„Stale postępujcie według ducha, a nie spełnicie żadnego pragnienia ciała” (GALATÓW 5:16).

1. Jak można rozproszyć obawy, czy się nie popełniło grzechu przeciw duchowi świętemu?

SPOSOBEM na rozproszenie obaw, czy się nie popełniło grzechu przeciw duchowi świętemu, jest zastosowanie się do słów apostoła Pawła: „Stale postępujcie według ducha, a nie spełnicie żadnego pragnienia ciała” (Galatów 5:16). Jeżeli pozwolimy, by kierował nami duch Boży, to nie ulegniemy niestosownym pragnieniom ciała (Rzymian 8:2-10).

2, 3. Jak ‛postępowanie według ducha’ wpłynie na nasze życie?

² Gdy ‛stale postępujemy według ducha’, ta czynna siła Boża pobudza nas do posłuszeństwa wobec Jehowy. Przejawiamy wtedy zbożne przymioty w służbie kaznodziejskiej, w zborze, w domu i wszędzie indziej. Owoce ducha uwidaczniają się w naszych kontaktach z partnerem małżeńskim, z dziećmi, ze współwyznawcami oraz innymi ludźmi.

³ Jeżeli ‛co do ducha żyjemy z punktu widzenia Boga’, łatwiej nam zaniechać grzechu (1 Piotra 4:1-6). Gdy poddajemy się pod wpływ ducha Bożego, na pewno nie popełnimy niewybaczalnego grzechu. Ale jaki jeszcze pożytek przyniesie nam ‛postępowanie według ducha’?

Trzymaj się blisko Boga i Chrystusa

4, 5. Jak dzięki ‛postępowaniu według ducha’ zapatrujemy się na Jezusa?

⁴ Ponieważ ‛postępujemy według ducha’, możemy utrzymywać bliską więź z Bogiem i Jego Synem. Pisząc o darach duchowych, apostoł Paweł oświadczył współwyznawcom w Koryncie, którzy niegdyś uprawiali bałwochwalstwo: „Chciałbym, abyście wiedzieli, że nikt, kto mówi za sprawą ducha Bożego, nie powie: ‚Jezus jest przeklęty!’ i nikt nie może powiedzieć: ‚Jezus jest Panem!’, chyba że za sprawą ducha świętego” (1 Koryntian 12:1-3). Każdy wpływ skłaniający ludzi do przeklinania Jezusa pochodzi od Szatana Diabła. Jako chrześcijanie ‛postępujący według ducha’, jesteśmy przekonani, że Jehowa wskrzesił Jezusa i wywyższył go ponad wszystkie inne stworzenia (Filipian 2:5-11). Wierzymy w Chrystusową ofiarę okupu i uznajemy Jezusa za Pana, którego nad nami ustanowił Bóg.

⁵ W I wieku n.e. pewne osoby podające się za chrześcijan zaprzeczały, że Jezus przyszedł w ciele (2 Jana 7-11). Niektórzy przyjęli ten fałszywy pogląd i pod jego wpływem zaczęli negować prawdziwe nauki o Jezusie, obiecanym Mesjaszu (Marka 1:9-11; Jana 1:1, 14). Dzięki ‛postępowaniu według ducha’ nie ulegniemy takiemu odstępstwu. Jedynie zachowując duchową czujność, możemy wciąż cieszyć się niezasłużoną życzliwością Jehowy i ‛dalej chodzić w prawdzie’ (3 Jana 3, 4). Bądźmy zatem zdecydowani odrzucać wszelkie odstępstwo, abyśmy mogli utrzymywać bliską więź z naszym Ojcem niebiańskim.

