JEST rok 613 p.n.e. Prorok Jeremiasz przebywa w Judzie, gdzie nieustraszenie zapowiada nadciągającą zagładę Jerozolimy i spustoszenie kraju. Babiloński król Nebukadneccar uprowadził już wielu Żydów do niewoli. Wśród nich znaleźli się Daniel i jego trzej towarzysze, którzy teraz usługują na dworze chaldejskim. Większość żydowskich wygnańców mieszka „w kraju Chaldejczyków nad rzeką Kebar” (Ezechiela 1:1-3). Jehowa również do tych jeńców posyła swego rzecznika. Na proroka wybiera 30-letniego Ezechiela.

Księga Ezechiela została ukończona w 591 roku p.n.e. i obejmuje okres 22 lat. Ezechiel jest bardzo skrupulatnym pisarzem — notuje daty otrzymania proroctw, podając nie tylko rok, ale nawet miesiąc i dzień. Pierwsza część jego orędzia zapowiada upadek i zniszczenie Jerozolimy. Druga zawiera wyroki przeciwko okolicznym narodom, trzecia zaś dotyczy przywrócenia wielbienia Jehowy. Niniejszy artykuł omawia ciekawe myśli z Księgi Ezechiela 1:1 do 24:27 — wizje, proroctwa i unaocznienia związane z losem Jerozolimy.

„UCZYNIŁEM CIĘ STRAŻNIKIEM”

(Ezechiela 1:1 do 19:14)

Po ujrzeniu zdumiewającej wizji tronu Bożego Ezechiel otrzymuje zadanie. „Uczyniłem cię strażnikiem dla domu Izraela”, mówi Jehowa, „a ty słuchaj mowy z moich ust i ostrzegaj ich ode mnie” (Ezechiela 3:17). Prorokując o oblężeniu Jerozolimy i jego skutkach, Ezechiel odgrywa dwie symboliczne sceny. Za jego pośrednictwem Jehowa zapowiada ziemi judzkiej: „Oto jestem! Ja sprowadzam na was miecz i zniszczę wasze wyżyny” (Ezechiela 6:3). A mieszkańcowi tej ziemi oznajmia: „Przyjdzie do ciebie wieniec [nieszczęścia]” (Ezechiela 7:7).

W roku 612 p.n.e. Ezechiel przenosi się w wizji do Jerozolimy. Jakże odrażające rzeczy widzi w świątyni Bożej! Kiedy Jehowa pośle niebiańskie siły egzekucyjne (wyobrażone przez „sześciu mężów”), by wywrzeć swój gniew na odstępcach, oszczędzi tylko tych, którzy mają „znak na czołach” (Ezechiela 9:2-6). Najpierw jednak nad miastem muszą być rozrzucone „ogniste węgle” — Boże orędzia zwiastujące zagładę (Ezechiela 10:2). Jehowa ‛sprowadzi na głowy niegodziwców ich własną drogę’, ale obiecuje zgromadzić rozproszonych Izraelitów (Ezechiela 11:17-21).

Duch Boży przenosi Ezechiela z powrotem do Chaldei. Następnie prorok ilustruje ucieczkę z Jerozolimy króla Sedekiasza i reszty ludu. Piętnuje fałszywych proroków i prorokinie oraz bałwochwalców. Przyrównuje Judę do bezwartościowej winorośli. Zagadka o orle i winorośli obrazuje gorzkie następstwa szukania pomocy w Egipcie. Kończy się ona obietnicą, że Jehowa ‛przesadzi delikatną gałązkę na wysoką i wyniosłą górę’ (Ezechiela 17:22). W Judzie nie będzie już jednak „żadnego berła do rządzenia” (Ezechiela 19:14).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

1:4-28 — Co wyobraża opisany tu niebiański rydwan? Rydwan ten przedstawia niebiańską organizację Jehowy, złożoną z wiernych stworzeń duchowych. Źródłem jej siły jest święty duch Jehowy. Dosiadający  rydwanu, czyli sam Jehowa, jest otoczony niezwykłą chwałą. Jego spokój ilustruje przepiękna tęcza.

1:5-11 — Kim są cztery żywe stworzenia? W drugiej wizji rydwanu Ezechiel utożsamił cztery żywe stworzenia z cherubami (Ezechiela 10:1-11; 11:22). W tym późniejszym opisie oblicze byka nazwał „obliczem cheruba” (Ezechiela 10:14). Nic w tym dziwnego, gdyż byk jest symbolem mocy i siły, a cheruby to potężne stworzenia duchowe.

2:6 — Dlaczego Ezechiel często jest nazywany „synem człowieczym”? Jehowa zwraca się do Ezechiela w ten sposób, by mu przypomnieć, że jest tylko człowiekiem, i uwypuklić kontrast między ludzkim posłańcem a Boskim Autorem tego orędzia. W Ewangeliach to samo określenie zostało użyte jakieś 80 razy w stosunku do Jezusa Chrystusa, co podkreślało, że Syn Boży przyszedł na ziemię jako człowiek, a nie jako zmaterializowana istota duchowa.

