„Bacznie czuwajcie, żeby (...) nie było żadnego rozpustnika ani nikogo nie doceniającego rzeczy świętych” (HEBRAJCZYKÓW 12:15, 16).

1. Jakiego powszechnego dziś nastawienia nie podzielają słudzy Jehowy?

DZISIEJSZY świat przykłada coraz mniejszą wagę do rzeczy świętych. Francuski socjolog Edgar Morin napisał: „Wszelkie fundamenty, na których zasadzają się normy moralne — Bóg, natura, ojczyzna, historia, rozsądek — straciły swą niekwestionowaną pozycję. (...) Ludzie sami ustalają i wybierają zasady”. Taka postawa odzwierciedla „ducha świata”, „ducha działającego teraz w synach nieposłuszeństwa” (1 Koryntian 2:12; Efezjan 2:2). Tego lekceważącego stosunku do rzeczy świętych nie podzielają osoby, które się oddały Jehowie i które chętnie poddają się Jego prawowitej władzy (Rzymian 12:1, 2). Słudzy Boga zdają sobie sprawę, jak doniosłą rolę w religii prawdziwej odgrywa poszanowanie dla świętości. Co w naszym życiu powinno być święte? W niniejszym artykule omówimy pięć rzeczy uznawanych przez wszystkich sług Jehowy za święte, a w następnym skupimy się na świętości chrześcijańskich zebrań. Ale co właściwie oznacza słowo „święty”?

2, 3. (a) Jak w Biblii uwypuklono świętość Jehowy? (b) Jak pokazujemy, że uznajemy imię Jehowy za święte?

² Hebrajskie słowo tłumaczone w Biblii na „święty” nasuwa myśl o oddzieleniu. To, co jest „święte” w związku ze służbą Bożą, zostało oddzielone od pospolitego użytku i przeznaczone do świętego celu. Jehowa jest święty w sensie absolutnym. Nazwano Go „Najświętszym” (Przysłów 9:10; 30:3). W starożytnym Izraelu na zawoju arcykapłana lśniła złota płytka z wyrytymi słowami: „Świętość należy do Jehowy” (Wyjścia 28:36, 37). Jak donosi Biblia, w niebie cherubowie i serafowie znajdujący się w pobliżu tronu Bożego oznajmiają: „Święty, święty, święty jest Jehowa” (Izajasza 6:2, 3; Objawienie 4:6-8). To powtórzenie wskazuje, że Bóg odznacza się świętością i czystością w najwyższym stopniu. W gruncie rzeczy jest On Źródłem wszelkiej świętości.

³ Święte jest także imię Jehowy. Psalmista zawołał: „Niech sławią twoje imię. Wielkie i budzące lęk — jest święte” (Psalm 99:3). Jezus uczył tak się modlić: „Nasz Ojcze w niebiosach, niech będzie uświęcone twoje imię” (Mateusza 6:9). A Maria, ziemska matka Jezusa, oświadczyła: „Dusza moja wywyższa Jehowę, (...) wielkich czynów dokonał dla mnie Mocarny i święte jest jego imię” (Łukasza 1:46, 49). Jako słudzy Jehowy, uznajemy Jego imię za święte i wystrzegamy się wszystkiego, co mogłoby ściągnąć na nie hańbę. Podzielamy też pogląd Boga na świętość — to, co On uważa za święte, jest takie również dla nas (Amosa 5:14, 15).

Głęboki szacunek dla Jezusa

4. Dlaczego w Biblii nazwano Jezusa „Świętym”?

⁴ Jezus, „jednorodzony syn”, został stworzony przez świętego Boga, Jehowę, jako istota święta (Jana 1:14; Kolosan 1:15; Hebrajczyków 1:1-3). Dlatego nazwano go „Świętym Bożym” (Jana 6:69). Gdy Bóg  przeniósł jego życie z nieba na ziemię, Jezus dalej był święty, ponieważ Maria poczęła go za sprawą ducha świętego. Anioł wyjaśnił jej: „Duch święty przyjdzie na ciebie (...). Dlatego też to, co się narodzi, będzie nazwane świętym, Synem Bożym” (Łukasza 1:35). Chrześcijanie w Jerozolimie dwukrotnie wspomnieli w modlitwie o Synu Bożym jako o „świętym słudze Jezusie” (Dzieje 4:27, 30).

