„Paście powierzoną wam trzodę Bożą (...) chętnie, (...) ochoczo, (...) stając się przykładami dla trzody” (1 PIOTRA 5:2, 3).

1, 2. (a) Jakie zaszczytne zadanie Jezus powierzył apostołowi Piotrowi i czy się na nim zawiódł? (b) Jak Jehowa zapatruje się na zamianowanych pasterzy?

JAKIŚ czas przed dniem Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Piotr wraz z sześcioma innymi uczniami jadł nad Morzem Galilejskim śniadanie przygotowane przez Jezusa. Nie po raz pierwszy widział wtedy swego zmartwychwstałego Mistrza i zapewne był zachwycony, że on żyje. Ale Piotra mogły też dręczyć obawy. Przecież całkiem niedawno wyparł się publicznie znajomości z Jezusem (Łukasza 22:55-60; 24:34; Jana 18:25-27; 21:1-14). Czy ten zganił skruszonego Piotra za brak wiary? Nie. Co więcej, powierzył mu zaszczytne zadanie karmienia i pasienia jego „owieczek” (Jana 21:15-17). Jak wynika z opisanej w Biblii historii zboru wczesnochrześcijańskiego, Piotr nie zawiódł zaufania Jezusa. Razem z pozostałymi apostołami oraz starszymi z Jerozolimy rzeczywiście pasł zbór chrześcijański — zarówno w trakcie zaciekłych prześladowań, jak i w trakcie szybkiego rozwoju (Dzieje 1:15-26; 2:14; 15:6-9).

² Obecnie Jehowa za pośrednictwem Jezusa Chrystusa powierza rolę duchowych pasterzy wykwalifikowanym mężczyznom, aby przewodzili Jego trzodzie w tym najbardziej krytycznym okresie dziejów ludzkości (Efezjan 4:11, 12; 2 Tymoteusza 3:1). Czy ma podstawy, by im ufać? Oczywiście, a świadczy o tym istnienie ogólnoświatowej pokojowej społeczności braterskiej. Rzecz jasna owi pasterze są omylnymi ludźmi, podobnie jak Piotr (Galatów 2:11-14; Jakuba 3:2). Mimo to Jehowa powierzył ich pieczy owce, które ‛nabył krwią własnego Syna’ (Dzieje 20:28). Miłuje ich i uważa za „godnych podwójnego szacunku” (1 Tymoteusza 5:17).

3. Dzięki czemu duchowi pasterze usługują chętnie i ochoczo?

³ Dzięki czemu ci duchowi pasterze chętnie i ochoczo stają się przykładami dla trzody? Tak jak Piotr i inni pasterze z I wieku, polegają na świętym duchu Bożym, który udziela im sił potrzebnych do wywiązywania się z powierzonych zadań (2 Koryntian 4:7). Za jego sprawą wydają też owoce, do których należą: miłość, radość, pokój, wielkoduszna cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność i panowanie nad sobą (Galatów 5:22, 23). Rozważmy, jak pasterze mogą podczas pasienia trzody Bożej dawać przykład w przejawianiu tych owoców.

Miłujcie całą trzodę oraz poszczególne owce

4, 5. (a) Jak Jehowa i Jezus okazują trzodzie miłość? (b) Między innymi w jaki sposób robią to duchowi pasterze?

⁴ Najważniejszym przymiotem wydawanym dzięki oddziaływaniu ducha Bożego  jest miłość. Jehowa miłuje całą swą trzodę i dlatego obficie zaopatruje ją w pokarm duchowy (Izajasza 65:13, 14; Mateusza 24:45-47). Ale nie poprzestaje na karmieniu trzody jako zbiorowości. Serdecznie troszczy się o każdą owcę z osobna (1 Piotra 5:6, 7). Również Jezus miłuje trzodę. Oddał za nią swoją duszę i zna poszczególne owce „po imieniu” (Jana 10:3, 14-16).

⁵ Wzorem Jehowy i Jezusa duchowi pasterze darzą miłością całą trzodę Bożą, ‛przykładając się do nauczania’ w zborze. Wygłaszają oparte na Biblii przemówienia, by paść i chronić owce, te zaś dostrzegają ich trud (1 Tymoteusza 4:13, 16). Ale pasterze poświęcają też czas na coś, co nie rzuca się w oczy — na prowadzenie zapisków i korespondencji, układanie programów czy dopilnowywanie rozmaitych spraw, aby zebrania zborowe i inne przedsięwzięcia odbywały się „przyzwoicie i w sposób uporządkowany” (1 Koryntian 14:40). Członkowie zboru mogą nie zauważać wielu z tych zadań i nawet o nich nie wiedzieć, ale wchodzą one w zakres służby pełnionej z prawdziwej miłości (Galatów 5:13).

