Słowo Jehowy jest żywe
Ciekawe myśli z Księgi Ozeasza
W PÓŁNOCNYM dziesięcioplemiennym królestwie Izraela prawdziwe wielbienie niemalże zanikło. Pod panowaniem Jeroboama II naród cieszył się dobrobytem, ale wkrótce po jego śmierci sytuacja zaczęła się pogarszać. Nastał okres niepokoju i politycznej destabilizacji. Czterech z sześciu kolejnych królów padło ofiarą zamachów (2 Królów 14:29; 15:8-30; 17:1-6). Służba Ozeasza w charakterze proroka rozpoczęła się nie później niż w roku 804 p.n.e. i trwała co najmniej 59 lat. Przypadała więc na czas tego wielkiego zamętu.
Życie małżeńskie Ozeasza sugestywnie obrazuje uczucia Jehowy wobec krnąbrnego Izraela. Prorok obnaża błędy tego narodu i ogłasza wyroki przeciwko niemu oraz królestwu Judy. Używając zarówno delikatnych, czułych słów, jak i dobitnego, wyrazistego języka, spisał to wszystko w księdze noszącej jego imię. Jako część natchnionego Słowa Bożego, zawiera ona orędzie, które jest żywe i oddziałuje z mocą (Hebrajczyków 4:12).
„WEŹ SOBIE ŻONĘ ROZPUSTY”
Jehowa zwraca się do Ozeasza: „Idź, weź sobie żonę rozpusty” (Ozeasza 1:2). Prorok posłusznie poślubia Gomer i ma z nią syna. Później rodzi ona jeszcze dwoje dzieci, najwyraźniej nieślubnych. Znaczenia ich imion — Lo-Ruchama i Lo-Ammi — wskazują na to, że Jehowa zamierzał przestać okazywać Izraelowi miłosierdzie i odrzucić ten niewierny naród.
Jakie uczucia żywi Jehowa w stosunku do swego buntowniczego ludu? Mówi Ozeaszowi: „Idź jeszcze raz, pokochaj niewiastę, którą kocha towarzysz i która cudzołoży — tak jak Jehowa miłuje synów Izraela, choć oni zwracają się do innych bogów” (Ozeasza 3:1).
Odpowiedzi na pytania biblijne:
1:1 — Dlaczego Ozeasz wymienia wszystkich czterech królów Judy panujących w czasie jego służby, a tylko jednego króla Izraela? Jedynie królowie z dynastii Dawida byli uznawani za prawowitych władców narodu wybranego. Warunku tego nie spełniali królowie izraelscy, tylko właśnie judzcy.
1:2-9 — Czy Ozeasz naprawdę ‛wziął sobie żonę rozpusty’? Tak, rzeczywiście poślubił kobietę, która z czasem stała się cudzołożnicą. Prorok nie sugeruje, jakoby opisane wydarzenia były snem albo wizją.
1:7 — Kiedy dom Judy zaznał miłosierdzia i został wybawiony? Zapowiedź ta spełniła się w roku 732 p.n.e., za dni króla Ezechiasza. Wtedy to Jehowa rozgromił Asyryjczyków oblegających Jerozolimę — posłał anioła, który w ciągu jednej nocy zgładził 185 000 żołnierzy (2 Królów 19:34, 35). W ten sposób wybawił Judę nie ‛za pomocą łuku, miecza, wojny, koni czy jeźdźców’, lecz za pośrednictwem anioła.
1:10, 11 — Jak synowie Izraela zostali „zebrani w jedną całość” razem z synami Judy, skoro północne królestwo upadło w roku 740 p.n.e.? Wielu Izraelitów z północnego królestwa przeniosło się do Judy, zanim jej mieszkańcy zostali uprowadzeni do Babilonu w roku 607 p.n.e. (2 Kronik 11:13-17; 30:6-12, 18-20, 25). Kiedy żydowscy wygnańcy wrócili w roku 537 p.n.e. do ojczyzny, byli wśród nich potomkowie tamtych przybyszów (Ezdrasza 2:70).
