JAN — „uczeń, którego Jezus miłował” — jest ostatnim pisarzem natchnionej relacji o życiu i służbie Chrystusa (Jana 21:20). Ewangelia według Jana, ukończona około 98 roku n.e., powtarza bardzo niewiele szczegółów ujętych w trzech pozostałych sprawozdaniach ewangelicznych.

Apostoł Jan sporządził ją w konkretnym celu. Nawiązując do utrwalonych w niej informacji, wyjaśnił: „Te zostały zapisane, abyście uwierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Bożym, i abyście dzięki wierze mieli życie za sprawą jego imienia” (Jana 20:31). Przesłanie zawarte w tej Ewangelii istotnie ma dla nas ogromną wartość (Hebr. 4:12).

„OTO BARANEK BOŻY”

(Jana 1:1 do 11:54)

Ujrzawszy Jezusa, Jan Chrzciciel z przekonaniem oświadcza: „Oto Baranek Boży, który usuwa grzech świata!” (Jana 1:29). W trakcie podróży przez Samarię, Galileę, Judeę oraz teren na wschód od Jordanu Jezus głosi, naucza i dokonuje potężnych dzieł. Przychodzi do niego mnóstwo ludzi i zaczyna w niego wierzyć (Jana 10:41, 42).

Jednym z najwspanialszych cudów dokonanych przez Syna Bożego jest wskrzeszenie Łazarza, który od czterech dni był martwy. Dzięki temu wielu uwierzyło w Jezusa. Niemniej naczelni kapłani i faryzeusze naradzają się, by go zgładzić. Dlatego odchodzi on „do krainy blisko pustkowia, do miasta zwanego Efraim” (Jana 11:53, 54).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

1:35, 40 — Kto oprócz Andrzeja stał z Janem Chrzcicielem? W tej Ewangelii narrator zawsze nazywa Jana Chrzciciela imieniem „Jan” i nigdzie nie podaje własnego imienia. Najwyraźniej więc tym anonimowym uczniem był pisarz tej księgi biblijnej, apostoł Jan.

2:20 — Którą świątynię „budowano czterdzieści sześć lat”? Żydzi mieli tu na myśli prace związane z przebudową świątyni Zerubbabela prowadzone przez judejskiego króla Heroda. Według historyka Flawiusza zaczęto je w 18 roku panowania Heroda, czyli w 18 lub 17 roku p.n.e. Sanktuarium i inne główne budowle ukończono w ciągu ośmiu lat. Ale prace przy kompleksie świątynnym wciąż jeszcze trwały, gdy w okresie Paschy 30 roku n.e. Żydzi wspomnieli o tym 46-letnim okresie.

5:14 — Czy choroba jest skutkiem popełnienia grzechu? Niekoniecznie. Człowiek, którego Jezus uzdrowił, chorował od 38 lat w wyniku odziedziczonej niedoskonałości (Jana 5:1-9). Syn Boży miał na myśli, że skoro ów mężczyzna zaznał miłosierdzia, to powinien odtąd zabiegać o wybawienie i nie popełniać już rozmyślnych grzechów. W przeciwnym wypadku mogłoby go spotkać coś gorszego niż choroba — obciążyłby się grzechem niewybaczalnym i zasłużyłby na śmierć bez widoków na zmartwychwstanie (Mat. 12:31, 32; Łuk. 12:10; Hebr. 10:26, 27).

5:24, 25 — Kim są ci, którzy ‛przechodzą ze śmierci do życia’? Jezus mówi o ludziach, którzy niegdyś byli martwi duchowo, ale po wysłuchaniu jego słów okazują w niego wiarę i porzucają grzeszne postępowanie. ‛Przechodzą ze śmierci do życia’ w tym sensie, że zostają uwolnieni od ciążącego na nich wyroku śmierci, a dzięki wierze w Boga otrzymują nadzieję na życie wieczne (1 Piotra 4:3-6).

