MATEUSZ — były poborca podatkowy, który został bliskim współpracownikiem Jezusa — pierwszy utrwalił na piśmie fascynującą relację o jego życiu i służbie. Ukończył swą księgę w roku 41 n.e. Pierwotnie była ona spisana w języku hebrajskim, a później została przetłumaczona na grecki. Jest pomostem między Pismami Hebrajskimi a Chrześcijańskimi Pismami Greckimi.

Ewangelista Mateusz najwyraźniej sporządził swe sprawozdanie głównie z myślą o żydowskich czytelnikach. W poruszający i wymowny sposób przedstawia Jezusa jako obiecanego Mesjasza, Syna Bożego. Zwracanie bacznej uwagi na treść tej Ewangelii wzmacnia naszą wiarę w prawdziwego Boga i Jego Syna oraz w obietnice Boże (Hebr. 4:12).

„PRZYBLIŻYŁO SIĘ KRÓLESTWO NIEBIOS”

(Mat. 1:1 do 20:34)

Mateusz kieruje uwagę na Królestwo i nauki Jezusa, nawet jeśli w związku z tym nie trzyma się porządku chronologicznego. Na przykład Kazanie na Górze przytacza w początkowej części Ewangelii, mimo że Jezus wygłosił je mniej więcej w połowie swojej ziemskiej służby.

Podczas działalności prowadzonej w Galilei Jezus dokonuje cudów, podaje 12 apostołom wskazówki co do służby kaznodziejskiej, potępia faryzeuszy i opowiada przykłady dotyczące Królestwa. Następnie opuszcza Galileę i przybywa „do granic Judei po drugiej stronie Jordanu” (Mat. 19:1). Po drodze oznajmia uczniom: ‛Udajemy się do Jerozolimy i Syn Człowieczy zostanie skazany na śmierć, a trzeciego dnia zostanie wskrzeszony’ (Mat. 20:18, 19).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

3:16 — W jakim sensie podczas chrztu Jezusa „niebiosa się otwarły”? Zwrot ten zdaje się oznaczać, że Jezusowi przywrócono pamięć o jego przedludzkim bycie w niebie.

5:21, 22 — Czy dawanie upustu gniewowi jest gorsze niż skryte żywienie go? Jezus ostrzegł, że osoba trwająca w gniewie na swego brata popełnia poważny grzech. Niemniej ten, kto daje upust gniewowi przez wypowiadanie pogardliwych słów, dopuszcza się cięższego przewinienia i będzie odpowiadał przed trybunałem wyższym niż zwykły lokalny sąd.

5:48 — Czy to naprawdę możliwe, byśmy byli ‛doskonali, tak jak nasz Ojciec niebiański jest doskonały’? W pewnym sensie tak. Jezus omawiał tutaj temat miłości i powiedział słuchaczom, by naśladowali Boga i byli doskonali, czyli zupełni, w okazywaniu miłości (Mat. 5:43-47). Jak mogli to osiągnąć? Przez objęcie nią również wrogów.

7:16 — Jakie „owoce” wyróżniają religię prawdziwą? Te „owoce” to nie tylko uczynki. W ich skład wchodzą również nasze wierzenia — nauki, których się trzymamy.

10:34-38 — Czy przyczynę rozdźwięków w rodzinach stanowi orędzie biblijne? W żadnym wypadku. Do takich podziałów dochodzi raczej z powodu postawy niewierzących członków rodziny. Mogą oni odrzucić chrystianizm lub się mu sprzeciwiać, doprowadzając tym samym do rozdźwięku w rodzinie (Łuk. 12:51-53).

11:2-6 — Dlaczego Jan Chrzciciel zapytał, czy Jezus jest „tym Przychodzącym”, skoro wcześniej słyszał Boży głos poświadczający, że Jezus jest Mesjaszem? Jan mógł zadać to pytanie, by otrzymać osobiste potwierdzenie  od Jezusa. Ponadto chciał się dowiedzieć, czy przyjdzie jeszcze ktoś „inny” z władzą królewską, by spełnić wszystkie nadzieje Żydów. Odpowiedź Jezusa pokazała, że nie należało oczekiwać żadnego następcy.

19:28 — Kogo symbolizuje „dwanaście plemion Izraela”, które mają być sądzone? Nie chodzi tutaj o dwanaście plemion Izraela Bożego (Gal. 6:16; Obj. 7:4-8). Uczniowie, do których Jezus wypowiedział te słowa, mieli się stać częścią tego duchowego narodu, a nie jego sędziami. Syn Boży zawarł z nimi ‛przymierze co do królestwa’ i mieli oni zostać „Bogu naszemu królestwem i kapłanami” (Łuk. 22:28-30; Obj. 5:10). Członkowie Izraela duchowego mają „sądzić świat” (1 Kor. 6:2). Zatem „dwanaście plemion Izraela”, które będą sądzone przez zasiadających na niebiańskich tronach, najwyraźniej oznacza „świat” ludzi nienależących do tej królewskiej klasy kapłanów. Dwanaście niekapłańskich plemion izraelskich podczas Dnia Przebłagania obrazowało właśnie ogół ludzkości (Kapł., rozdz. 16).

Czego się możemy nauczyć:

4:1-10. Relacja ta uczy nas, że Szatan jest realną osobą, a nie jakimś pierwiastkiem zła. By nas zwieść, wykorzystuje on ‛pragnienie ciała, pragnienie oczu i popisywanie się środkami do życia’. Niemniej stosowanie się do zasad biblijnych pomoże nam zachować wierność wobec Boga (1 Jana 2:16).

