„Wszystko, co niegdyś napisano, napisano dla naszego pouczenia” (RZYMIAN 15:4).

1. Dlaczego potrzebujemy przypomnień i jak Jehowa nam ich udziela?

ABY w tych ciężkich czasach pomóc swemu ludowi radzić sobie z problemami, Jehowa kieruje do niego różne przypomnienia. Niektóre napotykamy podczas osobistego czytania Biblii, a inne słyszymy na naszych zebraniach — w postaci pouczeń podawanych z podium albo wypowiedzi kogoś z audytorium. Większość tych informacji nie jest dla nas niczym nowym. Zapewne już kiedyś się z nimi zapoznaliśmy. Ale ponieważ łatwo zapominamy, ciągle musimy odświeżać w swej pamięci zamierzenia, prawa i wskazówki Jehowy. Powinniśmy sobie cenić pochodzące od Niego przypomnienia. Stanowią dla nas zachętę, bo dzięki nim nie tracimy z oczu powodów, dla których wstąpiliśmy na wskazaną przez Boga drogę życia. Nic więc dziwnego, że psalmista śpiewał Jehowie: „Kocham (...) twoje przypomnienia” (Psalm 119:24).

2, 3. (a) Dlaczego Jehowa postanowił zachować do naszych czasów opisy przeżyć różnych postaci biblijnych? (b) Jakie relacje biblijne omawia ten artykuł?

² Słowo Boże, choć spisane przed wiekami, wciąż ma ogromną moc oddziaływania (Hebrajczyków 4:12). Zawiera opisy przeżyć rzeczywistych postaci. Od czasów biblijnych zwyczaje i zapatrywania na szereg spraw uległy zmianie, ale problemy pozostały w gruncie rzeczy te same. Wiele sprawozdań historycznych utrwalonych dla naszego pożytku na kartach Biblii umożliwia nam poznanie ludzi, którzy kochali Jehowę i wiernie Mu służyli mimo przeciwności. A relacje z życia innych osób uświadamiają nam, jakiego postępowania Bóg nienawidzi. Jehowa postanowił zawrzeć w swym Słowie zarówno przykłady pozytywne, jak i negatywne, by służyły nam jako cenne przypomnienia. Nawiązał do tego apostoł Paweł: „Wszystko, co niegdyś napisano, napisano dla naszego pouczenia, abyśmy przez naszą wytrwałość i przez pociechę z Pism mieli nadzieję” (Rzymian 15:4).

³ Przyjrzyjmy się trzem relacjom utrwalonym w Piśmie Świętym: o Dawidzie i Saulu, o Ananiaszu i Safirze oraz o Józefie i żonie Potyfara. Z każdej możemy się nauczyć czegoś ważnego.

Lojalność wobec Boga

4, 5. (a) Jak wyglądały stosunki między Dawidem a Saulem? (b) Jak Dawid reagował na wrogość Saula?

⁴ Król Saul okazał się niewierny wobec Jehowy i niegodny sprawowania władzy nad Jego ludem. Dlatego Bóg go odrzucił i polecił prorokowi Samuelowi, żeby na kolejnego króla w Izraelu namaścił Dawida. Kiedy Dawid okazał się mężnym wojownikiem i zyskał powszechne uznanie, Saul zaczął go postrzegać jako rywala. Kilkakrotnie usiłował go zgładzić. Dawid za każdym razem uchodził cało, „gdyż Jehowa był z nim” (1 Samuela 18:6-12, 25; 19:10, 11).

 ⁵ Dawid całymi latami musiał wieść życie uciekiniera. Gdy pewnego razu miał okazję zabić Saula, towarzysze usilnie zachęcali, by skorzystał z tej sposobności, twierdząc, że to Jehowa wydał w jego ręce śmiertelnego wroga. Ale Dawid odmówił. Skłoniła go do tego lojalność wobec Jehowy i szacunek dla pozycji Saula jako namaszczonego władcy ludu Bożego. To przecież sam Jehowa ustanowił Saula królem w Izraelu. Gdyby więc uznał to za konieczne, z pewnością pozbawiłby go korony. Dawid nie czuł się upoważniony do ingerowania w tę sprawę. Kiedy już zrobił wszystko, co mógł, by ułagodzić Saula, oświadczył: „Sam Jehowa zada mu cios; albo przyjdzie jego dzień i będzie musiał umrzeć, albo pójdzie w bój i zostanie zabity. Jest dla mnie nie do pomyślenia, z punktu widzenia Jehowy, żebym miał podnieść rękę na pomazańca Jehowy!” (1 Samuela 24:3-15; 26:7-20).