5:26; 6:53 — Co to znaczy mieć „życie w sobie”? W odniesieniu do Jezusa Chrystusa oznacza to, że otrzymał on od Boga szczególne zdolności: może zapewnić ludziom uznanie  Jehowy i ma moc przywracać zmarłym życie. Dla naśladowców Jezusa posiadanie „życia w sobie” oznacza uzyskanie całej pełni życia. W wypadku namaszczonych chrześcijan następuje to z chwilą zmartwychwstania do życia w niebie. Natomiast wierne osoby mające nadzieję ziemską dostąpią pełni życia dopiero wtedy, gdy pomyślnie przejdą ostateczną próbę, która nastąpi zaraz po zakończeniu Tysiącletniego Panowania Chrystusa (1 Kor. 15:52, 53; Obj. 20:5, 7-10).

6:64 — Czy już od momentu wybrania Judasza Jezus wiedział, że okaże się on zdrajcą? Najwyraźniej nie. Ale w roku 32 n.e. Jezus przy pewnej okazji powiedział swym apostołom: „Jeden z was jest oszczercą”. Możliwe, że właśnie wtedy dostrzegł, iż Judasz schodzi na manowce (Jana 6:66-71).

Czego się możemy nauczyć:

2:4. Jezus uzmysłowił Marii, że jako ochrzczony, namaszczony duchem Syn Boży musi się kierować wskazówkami swego niebiańskiego Ojca. Chociaż dopiero zaczynał swoją służbę, miał pełną świadomość czasu wyznaczonego na wykonanie zleconego mu dzieła, obejmującego też złożenie życia w ofierze. Nikt, nawet tak bliski członek rodziny jak Maria, nie mógł przeszkodzić w spełnieniu woli Bożej. Służąc Jehowie, powinniśmy okazywać podobne zdecydowanie.

3:1-9. Z przykładu żydowskiego dostojnika Nikodema możemy wyciągnąć dwie lekcje. Po pierwsze, okazywał on pokorę, wnikliwość i był świadomy swych potrzeb duchowych, skoro w synu skromnego cieśli rozpoznał nauczyciela posłanego przez Boga. Dzisiaj prawdziwym chrześcijanom też jest potrzebna pokora. Po drugie, Nikodem nie zdecydował się zostać uczniem Jezusa podczas jego pobytu na ziemi. Być może wynikało to ze strachu przed ludźmi, z przywiązania do stanowiska w Sanhedrynie albo do bogactwa. Możemy wyciągnąć z tego cenną naukę: nigdy nie pozwólmy, by podobne powody powstrzymywały nas od ‛wzięcia swego pala męki i naśladowania Jezusa’ (Łuk. 9:23).

4:23, 24. Jeśli nasz sposób wielbienia ma się podobać Bogu, to musi być zgodny z prawdą objawioną w Biblii i kierownictwem ducha świętego.

6:27. Pracowanie „na pokarm, który trwa ku życiu wiecznemu”, oznacza dokładanie starań w celu zaspokajania naszych potrzeb duchowych. Jeśli to robimy, zaznajemy szczęścia (Mat. 5:3).

6:44. Jehowa osobiście się o nas troszczy. Pociąga nas do swego Syna w ten sposób, że za pośrednictwem dzieła głoszenia dociera do poszczególnych osób i pomaga im przez swego świętego ducha zrozumieć oraz zastosować w życiu prawdy biblijne.

11:33-36. Okazywanie uczuć nie jest oznaką słabości.

‛DALEJ GO NAŚLADUJ’

(Jana 11:55 do 21:25)

Zbliża się Pascha 33 roku n.e. i Jezus wraca do Betanii. Dnia 9 Nisan wjeżdża do Jerozolimy  na źrebięciu oślicy. Nazajutrz ponownie zjawia się w świątyni. Po tym, jak modli się o uświęcenie imienia swego Ojca, z nieba rozlega się głos: „Już otoczyłem je chwałą i jeszcze je chwałą otoczę” (Jana 12:28).

W trakcie posiłku paschalnego Jezus udziela swym naśladowcom pożegnalnych wskazówek i modli się za nich. Zostaje aresztowany, osądzony i stracony na palu, potem jednak Bóg go wskrzesza.