5. Jaką świętą misję Jezus spełnił na ziemi i dlaczego jego krew jest drogocenna?

⁵ Jezus miał do spełnienia na ziemi świętą misję. Gdy w roku 29 n.e. został ochrzczony, stał się namaszczonym Arcykapłanem wielkiej duchowej świątyni Jehowy (Łukasza 3:21, 22; Hebrajczyków 7:26; 8:1, 2). Ponadto miał ponieść ofiarną śmierć. Jego przelana krew stanowi okup, dzięki któremu grzeszni ludzie mogą dostąpić wybawienia (Mateusza 20:28; Hebrajczyków 9:14). Dlatego też uznajemy krew Jezusa za świętą, drogocenną (1 Piotra 1:19).

6. Jaki stosunek mamy do Chrystusa Jezusa i dlaczego?

⁶ O szczególnym szacunku, jakim darzymy naszego Króla i Arcykapłana, Chrystusa Jezusa, apostoł Paweł tak napisał: „Bóg wyniósł go [swego Syna] na wyższe stanowisko i życzliwie dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca” (Filipian 2:9-11). Dowodzimy, że podzielamy pogląd Jehowy na rzeczy święte, gdy ochoczo podporządkowujemy się naszemu Wodzowi i panującemu Królowi, Chrystusowi Jezusowi, Głowie zboru chrześcijańskiego (Mateusza 23:10; Kolosan 1:18).

7. Jak poświadczamy, że jesteśmy ulegli Chrystusowi?

⁷ Uległość wobec Chrystusa pokazujemy między innymi w ten sposób, że darzymy należnym szacunkiem mężczyzn, którymi się on obecnie posługuje do przewodzenia dziełu. Służbę pomazańców tworzących Ciało Kierownicze, a także służbę nadzorców mianowanych przez nich w biurach oddziałów, okręgach, obwodach i zborach powinniśmy uważać za coś świętego. Dlatego bracia pełniący te funkcje zasługują na nasz głęboki szacunek i uległość (Hebrajczyków 13:7, 17).

Święty naród

8, 9. (a) W jakim znaczeniu Izraelici byli narodem świętym? (b) Jak Jehowa wpajał Izraelitom poszanowanie dla świętości?

⁸ Jehowa zawarł ze starożytnym Izraelem przymierze. Od tamtej pory ów nowy naród cieszył się Jego szczególnymi względami. Został uświęcony, oddzielony. Bóg oznajmił Izraelitom: „Bądźcie dla mnie święci, gdyż ja, Jehowa, jestem święty; i oddzielam was od tych ludów, abyście się stali moją własnością” (Kapłańska 19:2; 20:26).

 ⁹ Gdy Jehowa powoływał do istnienia naród izraelski, od samego początku wpajał jego członkom poszanowanie dla świętości. Pod groźbą śmierci nie wolno im było dotknąć góry Synaj, na której poprzez Mojżesza otrzymali Dziesięć Przykazań. Była ona wtedy w pewnym sensie święta (Wyjścia 19:12, 23). Tak samo należało traktować kapłaństwo oraz przybytek i jego wyposażenie (Wyjścia 30:26-30). A co można powiedzieć o zborze chrześcijańskim?

10, 11. Dlaczego można powiedzieć, że chrześcijański zbór pomazańców jest święty, i jaki to ma wpływ na „drugie owce”?

¹⁰ W oczach Jehowy święty jest także zbór chrześcijańskich pomazańców (1 Koryntian 1:2). Całe grono pomazańców przebywających w określonym czasie na ziemi jest przyrównane do świętej świątyni, chociaż nie stanowią oni wielkiej duchowej świątyni Jehowy. Bóg zamieszkuje tę świętą świątynię za pośrednictwem swego ducha. Apostoł Paweł napisał: „W jedności z nim [z Chrystusem Jezusem] cała budowla, harmonijnie zespolona, rośnie w świętą świątynię dla Jehowy. W jedności z nim również wy jesteście razem budowani, aby stanowić miejsce, w którym Bóg zamieszka przez ducha” (Efezjan 2:21, 22; 1 Piotra 2:5, 9).

¹¹ Ponadto Paweł napisał do chrześcijan namaszczonych duchem: „Czy nie wiecie, że jesteście świątynią Bożą i że mieszka w was duch Boży? (...) Świątynia Boża jest święta, a tą świątynią jesteście wy” (1 Koryntian 3:16, 17). Za pośrednictwem swego ducha Jehowa ‛przebywa i się przechadza’ pośród pomazańców (2 Koryntian 6:16). Nieustannie kieruje swoim ‛wiernym niewolnikiem’ (Mateusza 24:45-47). „Drugie owce” zaś cenią sobie zaszczyt współdziałania z gronem pomazańców (Jana 10:16; Mateusza 25:37-40).

