JEST rok 33 n.e. Znajdujemy się w obszernej sali posiedzeń najwyższego sądu żydowskiego w Jerozolimie. Sanhedryn ma właśnie rozpatrzyć sprawę 12 naśladowców Jezusa Chrystusa. Ale dlaczego? Ponieważ głosili oni o Jezusie. Apostołowie Piotr i Jan już drugi raz stają przed tym sądem, a dla pozostałych jest to pierwsze takie przeżycie.

Arcykapłan zwraca się do 12 apostołów i przypomina im o zakazie wydanym uprzednio przez sąd. Piotrowi i Janowi zabroniono wówczas nauczać o Jezusie, ale oni odpowiedzieli: „Czy to jest prawe w oczach Bożych słuchać raczej was niż Boga, osądźcie sami. My jednak nie możemy przestać mówić o tym, cośmy widzieli i słyszeli”. Pomodliwszy się o odwagę, uczniowie Jezusa dalej głosili dobrą nowinę (Dzieje 4:18-31).

Świadomy nieskuteczności poprzedniego zakazu, arcykapłan grzmi: „Stanowczo wam rozkazaliśmy, żebyście już nie nauczali z powoływaniem się na to imię, lecz oto napełniliście Jerozolimę waszą nauką i chcecie sprowadzić na nas krew tego człowieka” (Dzieje 5:28).

Niezłomne zdecydowanie

Piotr i inni apostołowie śmiało odpowiadają: „Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” (Dzieje 5:29). Rzeczywiście, gdy nakazy ludzkie kolidują z wymaganiami Bożymi, musimy przede wszystkim słuchać Jehowy. *

Słowa apostołów świadczące o ich podporządkowaniu się Bogu powinny dać członkom Sanhedrynu wiele do myślenia. Gdyby ich zapytać, komu należy być posłusznym, ci przywódcy żydowscy niewątpliwie przyznaliby jednomyślnie, że Bogu. Przecież wierzyli, że to On jest Panem całego wszechświata.

Piotr, najwyraźniej reprezentujący wszystkich apostołów, mówi, że w sprawach związanych ze służbą dla Boga są Mu posłuszni bardziej niż ludziom. Tym samym obala wysunięty przeciwko nim zarzut rzekomego nieposłuszeństwa. Członkowie Sanhedrynu dobrze wiedzieli z historii własnego narodu, że w pewnych sytuacjach są uzasadnione powody, by nie usłuchać ludzi. Dwie położne w Egipcie bały się Boga, a nie faraona, i nie uśmiercały noworodków płci męskiej, które rodziły się Hebrajkom (Wyjścia 1:15-17). Król Ezechiasz był posłuszny Jehowie, a nie królowi Sancheribowi, który żądał od niego kapitulacji (2 Królów 19:14-37). Pisma Hebrajskie, doskonale znane członkom Sanhedrynu, podkreślają, że Jehowa oczekuje od swego ludu, by był posłuszny właśnie Jemu (1 Samuela 15:22, 23).

Nagroda za posłuszeństwo

Deklaracja: „Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” trafia do przekonania co najmniej jednemu członkowi sądu. Gamaliel, szanowany sędzia Sanhedrynu, na zamkniętym posiedzeniu usiłuje przekonać całe gremium, by spojrzało na sprawę z innego punktu widzenia. Powołując się  na przykłady z przeszłości, Gamaliel wykazuje, że przeszkadzanie apostołom jest nierozsądne. Na koniec mówi: „Nie mieszajcie się w sprawy tych ludzi, lecz ich zostawcie (...); w przeciwnym razie mogłoby się okazać, że w rzeczywistości walczycie z Bogiem” (Dzieje 5:34-39).

Roztropne słowa Gamaliela sprawiają, że sąd uwalnia apostołów. Przedtem co prawda zostają oni wychłostani, ale nie dają się zastraszyć. W Biblii czytamy: „Każdego dnia w świątyni oraz od domu do domu w dalszym ciągu bezustannie nauczali i oznajmiali dobrą nowinę o Chrystusie, Jezusie” (Dzieje 5:42).

Jakże obfite błogosławieństwa stały się udziałem apostołów, którzy pamiętali, że władza Boga jest władzą najwyższą! Dzisiejsi prawdziwi chrześcijanie mają podobne nastawienie. Świadkowie Jehowy uznają Jehowę za Najwyższego Władcę. Gdy ktoś chce ich nakłonić do zrobienia czegoś sprzecznego z zasadami Bożymi, odpowiadają tak jak apostołowie: „Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom”.

[Przypis]

[Ramka i ilustracje na stronie 9]

CZY SIĘ KIEDYŚ NAD TYM ZASTANAWIAŁEŚ?

Skąd Łukasz uzyskał informacje o wystąpieniu Gamaliela podczas zamkniętego posiedzenia Sanhedrynu? Mogło się to stać dzięki natchnieniu Bożemu. O treści tej przemowy mógł opowiedzieć Łukaszowi Paweł (wcześniej uczeń Gamaliela). Możliwe też, że Łukasz miał kontakt z którymś z członków sądu sympatyzującym z apostołami.