2:21-23 — Co zapowiadały słowa Jehowy „zasieję ją sobie niczym ziarno w ziemi i zmiłuję się”? Pierworodny syn Ozeasza, urodzony przez Gomer, miał na imię Jizreel (Ozeasza 1:2-4). Znaczenie tego imienia — „Bóg zasieje nasienie” — proroczo wskazywało na to, że Jehowa zbierze wierny ostatek i zasieje go w Judzie niczym nasienie, co spełniło się w roku 537 p.n.e. Ziemia, która przez 70 lat leżała odłogiem, będzie wtedy rodzić zboże, słodkie wino i oliwę. W poetycki sposób przepowiedziano, że te dobra poproszą ziemię o składniki odżywcze, a ziemia poprosi niebiosa o deszcz. Z kolei niebiosa poproszą Boga o chmury deszczowe. Wszystko po to, aby zostały obficie zaspokojone potrzeby powracającego ostatka. Apostołowie Paweł i Piotr powiązali wypowiedź z Księgi Ozeasza 2:23 ze zgromadzaniem ostatka Izraela duchowego (Rzymian 9:25, 26; 1 Piotra 2:10).
Czego się możemy nauczyć:
1:2-9; 3:1, 2. Pomyślmy, na jakie poświęcenie musiał się zdobyć Ozeasz, by z woli Boga pozostawać w nieudanym związku małżeńskim. A na jak wielkie wyrzeczenia my sami jesteśmy gotowi się zdobyć, by spełniać wolę Jehowy?
1:6-9. Jehowa nienawidzi duchowego cudzołóstwa, tak jak nienawidzi cielesnego.
1:7, 10, 11; 2:14-23. Wszystko, co Bóg zapowiedział Izraelowi i Judzie, się spełniło. Słowo Jehowy zawsze się spełnia.
2:16, 19, 21-23; 3:1-4. Jehowa jest gotowy przebaczać ludziom, którzy okazują szczerą skruchę (Nehemiasza 9:17). My również powinniśmy być wobec innych współczujący i miłosierni.
„JEHOWA MA SPRAWĘ SĄDOWĄ”
„Jehowa ma sprawę sądową z mieszkańcami kraju”. Dlaczego? „Gdyż w kraju nie ma prawdy ani lojalnej życzliwości, ani poznania Boga” (Ozeasza 4:1). Odszczepieńczy Izraelici dopuszczają się oszukaństwa i przelewu krwi, a także cielesnej i duchowej rozpusty. Zamiast szukać pomocy u Boga, „wzywali Egipt, udali się do Asyrii” (Ozeasza 7:11).
Jehowa ogłasza wyrok, mówiąc: „Izrael zostanie połknięty” (Ozeasza 8:8). Królestwo judzkie też nie jest wolne od winy. „Jehowa ma sprawę sądową z Judą”, czytamy w Księdze Ozeasza 12:2, „aby dokonać rozrachunku z Jakubem według jego dróg; odpłaci mu według jego postępków”. Na pewno jednak nastąpi odrodzenie, gdyż Bóg obiecuje: „Z ręki Szeolu wykupię ich; wyratuję ich ze śmierci” (Ozeasza 13:14).
Odpowiedzi na pytania biblijne:
6:1-3 — Kto nawoływał: „Przyjdźcie i wróćmy do Jehowy”? Mogli się do tego nawzajem zachęcać niewierni Izraelici. Jeśli tak było, to tylko udawali skruchę. Ich lojalna życzliwość była bowiem tak krótkotrwała jak „poranne obłoki i jak rosa, która wcześnie znika” (Ozeasza 6:4). Ale słowa te równie dobrze mógł wypowiedzieć Ozeasz, apelując do ludu o nawrócenie. Tak czy inaczej, krnąbrni mieszkańcy dziesięcioplemiennego królestwa Izraela powinni byli się zdobyć na szczerą skruchę i naprawdę wrócić do Jehowy.
7:4 — W jakim sensie cudzołożni Izraelici byli „podobni do pieca rozpalonego”? Analogia ta ilustruje, jak silne były w ich sercach złe pragnienia.
Czego się możemy nauczyć:
4:1, 6. Jeśli chcemy cieszyć się uznaniem Jehowy, musimy stale nabywać o Nim wiedzy i żyć zgodnie z tym, czego się uczymy.
4:9-13. Jehowa dokona rozrachunku z tymi, którzy prowadzą się niemoralnie bądź praktykują fałszywy kult (Ozeasza 1:4).
5:1. Osoby sprawujące przewodnictwo pośród ludu Bożego powinny wystrzegać się wszelkich form odstępstwa. W przeciwnym wypadku mogłyby skłonić niektórych do fałszywego wielbienia, przez co stałyby się dla nich ‛pułapką i siecią’.
