„Ciebie Jehowa, twój Bóg, wybrał, abyś był jego ludem” (POWTÓRZONEGO PRAWA 7:6).

1, 2. Czego niezwykłego Jehowa dokonał na rzecz Izraelitów i jakiego rodzaju stosunki z nimi nawiązał?

W ROKU 1513 p.n.e. rozpoczął się nowy okres w stosunkach Boga z Jego ziemskimi sługami. Jehowa upokorzył potężny Egipt i oswobodził Izraelitów z niewoli. Stał się przez to ich Wybawcą i Właścicielem. Zanim przystąpił do działania, polecił Mojżeszowi: „Powiedz synom Izraela: ‚Jam jest Jehowa i ja wyprowadzę was spod brzemion Egipcjan, i wyzwolę was z ich niewoli, i wyratuję was wyciągniętym ramieniem i potężnymi sądami. I wezmę was sobie za lud, i okażę, że jestem dla was Bogiem’” (Wyjścia 6:6, 7; 15:1-7, 11).

² Wkrótce po wyjściu Izraelitów z Egiptu Jehowa, ich Bóg, zawarł z nimi przymierze. Wcześniej poświęcał szczególną uwagę pojedynczym osobom i rodzinom, ale odtąd miał mieć na ziemi zorganizowany lud, cały naród (Wyjścia 19:5, 6; 24:7). Nadał mu prawa, które regulowały życie codzienne i co ważniejsze — życie religijne. Mojżesz zapytał Izraelitów: „Któryż wielki naród ma bogów będących tak blisko, jak blisko jest Jehowa, nasz Bóg, ilekroć go wzywamy? I któryż wielki naród ma takie prawe przepisy i sądownicze rozstrzygnięcia, jak całe to prawo, które dzisiaj kładę przed wami?” (Powtórzonego Prawa 4:7, 8).

Urodzeni w narodzie świadków

3, 4. Z jakiej ważnej przyczyny Bóg powołał do istnienia naród izraelski?

³ Setki lat później Jehowa za pośrednictwem proroka Izajasza przypomniał Izraelitom, że zorganizował ich w naród z bardzo ważnej przyczyny. Izajasz oznajmił: „Oto, co rzekł Jehowa, twój Stwórca, Jakubie, i Ten, który cię ukształtował, Izraelu: ‚Nie lękaj się, bo cię wykupiłem. Wezwałem cię po imieniu. Jesteś mój. Bom ja jest Jehowa, twój Bóg, Święty Izraela, twój Wybawca. (...) Przyprowadź moich synów z daleka, a moje córki z krańca ziemi, każdego, kto jest nazwany od mego imienia i kogo stworzyłem ku swojej chwale, kogo ukształtowałem — kogo utworzyłem. Wy jesteście moimi świadkami — brzmi wypowiedź Jehowy — moim sługą, którego wybrałem”. Dalej czytamy, że Bóg utworzył ten lud po to, by ‛opiewał Jego chwałę’ (Izajasza 43:1, 3, 6, 7, 10, 21).

⁴ Jako społeczność reprezentująca imię Jehowy, Izraelici mieli przed innymi narodami dawać świadectwo o Jego zwierzchnictwie.  Zostali ‛stworzeni ku chwale Jehowy’. Powinni ‛opiewać Jego chwałę’ — opowiadać o zadziwiających czynach swego Wybawcy i w ten sposób wysławiać Jego święte imię. Krótko mówiąc, mieli być narodem świadków na rzecz Jehowy.

5. Co to oznaczało, że Izrael był narodem oddanym Bogu?

⁵ O wyjątkowych stosunkach Boga z narodem izraelskim wspomniał w XI wieku p.n.e. król Salomon. W modlitwie powiedział: „Oddzieliłeś ich bowiem jako swe dziedzictwo od wszystkich ludów ziemi” (1 Królów 8:53). Jednak ta niezwykła więź łączyła Jehowę także z poszczególnymi Izraelitami. Wcześniej Mojżesz rzekł do nich: „Jesteście synami Jehowy, waszego Boga (...) ludem świętym dla Jehowy, twego Boga” (Powtórzonego Prawa 14:1, 2). Młodzi Izraelici nie musieli oddawać się Jehowie. Przychodzili na świat jako członkowie narodu już oddanego Bogu (Psalm 79:13; 95:7). Każde kolejne pokolenie uczyło się praw Jehowy i było zobowiązane do ich przestrzegania ze względu na przymierze łączące Izraela z Jehową (Powtórzonego Prawa 11:18, 19).

