepszym sposobem wiernego wywiązywania się z tego polecenia jest regularne uczestniczenie w działalności kaznodziejskiej. Dlaczego mielibyśmy pozwolić sobie na to, by w jakimś miesiącu nie dawać świadectwa o Jehowie i Jego zamierzeniu? Gdy głosimy regularnie, robimy to coraz umiejętniej i skuteczniej.

¹⁵ Swojej wierności w służbie kaznodziejskiej możemy też dowieść stosowaniem się do wskazówek zamieszczanych na łamach Strażnicy i Naszej Służby Królestwa. Czy nie osiągamy w tej działalności lepszych wyników, gdy korzystamy z proponowanych wstępów lub innych praktycznych sposobów nawiązywania rozmów? Czy szybko podtrzymujemy rozbudzone u kogoś zainteresowanie orędziem Królestwa? A co wtedy, gdy z taką osobą zapoczątkowaliśmy domowe studium biblijne? Czy jesteśmy niezawodni i regularnie je prowadzimy? Dzięki wiernemu pełnieniu służby możemy zaskarbić życie sobie samym oraz pomóc w tym ludziom, którzy nas słuchają (1 Tymoteusza 4:15, 16).

Trzymanie się z dala od świata

16, 17. Jak możemy pokazać, że trzymamy się z dala od świata?

¹⁶ Modląc się do Boga, Jezus powiedział o swych naśladowcach: „Ja dałem im twoje słowo, ale świat ich znienawidził, ponieważ  nie są częścią świata, tak jak ja nie jestem częścią świata. Nie proszę, żebyś ich zabrał ze świata, ale żebyś czuwał nad nimi z powodu niegodziwca. Nie są częścią świata, jak i ja nie jestem częścią świata” (Jana 17:14-16). Z pewnością jesteśmy zdecydowani trzymać się z dala od świata w wielkich sprawach, jak choćby w kwestii zachowywania neutralności albo wystrzegania się świąt i zwyczajów religijnych oraz niemoralności. Ale co z rzeczami mniejszej wagi? Czy w tym wypadku nie poddajemy się bezwiednie pod wpływ świata? Jeśli nie zachowamy ostrożności, łatwo możemy na przykład zacząć się ubierać w sposób nieskromny i niestosowny. Wierność wymaga przejawiania „skromności i trzeźwości umysłu” w kwestii ubioru i wyglądu zewnętrznego (1 Tymoteusza 2:9, 10). Istotnie, „w niczym nie dajemy żadnego powodu do zgorszenia, żeby w naszym usługiwaniu nie doszukano się uchybień, ale we wszystkim polecamy siebie jako sług Bożych” (2 Koryntian 6:3, 4).

¹⁷ Pragniemy okazywać szacunek Jehowie i dlatego na zebrania zborowe ubieramy się stosownie. O to samo dbamy, gdy jesteśmy na większych zgromadzeniach. Nasz strój powinien być praktyczny i schludny. Dajemy w ten sposób świadectwo osobom postronnym. Nasze postępowanie dostrzegają nawet aniołowie, tak jak obserwowali zachowanie Pawła i innych chrześcijan (1 Koryntian 4:9). Właściwie zawsze powinniśmy być odpowiednio ubrani. Dla niektórych wierność w kwestii ubioru może się wydawać mało istotna, ale w oczach Boga ma duże znaczenie.

Wierność przysparza błogosławieństw

18, 19. Jakich błogosławieństw przysparza wierność?

¹⁸ Prawdziwych chrześcijan nazwano „wspaniałymi szafarzami niezasłużonej życzliwości Bożej, która się rozmaicie przejawia”. Dlatego są oni ‛zależni od siły, której udziela Bóg’ (1 Piotra 4:10, 11). Ponadto jako szafarze otrzymaliśmy coś, co nie jest naszą własnością — powierzono nam przejawy niezasłużonej życzliwości Bożej, do których należy służba kaznodziejska. Starając się być wspaniałymi szafarzami, polegamy na sile od Boga, na „mocy wykraczającej poza to, co normalne” (2 Koryntian 4:7). Jakże dobrze to nas przygotowuje do stawienia czoła przyszłym próbom!

¹⁹ Psalmista śpiewał: „Miłujcie Jehowę, wszyscy lojalni wobec niego. Wiernych Jehowa strzeże” (Psalm 31:23). Bądźmy zdecydowani dowodzić swej wierności, żywiąc bezgraniczną ufność, że Jehowa jest „Wybawcą ludzi wszelkiego pokroju, zwłaszcza tych, co są wierni” (1 Tymoteusza 4:10).

Czy sobie przypominasz?

• Dlaczego powinniśmy być „wierni w najmniejszym”?

• Jak możemy się okazać wierni

w kwestii uczciwości?

w służbie kaznodziejskiej?

w trzymaniu się z dala od świata?

[Pytania do studium]

[Ilustracje na stronie 26]

Kto jest wierny w najmniejszym, okaże się też wierny w wielkim

[Ilustracja na stronie 29]

‛We wszystkim postępujmy uczciwie’

[Ilustracja na stronie 29]

Swej wierności możemy dowieść przez dobre przygotowywanie się do służby kaznodziejskiej

[Ilustracja na stronie 30]

Przejawiaj skromność w kwestii ubioru i wyglądu zewnętrznego