6:1-4; 7:14, 16. Skrucha okazywana jedynie w słowach jest obłudna i daremna. Jeśli ma zjednać miłosierdzie Boże, musi wypływać z serca i przejawiać się w powrocie „do czegoś wyższego”, to znaczy do wzniosłej formy wielbienia. Musi wyrażać się w czynach zgodnych z wysokimi normami ustalonymi przez Boga (Ozeasza 7:16).
6:6. Trwanie w grzechu jest oznaką braku lojalnej miłości do Boga. Nie zrekompensuje tego żadna ilość duchowych ofiar.
8:7, 13; 10:13. W wypadku bałwochwalczych Izraelitów sprawdziła się zasada: „Co człowiek sieje, to będzie też żąć” (Galatów 6:7).
8:8; 9:17; 13:16. Proroctwa dotyczące północnego królestwa ziściły się, gdy Samarię zdobyli Asyryjczycy (2 Królów 17:3-6). Możemy być pewni, że Bóg ‛uczyni wszystko, co zapowiedział, i spełni to, o czym mówił’ (Liczb 23:19).
8:14. Jehowa ‛zesłał ogień na miasta Judy’ w roku 607 p.n.e. Posłużył się wtedy Babilończykami, sprowadzając spustoszenie na Jerozolimę i całą Judę (2 Kronik 36:19). Słowo Boże nigdy nie zawodzi (Jozuego 23:14).
9:10. Izraelici, chociaż byli ludem oddanym prawdziwemu Bogu, „weszli do Baala z Peor i oddali się rzeczy haniebnej”. Postępujemy mądrze, jeśli bierzemy sobie do serca ten ostrzegawczy przykład i strzeżemy swej lojalności wobec Jehowy (1 Koryntian 10:11).
10:1, 2, 12. Powinniśmy czcić Boga nieobłudnym sercem. Kiedy ‛siejemy dla siebie ziarno w prawości, zbieramy stosownie do lojalnej życzliwości Bożej’.
10:5. Bet-Awen (co dosłownie znaczy „dom nikczemności”) to obraźliwa nazwa Betel (co znaczy „dom Boży”). Kiedy cielec czczony w Bet-Awen został zabrany na wygnanie, mieszkańcy Samarii opłakiwali stratę owego przedmiotu kultu. Jakże bezsensowne jest pokładanie ufności w martwych bożkach, które nawet nie potrafią się obronić! (Psalm 135:15-18; Jeremiasza 10:3-5).
11:1-4. Postępowanie Jehowy wobec nas zawsze jest nacechowane miłością. Podporządkowanie się Jemu nie stanowi uciążliwego brzemienia.
11:8-11; 13:14. Słowo Jehowy dotyczące odrodzenia prawdziwego wielbienia ‛nie wróciło do niego bezowocne’ (Izajasza 55:11). W roku 537 p.n.e. ostatek Żydów powrócił do Jerozolimy z niewoli babilońskiej (Ezdrasza 2:1; 3:1-3). Cokolwiek Jehowa przepowiedział przez swoich proroków, niezawodnie się spełni.
12:6. Powinniśmy być zdecydowani przejawiać lojalną życzliwość i sprawiedliwość oraz stale pokładać nadzieję w Jehowie.
13:6. Izraelici „nasycili się, a ich serce stało się wyniosłe. Dlatego zapomnieli o [Jehowie]”. Powinniśmy czuwać, by i w nas nie zrodziła się wyniosłość.
„DROGI JEHOWY SĄ PROSTOLINIJNE”
Ozeasz uprasza: „Wróćże, Izraelu, do Jehowy, swego Boga, potknąłeś się bowiem wskutek swego przewinienia”. Prorok zachęca lud, by powiedział Jehowie: „Racz przebaczyć przewinienie; i przyjmij to, co dobre, a my złożymy w ofierze cielce swych warg” (Ozeasza 14:1, 2).
Skruszony winowajca powinien przyjść do Jehowy, uznać słuszność Jego dróg i składać Mu ofiary wysławiania. Dlaczego? Ponieważ „drogi Jehowy są prostolinijne i prawi będą nimi chodzić” (Ozeasza 14:9). Jakże się cieszymy, że jest jeszcze wielu ludzi, którzy „pod koniec dni z drżeniem przyjdą do Jehowy i do jego dobroci”! (Ozeasza 3:5).
[Ilustracja na stronie 15]
Życie rodzinne Ozeasza obrazowało postępowanie Jehowy z Izraelem
[Ilustracja na stronie 17]
Wraz z upadkiem Samarii w roku 740 p.n.e. dziesięcioplemienne królestwo Izraela przestało istnieć