2:9 do 3:3 — Dlaczego zwój z „pieśniami żałobnymi i wzdychaniem” miał w ustach Ezechiela słodki smak? Słodki smak zwoju był wynikiem nastawienia Ezechiela do otrzymanego zadania. Ezechiel cenił sobie zaszczyt występowania w roli proroka Jehowy.

4:1-17 — Czy Ezechiel naprawdę odegrał scenę obrazującą nadchodzące oblężenie Jerozolimy? Ezechiel usilnie prosi Jehowę o zgodę na użycie innego opału do gotowania, co dowodzi, iż naprawdę odgrywa tę scenę. Leżenie na lewym boku ilustrowało 390 lat błądzenia dziesięciopokoleniowego królestwa Izraela — od jego powstania w 997 roku p.n.e. do zniszczenia Jerozolimy w 607 roku p.n.e. Leżenie na prawym boku obrazowało 40 lat grzechów Judy — od wyznaczenia Jeremiasza na proroka w 647 roku p.n.e. do 607 roku p.n.e. W trakcie tych 430 dni Ezechiel posilał się bardzo skromnym pożywieniem, proroczo wskazując na głód, który zapanuje podczas oblężenia Jerozolimy.

5:1-3 — Co oznaczało polecenie, by Ezechiel z tej części włosów, którą miał rozsypać na wiatr, wziął niewielką ilość i zawinął w poły swych szat? Wskazywało to, że po 70-letnim okresie spustoszenia garstka zesłańców powróci do Judy i wznowi czyste wielbienie Boga (Ezechiela 11:17-20).

17:1-24 — Kogo wyobrażają dwa wielkie orły, jak są zrywane młode latorośle cedru i kogo przedstawia ‛delikatna gałązka’ przesadzana przez Jehowę? Dwa orły to władcy Babilonu i Egiptu. Pierwszy przylatuje do wierzchołka cedru, czyli do króla z linii rodowej Dawida. Orzeł ten zrywa czubek młodych latorośli — usuwa judzkiego króla Jehojachina i zastępuje go Sedekiaszem. Mimo złożonej przysięgi lojalności Sedekiasz zabiega o pomoc drugiego orła, władcy Egiptu, ale nie przynosi to oczekiwanych skutków. Ma zostać pojmany i umrzeć w Babilonie. Jehowa także zrywa ‛delikatną gałązkę’ — mesjańskiego Króla. Władca ten zostaje przesadzony „na wysoką  i wyniosłą górę”, na niebiańską górę Syjon, gdzie staje się „majestatycznym cedrem”, źródłem wspaniałych błogosławieństw dla ziemi (Objawienie 14:1).

Czego się możemy nauczyć:

2:6-8; 3:8, 9, 18-21. Nie powinniśmy się lękać niegodziwców ani powstrzymywać przed głoszeniem orędzia Bożego, które zawiera też ostrzeżenia. W obliczu obojętności czy sprzeciwu musimy być twardzi jak diament. Nie chodzi jednak o to, byśmy się stali szorstcy, niewrażliwi lub bezwzględni. Jezus okazywał współczucie ludziom, którym głosił, i my także powinniśmy się kierować tą cechą w naszej służbie (Mateusza 9:36).

3:15. Po otrzymaniu zadania Ezechiel ‛mieszkał oszołomiony w Tel-Abib przez siedem dni’, najwyraźniej przeżywając orędzie, które miał ogłaszać. Poświęcajmy czas na pilne studiowanie i rozmyślanie, by zrozumieć głębokie prawdy duchowe.

4:1–5:4. Odegranie tych dwóch unaocznień wymagało od Ezechiela pokory i odwagi. My również powinniśmy z pokorą i śmiałością wywiązywać się z każdego zadania zleconego przez Boga.

7:4, 9; 8:18; 9:5, 10. Nie ma potrzeby użalać się ani litować nad tymi, na których Jehowa wydał niepomyślny wyrok.

7:19. Gdy Jehowa przystąpi do wykonywania wyroku na obecnym systemie rzeczy, pieniądze nie będą miały żadnej wartości.

8:5-18. Odstępstwo sprowadza duchową śmierć. „Odstępca ustami swymi doprowadza bliźniego do zguby” (Przysłów 11:9). Nie powinniśmy dopuszczać nawet myśli o słuchaniu odstępców.

9:3-6. Otrzymanie takiego znaku — a więc dowodu, że jesteśmy oddanymi Bogu, ochrzczonymi sługami i przyodzialiśmy chrześcijańską osobowość — jest niezbędne, jeśli chcemy przeżyć „wielki ucisk” (Mateusza 24:21). Namaszczeni duchem chrześcijanie, wyobrażeni przez męża z kałamarzem sekretarskim, przewodzą w dziele kreślenia znaku, czyli w głoszeniu o Królestwie i czynieniu uczniów. Jeśli chcemy, by znak pozostał na naszym czole, musimy gorliwie pomagać im w tej działalności.

12:26-28. Nawet tym, którzy drwili z orędzia, Ezechiel miał powiedzieć: „Jeśli chodzi o którekolwiek z moich [Jehowy] słów, nie będzie już żadnej zwłoki”. Musimy robić wszystko, by inni też zaufali Jehowie, zanim sprowadzi On koniec na ten system rzeczy.