Swoboda wyboru

6. Jaką decyzję musieli podjąć poszczególni Izraelici?

⁶ Chociaż Izraelici rodzili się jako członkowie narodu oddanego Jehowie, każdy musiał osobiście zdecydować, czy będzie Mu służył. Zanim weszli do Ziemi Obiecanej, usłyszeli słowa Mojżesza: „Powołuję dzisiaj niebiosa i ziemię na świadków przeciwko wam, że położyłem przed tobą życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo; wybierz więc życie, abyś mógł pozostać przy życiu, ty i twoje potomstwo — miłując Jehowę, swego Boga, słuchając jego głosu i lgnąc do niego; bo on jest twoim życiem i długością twoich dni, abyś mógł mieszkać na ziemi, co do której Jehowa przysiągł twoim praojcom, Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, że im ją da” (Powtórzonego Prawa 30:19, 20). Izraelita musiał zatem sam podjąć decyzję, czy będzie miłować Jehowę, słuchać Jego głosu i lgnąć do Niego. Ale skoro mógł samodzielnie dokonać wyboru, musiał też ponosić tego konsekwencje (Powtórzonego Prawa 30:16-18).

7. Do czego doszło, gdy wymarło pokolenie znające Jozuego?

⁷ Dobrą ilustracją skutków posłuszeństwa i nieposłuszeństwa jest okres sędziów. Wcześniej Izraelici wzorowali się na Jozuem, dlatego cieszyli się błogosławieństwami. „Lud służył Jehowie przez wszystkie dni Jozuego i przez wszystkie dni starszych, którzy przeżyli Jozuego i którzy widzieli całe wielkie dzieło, jakiego Jehowa dokonał na rzecz Izraela”. Ale w jakiś czas po śmierci Jozuego „zaczęło nastawać po nich inne pokolenie, które nie znało Jehowy ani dzieła, jakiego dokonał na rzecz Izraela. I synowie Izraela zaczęli czynić to, co złe w oczach Jehowy” (Sędziów 2:7, 10, 11). Najwyraźniej więc młodsze, niedoświadczone pokolenie nie ceniło swego dziedzictwa — przynależności do ludu oddanego Bogu, który w przeszłości dokonał na rzecz tego narodu potężnych dzieł (Psalm 78:3-7, 10, 11).

Dowody oddania

8, 9. (a) Jak Izraelici mogli potwierdzać swoje oddanie Jehowie? (b) Co zyskiwali ci, którzy składali ofiary dobrowolne?

⁸ Jehowa sprawił, że Izraelici jako naród mieli wiele możliwości, by potwierdzać swoje oddanie. Na przykład poprzez Prawo wprowadził system ofiar, z których część była obowiązkowa, a część dobrowolna (Hebrajczyków 8:3). Do tych ostatnich należały całopalenia, ofiary zbożowe i ofiary współuczestnictwa. Składano je, by zjednać sobie  łaskę Jehowy i wyrazić Mu wdzięczność (Kapłańska 7:11-13).

⁹ Te dobrowolne ofiary radowały Boga. Całopalenie i ofiarę zbożową nazwano „kojącą wonią dla Jehowy” (Kapłańska 1:9; 2:2). Jeśli chodzi o ofiarę współuczestnictwa, to krew i tłuszcz zwierzęcia ofiarowywano Bogu, mięso zaś spożywali kapłani i ofiarodawca. Był to więc posiłek symbolizujący pokojowe stosunki z Jehową. Prawo mówiło: „Jeśli składacie Jehowie ofiarę współuczestnictwa, składajcie ją tak, by zaskarbić sobie uznanie” (Kapłańska 19:5). Wprawdzie wszyscy Izraelici byli oddani Jehowie z racji urodzenia, ale ci, którzy szczerze pragnęli to uzewnętrzniać przez składanie dobrowolnych ofiar, ‛zaskarbiali sobie uznanie’ Boga i zaznawali obfitych błogosławieństw (Malachiasza 3:10).

