„Jest grzech, który sprowadza śmierć” (1 JANA 5:16).

1, 2. Skąd wiadomo, że grzech przeciw duchowi świętemu jest możliwy?

PEWNA siostra z Niemiec zadręczała się myślą, że popełniła grzech przeciw duchowi świętemu. Czy chrześcijanin naprawdę może zgrzeszyć przeciwko duchowi świętemu, czyli czynnej sile Bożej?

² Rzeczywiście, może się zdarzyć, że ktoś zgrzeszy przeciw świętemu duchowi Jehowy. Jezus Chrystus oświadczył: „Wszelkiego rodzaju grzech i bluźnierstwo będą ludziom przebaczone, ale bluźnierstwo przeciw duchowi nie będzie przebaczone” (Mateusza 12:31). Poza tym w Biblii znajdujemy przestrogę: „Jeśli rozmyślnie trwamy w grzechu po otrzymaniu dokładnego poznania prawdy, to już nie pozostaje żadna ofiara za grzechy, lecz tylko jakieś straszliwe oczekiwanie sądu” (Hebrajczyków 10:26, 27). Apostoł Jan zaś napisał: „Jest grzech, który sprowadza śmierć” (1 Jana 5:16). Ale kto ustala, czy dana osoba dopuściła się „grzechu, który sprowadza śmierć”? Czy ona sama?

Skrucha zapewnia przebaczenie

3. O czym może świadczyć głęboki smutek z powodu popełnionego grzechu?

³ Ostatecznym Sędzią wszystkich grzeszników jest Jehowa. ‛Każdy z nas musi sam za siebie zdać sprawę Bogu’, a On zawsze czyni to, co słuszne (Rzymian 14:12; Rodzaju 18:25). Wyłącznie Jehowa decyduje, czy dany grzech jest niewybaczalny, i to On może odebrać nam swego ducha (Psalm 51:11). Jeżeli jednak z powodu jakiegoś grzechu odczuwamy głęboki smutek, to przypuszczalnie jesteśmy przejęci prawdziwą skruchą. Ale na czym ona polega?

4. (a) Na czym polega skrucha? (b) Jaką pociechę możemy czerpać z Psalmu 103:10-14?

⁴ Skrucha to zmiana oceny popełnionego bądź zamierzonego czynu. Oznacza też odczuwanie smutku lub żalu i zaniechanie grzesznego postępowania. Jeżeli dopuściliśmy się poważnego grzechu, ale poczyniliśmy niezbędne kroki świadczące o rzeczywistej skrusze, to możemy czerpać pociechę ze słów psalmisty na temat Jehowy: „Nie postąpił z nami według naszych grzechów ani nie sprowadził na nas tego, na co zasługujemy za swe przewinienia. Bo jak niebiosa są wyższe niż ziemia, tak góruje jego lojalna życzliwość wobec tych, którzy się go boją. Jak daleko jest wschód słońca od jego zachodu, tak daleko odsunął od nas nasze występki. Jak ojciec okazuje miłosierdzie swoim synom, tak Jehowa okazał miłosierdzie tym, którzy się go boją. Bo on dobrze wie, jak jesteśmy ukształtowani, pamiętając, żeśmy prochem” (Psalm 103:10-14).

5, 6. Objaśnij główną myśl wypowiedzi z 1 Jana 3:19-22.

⁵ Krzepiące są też słowa apostoła Jana: „Po tym poznamy, że pochodzimy z prawdy, i uspokoimy przed nim nasze serca co do tego, za co nasze serca by nas potępiały, ponieważ Bóg jest większy niż nasze serca i wie wszystko. Umiłowani, jeśli nas serca nie potępiają, mamy wobec Boga swobodę mowy; i o cokolwiek prosimy, otrzymujemy od niego, gdyż przestrzegamy jego przykazań i czynimy to, co znajduje upodobanie w jego oczach” (1 Jana 3:19-22).

⁶ Tego, że „pochodzimy z prawdy”, możemy dowieść przejawianiem miłości braterskiej i wystrzeganiem się trwania w grzechu (Psalm 119:11). Gdybyśmy się za coś potępiali, powinniśmy  pamiętać, że „Bóg jest większy niż nasze serca i wie wszystko”. Chętnie okazuje nam miłosierdzie, gdy widzi, że staramy się spełniać Jego wolę, walczymy z grzechem i darzymy innych „nieobłudnym uczuciem braterskim” (1 Piotra 1:22). Jeśli więc tak postępujemy i ufamy Jehowie, serce ‛nie będzie nas potępiać’. Będziemy ze „swobodą mowy” zwracać się do Boga w modlitwie, a On będzie nam odpowiadał, ponieważ przestrzegamy Jego przykazań.

