‛Przypominaj im, aby byli ustępliwi’ (TYT. 3:1, 2, Biblia warszawska).

1, 2. Co Pismo Święte mówi na temat ustępliwości i dlaczego należy ją przejawiać?

JEHOWA, nasz kochający niebiański Ojciec, odznacza się nieskończoną mądrością. Ponieważ nas stworzył, właśnie u Niego szukamy kierownictwa (Ps. 48:14). Chrześcijański uczeń Jakub napisał, że „mądrość z góry jest przede wszystkim nieskalanie czysta, następnie usposobiona pokojowo, rozsądna [„ustępliwa”, Bw], gotowa okazać posłuszeństwo, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, nie czyni stronniczych wyróżnień, nie jest obłudna” (Jak. 3:17).

² Apostoł Paweł zachęcał: „Niech wasz rozsądek [„wasza ustępliwość”, Kingdom Interlinear] stanie się znany wszystkim ludziom” (Filip. 4:5). * Chrystus Jezus jest Panem oraz Głową zboru chrześcijańskiego (Efez. 5:23). Jakież to ważne, by każdy z nas postępował rozsądnie, podporządkowywał się kierownictwu Chrystusa i był ustępliwy wobec innych!

3, 4. (a) Zilustruj na przykładzie korzyści wynikające z ustępliwości. (b) Co teraz rozważymy?

³ Przejawianie stosownej ustępliwości wychodzi na dobre. Kiedy na przykład w Wielkiej Brytanii wykryto przygotowywany zamach terrorystyczny, wprowadzono zakaz wnoszenia na pokład samolotu rzeczy, które wcześniej nie budziły zastrzeżeń. Większość pasażerów linii lotniczych była gotowa się do tego zastosować, żeby wszyscy czuli się bezpieczniej. Albo gdy jedziemy samochodem, musimy w pewnych sytuacjach — jak choćby przy wjeździe na rondo — ustąpić pierwszeństwa innym kierowcom, aby nie stwarzać zagrożenia i nie zakłócać ruchu.

⁴ Niejednemu z nas trudno zdobyć się na ustępliwość. Aby łatwiej nam ją było przejawiać, rozważmy trzy aspekty tej cechy: nasze pobudki, stosunek do władzy oraz zakres, w jakim powinniśmy ustępować innym.

Dlaczego należy być ustępliwym?

5. Co w okresie obowiązywania Prawa Mojżeszowego mogło skłonić niewolnika do pozostania u swego pana?

⁵ Na właściwą pobudkę do okazywania ustępliwości wskazuje przykład z czasów przedchrześcijańskich. W okresie obowiązywania Prawa Mojżeszowego Hebrajczycy, którzy zaprzedali się w niewolę, mieli być zwalniani w siódmym roku swej służby albo w roku jubileuszowym, jeśli ten wypadał wcześniej. Ale niewolnik mógł też oświadczyć, że nie chce odejść (odczytaj Wyjścia 21:5, 6). Co mogło go do tego skłonić? Miłość do troskliwego pana.

6. Jaki związek zachodzi między miłością a ustępliwością?

⁶ Podobnie i my z miłości do Jehowy oddaliśmy się Mu i potwierdzamy to swoim życiem (Rzym. 14:7, 8). Apostoł Jan napisał: „Miłość do Boga polega na tym, że przestrzegamy jego przykazań; a przecież jego przykazania nie są uciążliwe” (1 Jana 5:3). Taka miłość „nie szuka własnych korzyści” (1 Kor. 13:4, 5). Ponieważ miłujemy bliźnich, w kontaktach z nimi jesteśmy ustępliwi i stawiamy ich dobro ponad własne. Nie kierujemy się samolubstwem, lecz okazujemy drugim zainteresowanie (Filip. 2:2, 3).

7. Jaką rolę ustępliwość odgrywa w działalności kaznodziejskiej?

 ⁷ Nie powinniśmy nikogo gorszyć swoimi słowami ani czynami (Efez. 4:29). Miłość niewątpliwie pobudzi nas do wystrzegania się wszystkiego, co ludziom o innym pochodzeniu czy kulturze utrudniałoby podjęcie służby dla Jehowy. Nierzadko wymaga to od nas ustępliwości. Na przykład misjonarki mające zwyczaj używać kosmetyków lub nosić ażurowe pończochy nie obstają przy swoich upodobaniach, jeśli w danym rejonie mogłyby przez to zostać skojarzone z osobami prowadzącymi się niemoralnie i kogoś zgorszyć (1 Kor. 10:31-33).