6. Czego nas uczy historia Dawida i Saula?

⁶ Relacja ta zawiera cenną lekcję. Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego w zborze chrześcijańskim zdarzają się problemy? Powodem bywa nieraz czyjeś niestosowne zachowanie. Wprawdzie osoba ta nie popełnia poważnego grzechu, ale jej postępowanie nie daje ci spokoju. Jak powinieneś zareagować? Powodowany chrześcijańską troską i lojalnością wobec Jehowy, spróbuj pozyskać współwyznawcę w życzliwej rozmowie. A co wtedy, gdy problem nie znika? Jeżeli zrobiłeś wszystko, co było w twojej mocy, zostaw sprawę w rękach Jehowy. Tak właśnie uczynił Dawid.

7. Jak wzorem Dawida powinniśmy reagować, gdy ktoś traktuje nas niesprawiedliwie lub jest do nas uprzedzony?

⁷ A może padłeś ofiarą niesprawiedliwości lub uprzedzeń religijnych i w żaden sposób nie jesteś w stanie temu zaradzić. Niełatwo w takiej sytuacji okazywać wytrwałość, ale reakcja Dawida na doznawaną krzywdę może nas czegoś nauczyć. Jego psalmy są nie tylko wzruszającym zapisem szczerych próśb do Boga o wyzwolenie z ręki Saula, ale także świadectwem lojalności wobec Jehowy i pragnienia opiewania imienia Bożego (Psalm 18:1-6, 25-27, 30-32, 48-50; 57:1-11). Dawid pozostał lojalny, mimo iż Saul traktował go niesprawiedliwie przez wiele lat. My też powinniśmy dochowywać wierności Jehowie i Jego organizacji bez względu na doznawane krzywdy i na to, co robią inni. Możemy być pewni, że Jehowa dobrze zna nasze położenie (Psalm 86:2).

8. Jak się zachowali Świadkowie Jehowy w Mozambiku, gdy ich lojalność została poddana próbie?

⁸ Nowożytnym wzorem lojalnego trwania przy Jehowie w obliczu prób są prawdziwi chrześcijanie w Mozambiku.  W roku 1984 do ich wiosek raz po raz wpadały uzbrojone bandy partyzantów, którzy plądrowali i palili domy oraz zabijali mieszkańców. Słudzy Boży niewiele mogli zrobić w swej obronie. Miejscową ludność przemocą wcielano do oddziałów zbrojnych lub zmuszano do wspierania ich w inny sposób. Świadkowie Jehowy uznali, że byłoby to sprzeczne z zasadą chrześcijańskiej neutralności. Ich stanowcza postawa rozjuszyła napastników. W tym burzliwym okresie zabito 30 Świadków, ale nawet groźba śmierci nie złamała lojalności pozostałych sług Bożych. * Podobnie jak Dawid, wytrwale znosili niesprawiedliwość, a w końcu wyszli z tej próby zwycięsko.

Przypomnienia stanowiące przestrogę

9, 10. (a) Jaki pożytek odnosimy z różnych relacji biblijnych? (b) Co złego uczynili Ananiasz i Safira?

⁹ Niektóre postacie opisane w Biblii stanowią dla nas przestrogę. Sporo takich ludzi, nawet spośród sług Bożych, postępowało niewłaściwie i poniosło tego konsekwencje (1 Koryntian 10:11). Przykładem jest choćby relacja o Ananiaszu i Safirze — małżeństwie, które należało do zboru chrześcijańskiego w Jerozolimie.