6, 7. (a) W jaki sposób pasterze mogą lepiej poznać owce? (b) Dlaczego warto mówić starszym o swych odczuciach?

⁶ Kochający chrześcijańscy pasterze starają się interesować także poszczególnymi owcami w zborze (Filipian 2:4). Mogą je lepiej poznać, gdy na przykład uczestniczą z nimi w działalności kaznodziejskiej. Jezus często głosił ze swymi naśladowcami i przy takich okazjach udzielał im zachęt (Łukasza 8:1). Pewien doświadczony chrześcijański pasterz powiedział: „Przekonałem się, że najlepszym sposobem na poznanie i pokrzepianie braci i sióstr jest wyruszanie z nimi do służby polowej”. Jeśli ostatnio nie miałeś okazji współpracować z którymś ze  starszych, spróbuj w najbliższym czasie to zrobić.

⁷ Jezus, powodowany miłością, dzielił ze swymi naśladowcami ich radości i smutki. Kiedy na przykład 70 uczniów z radością powróciło z działalności ewangelizacyjnej, również on się rozradował (Łukasza 10:17-21). A gdy zobaczył, jak Marię i jej rodzinę zasmuciła śmierć Łazarza, „począł ronić łzy” (Jana 11:33-35). Podobnie dzisiaj troskliwi pasterze nie są obojętni na uczucia owiec. Pobudzani miłością, ‛radują się z tymi, którzy się radują’, oraz ‛płaczą z tymi, którzy płaczą’ (Rzymian 12:15). Zarówno w lepszych, jak i w gorszych chwilach śmiało mów o swych odczuciach chrześcijańskim pasterzom. Twoja radość bardzo ich pokrzepi (Rzymian 1:11, 12). A gdy poznają trudności, z jakimi się zmagasz, będą mogli dodać ci sił i otuchy (1 Tesaloniczan 1:6; 3:1-3).

8, 9. (a) Jak pewien starszy okazywał miłość żonie? (b) Dlaczego jest rzeczą ważną, by pasterz okazywał miłość własnej rodzinie?

⁸ Miłość pasterza do trzody uwidacznia się zwłaszcza w tym, jak traktuje własną rodzinę (1 Tymoteusza 3:1, 4). Jeżeli ma żonę, to okazując jej miłość i szacunek, daje przykład innym mężom (Efezjan 5:25; 1 Piotra 3:7). Chrześcijanka imieniem Linda tak się wyraziła o swym zmarłym mężu, który ponad 20 lat usługiwał jako nadzorca: „Zawsze pilnie troszczył się o zbór. Ale jednocześnie dawał mi odczuć, że działamy razem. Często mi dziękował za wsparcie oraz spędzał ze mną wolne chwile. Dzięki temu czułam się kochana i nie było mi przykro, że poświęca czas zborowi”.

⁹ Jeżeli chrześcijański pasterz ma dzieci i z miłością je karci oraz udziela im pochwał, to daje przykład innym rodzicom (Efezjan 6:4). Okazywaniem miłości swym najbliższym dowodzi, że zasługuje na zaufanie, którym go obdarzono, gdy został zamianowany pod kierownictwem ducha świętego (1 Tymoteusza 3:4, 5).

Zabiegajcie o radość i pokój przez wymianę myśli

10. (a) Co może negatywnie wpływać na radość i pokój w zborze? (b) Jaka kwestia zagroziła pokojowi w zborze w I wieku i jak została rozwiązana?

¹⁰ Duch święty może wzbudzić radość i pokój w sercu każdego chrześcijanina z osobna, a także w gronie starszych oraz w całym zborze. Odwrotny wpływ miałby jednak brak szczerej wymiany myśli. Dawno temu Salomon zauważył: „Plany zostają zniweczone, gdzie nie ma poufnej rozmowy” (Przysłów 15:22). Natomiast otwarta i pełna szacunku rozmowa sprzyja radosnej i pokojowej atmosferze. Kiedy na przykład w zborze wczesnochrześcijańskim wyłoniła się kwestia obrzezania, mogąca zagrozić jego pokojowi, członkowie ciała kierowniczego w Jerozolimie zabiegali o przewodnictwo ducha świętego. W ożywionej dyskusji wyrazili swoje odmienne poglądy na omawiany temat, ale potem podjęli jednomyślną decyzję. Gdy poinformowali o niej zbory, bracia „uradowali się z tej zachęty” (Dzieje 15:6-23, 25, 31; 16:4, 5). Umocniło to radość i pokój.

