„Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” (DZIEJE 5:29).

1. (a) Jak brzmi werset przewodni tego artykułu? (b) Za co aresztowano apostołów?

SĘDZIOWIE najwyższego sądu żydowskiego zapewne nie posiadają się z wściekłości. Z więzienia zniknęli bez śladu apostołowie Jezusa Chrystusa, kilka tygodni wcześniej skazanego przez ten sąd na śmierć. Teraz sędziowie ci chcieli się rozprawić z jego najbliższymi współpracownikami, ale oto posłani po nich strażnicy nie znaleźli w więzieniu nikogo, chociaż drzwi były zamknięte. Wkrótce okazuje się, że apostołowie są w świątyni i nieustraszenie nauczają ludzi o Jezusie Chrystusie, a więc robią dokładnie to, za co zostali aresztowani! Strażnicy udają się wprost do świątyni, znów zatrzymują apostołów i sprowadzają przed oblicze sądu (Dzieje 5:17-27).

2. Jakie polecenie dał apostołom anioł?

² Apostołów uwolnił z więzienia anioł. Czy uczynił to w celu zapobieżenia dalszym prześladowaniom? Bynajmniej. Oswobodził ich, by mieszkańcy Jerozolimy mogli usłyszeć dobrą nowinę o Jezusie Chrystusie. Polecił apostołom: „Oznajmiajcie ludowi wszystkie wypowiedzi o tym życiu” (Dzieje 5:19, 20). Kiedy strażnicy przyszli do świątyni, zobaczyli apostołów posłusznie wypełniających to zadanie.

3, 4. (a) Jak zareagowali Piotr i Jan, gdy zakazano im głosić? (b) Jak odpowiedzieli inni apostołowie?

 ³ Dwaj z tych odważnych głosicieli, apostołowie Piotr i Jan, stawali już przed sądem, czego nie omieszkał im gniewnie przypomnieć arcykapłan Józef Kajfasz: „Stanowczo wam rozkazaliśmy, żebyście już nie nauczali z powoływaniem się na to [Jezusa] imię, lecz oto napełniliście Jerozolimę waszą nauką” (Dzieje 5:28). Ale ponowne spotkanie z Piotrem i Janem raczej nie powinno było zaskoczyć Kajfasza. Kiedy po raz pierwszy zakazano im głosić, odpowiedzieli: „Czy to jest prawe w oczach Bożych słuchać raczej was niż Boga, osądźcie sami. My jednak nie możemy przestać mówić o tym, cośmy widzieli i słyszeli”. Podobnie jak starożytny prorok Jeremiasz, apostołowie ci nie mogli się powstrzymać od wypełniania zadania głoszenia (Dzieje 4:18-20; Jeremiasza 20:9).

⁴ Teraz nie tylko Piotr i Jan, ale wszyscy apostołowie — łącznie z niedawno wybranym do tego grona Maciejem — mieli sposobność przedstawić swoje stanowisko przed sądem (Dzieje 1:21-26). Gdy również im zabroniono głosić, wszyscy odważnie odrzekli: „Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” (Dzieje 5:29).

Słuchać Boga czy człowieczych władców?

5, 6. Dlaczego apostołowie nie zastosowali się do nakazu sądu?

⁵ Apostołowie byli ludźmi praworządnymi i normalnie nie sprzeciwiliby się wyrokowi sądowemu. Ale żaden człowiek, bez względu na zajmowane stanowisko, nie ma prawa wymagać od innego człowieka, by złamał któreś z przykazań Bożych. Jehowa jest „Najwyższym nad całą ziemią” (Psalm 83:18). Jest nie tylko „Sędzią całej ziemi”, ale także Najwyższym Prawodawcą oraz Królem Wieczności. Każdy nakaz sądowy stojący w sprzeczności z przykazaniami Boga jest z Jego punktu widzenia nieważny (Rodzaju 18:25; Izajasza 33:22).

⁶ Przyznają to nawet niektóre wybitne autorytety prawnicze. Na przykład XVIII-wieczny angielski prawnik William Blackstone napisał, że żadna ustawa ludzka nie może być sprzeczna z „prawem objawionym”, zawartym w Biblii. Dlatego zakazując apostołom dalszego głoszenia, Sanhedryn przekroczył swoje kompetencje. Apostołowie po prostu nie mogli spełnić jego żądania.