6. Jakie przymioty okazują pod wpływem czynnej siły Bożej osoby ‛postępujące według ducha’?

⁶ Odstępstwo w postaci bałwochwalstwa i tworzenie sekt Paweł wymienił wśród takich „uczynków ciała”, jak rozpusta i rozpasanie. Ale dalej wyjaśnił: „Ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, zawiesili na palu ciało wraz z jego namiętnościami i pragnieniami. Jeżeli żyjemy według ducha, to dalej też według ducha postępujmy porządnie” (Galatów 5:19-21, 24, 25). Jakie przymioty okazują pod wpływem czynnej  siły Bożej ci, którzy ‛żyją i postępują według ducha’? Paweł napisał: „Owocem ducha jest miłość, radość, pokój, wielkoduszna cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność, panowanie nad sobą” (Galatów 5:22, 23). Rozważmy zatem owe elementy „owocu ducha”.

‛Miłujmy się wzajemnie’

7. Co to jest miłość i czym się charakteryzuje?

⁷ Jednym z aspektów „owocu ducha” jest miłość, oznaczająca zwykle głębokie uczucie i silne przywiązanie do innych połączone z niesamolubną troską o nich. Według Pisma Świętego „Bóg jest miłością”, ponieważ stanowi uosobienie owej cechy. Przykładem wielkiej miłości Boga i Jego Syna do ludzi jest ofiara okupu Jezusa Chrystusa (1 Jana 4:8; Jana 3:16; 15:13; Rzymian 5:8). Jako naśladowcy Jezusa wyróżniamy się wzajemną miłością (Jana 13:34, 35). Wręcz nakazano nam ‛miłować się wzajemnie’ (1 Jana 3:23). A Paweł napisał, że ‛miłość jest wielkodusznie cierpliwa i życzliwa. Nie jest zazdrosna, nie przechwala się, nie zachowuje się nieprzyzwoicie ani nie szuka własnych korzyści. Nie daje się rozdrażnić ani nie prowadzi rachunku krzywdy. Nie raduje się z nieprawości, ale się współraduje z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, na wszystko ma nadzieję i wszystko przetrzymuje. Poza tym nigdy nie zawodzi’ (1 Koryntian 13:4-8).

8. Dlaczego powinniśmy miłować współchrześcijan?

⁸ Jeżeli dzięki duchowi Bożemu przejawiamy miłość, będzie ona widoczna w naszych stosunkach z Bogiem i bliźnimi (Mateusza 22:37-39). Apostoł Jan napisał: „Kto nie miłuje, pozostaje w śmierci. Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą, a wiecie, że w żadnym zabójcy nie pozostaje życie wieczne” (1 Jana 3:14, 15). W starożytnym Izraelu zabójca mógł pozostać w mieście schronienia tylko pod warunkiem, że wcześniej nie żywił nienawiści do zamordowanego (Powtórzonego Prawa 19:4, 11-13). Jeśli poddajemy się pod wpływ ducha świętego, będziemy miłować Boga oraz współwyznawców i innych ludzi.

„Radość z Jehowy jest waszą twierdzą”

9, 10. Czym jest radość i co jej nam przysparza?

⁹ Radość to uczucie wielkiego szczęścia. Jehowa jest „szczęśliwym Bogiem” (1 Tymoteusza 1:11; Psalm 104:31). Jego Syn z upodobaniem spełnia wolę Ojca (Psalm 40:8; Hebrajczyków 10:7-9). A ‛radość z Jehowy jest naszą twierdzą’ (Nehemiasza 8:10).

¹⁰ Dzięki radości pochodzącej od Boga spełnianie Jego woli sprawia nam głębokie zadowolenie nawet wtedy, gdy przeżywamy smutek, trudności lub prześladowania. Jakże uszczęśliwia nas „poznanie Boga”! (Przysłów 2:1-5). Cieszymy się więzią z Bogiem opartą na dokładnej wiedzy oraz na wierze w Niego i w Jezusową ofiarę okupu (1 Jana 2:1, 2). Radości przysparza nam przynależność do jedynej prawdziwie braterskiej społeczności na świecie (Sofoniasza 3:9; Aggeusza 2:7). Poza tym radujemy się nadzieją Królestwa oraz wspaniałym przywilejem głoszenia dobrej nowiny (Mateusza 6:9, 10; 24:14). Radością napawa nas również perspektywa życia wiecznego (Jana 17:3). W obliczu tak wspaniałych widoków nie pozostaje nam nic innego, jak ‛tylko się radować’ (Powtórzonego Prawa 16:15).