14:12-23. Każdy z nas musi sam zabiegać o wybawienie. Nikt nie może zrobić tego za nas (Rzymian 14:12).

18:1-29. Każdy osobiście ponosi skutki swego postępowania.

„RUINĘ, RUINĘ, RUINĘ Z TEGO UCZYNIĘ”

(Ezechiela 20:1 do 24:27)

W 611 roku p.n.e., w siódmym roku wygnania, starsi izraelscy przychodzą do Ezechiela, by „wypytywać Jehowę”. Wysłuchują opowieści o długich dziejach buntu Izraela oraz ostrzeżenie, że Jehowa ‛dobędzie swego miecza’ przeciwko niemu (Ezechiela 20:1; 21:3). Zwracając się do naczelnika Izraela (Sedekiasza), Jehowa mówi: „Usuń zawój i zdejmij koronę. To nie będzie takie samo. Wynieś wysoko to, co niskie, a poniż wyniosłego. Ruinę, ruinę, ruinę z tego uczynię. A co się jej tyczy, niechybnie stanie się niczyja, aż przyjdzie ten, do którego należy tytuł prawny [Jezus Chrystus], i jemu to dam” (Ezechiela 21:26, 27).

Jerozolimę postawiono w stan oskarżenia. Obnażono winę Oholi (Izraela) i Oholiby (Judy). Ohola już została wydana „w rękę tych, którzy ją namiętnie kochali, w rękę synów Asyrii” (Ezechiela 23:9). Teraz zbliża się spustoszenie Oholiby. W 609 roku p.n.e. rozpoczyna się 18-miesięczne oblężenie Jerozolimy. Gdy miasto upada, Żydzi są zbyt  przytłoczeni, by wyrazić swój żal. Ezechiel ma nie przekazywać wygnańcom orędzia do chwili, gdy otrzyma od „uciekiniera” wieść o zniszczeniu miasta (Ezechiela 24:26, 27).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

21:3 — Jakiego „miecza” Jehowa dobywa z pochwy? „Mieczem”, którego Jehowa używa, by wykonać swój wyrok na Jerozolimie i Judzie, okazuje się babiloński król Nebukadneccar ze swoim wojskiem. Określenie to może się też odnosić do niebiańskiej części organizacji Bożej, składającej się z potężnych istot duchowych.

24:6-14 — Co wyobraża rdza na kotle? Szeroki kocioł to oblężona Jerozolima. Pokrywająca go rdza symbolizuje moralną zgniliznę tego miasta — jego nieczystość, rozpasanie i winę krwi. Ta nieczystość jest tak ogromna, że nawet umieszczenie pustego kotła na węglach i rozżarzenie go nie może usunąć rdzy.

Czego się możemy nauczyć:

20:1, 49. Reakcja starszych Izraela świadczy o tym, że do wypowiedzi Ezechiela podeszli sceptycznie. Obyśmy nigdy nie powątpiewali w ostrzeżenia Jehowy.

21:18-22. Nebukadneccar wprawdzie posłużył się wróżbiarstwem, lecz Jehowa dopilnował, by ten pogański władca wystąpił przeciwko Jerozolimie. Pokazuje to, że nawet demony nie zdołają powstrzymać wykonawców wyroków Jehowy przed spełnieniem Jego woli.

22:6-16. Jehowa nienawidzi oszczerstwa, rozpasania, nadużywania władzy i łapówkarstwa. Powinniśmy trzymać się z dala od takich rzeczy.

23:5-49. Zawieranie sojuszy politycznych doprowadziło Izrael i Judę do przejęcia fałszywego kultu swych sprzymierzeńców. Unikajmy więc bliskich kontaktów z tym światem, stanowiących zagrożenie dla naszej wiary (Jakuba 4:4).

Orędzie, które jest żywe i oddziałuje z mocą

Jakże cenne lekcje zawierają pierwsze 24 rozdziały Księgi Ezechiela! Podane tam zasady pokazują, co powoduje utratę łaski Jehowy, jak możemy dostąpić Jego miłosierdzia i dlaczego powinniśmy ostrzegać niegodziwych. Proroctwo o zniszczeniu Jerozolimy wyraźnie przedstawia Jehowę jako Boga, który daje swojemu ludowi ‛słyszeć o rzeczach nowych, zanim się pojawią’ (Izajasza 42:9).

Proroctwa takie jak te zanotowane w Księdze Ezechiela 17:22-24 i 21:26, 27 mówią o ustanowieniu w niebie mesjańskiego Królestwa. Już wkrótce za sprawą tego rządu będzie się na całej ziemi działa wola Boża (Mateusza 6:9, 10). Dlatego możemy z wiarą i ufnością wyglądać tych błogosławieństw. Rzeczywiście, „słowo Boże jest żywe i oddziałuje z mocą” (Hebrajczyków 4:12).

[Ilustracja na stronie 12]

Co wyobraża niebiański rydwan?

[Ilustracja na stronie 14]

Gorliwy udział w dziele głoszenia pomaga nam zachować „znak”