11. Jak starsi dbają o radość i pokój w zborze?

¹¹ Podobnie dzisiaj pasterze dbają o radość i pokój w zborze, pielęgnując właściwą wymianę myśli. W obliczu problemów zagrażających pokojowej atmosferze zboru spotykają się i otwarcie mówią o swych odczuciach. Z szacunkiem wysłuchują wypowiedzi współpasterzy (Przysłów 13:10; 18:13). Modlą się o ducha świętego, po czym analizują zasady biblijne oraz wskazówki opublikowane przez „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mateusza 24:45-47; 1 Koryntian 4:6). Gdy jako grono podejmą decyzję opartą na Słowie Bożym, każdy z nich na dowód poddania się kierownictwu  ducha świętego będzie ją popierał, nawet gdyby jego prywatny pogląd nie pokrywał się ze zdaniem większości. Przejawiając taką skromność, starszy umacnia radość i pokój oraz daje owcom piękny przykład chodzenia z Bogiem (Micheasza 6:8). Czy skromnie respektujesz oparte na Biblii decyzje, które podejmują pasterze w zborze?

Bądźcie wielkodusznie cierpliwi i życzliwi

12. Dlaczego Jezus musiał być wielkodusznie cierpliwy i życzliwy wobec apostołów?

¹² Jezus był wielkodusznie cierpliwy i życzliwy wobec apostołów, mimo iż często nie dopisywali. Niejednokrotnie starał się na przykład uzmysłowić im znaczenie okazywania pokory (Mateusza 18:1-4; 20:25-27). Zrobił tak nawet w ostatnią noc swego życia na ziemi, gdy umył apostołom nogi. A jednak zaraz potem „powstał też między nimi gorący spór o to, kto z nich wydaje się największy” (Łukasza 22:24; Jana 13:1-5). Czy Jezus zganił apostołów? Nic podobnego. Życzliwie zwrócił się do nich, mówiąc: „Kto jest większy: półleżący przy stole czy usługujący? Czyż nie półleżący przy stole? Lecz ja jestem pośród was jak ten, który usługuje” (Łukasza 22:27). Swą wielkoduszną cierpliwością i życzliwością, połączoną z własnym przykładem, w końcu poruszył serca apostołów.

13, 14. Zwłaszcza kiedy pasterze muszą być życzliwi?

¹³ Tak samo duchowy pasterz musi czasem kilkakrotnie zwracać komuś uwagę na jakąś słabość. Mógłby się na tę osobę irytować. Ale jeśli podczas ‛napominania nieporządnych’ pamięta o własnych potknięciach, potrafi okazać współwyznawcy wielkoduszną cierpliwość i życzliwość. W ten sposób naśladuje Jezusa i Jehowę, którzy przejawiają te cechy wobec wszystkich chrześcijan, nie wyłączając pasterzy (1 Tesaloniczan 5:14; Jakuba 2:13).

¹⁴ Niekiedy pasterze muszą udzielić stanowczej rady komuś, kto popełnił poważny grzech. Jeżeli błądzący nie okazuje skruchy, są zmuszeni usunąć go ze zboru (1 Koryntian 5:11-13). Czynią to jednak w sposób świadczący o tym, że nienawidzą samego grzechu, a nie grzesznika (Judy 23). Życzliwość pasterzy może pomóc błądzącej owcy wrócić do trzody (Łukasza 15:11-24).

Dobre uczynki wynikające z wiary

15. W jaki sposób pasterze naśladują dobroć Jehowy i co ich do tego pobudza?

¹⁵ „Jehowa jest dobry dla wszystkich” — nawet dla tych, którzy nie cenią tego, co dla nich robi (Psalm 145:9; Mateusza 5:45). Szczególnym przejawem Jego dobroci jest to, że posyła swych sług, by głosili „dobrą nowinę o królestwie” (Mateusza 24:14). Pasterze odzwierciedlają dobroć Bożą, niestrudzenie przewodząc w tej działalności. Co ich do tego pobudza? Silna wiara w Jehowę i Jego obietnice (Rzymian 10:10, 13, 14).