7. Dlaczego działalność ewangelizacyjna tak bardzo rozzłościła naczelnych kapłanów?

⁷ Niezłomna postawa apostołów rozwścieczyła naczelnych kapłanów. Część z nich, w tym sam Kajfasz, należała do saduceuszy, którzy nie wierzyli w zmartwychwstanie (Dzieje 4:1, 2; 5:17). Tymczasem apostołowie głosili, że Jezus został wskrzeszony. Ponadto niektórzy naczelni kapłani usilnie starali się zjednać sobie przychylność rzymskich władz. W trakcie procesu Jezusa, kiedy mieli możliwość uznać go za swego króla, zaczęli nawet krzyczeć: „Nie mamy króla oprócz Cezara” (Jana 19:15). * Apostołowie nie tylko głosili, że Jezus powstał z martwych, ale też nauczali, że oprócz jego imienia „nie ma pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, dzięki któremu mamy zostać wybawieni” (Dzieje 2:36; 4:12). Kapłani obawiali się, że gdyby ludzie zaczęli uznawać zmartwychwstałego Jezusa za swego Wodza, Rzymianie zabraliby żydowskim przywódcom ‛zarówno ich miejsce, jak i ich naród’ (Jana 11:48).

8. Jakiej mądrej rady udzielił Sanhedrynowi Gamaliel?

⁸ Przyszłość apostołów Jezusa Chrystusa nie rysowała się w jasnych barwach. Sędziowie Sanhedrynu koniecznie chcieli skazać ich na śmierć (Dzieje 5:33). Ale wypadki  niespodziewanie potoczyły się inaczej. Gamaliel, znawca Prawa Mojżeszowego, wstał i ostrzegł swych towarzyszy przed pochopnym działaniem. Mądrze zauważył: „Jeśli ten zamysł lub to dzieło pochodzi od ludzi, zostanie obalone, ale jeśli pochodzi od Boga, nie zdołacie ich obalić”. Następnie dodał: „W przeciwnym razie mogłoby się okazać, że w rzeczywistości walczycie z Bogiem” (Dzieje 5:34, 38, 39).

9. Co dowodzi, że działalność apostołów cieszyła się poparciem Boga?

⁹ O dziwo, sąd posłuchał rady Gamaliela. „Wezwawszy apostołów, wychłostali ich i rozkazali im, żeby przestali mówić z powoływaniem się na imię Jezusa, i pozwolili im odejść”. Apostołowie nie dali się jednak zastraszyć i byli zdecydowani nadal głosić w myśl polecenia anioła. Dlatego po odzyskaniu wolności „każdego dnia w świątyni oraz od domu do domu w dalszym ciągu bezustannie nauczali i oznajmiali dobrą nowinę o Chrystusie, Jezusie” (Dzieje 5:40, 42). Jehowa pobłogosławił ich wysiłkom. W jakiej mierze? „Słowo Boże dalej rosło, a liczba uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażała”. Co ciekawe, również „spora rzesza kapłanów okazała posłuszeństwo wierze” (Dzieje 6:7). Jakże zdruzgotani musieli być naczelni kapłani! Fakty mówiły same za siebie: działalność apostołów rzeczywiście cieszyła się poparciem Boga!

Walczący z Bogiem nigdy nie zwyciężą

10. Dlaczego z ludzkiego punktu widzenia Kajfasz mógł się czuć pewnie na swym stanowisku i dlaczego jednak się zawiódł?

¹⁰ W I wieku naczelni kapłani żydowscy byli wyznaczani przez władze rzymskie. Bogaty Józef Kajfasz, mianowany przez Waleriusza Gratusa, piastował ten urząd dłużej niż wielu jego poprzedników. Zawdzięczał to zapewne swoim umiejętnościom dyplomatycznym i przyjaźni z Piłatem, a nie błogosławieństwu Bożemu. Tak czy inaczej, z czasem zawiódł się na ludziach, którym zaufał. Zaledwie trzy lata po wspomnianym  procesie apostołów Kajfasz utracił łaski Rzymian i przestał być arcykapłanem.

11. Jaki koniec spotkał Poncjusza Piłata oraz żydowski system rzeczy i jaki płynie stąd wniosek?

¹¹ Rozkaz pozbawienia Kajfasza urzędu wyszedł od bezpośredniego zwierzchnika Piłata, Lucjusza Witeliusza, namiestnika Syrii. Piłat, bliski przyjaciel Kajfasza, nie mógł nic zrobić. Zaledwie rok później on sam został zdymisjonowany i wezwany do Rzymu, by bronić się przed stawianymi mu poważnymi zarzutami. A jeśli chodzi o żydowskich przywódców, którzy pokładali ufność w cezarze, Rzymianie faktycznie ‛zabrali zarówno ich miejsce, jak i ich naród’ — w roku 70 n.e. wojska rzymskie zburzyły Jerozolimę wraz ze świątynią i salą posiedzeń Sanhedrynu. Jakże prawdziwe okazały się słowa psalmisty: „Nie pokładajcie ufności w dostojnikach ani w synu ziemskiego człowieka, do którego nie należy wybawienie”! (Jana 11:48; Psalm 146:3).