10. Jak Jehowa wyraził swe niezadowolenie za dni Izajasza i Malachiasza?

¹⁰ Często jednak lud Jehowy nie był Mu wierny. Poprzez proroka Izajasza Bóg oświadczył temu narodowi: „Nie przyprowadziłeś mi owiec na swe całopalenia i nie wychwalałeś mnie swymi ofiarami. Nie zmusiłem cię, byś służył mi darem” (Izajasza 43:23). Nawet jeśli ktoś składał ofiary, ale nie robił tego chętnie i z miłości — jego dary nie miały dla Jehowy znaczenia. Na przykład jakieś trzy stulecia po czasach Izajasza, za dni proroka Malachiasza, Izraelici ofiarowywali Bogu ułomne zwierzęta. Dlatego Malachiasz oznajmił: „‚Nie mam w was upodobania — rzekł Jehowa Zastępów — i nie sprawia mi przyjemności dar ofiarny z waszej ręki. (...) Przynieśliście zatem to, co zrabowane, jak również kulawe i chore; tak, przynieśliście w darze. Czy może mi sprawiać przyjemność coś z waszej ręki?’ — rzekł Jehowa” (Malachiasza 1:10, 13; Amosa 5:22).

 Izrael przestaje być narodem oddanym Bogu

11. Jaką możliwość mieli Izraelici?

¹¹ Kiedy Izraelici jako naród mieli oddać się Jehowie, On przyrzekł im: „Jeśli więc będziecie bezwzględnie posłuszni memu głosowi i naprawdę będziecie zachowywać moje przymierze, to staniecie się moją szczególną własnością spośród wszystkich ludów, gdyż do mnie należy cała ziemia. A wy sami staniecie się dla mnie królestwem kapłanów i narodem świętym” (Wyjścia 19:5, 6). To wśród nich miał się pojawić obiecany Mesjasz i to im jako pierwszym miał dać możliwość wejścia w skład rządu Królestwa Bożego (Rodzaju 22:17, 18; 49:10; 2 Samuela 7:12, 16; Łukasza 1:31-33; Rzymian 9:4, 5). Ale Izraelici w zdecydowanej większości nie żyli jak ludzie oddani Bogu (Mateusza 22:14). Odrzucili Mesjasza, a w końcu nawet go zabili (Dzieje 7:51-53).

12. Które wypowiedzi Jezusa świadczą o tym, że Jehowa przestał uznawać Izraelitów za oddany Mu naród?

¹² Kilka dni przed śmiercią Jezus powiedział do żydowskich przywódców religijnych: „Czy nigdy nie czytaliście w Pismach: ‚Kamień, który odrzucili budowniczowie, ten stał się głównym kamieniem narożnym. Pojawił się on za sprawą Jehowy i jest cudowny w naszych oczach’? Właśnie dlatego wam mówię: Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mateusza 21:42, 43). Jezus obrazowo wskazał, że Jehowa nie uznaje już Izraelitów za oddany Mu naród. Oznajmił: „Jerozolimo, Jerozolimo, zabijająca proroków i kamienująca tych, którzy zostali do niej posłani — jakże często chciałem zebrać twoje dzieci, jak kokoszka zbiera swe kurczęta pod skrzydła! Ale wyście tego nie chcieli. Oto wasz dom jest wam pozostawiony” (Mateusza 23:37, 38).

Nowy naród oddany Bogu

13. Co Jehowa zapowiedział w czasach Jeremiasza?

¹³ W czasach proroka Jeremiasza Jehowa zapowiedział w związku ze swym ludem coś nowego. Oświadczył: „‚Oto nadchodzą dni — brzmi wypowiedź Jehowy — gdy z domem Izraela i z domem Judy zawrę nowe przymierze; nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich praojcami w dniu, gdy ująłem ich za rękę, żeby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, „które to moje przymierze oni sami złamali, chociaż ich posiadałem na prawach małżonka” — brzmi wypowiedź Jehowy’. ‚Albowiem takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po owych dniach’ — brzmi wypowiedź Jehowy. ‚Włożę w nich moje prawo i napiszę je na ich sercu. I będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem’” (Jeremiasza 31:31-33).

14. Kiedy i na jakiej podstawie zaczął istnieć nowy naród oddany Jehowie? Wyjaśnij, co to był za naród.

¹⁴ Podstawa do wprowadzenia nowego przymierza powstała w 33 roku n.e., gdy umarł Jezus i gdy później oddał swemu Ojcu do dyspozycji wartość swej przelanej krwi (Łukasza 22:20; Hebrajczyków 9:15, 24-26). Ale przymierze to weszło w życie dopiero w dniu Pięćdziesiątnicy owego roku, kiedy to został wylany  duch święty i narodził się nowy naród, „Izrael Boży” (Galatów 6:16; Rzymian 2:28, 29; 9:6; 11:25, 26). Apostoł Piotr napisał do chrześcijan namaszczonych duchem: „Wy jesteście ‚rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność — żebyście szeroko oznajmili wspaniałe przymioty’ tego, który was powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła. Bo niegdyś nie byliście ludem, lecz teraz jesteście ludem Bożym” (1 Piotra 2:9, 10). Okres wyjątkowych stosunków między Jehową a cielesnym Izraelem dobiegł końca. W roku 33 Bóg przeniósł swą łaskę z Izraela ziemskiego na duchowy — na zbór chrześcijański, ‛naród wydający owoce’ mesjańskiego Królestwa (Mateusza 21:43).