Ludzie, którzy zgrzeszyli przeciw duchowi świętemu

7. Od czego zależy to, czy grzech jest wybaczalny, czy nie?

⁷ Jakie grzechy nie są przebaczane? Aby odpowiedzieć na to pytanie, przeanalizujmy kilka przykładów biblijnych. Myśli te powinny pokrzepić każdego, kto poważnie zbłądził i okazał skruchę, ale dalej czuje się przytłoczony. Przekonamy się, że to, czy grzech jest wybaczalny, czy nie, zależy nie tyle od rodzaju występku, ile od pobudek winowajcy, stanu jego serca i od tego, w jakiej mierze działał rozmyślnie.

8. Jak niektórzy żydowscy przywódcy religijni z I wieku grzeszyli przeciw duchowi świętemu?

⁸ Grzechu przeciw duchowi świętemu dopuszczali się żydowscy przywódcy religijni z I wieku n.e. — zaciekli wrogowie Jezusa Chrystusa. Widzieli przecież, że dzięki duchowi Bożemu dokonywał on cudów przysparzających chwały Jehowie. Mimo to przypisywali tę moc Szatanowi Diabłu. Jak wynika ze  słów Jezusa, bluźnili w ten sposób przeciw świętemu duchowi Bożemu, a tym samym popełniali grzech, który nie mógł być przebaczony „ani w tym systemie rzeczy, ani w przyszłym” (Mateusza 12:22-32).

9. Czym jest bluźnierstwo i co na jego temat powiedział Jezus?

⁹ Bluźnierstwo oznacza wypowiadanie oszczerstw, zniewag i obelg. Duch święty pochodzi od Boga, toteż mówienie czegoś przeciw temu duchowi jest równoznaczne z mówieniem przeciw samemu Jehowie. Uporczywe trwanie w czymś takim nie może być wybaczone. To, co Jezus powiedział o tego rodzaju grzechu, wskazuje, iż miał na myśli osoby świadomie sprzeciwiające się działaniu świętego ducha Bożego. Ponieważ dokonywał różnych rzeczy właśnie za sprawą tego ducha, a przeciwnicy przypisywali tę moc Diabłu, dopuszczali się bluźnierstwa przeciw duchowi świętemu. Dlatego Jezus oświadczył: „Kto by zbluźnił przeciwko duchowi świętemu, ten nie ma przebaczenia na wieki, ale jest winien grzechu wiecznego” (Marka 3:20-29).

10. Dlaczego Jezus nazwał Judasza „synem zagłady”?

¹⁰ Rozważmy też przykład Judasza Iskariota. Zaczął on podkradać pieniądze z powierzonej mu szkatułki (Jana 12:5, 6). Później udał się do żydowskich władców i zgodził się wydać Jezusa za 30 srebrników. Wprawdzie po zdradzeniu Mistrza poczuł wyrzuty sumienia, ale nie zdobył się na prawdziwą skruchę za swój rozmyślny grzech. Dlatego nie dostąpi zmartwychwstania, na co wskazał Jezus, nazywając go „synem zagłady” (Jana 17:12; Mateusza 26:14-16).

Ludzie, którzy nie zgrzeszyli przeciw duchowi świętemu

11-13. Jakiego grzechu dopuścili się król Dawid i Batszeba i jaką pociechę można czerpać ze sposobu potraktowania ich przez Boga?

¹¹ Zdarza się, że chrześcijanin, który wyznał starszym zboru poważny grzech i otrzymał  od nich pomoc duchową, w dalszym ciągu jest przybity z powodu złamania prawa Bożego (Jakuba 5:14). Jeżeli sami coś takiego przeżywamy, niewątpliwie odniesiemy pożytek z rozważenia, co Pismo Święte mówi o ludziach, których grzechy zostały przebaczone.

¹² Poważnego grzechu dopuścił się na przykład król Dawid. Ujrzawszy z dachu pałacu kąpiącą się Batszebę, piękną żonę Uriasza, polecił ją przyprowadzić i z nią współżył. Po jakimś czasie dowiedział się, że zaszła w ciążę. Obmyślił wtedy plan zatuszowania cudzołóstwa — zachęcił Uriasza do spędzenia nocy z żoną. Gdy ten odmówił, król postarał się, by Uriasz zginął w bitwie. Później Dawid pojął Batszebę za żonę, a dziecko, które mu urodziła, zmarło (2 Samuela 11:1-27).