12. Jak przykład Jezusa pokazuje, że posłuszeństwo wobec Boga świadczy o mądrości?

¹² Zupełnie inaczej stało się ze wskrzeszonym Jezusem Chrystusem: Bóg ustanowił go Arcykapłanem w wielkiej duchowej świątyni. Żaden człowiek nie może anulować tej nominacji. Jezus „ma swoje kapłaństwo bez następców” (Hebrajczyków 2:9; 7:17, 24; 9:11). Jehowa uczynił go również Sędzią żywych i umarłych (1 Piotra 4:5). Na mocy powierzonej mu władzy Jezus oceni, czy Józef Kajfasz i Poncjusz Piłat będą mogli powrócić w przyszłości do życia (Mateusza 23:33; Dzieje 24:15).

Dzisiejsi nieustraszeni głosiciele Królestwa

13. Jakie dzieło w czasach nowożytnych pochodziło od ludzi, a jakie od Boga? Dlaczego tak odpowiadasz?

¹³ W naszych czasach, podobnie jak w I wieku, nie brakuje ludzi walczących z Bogiem (Dzieje 5:39). Na przykład gdy Świadkowie Jehowy w Niemczech nie godzili się nazywać Adolfa Hitlera swym Führerem (Wodzem), ten poprzysiągł, że zetrze ich z powierzchni ziemi (Mateusza 23:10). Stworzona przez niego machina zagłady wydawała się zdolna spełnić tę groźbę. Naziści aresztowali tysiące Świadków i osadzili ich w obozach koncentracyjnych. Niektórych pozbawili życia. Ale nie zdołali ich powstrzymać od oddawania czci wyłącznie Bogu i nie zniszczyli ich jako społeczności. Chrześcijanie ci wykonywali dzieło, które ‛pochodziło od Boga, a nie od ludzi’, nie można więc było go zahamować. Sześćdziesiąt lat później dawni więźniowie hitlerowskich obozów koncentracyjnych dalej wiernie służą Jehowie ‛całym swym sercem i duszą, i umysłem’, podczas gdy Hitler i jego narodowosocjalistyczna partia zapełniają tylko niechlubne karty historii (Mateusza 22:37).

14. (a) Jak przeciwnicy starają się oczernić sług Bożych i z jakim skutkiem? (b) Czy takie poczynania mogą przynieść ludowi Bożemu trwałą szkodę? (Hebrajczyków 13:5, 6).

¹⁴ Od tamtej pory jeszcze inni podejmowali walkę z Jehową i Jego ludem, z góry skazaną na przegraną. W różnych krajach europejskich czynniki religijne i polityczne usiłowały podstępnie przyczepić Świadkom Jehowy etykietkę „niebezpiecznej sekty”;  zresztą taki sam zarzut wysuwano przeciwko chrześcijanom w I wieku (Dzieje 28:22). Tymczasem Europejski Trybunał Praw Człowieka uznał Świadków Jehowy za religię, a nie sektę. Przeciwnicy z pewnością o tym wiedzą. Mimo to wciąż oczerniają Świadków. W rezultacie niektórzy z tych chrześcijan stracili pracę. Ich dzieci bywają nękane w szkołach. Niekiedy bojaźliwi ludzie anulują umowy wynajmu obiektów, w których Świadkowie od dawna urządzali swoje zebrania. Zdarzało się nawet, że urzędy odmawiały komuś przyznania obywatelstwa tylko dlatego, że jest Świadkiem Jehowy! Ale Świadkowie wcale się tym nie zrażają.

15, 16. Jak francuscy Świadkowie Jehowy zareagowali na sprzeciw wobec ich chrześcijańskiej działalności i dlaczego nie przestają głosić?

¹⁵ Na przykład ogólnie rzecz biorąc Francuzi są rozsądni i bezstronni. Jednakże grupa przeciwników dążyła do wprowadzenia przepisów prawnych mających powstrzymać dzieło głoszenia o Królestwie. Jak na to zareagowali Świadkowie? Zwiększyli swą aktywność w służbie kaznodziejskiej na niespotykaną wcześniej skalę, co przyniosło zdumiewające efekty (Jakuba 4:7). W ciągu zaledwie sześciu miesięcy liczba domowych studiów biblijnych zwiększyła się w tym kraju o jedną trzecią! Szatan musi pałać wściekłością, widząc, jak szczere osoby reagują tam na dobrą nowinę (Objawienie 12:17). Nasi współwyznawcy we Francji są przekonani, że również w ich sytuacji spełnią się słowa proroka Izajasza: „Żadna broń wykonana przeciwko tobie nie okaże się skuteczna i potępisz każdy język, który się podniesie przeciwko tobie w sądzie” (Izajasza 54:17).