8. W jaki sposób miłość do Boga pomaga nam ‛zachowywać się jak pomniejsi’?

⁸ Dzięki miłości do Jehowy łatwiej nam wyzbyć się pychy. Gdy uczniowie Jezusa sprzeczali się między sobą, kto z nich jest największy, on postawił wśród nich małe dziecko i powiedział: „Kto by przyjął to małe dziecko ze względu na moje imię, ten przyjmuje także mnie, a kto by przyjął mnie, ten przyjmuje również tego, który mnie posłał. Bo kto zachowuje się jak pomniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki” (Łuk. 9:48; Marka 9:36). Jako jednostkom może nam nie być łatwo ‛zachowywać się jak pomniejsi’. Przejawy odziedziczonej niedoskonałości oraz skłonność do pychy nieraz pobudzają nas do zabiegania o prestiż, ale pokora pomoże nam okazywać ustępliwość i darzyć innych szacunkiem (Rzym. 12:10).

9. Co musimy uznawać, jeśli pragniemy być ustępliwi?

⁹ Jeśli pragniemy być ustępliwi, musimy też uznawać władzę ustanowioną przez Boga. Wszyscy prawdziwi chrześcijanie respektują ważną zasadę zwierzchnictwa. Apostoł Paweł wyraźnie ją przedstawił chrześcijanom w Koryncie: „Chcę, byście wiedzieli, że głową każdego mężczyzny jest Chrystus, a głową kobiety jest mężczyzna, a głową Chrystusa jest Bóg” (1 Kor. 11:3).

10. Czego dowodzimy, podporządkowując się władzy Jehowy?

¹⁰ Podporządkowaniem się władzy Bożej dowodzimy zaufania do naszego kochającego Ojca. On widzi naszą sytuację i może odpowiednio nas wynagrodzić. Pamiętanie o tym bywa pomocne, gdy ktoś nie odnosi się do nas z szacunkiem albo wybucha gniewem i przestaje nad sobą panować. Paweł napisał: „Jeśli możliwe, o ile to od was zależy, zachowujcie pokój ze wszystkimi ludźmi”. Znaczenie owej rady podkreślił nakazem: „Nie mścijcie się sami, umiłowani, lecz pozostawcie miejsce srogiemu gniewowi; napisano przecież: ‚Pomsta jest moja; ja odpłacę, mówi Jehowa’” (Rzym. 12:18, 19).

11. Jak możemy dowieść swego podporządkowania zwierzchnictwu Chrystusa?

¹¹ Musimy też respektować władzę, którą Bóg ustanowił w zborze chrześcijańskim.  W rozdziale 1 Księgi Objawienia ukazano, jak Chrystus Jezus trzyma w swej prawicy „gwiazdy” (Obj. 1:16, 20). W szerszym sensie wyobrażają one ustanowione w poszczególnych zborach grona starszych, czyli nadzorców. Podporządkowują się oni przewodnictwu Chrystusa i jego wzorem życzliwie traktują innych. Wszyscy członkowie zboru są też podporządkowani powołanemu przez Jezusa „niewolnikowi wiernemu i roztropnemu”, który dostarcza pokarm duchowy we właściwym czasie (Mat. 24:45-47). Gdy chętnie studiujemy ten materiał i wprowadzamy w czyn zawarte w nim myśli, dajemy dowód, że uznajemy zwierzchnictwo Chrystusa, a to przyczynia się do pokoju i jedności (Rzym. 14:13, 19).

Ustępliwi — w jakiej mierze?

12. Dlaczego ustępliwość ma swoje granice?

¹² Przejawianie ustępliwości nie oznacza jednak odstępowania od wiary czy zasad Bożych. Jakie stanowisko zajęli pierwsi chrześcijanie, gdy przywódcy religijni zabronili im nauczać z powoływaniem się na imię Jezusa? Piotr i pozostali apostołowie odważnie oświadczyli: „Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” (Dzieje 4:18-20; 5:28, 29). Podobnie dzisiaj, gdy rządy usiłują zmusić nas do zaniechania głoszenia dobrej nowiny, nie przerywamy tej działalności — rozważnie kontynuujemy ją metodami dostosowanymi do sytuacji. Jeśli ograniczenia dotyczą służby od domu do domu, dalej jesteśmy posłuszni nakazowi Bożemu i staramy się dotrzeć do ludzi w inny sposób. A gdy „władze zwierzchnie” zakazują nam organizowania zebrań, spotykamy się w małych grupach, zachowując większą ostrożność (Rzym. 13:1; Hebr. 10:24, 25).