¹³ Sprawą Dawida i Batszeby zajął się sam Jehowa. Przebaczył Dawidowi, najwyraźniej biorąc pod uwagę takie czynniki, jak jego skrucha oraz zawarte z nim przymierze co do Królestwa (2 Samuela 7:11-16; 12:7-14). Skruchę najwidoczniej okazała również Batszeba, gdyż dostąpiła zaszczytu urodzenia króla Salomona i znalezienia się w linii rodowej Jezusa Chrystusa (Mateusza 1:1, 6, 16). Gdybyśmy więc zgrzeszyli, powinniśmy pamiętać, że Jehowa uwzględnia naszą skruszoną postawę.

14. Jak przykład króla Manassesa ilustruje gotowość Boga do przebaczania?

¹⁴ O tym, jak dalece Jehowa jest gotów przebaczać, świadczy także przykład judzkiego króla Manassesa. Czynił on to, co złe w oczach Jehowy. Pobudował ołtarze dla Baalów i oddawał cześć „całemu zastępowi niebios”. Ołtarze poświęcone fałszywym bogom wzniósł nawet na dwóch dziedzińcach świątyni. Ponadto ‛przeprowadził swych synów przez ogień’, propagował spirytyzm oraz sprawił, że mieszkańcy Judy i Jerozolimy „postępowali gorzej niż narody, które Jehowa usunął sprzed oblicza synów Izraela”. Ostrzegawcze orędzia proroków Bożych puszczał mimo uszu. W końcu został uprowadzony przez króla Asyrii. Przebywając w niewoli, okazał skruchę i pokornie modlił się do Boga, a On mu przebaczył. Przywrócił go do władzy królewskiej w Jerozolimie, gdzie Manasses zaczął krzewić czyste wielbienie (2 Kronik 33:2-17).

15. Jakie zdarzenie z życia apostoła Piotra dowodzi, że Jehowa ‛hojnie przebacza’?

¹⁵ Po stuleciach poważny grzech popełnił apostoł Piotr, który zaparł się Jezusa (Marka 14:30, 66-72). Jehowa jednak ‛hojnie przebaczył’ Piotrowi (Izajasza 55:7). Dlaczego? Ponieważ okazał on szczerą skruchę (Łukasza 22:62). To, że faktycznie dostąpił przebaczenia Bożego, stało się wyraźnie widoczne 50 dni później, podczas święta Pięćdziesiątnicy. Piotr otrzymał szczególną sposobność dania świadectwa o Jezusie i odważnie z niej skorzystał (Dzieje 2:14-36). Czy istnieje jakikolwiek powód, by sądzić, że obecnie Bóg jest mniej skłonny wybaczać szczerze skruszonym chrześcijanom? Psalmista oświadczył: „Gdybyś na przewinienia zważał, Jah, Jehowo, któż by się ostał? U ciebie bowiem jest prawdziwe przebaczenie” (Psalm 130:3, 4).

Jak rozproszyć nieuzasadnione obawy

16. Na jakiej podstawie Bóg przebacza grzechy?

¹⁶ Powyższe przykłady powinny nam pomóc uwolnić się od niepokoju, że zgrzeszyliśmy przeciw duchowi świętemu. Jasno z nich wynika, że Jehowa naprawdę przebacza skruszonym grzesznikom. Najważniejsza jest żarliwa modlitwa do Boga. Jeżeli zgrzeszyliśmy, możemy gorąco prosić Go o przebaczenie na podstawie Jezusowej ofiary okupu, świadomi Jego miłosierdzia oraz tego, że uwzględnia On odziedziczoną przez nas niedoskonałość, a także naszą wierną służbę. Zdając sobie sprawę z niezasłużonej życzliwości Jehowy, możemy zabiegać o przebaczenie i być pewni, że go dostąpimy (Efezjan 1:7).

17. Co powinniśmy zrobić, jeśli zgrzeszyliśmy i potrzebujemy pomocy duchowej?

¹⁷ A co ma zrobić ktoś, kto wskutek grzechu na tyle niedomaga duchowo, że nie jest  w stanie się modlić? Uczeń Jakub udzielił następującej rady: „Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim, nacierając go oliwą w imię Jehowy. A modlitwa wiary uzdrowi niedomagającego i Jehowa go podniesie. Jeśli zaś popełnił grzechy, będzie mu to przebaczone” (Jakuba 5:14, 15).