¹⁶ Świadkowie Jehowy nie cieszą się, gdy spotykają ich prześladowania. Ale posłuszni poleceniu Boga nie mogą i nie zamierzają przestać mówić o rzeczach, które usłyszeli. Starają się być wzorowymi obywatelami. Jeśli jednak prawo ludzkie wymaga od nich złamania praw Bożych, muszą być posłuszni Bogu jako Władcy.

Nie bójcie się ich

17. (a) Dlaczego nie musimy się obawiać naszych przeciwników? (b) Jakie powinniśmy mieć nastawienie do prześladowców?

¹⁷ Nasi przeciwnicy są w bardzo groźnej sytuacji. Walczą z Bogiem. Dlatego zgodnie z poleceniem Jezusa nie boimy się tych, którzy nas prześladują, a nawet się za nich modlimy (Mateusza 5:44). Prosimy Boga, by każdemu, kto tak jak Saul z Tarsu sprzeciwia się Mu z braku wiedzy, łaskawie otworzył oczy na prawdę biblijną (2 Koryntian 4:4). Saul już jako chrześcijański apostoł Paweł wiele wycierpiał z rąk ówczesnych władz. Mimo to przypominał współwyznawcom, „żeby rządom i władzom byli podporządkowani i posłuszni jako władcom, żeby byli gotowi do każdego dobrego dzieła, żeby o nikim nie mówili krzywdząco [nawet o najbardziej zajadłych przeciwnikach], nie byli wojowniczy, żeby byli rozsądni, przejawiając wszelką łagodność wobec wszystkich ludzi” (Tytusa 3:1, 2). Świadkowie Jehowy we Francji i innych rejonach świata biorą sobie tę radę do serca.

18. (a) Jak Jehowa może wyzwolić swój lud? (b) Jaki będzie ostateczny wynik prześladowań?

¹⁸ Bóg zapewnił proroka Jeremiasza: „Ja jestem z tobą, by cię wyzwolić” (Jeremiasza 1:8). Jak dzisiaj Jehowa może nas wyzwolić  z rąk prześladowców? Może sprawić, że pojawi się bezstronny sędzia przypominający Gamaliela albo że skorumpowany czy nieprzyjazny urzędnik zostanie niespodziewanie zastąpiony przez kogoś bardziej rozsądnego. Czasami jednak Jehowa dopuszcza dalsze prześladowania Jego ludu (2 Tymoteusza 3:12). Ale w takim wypadku zawsze udziela sił do ich przetrwania (1 Koryntian 10:13). Niezależnie od tego, na co Bóg jeszcze pozwoli, ostateczny wynik jest pewny: ci, którzy walczą z Jego ludem, walczą z Nim samym, toteż nigdy nie zwyciężą.

19. Jak brzmi biblijna myśl przewodnia na rok 2006 i dlaczego słowa te są tak aktualne?

¹⁹ Jezus uprzedził swych uczniów, że będą doznawać ucisku (Jana 16:33). Wyjątkowo aktualne są więc słowa z Dziejów Apostolskich 5:29: „Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom”. Dlatego ta ważna wypowiedź będzie stanowić dla Świadków Jehowy biblijną myśl przewodnią na rok 2006. Obyśmy bez względu na koszty okazywali posłuszeństwo Bogu jako Władcy — nie tylko w nadchodzącym roku, ale przez całą wieczność!

[Przypis]

Czy potrafisz odpowiedzieć?

• Jaki zachęcający przykład znoszenia prześladowań dali nam apostołowie?

• Dlaczego zawsze powinniśmy być posłuszni Bogu jako naszemu Władcy, a nie ludziom?

• Z kim tak naprawdę walczą nasi przeciwnicy?

• Czego możemy się spodziewać, jeśli wytrwale zniesiemy prześladowania?

[Pytania do studium]

[Napis na stronie 23]

Biblijna myśl przewodnia na rok 2006: „Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” (Dzieje 5:29).

[Ilustracja na stronie 19]

„Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom”

[Ilustracja na stronie 21]

Kajfasz ufał ludziom, a nie Bogu