¹⁰ Po dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. wynikła potrzeba udzielenia wsparcia materialnego nowo ochrzczonym uczniom, którzy pozostali w Jerozolimie, by korzystać z budującego wpływu apostołów. W tej sytuacji wielu współwyznawców sprzedało swe dobra, by im pomóc (Dzieje 2:41-45). Także Ananiasz i Safira sprzedali pole, ale apostołom przynieśli tylko część otrzymanych pieniędzy, twierdząc, iż oddają wszystkie. Oczywiście mieli prawo dać tyle, ile chcieli, oni jednak kierowali się złymi pobudkami i postąpili nieuczciwie. Chcieli zrobić na innych dobre wrażenie i uchodzić za hojniejszych, niż to było naprawdę. Apostoł Piotr pod wpływem ducha świętego zdemaskował ich nieuczciwość i obłudę, a Jehowa ukarał ich śmiercią (Dzieje 5:1-10).

11, 12. (a) O czym należy pamiętać, jeśli chodzi o uczciwość? (b) Jakie korzyści daje uczciwe postępowanie?

¹¹ Gdyby kiedykolwiek brała nas pokusa, by wypaczyć fakty i ukazać siebie w korzystniejszym świetle, to historia Ananiasza  i Safiry powinna stanowić dla nas trzeźwiącą przestrogę. Można oszukać człowieka, ale nikomu nie uda się oszukać Jehowy (Hebrajczyków 4:13). Pismo Święte raz po raz nawołuje do uczciwości w stosunkach z drugimi, ponieważ dla kłamców nie będzie miejsca na ziemi oczyszczonej ze zła (Przysłów 14:2; Objawienie 21:8; 22:15). Powód tego jest oczywisty — wszystko, co sprzeczne z prawdą, pochodzi od Szatana Diabła (Jana 8:44).

¹² Kierowanie się w życiu uczciwością przynosi liczne korzyści. Dzięki niej mamy czyste sumienie oraz zadowolenie z tego, że inni darzą nas zaufaniem. Niekiedy chrześcijanie otrzymują pracę lub ją zachowują właśnie dlatego, że są uczciwi. Jednak najbardziej liczy się to, że w ten sposób zaskarbiamy sobie przyjaźń wszechmocnego Boga (Psalm 15:1, 2).

Zachowywanie czystości

13. W jakiej sytuacji znalazł się Józef i jak się zachował?

¹³ Siedemnastoletni Józef, syn patriarchy Jakuba, został sprzedany w niewolę i w końcu znalazł się w domu egipskiego dostojnika Potyfara. Tam zwróciła na niego uwagę żona gospodarza. Postanowiła uwieść tego nader przystojnego młodzieńca, toteż dzień po dniu namawiała go: „Połóż się ze mną”. Józef był daleko od rodziny — w kraju, gdzie nikt go nie znał. Może zdołałby zachować wszystko w tajemnicy. On jednak, gdy pewnego razu chwyciła go za szatę, po prostu uciekł (Rodzaju 37:2, 18-28; 39:1-12).

14, 15. (a) Czego uczą nas przeżycia Józefa? (b) Dlaczego pewna chrześcijanka była wdzięczna za przypomnienia Boże?

¹⁴ Józef wychował się w bogobojnej rodzinie i wiedział, że pozamałżeńskie stosunki seksualne są niedozwolone. Zapytał: „Jakże mógłbym dopuścić się tej wielkiej niegodziwości i zgrzeszyć przeciwko Bogu?” Najwyraźniej pamiętał, iż w Edenie Jehowa ustanowił wzorzec małżeństwa obowiązujący wszystkich ludzi — ma to być związek jednego mężczyzny i jednej kobiety (Rodzaju 2:24). Z reakcji Józefa wiele mogą się nauczyć dzisiejsi słudzy Boży. Tu i ówdzie podejście do seksu jest tak liberalne, że młodzi stroniący od niemoralności stają się przedmiotem kpin rówieśników. Wśród dorosłych stosunki pozamałżeńskie uważane są za rzecz normalną. Przeżycia Józefa stanowią zatem dla nas cenne przypomnienie. Bóg w dalszym ciągu uznaje  rozpustę i cudzołóstwo za grzech (Hebrajczyków 13:4). Wielu z tych, którzy ulegli presji i dopuścili się niemoralnych czynów, przyznaje, iż absolutnie nie powinni byli tego zrobić, i to z ważkich powodów. Do przykrych następstw takiego postępowania należą wyrzuty sumienia, poczucie upokorzenia, zazdrość, niechciana ciąża i choroby przenoszone drogą płciową. Pismo Święte słusznie oznajmia, że rozpustnik „grzeszy przeciw własnemu ciału” (1 Koryntian 5:9-12; 6:18; Przysłów 6:23-29, 32).