18. Dlaczego wykluczenie ze zboru nie musi oznaczać, że winowajca popełnił grzech niewybaczalny?

¹⁸ Nawet jeśli winowajca na razie nie okazuje skruchy i zostaje wykluczony ze zboru, nie musi to oznaczać, że popełnił grzech niewybaczalny. O namaszczonym duchem chrześcijaninie, który dopuścił się grzechu i został wykluczony ze zboru w Koryncie, Paweł napisał: „Takiemu człowiekowi wystarczy ta nagana udzielona przez większość, a teraz powinniście mu życzliwie przebaczyć i go pocieszyć, żeby go czasem nie pochłonęło nadmierne zasmucenie” (2 Koryntian 2:6-8; 1 Koryntian 5:1-5). Aby odzyskać zdrowie duchowe, błądzący musi jednak skorzystać z opartej na Biblii pomocy chrześcijańskich starszych i dowieść prawdziwej skruchy. Musi ‛wydawać owoce odpowiadające skrusze’ (Łukasza 3:8).

19. Co pomoże nam pozostać „zdrowymi w wierze”?

¹⁹ Co mogłoby budzić w nas niepokój, że zgrzeszyliśmy przeciw duchowi świętemu? Na przykład nadmierna drobiazgowość bądź też złe samopoczucie fizyczne lub psychiczne. W tej sytuacji pomocą może się okazać modlitwa oraz poświęcanie większej ilości czasu na odpoczynek. Przede wszystkim nie dajmy się zniechęcić Szatanowi i nie przestańmy służyć Bogu. Skoro Jehowa nie ma upodobania w śmierci niegodziwców, to tym bardziej nie chciałby utracić żadnego ze swych sług. Gdybyśmy się więc obawiali, czy nie dopuściliśmy się grzechu przeciw duchowi świętemu, dalej posilajmy się Słowem Bożym, między innymi krzepiącymi fragmentami Księgi Psalmów. Uczęszczajmy też na zebrania zborowe i bierzmy udział w dziele głoszenia o Królestwie. Dzięki temu pozostaniemy „zdrowi w wierze” i uwolnimy się od niepokoju, że popełniliśmy niewybaczalny grzech (Tytusa 2:2).

20. Jakie pytania mogą komuś pomóc w ustaleniu, czy nie zgrzeszył przeciw duchowi świętemu?

²⁰ Każdy, kto się obawia, że zgrzeszył przeciwko duchowi Bożemu, mógłby rozważyć następujące pytania: Czy naprawdę zbluźniłem przeciw duchowi świętemu? Czy okazałem szczerą skruchę za swój grzech? Czy wierzę w Bożą gotowość do przebaczania? Czy jestem odstępcą, który odrzuca duchowe światło? Osoba taka zapewne uzmysłowi sobie, że nie zbluźniła przeciw duchowi Bożemu ani nie wkroczyła na drogę odstępstwa. Jest przejęta skruchą i nadal wierzy w gotowość Jehowy do przebaczania. Najwyraźniej nie popełniła grzechu przeciw Jego świętemu duchowi.

21. Na jakie pytania pomoże nam znaleźć odpowiedź następny artykuł?

²¹ Jakąż ulgę daje nam przeświadczenie, że nie zgrzeszyliśmy przeciw duchowi świętemu! Ale w związku z tego rodzaju grzechem nasuwają się jeszcze inne pytania, które omówimy w następnym artykule. Warto na przykład się zastanowić: Czy naprawdę poddaję się pod wpływ świętego ducha Bożego? Czy w moim życiu widać jego owoce?

Jak byś odpowiedział?

• Skąd wiadomo, że grzech przeciw duchowi świętemu jest możliwy?

• Na czym polega skrucha?

• Kto podczas pobytu Jezusa na ziemi dopuścił się grzechu przeciw duchowi świętemu?

• Jak można przezwyciężyć obawę, że się popełniło grzech niewybaczalny?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 17]

Ci, którzy cuda Jezusa przypisywali mocy Szatana, grzeszyli przeciw świętemu duchowi Bożemu

[Ilustracja na stronie 18]

Chociaż Piotr wyparł się Jezusa, nie popełnił grzechu niewybaczalnego