Rzeczy święte w życiu chrześcijanina

12. Co w naszym życiu uznajemy za święte i dlaczego?

¹² Jak należałoby się spodziewać, wiele rzeczy związanych z życiem namaszczonych duchem członków zboru chrześcijańskiego i ich towarzyszy uznajemy za święte. Traktujemy tak naszą więź z Jehową (1 Kronik 28:9; Psalm 36:7). Jest ona dla nas szczególnie cenna. Dlatego nie pozwalamy nikomu ani niczemu jej nadwerężyć (2 Kronik 15:2;  Jakuba 4:7, 8). W utrzymywaniu bliskiej więzi z Jehową doniosłą rolę odgrywa modlitwa. Prorok Daniel uważał ją za tak świętą, że nawet pod groźbą śmierci wiernie trzymał się swego zwyczaju i dalej modlił się do Jehowy (Daniela 6:7-11). „Modlitwy świętych”, czyli chrześcijan namaszczonych duchem, przyrównano do kadzidła spalanego w świątyni (Objawienie 5:8; 8:3, 4; Kapłańska 16:12, 13). Ten symbol uwypukla świętość modlitwy. Możliwość porozumiewania się z Władcą Wszechświata to niewątpliwie wyjątkowy zaszczyt! Nic zatem dziwnego, że modlitwa jest dla nas czymś świętym.

13. Jaką siłę uważamy za świętą i kiedy może ona oddziaływać na nasze życie?

¹³ Na życie chrześcijańskich pomazańców i ich towarzyszy oddziałuje siła, którą też uważają za świętą — duch święty. Ta czynna siła Jehowy zawsze działa zgodnie z wolą świętego Boga. Dlatego słusznie jest nazywana „duchem świętym” lub „duchem świętości” (Jana 14:26; Rzymian 1:4). Jehowa używa jej, by swoich sług wspierać w głoszeniu dobrej nowiny (Dzieje 1:8; 4:31). Ducha tego daje „posłusznym jemu jako władcy” — tym, którzy ‛stale postępują według ducha’, a nie według pragnień ciała (Dzieje 5:32; Galatów 5:16, 25; Rzymian 8:5-8). Dzięki tej potężnej sile chrześcijanie mogą wydawać „owoc ducha”, czyli przejawiać szlachetne przymioty, a także wyróżniać się „świętymi postępkami i czynami zbożnego oddania” (Galatów 5:22, 23; 2 Piotra 3:11). Skoro ten duch jest dla nas czymś świętym, to będziemy wystrzegać się wszystkiego, czym moglibyśmy go zasmucać, utrudniając mu oddziaływanie na nasze życie (Efezjan 4:30).

14. Jaki zaszczyt pomazańcy uważają za święty i jaki udział mają w tym drugie owce?

¹⁴ Kolejną świętą dla nas rzeczą jest zaszczyt noszenia imienia świętego Boga, Jehowy, oraz służenia Mu w roli Jego świadków (Izajasza 43:10-12, 15). Jehowa odpowiednio wykwalifikował chrześcijan namaszczonych duchem, żeby „byli sługami nowego przymierza” (2 Koryntian 3:5, 6). Powierzył im obowiązek głoszenia „dobrej nowiny o Królestwie” oraz ‛czynienia uczniów z ludzi ze wszystkich narodów’ (Mateusza 24:14; 28:19, 20). Pomazańcy wiernie wywiązują się z tego zlecenia, toteż miliony ludzi dają posłuch dobrej nowinie, niejako mówiąc do nich: „Pójdziemy z wami, bo słyszeliśmy, że z wami jest Bóg” (Zachariasza 8:23). Takie osoby z radością pracują dla namaszczonych „sług naszego Boga” jako duchowi „rolnicy i hodowcy winorośli”. W ten sposób drugie owce wydatnie wspierają pomazańców w tym ogólnoświatowym dziele (Izajasza 61:5, 6).

15. Jaką działalność Paweł uznawał za świętą i dlaczego podzielamy jego pogląd?

¹⁵ Do świętych rzeczy cenionych na przykład przez apostoła Pawła należała także publiczna służba. Nazwał on siebie „publicznym sługą Chrystusa Jezusa, angażującym się w święte dzieło dobrej nowiny Bożej” (Rzymian 15:16). W Liście do chrześcijan  w Koryncie określił tę służbę mianem „skarbu” (2 Koryntian 4:1, 7). Dzięki publicznej służbie obwieszczamy „święte oświadczenia Boże” (1 Piotra 4:11). Dzieło głoszenia jest zatem dla nas — pomazańców i drugich owiec — świętym i zaszczytnym zadaniem.