13. Co Jezus powiedział na temat podporządkowania się osobom mającym władzę?

¹³ W Kazaniu na Górze Jezus zwrócił uwagę na konieczność podporządkowania się osobom mającym władzę: „Jeśli ktoś chce iść z tobą do sądu i posiąść twoją szatę spodnią, pozostaw mu także twoją szatę wierzchnią; a jeśli ktoś mocą władzy przymusza cię do służby przez milę, idź z nim dwie mile” (Mat. 5:40, 41). * Również okazywanie względów innym oraz chęć niesienia im pomocy sprawi, że będziemy gotowi niejako pójść z nimi dodatkową milę (1 Kor. 13:5; Tyt. 3:1, 2).

14. Dlaczego nigdy nie powinniśmy ulegać odstępcom?

¹⁴ Nigdy jednak ustępliwość nie powinna nas skłonić do wejścia w kompromis z odstępcami. Musimy zajmować wyraźną, zdecydowaną postawę w tej kwestii, by zachować czystość prawd biblijnych oraz jedność zboru. O „fałszywych braciach” Paweł napisał: „Tym ani na godzinę nie ulegliśmy przez podporządkowanie się, aby w was pozostała prawda dobrej nowiny” (Gal. 2:4, 5). Jeśli pojawia się odstępstwo, oddani Bogu chrześcijanie niezłomnie trzymają się tego, co prawe.

Nadzorcy powinni być ustępliwi

15. W jaki sposób chrześcijańscy nadzorcy okazują ustępliwość podczas omawiania spraw zborowych?

¹⁵ Ustępliwości wymaga się też od mężczyzn zamianowanych do usługiwania w charakterze nadzorców. Paweł napisał: „Nadzorcą winien być człowiek (...) rozsądny [„ustępliwy”, przypis w NW]” (1 Tym. 3:2, 3). Przymiot ten jest szczególnie ważny, gdy nadzorcy rozważają sprawy zborowe. Przed podjęciem jakiejś decyzji wszyscy starsi mogą swobodnie przedstawić swoje zdanie, choć nie każdy musi zabrać głos. Gdy uczestnicy dyskusji kierują uwagę na odnośne zasady biblijne, może to wpłynąć na zmianę czyjegoś stanowiska. Dojrzały starszy nie jest zamknięty na cudzy punkt widzenia i nie obstaje przy własnym poglądzie, lecz okazuje ustępliwość. Początkowo opinie na dany temat mogą być podzielone, ale przemyślenie sprawy z modlitwą sprzyja zachowaniu jedności wśród skromnych i ustępliwych starszych (1 Kor. 1:10; odczytaj Efezjan 4:1-3).

16. Jakie nastawienie powinien przejawiać chrześcijański nadzorca?

 ¹⁶ Chrześcijański starszy powinien trzymać się porządku teokratycznego we wszystkich swych poczynaniach. Takie nastawienie winien przejawiać zwłaszcza w pracy pasterskiej, gdyż łatwiej mu będzie okazywać innym względy oraz delikatność. Piotr napisał: „Paście powierzoną wam trzodę Bożą nie pod przymusem, lecz chętnie, ani nie z umiłowania nieuczciwego zysku, lecz ochoczo” (1 Piotra 5:2).

17. Jak wszyscy członkowie zboru mogą przejawiać ustępliwość we wzajemnych kontaktach?

¹⁷ Starsi wiekiem członkowie zboru cenią sobie pomoc młodszych współwyznawców i szanują ich godność. Z kolei młodzi odnoszą się z szacunkiem do tych, którzy już od lat służą Jehowie (1 Tym. 5:1, 2). Chrześcijańscy nadzorcy upatrują odpowiednio wykwalifikowanych mężczyzn, którym mogliby powierzyć jakieś obowiązki oraz zapewnić szkolenie w troszczeniu się o trzodę Bożą (2 Tym. 2:1, 2). Każdy chrześcijanin powinien cenić natchnioną radę Pawła: „Bądźcie posłuszni tym, którzy wśród was przewodzą, i bądźcie ulegli, oni bowiem czuwają nad waszymi duszami jako mający zdać sprawę — żeby mogli to czynić z radością, a nie ze wzdychaniem, bo to wyszłoby wam na szkodę” (Hebr. 13:17).