5:1 do 7:29. Bądź świadomy swojej potrzeby duchowej. Przejawiaj pokojowe usposobienie. Odrzucaj niemoralne myśli. Dotrzymuj słowa. Modląc się, przyznawaj pierwszeństwo sprawom duchowym przed sprawami materialnymi. Bądź bogaty w oczach Boga. Szukaj najpierw Królestwa i Bożej prawości. Nie osądzaj. Wykonuj wolę Bożą. Jakże praktyczne lekcje wyłuszczono w Kazaniu na Górze!

9:37, 38. Musimy postępować zgodnie z naszymi prośbami kierowanymi do Pana żniwa o ‛wysłanie pracowników na żniwo’ i gorliwie uczestniczyć w dziele czynienia uczniów (Mat. 28:19, 20).

10:32, 33. Nigdy nie powinniśmy się bać mówić o swojej wierze.

13:51, 52. Zrozumienie sensu prawd o Królestwie zobowiązuje do uczenia innych i dzielenia się z nimi tymi skarbami.

14:12, 13, 23. Aby efektywnie rozmyślać, trzeba spędzać trochę czasu w samotności (Marka 6:46; Łuk. 6:12).

17:20. Potrzebujemy wiary, by radzić sobie z trudnościami oraz pokonywać problemy, które piętrzą się niczym góry i przeszkadzają w robieniu postępów duchowych. Nie możemy zaniedbywać budowania i umacniania naszej wiary w Jehowę i Jego obietnice (Marka 11:23; Łuk. 17:6).

18:1-4; 20:20-28. Ludzka niedoskonałość i odebrane wcześniej wychowanie religijne, które podkreślało znaczenie wysokiej pozycji, skłaniały uczniów Jezusa do nadmiernego koncentrowania się na własnej ważności. Powinniśmy pielęgnować pokorę, wystrzegać się grzesznych skłonności i zachowywać właściwy stosunek do otrzymywanych przywilejów i zadań w zborze.

„SYN CZŁOWIECZY MA BYĆ WYDANY”

(Mat. 21:1 do 28:20)

Dnia 9 Nisan 33 roku n.e. Jezus przybywa na ośle do Jerozolimy (Mat. 21:5). Nazajutrz idzie do świątyni i dokonuje jej oczyszczenia. A 11 Nisan naucza w świątyni, potępia uczonych w piśmie i faryzeuszy oraz opisuje uczniom ‛znak swej obecności i zakończenia systemu rzeczy’ (Mat. 24:3). Następnego dnia mówi im: „Wiecie, że za dwa dni przypada Pascha i Syn Człowieczy ma być wydany, aby zawisł na palu” (Mat. 26:1, 2).

Jest 14 Nisan. Po ustanowieniu Pamiątki swej nadchodzącej śmierci Jezus zostaje zdradzony, aresztowany, osądzony i zawieszony na palu. Na trzeci dzień powstaje z martwych. Przed wstąpieniem do nieba wskrzeszony Jezus nakazuje swym naśladowcom:  „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów” (Mat. 28:19).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

22:3, 4, 9 — Kiedy wystosowano każde z trzech zaproszeń na ucztę weselną? Pierwsze zwoływanie klasy oblubienicy zaczęło się wtedy, gdy Jezus i jego naśladowcy podjęli działalność w 29 roku n.e., i trwało do roku 33. Drugie wezwanie rozlegało się w okresie od wylania ducha świętego w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku do roku 36. Oba zaproszenia były skierowane wyłącznie do Żydów, żydowskich prozelitów oraz Samarytan. Trzecie zwoływanie zaadresowano do ludzi „na drogach wychodzących z miasta”, czyli do nieobrzezanych pogan. Rozpoczęło się w momencie nawrócenia się rzymskiego oficera Korneliusza w roku 36 i trwa po dziś dzień.

23:15 — Dlaczego prozelita pozyskany przez faryzeuszy „podlega Gehennie dwakroć bardziej” niż oni sami? Pewni ludzie, którzy dzięki zabiegom faryzeuszy zostali prozelitami, wcześniej popełniali rażące grzechy. Teraz jednak, przyjąwszy skrajne poglądy faryzeuszy, stawali się jeszcze gorsi i nierzadko bardziej radykalni od swych potępionych nauczycieli. Z tego powodu ‛podlegali Gehennie dwakroć bardziej’ niż żydowscy faryzeusze.

27:3-5 — Z jakiego powodu Judasz poczuł wyrzuty sumienia? Nic nie wskazuje na to, że wyrzuty sumienia Judasza stanowiły przejaw szczerej skruchy. Zamiast szukać przebaczenia u Boga, wyznał on popełnione zło kapłanom i starszym. Dopuścił się „grzechu, który sprowadza śmierć”, całkiem zrozumiałe więc, że przytłoczyło go poczucie winy i owładnęła nim rozpacz (1 Jana 5:16). Judasz miał zatem wyrzuty sumienia po prostu dlatego, że znalazł się w beznadziejnym położeniu.

Czego się możemy nauczyć:

21:28-31. Dla Jehowy naprawdę liczy się to, czy wykonujemy Jego wolę. Powinniśmy na przykład gorliwie brać udział w dziele świadczenia o Królestwie i czynienia uczniów (Mat. 24:14; 28:19, 20).

22:37-39. Jakże zwięźle dwa największe przykazania podsumowują, czego Bóg wymaga od swoich czcicieli!

[Ilustracja na stronie 31]

Czy gorliwie angażujesz się w dzieło żniwne?

[Prawa własności]

© 2003 BiblePlaces.com

[Ilustracja na stronie 31]

Mateusz uwypukla temat Królestwa