16. Jak pasterze mogą ‛wyświadczać dobro’ owcom?

¹⁶ Oprócz ‛wyświadczania dobra wszystkim’ przez udział w głoszeniu pasterze są  zobowiązani wyświadczać dobro ‛zwłaszcza tym, którzy są z nimi spokrewnieni w wierze’ (Galatów 6:10). Czynią to między innymi podczas pokrzepiających wizyt pasterskich. Pewien starszy powiedział: „Lubię dokonywać wizyt pasterskich. Mogę wtedy pochwalić braci i siostry za ich trud oraz pomóc im dostrzec, że jest on doceniany”. Mądrzy pasterze wskazują niekiedy, co dana osoba mogłaby ulepszyć w swej służbie dla Jehowy. Biorą pod tym względem wzór z apostoła Pawła. Zobaczmy, jak się zwrócił do chrześcijan w Tesalonice: „Co do was, pokładamy ufność w Panu, iż czynicie i nadal będziecie czynić to, co nakazujemy” (2 Tesaloniczan 3:4). Darzenie owiec takim zaufaniem wyzwala w nich dobre chęci i ułatwia im okazywanie ‛posłuszeństwa tym, którzy przewodzą’ (Hebrajczyków 13:17). Jeżeli złożono ci krzepiącą wizytę pasterską, dlaczego nie miałbyś za nią podziękować?

Łagodność wymaga panowania nad sobą

17. Czego Piotr nauczył się od Jezusa?

¹⁷ Jezus był łagodnie usposobiony, i to nawet w obliczu prowokacji (Mateusza 11:29). Gdy został zdradzony i aresztowany, przejawiał łagodność i wielkie opanowanie. Tymczasem Piotr bez namysłu wyciągnął miecz, by wziąć odwet na przeciwnikach. Ale Jezus go zapytał: „Czy myślisz, że nie mogę się zwrócić do mego Ojca, aby mi w tejże chwili dał więcej niż dwanaście legionów aniołów?” (Mateusza 26:51-53; Jana 18:10). Piotr dobrze pojął tę lekcję, gdyż po latach przypomniał współwyznawcom: „Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście podążali dokładnie jego śladami. (...) Gdy go obrzucano obelgami, nie odwzajemniał się obelgami. Gdy cierpiał, nie groził” (1 Piotra 2:21-23).

18, 19. (a) Zwłaszcza kiedy pasterze muszą okazywać łagodność i panowanie nad sobą? (b) Jakie pytania rozważymy w następnym artykule?

¹⁸ Pasterze, którzy chcą skutecznie usługiwać, również muszą być łagodnie usposobieni, nawet gdy zostaną źle potraktowani. Na przykład ktoś z członków zboru, komu starają się pomóc, może nie reagować przychylnie na ich wysiłki. Zdarza się, że osoba słaba lub chora duchowo ‛mówi bezmyślnie, jakby zadawała pchnięcia mieczem’ (Przysłów 12:18). Ale wzorem Jezusa pasterze nie odpłacają ani szorstkimi słowami, ani mściwymi czynami. Panują nad sobą i dalej okazują zrozumienie, które dla potrzebującego pomocy może stać się błogosławieństwem (1 Piotra 3:8, 9). Czy uczysz się od starszych i otrzymując rady, przejawiasz łagodność oraz panowanie nad sobą?

¹⁹ Jehowa i Jezus z całą pewnością cenią ciężką pracę tysięcy pasterzy ochoczo troszczących się o trzodę na całym świecie. Żywią też głębokie uczucie do tysięcy sług pomocniczych, którzy wspierają starszych w ‛usługiwaniu świętym’ (Hebrajczyków 6:10). Dlaczego jednak niektórzy ochrzczeni bracia mają opory przed ubieganiem się o tę „wspaniałą pracę”? (1 Tymoteusza 3:1). I jak Jehowa szkoli zamianowanych pasterzy? Pytania te omówimy w następnym artykule.

Czy sobie przypominasz?

• Jak duchowi pasterze okazują trzodzie miłość?

• Jak wszyscy członkowie zboru mogą zabiegać o radość i pokój?

• Dlaczego przy udzielaniu rad duchowi pasterze są wielkodusznie cierpliwi i życzliwi?

• Jak starsi przejawiają dobroć i wiarę?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 18]

Starsi usługują zborowi z miłości

[Ilustracje na stronie 18]

Spędzają też czas z rodziną, gdy korzystają z rozrywki...

... i gdy uczestniczą w służbie kaznodziejskiej

[Ilustracja na stronie 20]

Właściwa wymiana myśli między starszymi przyczynia się do radości i pokoju w zborze