Odpowiedzi na pytania biblijne:

14:2 — W jaki sposób Jezus miał swym wiernym naśladowcom ‛przygotować miejsce’ w niebie? Jezus musiał uprawomocnić nowe przymierze, stawiając się przed Bogiem i przedkładając Mu wartość swojej krwi. W ramach tego przygotowania Jezus miał też otrzymać władzę królewską. Potem miało się rozpocząć niebiańskie zmartwychwstanie jego namaszczonych naśladowców (1 Tes. 4:14-17; Hebr. 9:12, 24-28; 1 Piotra 1:19; Obj. 11:15).

14:16, 17; 16:7, 8, 13, 14 — Dlaczego w odniesieniu do „wspomożyciela”, inaczej „ducha prawdy”, użyto zaimków rodzaju męskiego, skoro nie chodzi o osobę? Powodem zastosowania tych zaimków są względy czysto gramatyczne. W języku polskim określenia „wspomożyciel” i „duch prawdy” są rodzaju męskiego. Co ciekawe, w języku greckim słowo tłumaczone na „wspomożyciel” jest również rodzaju męskiego, ale słowo oddane jako „duch” jest rodzaju nijakiego. Dlatego w tekście greckim Ewangelii według Jana 14:17 w odniesieniu do „ducha prawdy” apostoł użył zaimków rodzaju nijakiego.

19:11 — Czy Jezus, mówiąc o człowieku, który wydał go Piłatowi, miał na myśli Judasza Iskariota? Prawdopodobnie Jezus nie mówił tylko o Judaszu lub jakiejś konkretnej osobie, lecz o wszystkich współwinnych śmierci Syna Bożego. Zaliczali się do nich „naczelni kapłani i cały Sanhedryn”, Judasz, a nawet „tłumy”, które przekonano, by prosiły o uwolnienie Barabasza (Mat. 26:59-65; 27:1, 2, 20-22).

20:17 — Dlaczego Jezus powiedział Marii Magdalenie, by przestała się go kurczowo trzymać? Maria kurczowo chwyciła Jezusa, bo najwyraźniej pomyślała, że Nauczyciel zaraz uniesie się do nieba i ona już go więcej nie zobaczy. Jezus chciał ją upewnić, iż jeszcze nie odchodzi, dlatego powiedział jej, by przestała się go trzymać, ale poszła do uczniów i przekazała im wiadomość o jego zmartwychwstaniu.

Czego się możemy nauczyć:

12:36. Aby stać się „synami światła”, czyli jego nosicielami, musimy nabywać dokładnej wiedzy ze Słowa Bożego, Biblii. Następnie powinniśmy wykorzystywać tę wiedzę, by pomagać innym przejść z duchowych ciemności do światła Bożego.

14:6. Uznanie Boże możemy sobie zaskarbić tylko poprzez Jezusa Chrystusa. Jedynie okazując wiarę w Syna Bożego i naśladując jego przykład, możemy się zbliżyć do Jehowy (1 Piotra 2:21).

14:15, 21, 23, 24; 15:10. Posłuszeństwo wobec woli Boga pomaga nam pozostawać w Jego miłości i w miłości Jego Syna (1 Jana 5:3).

14:26; 16:13. Święty duch Jehowy służy jako czynnik pouczający i przypominający. Dzięki jego działaniu zostają objawione prawdy. Dlatego może nam pomóc wzrastać w wiedzy, mądrości, wnikliwości oraz w umiejętności oceniania i myślenia. Powinniśmy zatem nieustannie się modlić, prosząc w szczególności o tego ducha (Łuk. 11:5-13).

21:15, 19. Jezus zapytał Piotra, czy kocha go bardziej „od tych”, czyli od ryb, które mieli przed sobą. Podkreślił w ten sposób, że Piotr powinien się zdecydować naśladować go pełnoczasowo, a nie poświęcać resztę życia na łowienie ryb. Obyśmy po przeanalizowaniu relacji ewangelicznych umocnili się w postanowieniu miłowania Jezusa bardziej niż czegokolwiek, co mogłoby nas pociągać. W dalszym ciągu z całego serca podążajmy jego śladami.

[Ilustracja na stronie 31]

Czego się możemy nauczyć z przykładu Nikodema?