Przejawiaj pokój i wielkoduszną cierpliwość

11, 12. (a) Jak byś zdefiniował pokój? (b) Jaki wpływ wywiera na nas pokój Boży?

¹¹ W zakres „owocu ducha” wchodzi także pokój, czyli niczym niezmącony spokój wewnętrzny. Nasz niebiański Ojciec jest Bogiem pokoju, dlatego w Biblii znajdujemy następujące zapewnienie: „Jehowa pobłogosławi swój lud pokojem” (Psalm 29:11; 1 Koryntian 14:33). Jezus oświadczył swym uczniom: „Zostawiam wam pokój, daję wam mój pokój” (Jana 14:27). W czym miał on pomóc naśladowcom Chrystusa?

¹² Pokój, który Jezus dał swym uczniom, zapewniał im ukojenie serc i umysłów i rozpraszał ich obawy. Odczuli to zwłaszcza wtedy, gdy otrzymali obiecanego ducha świętego (Jana 14:26). My zaś, poddając się pod wpływ tego ducha i otrzymując odpowiedzi na swe modlitwy,  odczuwamy, jak na nasze serca i umysły kojąco oddziałuje niezrównany „pokój Boży” (Filipian 4:6, 7). Ponadto duch Jehowy pomaga nam zachowywać pokojowe stosunki ze współwyznawcami i z pozostałymi ludźmi (Rzymian 12:18; 1 Tesaloniczan 5:13).

13, 14. Czym jest wielkoduszna cierpliwość i dlaczego powinniśmy ją okazywać?

¹³ Z pokojem wiąże się wielkoduszna cierpliwość, czyli wytrwałe znoszenie prowokacji lub krzywdy w nadziei na poprawę sytuacji. Bóg jest wielkodusznie cierpliwy (Rzymian 9:22-24). Również Jezus przejawia tę cechę. O tym, jaki pożytek możemy odnieść z jego postawy, Paweł napisał: „Po to jednak okazano mi miłosierdzie, by przede wszystkim na mnie Chrystus Jezus pokazał całą swą wielkoduszną cierpliwość jako przykład dla tych, którzy mają na nim oprzeć swą wiarę ku życiu wiecznemu” (1 Tymoteusza 1:16).

¹⁴ Dzięki wielkodusznej cierpliwości łatwiej znieść czyjeś nieżyczliwe lub nieprzemyślane słowa bądź czyny. Paweł zachęcił współchrześcijan: „Wobec wszystkich bądźcie wielkodusznie cierpliwi” (1 Tesaloniczan 5:14). Ponieważ wszyscy jesteśmy niedoskonali i popełniamy błędy, niewątpliwie chcemy, żeby inni byli wobec nas wyrozumiali. A zatem sami starajmy się „z radością okazywać wielkoduszną cierpliwość” (Kolosan 1:9-12).

Okazuj życzliwość i dobroć

15. Podaj definicję oraz przykłady życzliwości.

¹⁵ Życzliwość to serdeczne zainteresowanie innymi, poświadczane przyjaznymi słowami i uczynkami. Jehowa i Jego Syn są życzliwi (Rzymian 2:4; 2 Koryntian 10:1). Tego samego oczekują od swych sług (Micheasza 6:8; Kolosan 3:12). Zdarza się, że nawet osoby nieutrzymujące więzi z Bogiem okazują „niezwykłą ludzką życzliwość” (Dzieje 27:3; 28:2). Nie ulega więc wątpliwości, że możemy przejawiać życzliwość, jeśli ‛postępujemy według ducha’.