Osobiste oddanie się Bogu

15. Do jakiego chrztu Piotr wzywał słuchaczy w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku?

¹⁵ Po Pięćdziesiątnicy 33 roku każdy człowiek — czy to Żyd, czy poganin — musiał osobiście oddać się Bogu i usymbolizować to chrztem „w imię Ojca i Syna, i ducha świętego” (Mateusza 28:19). * W dniu Pięćdziesiątnicy apostoł Piotr oświadczył właściwie usposobionym Żydom i prozelitom: „Okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa ku przebaczeniu waszych grzechów, a otrzymacie wspaniałomyślny dar ducha świętego” (Dzieje 2:38). Swoim chrztem mieli oni potwierdzić, że oddają swe życie Jehowie i że rozumieją rolę Jezusa, poprzez którego Bóg umożliwił ludziom przebaczenie grzechów. Mieli uznać Jezusa za Arcykapłana wyznaczonego przez Jehowę oraz za swego Wodza i Głowę zboru chrześcijańskiego (Kolosan 1:13, 14, 18).

16. Jak za dni Pawła odpowiednio usposobieni Żydzi i poganie stawali się członkami Izraela duchowego?

¹⁶ Po latach apostoł Paweł napisał: „Najpierw tym w Damaszku, a potem i tym w Jerozolimie oraz po całej krainie judejskiej, jak również narodom, niosłem wieść, żeby okazali skruchę i nawrócili się do Boga, spełniając uczynki odpowiadające skrusze” (Dzieje 26:20). Po przekonaniu słuchaczy — Żydów i pogan — że Jezus jest Chrystusem, Mesjaszem, Paweł pomagał im oddać się Bogu i przyjąć chrzest (Dzieje 16:14, 15, 31-33; 17:3, 4; 18:8). Tacy nowi uczniowie, ‛nawracając się do Boga’, stawali się członkami Izraela duchowego.

17. Jakie pieczętowanie wkrótce dobiegnie kresu i jakie dzieło szybko posuwa się naprzód?

¹⁷ Już wkrótce dobiegnie kresu ostateczne pieczętowanie pozostałych członków Izraela duchowego. Gdy to nastąpi, „czterej aniołowie” otrzymają polecenie, by uwolnić wstrzymywane dotąd niszczycielskie wichry „wielkiego ucisku”. A obecnie szybko zgromadzana jest „wielka rzesza”, która spodziewa się żyć wiecznie na ziemi. Te „drugie owce” wierzą w „krew Baranka” i dobrowolnie oddają się Jehowie, symbolizując to chrztem (Objawienie 7:1-4, 9-15; 22:17; Jana 10:16; Mateusza 28:19, 20). Wśród nich jest wielu młodych, którzy zostali wychowani przez bogobojnych rodziców. Jeśli i ty należysz do takiej młodzieży, z pewnością zainteresuje cię następny artykuł.

[Przypis]

Powtórka

• Dlaczego młodzi Izraelici nie musieli osobiście oddawać się Jehowie?

• Jak Izraelici mogli potwierdzać, że są oddani Bogu?

• Dlaczego Jehowa przestał uznawać Izraelitów za oddany Mu naród i kim ich zastąpił?

• Co od dnia Pięćdziesiątnicy musiał zrobić każdy Żyd i poganin, by należeć do Izraela duchowego?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 21]

Izraelici rodzili się jako członkowie narodu wybranego przez Boga

[Ilustracja na stronie 23]

Każdy Izraelita musiał osobiście zdecydować, czy chce służyć Bogu

[Ilustracja na stronie 23]

Składając dobrowolne ofiary, Izraelici mieli możliwość wyrażania swej miłości do Jehowy

[Ilustracja na stronie 25]

Po dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. każdy naśladowca Chrystusa musiał osobiście oddać się Bogu i potwierdzić to chrztem