Ustępliwość w rodzinie

18. Dlaczego ducha uległości należy przejawiać w rodzinie?

¹⁸ Ducha uległości należy przejawiać także w rodzinie (odczytaj Kolosan 3:18-21). Biblia wyjaśnia, jaką rolę w chrześcijańskiej rodzinie odgrywają poszczególni jej członkowie. Mąż jest głową żony i ponosi główną odpowiedzialność za zapewnianie dzieciom kierownictwa. Żona powinna uznawać władzę małżonka, dzieci zaś winny okazywać ‛posłuszeństwo, które podoba się Panu’. Każdy domownik może się przyczynić do jedności i pokoju w rodzinie, przejawiając ustępliwość w rozsądnej mierze. Dobrze to ilustrują przykłady zawarte w Biblii.

19, 20. (a) Porównaj sposób, w jaki ustępliwość okazywali Heli oraz Jehowa. (b) Czego z tych przykładów mogą się nauczyć rodzice?

¹⁹ Gdy Samuel był małym chłopcem, w Izraelu urząd arcykapłana sprawował Heli. Ale jego synowie, Chofni i Pinechas, byli „nicponiami” i „nie uznawali Jehowy”. Ich ojciec słyszał o nich złe rzeczy, między innymi to, że dopuszczali się rozpusty z kobietami, które służyły u wejścia do namiotu spotkania. Jak na to reagował? Ograniczał się jedynie do mówienia  im, że grzeszą przeciw Jehowie, wobec czego nikt nie będzie się za nich modlił. Nie udzielił im jednak stanowczego skarcenia, mającego ich skorygować. W rezultacie synowie Helego trwali w niegodziwym postępowaniu. W końcu Jehowa słusznie wydał na nich wyrok śmierci. Na wieść o tym, że obaj stracili życie, Heli zmarł. Jakże tragiczny finał! Wyraźnie widać, że ustępliwość Helego wobec jego synów, przejawiająca się w tolerowaniu ich nikczemnych czynów, nie była rozsądna (1 Sam. 2:12-17, 22-25, 34, 35; 4:17, 18).

²⁰ Dla przeciwstawienia rozważmy sposób postępowania Boga z Jego anielskimi synami. Prorok Michajasz ujrzał w niezwykłej wizji spotkanie Jehowy z aniołami. Jehowa zapytał, kto z nich zdoła obałamucić niegodziwego króla izraelskiego Achaba, żeby przywieść go do upadku. Pozwolił się wypowiedzieć różnym aniołom. W końcu jeden z nich oświadczył, że może tego dokonać. Gdy przedstawił swoją propozycję, Jehowa ją zaakceptował i zlecił mu to zadanie (1 Król. 22:19-23). Czy z tej relacji rodziny ludzkie mogą się czegoś nauczyć w sprawie ustępliwości? Chrześcijański mąż i ojciec czyni słusznie, gdy bierze pod uwagę poglądy i sugestie żony oraz dzieci. A żona i dzieci powinny rozumieć, że po wyrażeniu własnej opinii być może przyjdzie im ustąpić i uszanować decyzję tego, kto ma biblijne prawo ją podjąć.

21. Co omówimy w następnym artykule?

²¹ Jakże jesteśmy wdzięczni Jehowie za te życzliwe i mądre przypomnienia dotyczące ustępliwości! (Ps. 119:99). Z następnego artykułu dowiemy się, jak okazywana rozsądnie ustępliwość przyczynia się do radości w małżeństwie.

[Przypisy]

Jak byś odpowiedział?

• Co dobrego wynika z okazywania ustępliwości?

• Jak nadzorcy mogą pokazać, że są ustępliwi?

• Dlaczego ducha ustępliwości należy też przejawiać w rodzinie?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 4]

Starsi wzorem Chrystusa odnoszą się do innych życzliwie

[Ilustracja na stronie 6]

Gdy starsi rozważają sprawy zborowe z modlitwą i w duchu ustępliwości, łatwiej im zachować jedność