16. W jakich okolicznościach należy przejawiać życzliwość?

¹⁶ Na życzliwość jest miejsce nawet wtedy, gdy słusznie zapałaliśmy gniewem z powodu  czyichś krzywdzących słów lub nierozważnych czynów. Paweł oświadczył: „Bądźcie srodze zagniewani, a jednak nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad waszym rozdrażnieniem ani nie zostawiajcie miejsca Diabłu. (...) Stańcie się jedni dla drugich życzliwi, tkliwie współczujący, wspaniałomyślnie przebaczając sobie nawzajem, jak i wam Bóg przez Chrystusa wspaniałomyślnie przebaczył” (Efezjan 4:26, 27, 32). Życzliwość warto okazywać zwłaszcza osobom przeżywającym trudności. Rzecz jasna chrześcijański starszy nie postąpiłby życzliwie, gdyby komuś, komu wyraźnie grozi niebezpieczeństwo porzucenia drogi „dobroci i prawości, i prawdy”, nie udzielił biblijnej rady tylko dlatego, że nie chciałby go urazić (Efezjan 5:9).

17, 18. Jak byś zdefiniował dobroć i jaką rolę powinna ona odgrywać w naszym życiu?

¹⁷ Dobroć to cecha i postawa kogoś, kto jest dobry i kieruje się wzniosłymi normami moralnymi. Bóg przejawia dobroć w sensie absolutnym (Psalm 25:8; Zachariasza 9:17). Również Jezus odznacza się tą cechą. Nie pozwalał jednak tytułować się „Dobrym”, gdy został nazwany „Dobrym Nauczycielem” (Marka 10:17, 18). Postępował tak najwyraźniej dlatego, że za doskonały Wzorzec dobroci uważał samego Boga.

¹⁸ Naszą zdolność wyświadczania dobra ogranicza odziedziczony grzech (Rzymian 5:12). Niemniej możemy przejawiać tę cechę, jeśli modlimy się do Boga, by ‛nauczył nas dobroci’ (Psalm 119:66). Paweł oświadczył współwyznawcom w Rzymie: „Ja sam też jestem przekonany co do was, bracia moi, że i wy jesteście pełni dobroci, będąc napełnieni wszelkim poznaniem” (Rzymian 15:14). Chrześcijański nadzorca musi ‛miłować dobroć’ (Tytusa 1:7, 8). Jeżeli poddajemy się pod wpływ ducha Bożego, to poznamy dobroć, a Jehowa będzie ‛nam pamiętać nasze dobro’ (Nehemiasza 5:19; 13:31).

„Nieobłudna wiara”

19. Omów definicję wiary sformułowaną w Hebrajczyków 11:1.

¹⁹ W zakres „owocu ducha” wchodzi też wiara — czyli „nacechowane pewnością oczekiwanie rzeczy spodziewanych, oczywisty przejaw rzeczy realnych, choć nie widzianych” (Hebrajczyków 11:1). Jeśli mamy wiarę, wszelkie obietnice Jehowy przyjmujemy z taką ufnością, jak gdyby już się spełniły. Istnienie tego, czego nie widzimy, jest poparte tak przekonującymi i dobitnymi dowodami, że wiara została z nimi utożsamiona. Na przykład dzieła stwórcze dowodzą istnienia Stwórcy. Właśnie taką wiarą będziemy się odznaczać, jeśli ‛stale postępujemy według ducha’.

20. Czym jest „grzech, który nas łatwo omotuje”, i jak możemy się wystrzegać takiego grzechu oraz uczynków ciała?

²⁰ Brak wiary to „grzech, który nas łatwo omotuje” (Hebrajczyków 12:1). Musimy polegać  na wsparciu ducha Bożego, by wystrzegać się uczynków ciała, materializmu oraz rujnujących wiarę fałszywych nauk (Kolosan 2:8; 1 Tymoteusza 6:9, 10; 2 Tymoteusza 4:3-5). Za sprawą ducha Bożego nowożytni słudzy Jehowy przejawiają taką wiarę jak przedchrześcijańscy świadkowie i inne postacie biblijne (Hebrajczyków 11:2-40). A swoją „nieobłudną wiarą” możemy umocnić wiarę drugich (1 Tymoteusza 1:5; Hebrajczyków 13:7).

