RÓŻNICĘ między prawdziwą pokorą a pychą unaocznia pewne zdarzenie z życia króla Dawida. Rozegrało się ono, gdy zajął Jerozolimę i uczynił z niej swoją stolicę. Za rzeczywistego Króla Izraela uważał Jehowę, dlatego postanowił przenieść do tego miasta Arkę Przymierza, symbolizującą obecność Boga. Wydarzenie to było dla Dawida tak ważne, że podążając za kapłanami, którzy nieśli Arkę, spontanicznie okazywał radość. Mieszkańcy Jerozolimy widzieli, jak ich król ‛podskakuje i pląsa ze wszystkich sił’ (1 Kronik 15:15, 16, 29; 2 Samuela 6:11-16).

Jednak w tym radosnym pochodzie nie uczestniczyła jego żona Michal. Patrzyła przez okno i zamiast podziwiać sposób, w jaki Dawid wychwalał Jehowę, „wzgardziła nim w swoim sercu” (2 Samuela 6:16). Dlaczego? Widocznie zbyt poważnie traktowała fakt, iż jest córką pierwszego króla izraelskiego, Saula, i żoną jego następcy. Może uważała, że jej mąż jako władca nie powinien się zniżać do poziomu zwykłych ludzi i świętować tak samo jak oni. Dała wyraz swej wyniosłości, witając Dawida sarkastycznymi słowami: „Jakże dzisiaj okrył się chwałą król Izraela, gdy obnażył się dzisiaj na oczach niewolnic swoich sług, tak jak się zupełnie obnaża któryś z pustogłowych ludzi!” (2 Samuela 6:20).

Jak Dawid zareagował na taką krytykę? Zganił żonę, przypominając, że Jehowa obdarzył go łaską, a jej ojca, Saula, odrzucił. Następnie dodał: „Jeszcze bardziej pomniejszę swoją wartość, i poniżę się w swoich oczach; a co się tyczy niewolnic, o których wspomniałaś, u nich chcę się otoczyć chwałą” (2 Samuela 6:21, 22).

Dawid był zdecydowany nadal pokornie służyć Jehowie. Ze względu na to nastawienie Bóg nazwał go „mężem według swego serca” (Dzieje 13:22; 1 Samuela 13:14). Naśladował on bowiem najwspanialszy przykład pokory — samego Jehowę Boga. Co ciekawe, użyty przez Dawida zwrot „poniżyć się” pochodzi od hebrajskiego czasownika, którym opisywano również stosunek Boga do ludzkości. Chociaż Jehowa jest największą Osobistością we wszechświecie, w Psalmie 113:6, 7 powiedziano, że „zniża się, by spojrzeć na niebo i ziemię, podnosząc maluczkiego nawet z prochu; biednego wywyższa z dołu na popiół”.

Ponieważ Jehowa jest pokorny, nic dziwnego, iż nienawidzi „wyniosłych oczu” pyszałków (Przysłów 6:16, 17). Za pychę i wyniosłość oraz brak szacunku dla króla wybranego przez Boga Michal straciła przywilej urodzenia Dawidowi syna. Umarła bezdzietna. Cóż za pouczająca lekcja! Wszyscy, którzy pragną sobie zaskarbić uznanie Boże, powinni się zastosować do następującej rady: „Jedni wobec drugich przepaszcie się uniżeniem umysłu, ponieważ Bóg przeciwstawia się wyniosłym, lecz pokornych obdarza niezasłużoną życzliwością” (1 Piotra 5:5).