¹⁵ Jenny, * chrześcijanka w stanie wolnym, ma powody do wdzięczności za przypomnienia Boże. W pracy zaczął się do niej zalecać przystojny kolega. Nie reagowała na jego umizgi, więc stawał się coraz bardziej natarczywy. Jenny przyznaje: „Musiałam walczyć o zachowanie czystości, bo chyba każdemu schlebiają przejawy zainteresowania ze strony osób płci przeciwnej”. Zorientowała się jednak, że mężczyzna ten po prostu chce „zaliczyć” kolejną dziewczynę. Kiedy czuła, że jej opór słabnie, prosiła Jehowę o pomoc w zachowywaniu wierności wobec Niego. Przekonała się, że prawdy, które sobie przyswoiła podczas studiowania Biblii i chrześcijańskich publikacji, stanowiły dla niej trzeźwiące przypomnienia. Takim przypomnieniem była między innymi relacja o Józefie i żonie Potyfara. „Dopóki pamiętam o tym, jak bardzo kocham Jehowę, nie muszę się obawiać, że ‛dopuszczę się tej wielkiej niegodziwości i zgrzeszę przeciwko Niemu’”.

Bierz sobie do serca Boże przypomnienia!

16. Jaką korzyść możemy odnieść z przypominania sobie i analizowania przeżyć postaci biblijnych?

¹⁶ Wszyscy jeszcze bardziej docenimy mierniki Jehowy, gdy będziemy dociekać, dlaczego z Jego woli utrwalono w Biblii pewne sprawozdania. Czego się z nich uczymy? Jakie cechy lub skłonności opisanych tam postaci powinniśmy naśladować, a jakich musimy unikać? Księga ta wspomina o setkach osób. Każdy, kto miłuje pouczenia Boże, będzie pielęgnował pragnienie nabywania życiodajnej mądrości, między innymi z przykładów, które Jehowa pieczołowicie zachował na kartach swego Słowa. W niniejszym czasopiśmie często zamieszczane są artykuły o ludziach, których przeżycia stanowią dla nas ważną lekcję. Warto je sobie od czasu do czasu przypominać.

17. Co sądzisz o przypomnieniach Jehowy i dlaczego?

¹⁷ Jakże wdzięczni powinniśmy być za życzliwą troskę Jehowy o tych, którzy starają się spełniać Jego wolę! Nie jesteśmy doskonali, podobnie jak mężczyźni i kobiety, o których czytamy w Biblii. Niemniej opisy ich postępowania są dla nas bezcenne. Jeżeli bierzemy sobie do serca przypomnienia Jehowy, łatwiej nam będzie unikać poważnych błędów i naśladować piękne przykłady ludzi, którzy chodzili ścieżkami prawości. Będziemy wtedy mogli powtórzyć za psalmistą: „Szczęśliwi, którzy przestrzegają jego przypomnień; całym sercem go szukają. Dusza moja trzyma się twych przypomnień i ja nader je miłuję” (Psalm 119:2, 167).

[Przypisy]

Jak byś odpowiedział?

• Czego możemy się nauczyć z postawy Dawida względem Saula?

• Czego nas uczy relacja o Ananiaszu i Safirze?

• Dlaczego przeżycia Józefa stanowią dla nas cenną lekcję?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 26]

Dlaczego Dawid nie pozwolił zabić Saula?

[Ilustracja na stronie 27]

Czego się uczymy z relacji o Ananiaszu i Safirze?

[Ilustracja na stronie 28]

Co skłoniło Józefa do odrzucenia niemoralnych propozycji?