‛Doskonalenie świętości w bojaźni Bożej’

16. Jak powinniśmy postępować, by nie stać się ludźmi ‛nie doceniającymi rzeczy świętych’?

¹⁶ Apostoł Paweł ostrzegł współchrześcijan, by nie stali się ludźmi ‛nie doceniającymi rzeczy świętych’. Mieli ‛dążyć do uświęcenia’ i bacznie czuwać, żeby „nie wyrósł żaden trujący korzeń i nie wywołał niepokoju, i by się przez niego wielu nie skalało” (Hebrajczyków 12:14-16). Wyrażenie „trujący korzeń” może się odnosić do jednostek w zborze, które krytykują różne postanowienia teokratyczne. Tacy mogą na przykład nie uznawać Bożego poglądu na świętość małżeństwa albo negować konieczność zachowywania czystości moralnej (1 Tesaloniczan 4:3-7; Hebrajczyków 13:4). Ponadto mogą szerzyć odstępcze idee, „puste słowa bezczeszczące to, co święte”, pochodzące od tych, którzy „odstąpili od prawdy” (2 Tymoteusza 2:16-18).

17. Dlaczego pomazańcy muszą dokładać ciągłych starań, by podzielać pogląd Jehowy na świętość?

¹⁷ Apostoł Paweł napisał do namaszczonych współwyznawców: „Umiłowani, oczyśćmy się z wszelkiego skalania ciała i ducha, doskonaląc świętość w bojaźni Bożej” (2 Koryntian 7:1). Ta wypowiedź pokazuje, iż chrześcijańscy pomazańcy, „uczestnicy powołania niebiańskiego”, muszą wciąż się wysilać, udowadniając w każdej dziedzinie życia, że podzielają pogląd Jehowy na świętość (Hebrajczyków 3:1). Podobnie apostoł Piotr zachęcał braci zrodzonych z ducha: „Jako posłuszne dzieci, przestańcie się kształtować według pragnień, jakie poprzednio żywiliście w swej niewiedzy, ale w zgodzie ze Świętym, który was powołał, sami też stańcie się święci w całym swym postępowaniu” (1 Piotra 1:14, 15).

18, 19. (a) Jak członkowie „wielkiej rzeszy” pokazują, iż podzielają pogląd Jehowy na rzeczy święte? (b) Jaki kolejny element naszego chrześcijańskiego życia omówimy w następnym artykule?

¹⁸ A co można powiedzieć o członkach „wielkiej rzeszy”, która przeżyje „wielki ucisk”? Oni także muszą dowieść, że podzielają pogląd Jehowy na rzeczy święte. W Księdze Objawienia ukazano ich, jak na ziemskim dziedzińcu duchowej świątyni Jehowy pełnią dla Niego „świętą służbę”. Wierzą w Chrystusową ofiarę okupu i w sensie symbolicznym „wyprali swoje długie szaty i wybielili je we krwi Baranka” (Objawienie 7:9, 14, 15). Dzięki temu są w oczach Jehowy czyści, ale mają też obowiązek oczyścić się „z wszelkiego skalania ciała i ducha, doskonaląc świętość w bojaźni Bożej”.

¹⁹ Ważnym zajęciem w życiu namaszczonych chrześcijan i ich towarzyszy jest regularne spotykanie się w celu wielbienia Jehowy i studiowania Jego Słowa. W oczach Boga zgromadzenia Jego ludu są święte. W następnym artykule omówimy, dlaczego i w jaki sposób powinniśmy podzielać pogląd Jehowy na rzeczy święte również w tej ważnej dziedzinie.

Powtórka

• Jakiego świeckiego nastawienia nie podzielają słudzy Jehowy?

• Dlaczego Jehowa jest Źródłem wszelkiej świętości?

• Jak pokazujemy, że szanujemy świętość Chrystusa?

• Co w naszym życiu powinniśmy uznawać za święte?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 23]

W starożytnym Izraelu kapłaństwo oraz przybytek i jego wyposażenie należało uważać za święte

[Ilustracja na stronie 24]

Chrześcijańscy pomazańcy na ziemi tworzą świętą świątynię

[Ilustracje na stronie 25]

Modlitwa oraz publiczna służba to święte przywileje