Przejawiaj łagodność i panowanie nad sobą

21, 22. Jak opisać łagodność i dlaczego należy ją przejawiać?

²¹ Łagodność to delikatność widoczna w usposobieniu i zachowaniu. Cechą tą odznacza się Bóg. Wiemy o tym, bo Jezus — doskonale odzwierciedlający Jego osobowość — był łagodnie usposobiony (Mateusza 11:28-30; Jana 1:18; 5:19). Czego więc Bóg wymaga od nas jako swych sług?

²² Będąc chrześcijanami, mamy ‛przejawiać łagodność wobec wszystkich ludzi’ (Tytusa 3:2). Przymiot ten okazujemy w służbie kaznodziejskiej. Mężczyznom mającym kwalifikacje duchowe polecono korygować błądzącego chrześcijanina „w duchu łagodności” (Galatów 6:1). Każdy z nas może się przyczynić do chrześcijańskiej jedności i pokoju, przejawiając „uniżenie umysłu i łagodność” (Efezjan 4:1-3). Tę ostatnią możemy uzewnętrzniać, jeśli ‛stale postępujemy według ducha’ i panujemy nad sobą.

23, 24. Czym jest panowanie nad sobą i jaką stanowi dla nas pomoc?

²³ Kto panuje nad sobą, ten trzyma w ryzach swoje myśli, słowa i czyny. Jehowa przejawiał tę cechę w stosunku do Babilończyków, którzy spustoszyli Jerozolimę (Izajasza 42:14). Jego Syn ‛pozostawił nam wzór’, panując nad sobą w obliczu cierpień. Apostoł Piotr udzielił współchrześcijanom rady, by ‛swoje poznanie uzupełnili panowaniem nad sobą’ (1 Piotra 2:21-23; 2 Piotra 1:5-8).

²⁴ Cecha ta jest wymagana od chrześcijańskich starszych (Tytusa 1:7, 8). W gruncie rzeczy każdy, kto poddaje się pod wpływ ducha świętego, może przejawiać panowanie nad sobą i dzięki temu stronić od niemoralności, wulgarnej mowy oraz wszystkiego, co mogłoby wywołać niezadowolenie Jehowy. Jeżeli za sprawą ducha Bożego panujemy nad sobą, inni dostrzegą to w naszym zbożnym postępowaniu i mowie.

Wciąż ‛postępuj według ducha’

25, 26. Jak ‛postępowanie według ducha’ wpłynie na nasze teraźniejsze oraz przyszłe życie?

²⁵ Jeżeli ‛postępujemy według ducha’, będziemy gorliwie głosić o Królestwie (Dzieje 18:24-26). Staniemy się miłym towarzystwem dla innych, zwłaszcza dla osób przejawiających zbożne oddanie. Jako ludzie poddający się kierownictwu ducha świętego, będziemy też źródłem duchowego pokrzepienia dla współwyznawców (Filipian 2:1-4). Czyż nie tego właśnie pragną wszyscy chrześcijanie?

²⁶ W dzisiejszym świecie podlegającym władzy Szatana niełatwo jest ‛postępować według ducha’ (1 Jana 5:19). Niemniej czynią to miliony ludzi. Jeżeli ufamy Jehowie całym sercem, to już teraz będziemy rozkoszować się życiem, a w przyszłości kroczyć na wieki prawymi drogami kochającego Dawcy ducha świętego (Psalm 128:1; Przysłów 3:5, 6).

Jak byś odpowiedział?

• Jak ‛postępowanie według ducha’ wpływa na naszą więź z Bogiem i Jego Synem?

• Jakie przymioty zaliczono do „owocu ducha”?

• W jaki sposób możemy przejawiać poszczególne aspekty „owocu ducha”?

• Jak ‛postępowanie według ducha’ wpływa na nasze życie teraźniejsze oraz widoki na przyszłość?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 23]

Święty duch Jehowy sprzyja darzeniu współwyznawców miłością

[Ilustracja na stronie 24]

Okazuj życzliwość przyjaznymi słowami i czynami