W ROKU 61 n.e. apostoł Paweł odzyskuje wolność po pierwszym uwięzieniu w Rzymie. Jakiś czas później przybywa na Kretę. Widząc stan duchowy miejscowych zborów, pozostawia na wyspie Tytusa w celu umocnienia braci. Wkrótce potem, najprawdopodobniej z Macedonii, pisze do Tytusa list, w którym przekazuje mu wskazówki dotyczące zleconego zadania i udziela apostolskiego poparcia.

Wcześniej, jeszcze w czasie uwięzienia, Paweł pisze List do Filemona, chrześcijanina mieszkającego w Kolosach. List ten można by nazwać osobistą prośbą do przyjaciela.

Poza tym około roku 61 Paweł redaguje list do współwyznawców pochodzenia hebrajskiego mieszkających w Judei. Dowodzi w nim wyższości chrystianizmu nad żydowskim systemem religijnym. Każdy ze wspomnianych trzech listów jest dla nas źródłem cennych rad (Hebr. 4:12).

ZACHOWUJ ZDROWIE DUCHOWE

(Tyt. 1:1 do 3:15)

Udzieliwszy Tytusowi wskazówek co do ‛mianowania starszych w jednym mieście po drugim’, Paweł poleca mu ‛wciąż surowo upominać krnąbrnych, żeby byli zdrowi w wierze’. Nawołuje też wszystkich chrześcijan na Krecie, by ‛wyrzekli się bezbożności oraz żyli w trzeźwości umysłu’ (Tyt. 1:5, 10-13; 2:12).

Ponadto Paweł przekazuje w tym liście dodatkowe rady mające pomóc Kreteńczykom zachować zdrowie duchowe. Zaleca też Tytusowi, żeby ‛stronił od głupich dociekań i walk dotyczących Prawa’ (Tyt. 3:9).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

1:15 — Jak rozumieć słowa, że „dla czystych wszystko jest czyste”, a „dla skalanych i wyzutych z wiary nic nie jest czyste”? Odpowiedź kryje się we właściwym zrozumieniu użytego przez Pawła określenia „wszystko”. Nie mówił on o rzeczach wyraźnie potępionych w Biblii, lecz o sprawach, w których każdemu chrześcijaninowi pozostawiono swobodę wyboru. Człowiek kierujący się zasadami Bożymi uznaje takie sprawy za czyste. Zupełnie inaczej jest w wypadku osób o spaczonym sposobie myślenia i skalanym sumieniu *.

3:5 — W jakim sensie namaszczeni chrześcijanie zostają ‛wybawieni przez kąpiel’ i ‛odnowieni duchem świętym’? ‛Wybawieni przez kąpiel’ zostają w tym sensie, że Bóg ich oczyszcza poprzez krew Jezusa, stosując na ich rzecz wartość ofiary okupu. Poza tym zostają ‛odnowieni duchem świętym’, ponieważ stają się „nowym stworzeniem” jako zrodzeni z ducha synowie Boży (2 Kor. 5:17).

Czego się możemy nauczyć:

1:10-13; 2:15. Chrześcijańscy nadzorcy muszą odważnie korygować niewłaściwe tendencje pojawiające się w zborze.

2:3-5. Obecnie, podobnie jak to było w I stuleciu, chrześcijanki w dojrzałym wieku powinny ‛sprawować się w sposób bogobojny, nie mogą rzucać oszczerstw ani być zniewolone mnóstwem wina, mają być nauczycielkami tego, co dobre’. Dzięki temu będą mogły w prywatnych rozmowach skutecznie udzielać rad „młodym kobietom” ze zboru.

3:8, 14. ‛Skupianie umysłu na trwaniu w szlachetnych uczynkach’ jest „szlachetne i pożyteczne”, ponieważ pomaga owocnie pełnić  służbę dla Boga i trzymać się z dala od tego złego świata.

UPRASZAJ „W IMIĘ MIŁOŚCI”

(Filem. 1-25)

Filemon otrzymuje pochwałę za to, że jest przykładem „miłości i wiary”. Jest też dla współchrześcijan źródłem pokrzepienia, przez co apostoł doznaje „wiele radości i pociechy” (Filem. 4, 5, 7).

Paweł porusza delikatną sprawę dotyczącą Onezyma, a sposób, w jaki to robi, może być wzorem dla wszystkich nadzorców. Nie wydaje Filemonowi nakazu, lecz apeluje do niego „w imię miłości”. Oznajmia: „Ufny w twą uległość, piszę do ciebie, wiedząc, że uczynisz nawet więcej, niż mówię” (Filem. 8, 9, 21).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

10, 11, 18 — W jaki sposób niegdyś „bezużyteczny” Onezym stał się „użyteczny”? Onezym był krnąbrnym niewolnikiem, który uciekł z domu Filemona w Kolosach do Rzymu. Prawdopodobnie ukradł też swemu panu pieniądze na sfinansowanie tej 1400-kilometrowej podróży. Faktycznie był dla Filemona nieprzydatny. Jednak w Rzymie z pomocą Pawła Onezym został chrześcijaninem. Jako duchowy brat, ten dawniej „bezużyteczny” niewolnik stał się „użyteczny”.

15, 16 — Dlaczego apostoł Paweł nie poprosił Filemona, by darował Onezymowi wolność? Paweł pragnął zajmować się wyłącznie zleconym mu zadaniem ‛głoszenia królestwa Bożego i nauczania o tym, co dotyczy Pana Jezusa Chrystusa’. Dlatego postanowił nie wtrącać się w kwestie społeczne, takie jak niewolnictwo (Dzieje 28:31).

Czego się możemy nauczyć:

2. W domu Filemona odbywały się chrześcijańskie zebrania. Udostępnianie swego mieszkania na zbiórki do służby polowej jest zaszczytnym przywilejem (Rzym. 16:5; Kol. 4:15).

4-7. Powinniśmy chętnie wyrażać braciom uznanie za ich przykładną wiarę i miłość.

15, 16. Nie pozwólmy, aby niepomyślny rozwój wydarzeń w naszym życiu budził w nas nadmierny niepokój. Ostatecznie wszystko może przybrać pomyślny obrót, tak jak to było w wypadku Onezyma.

21. Apostoł Paweł spodziewał się, że Filemon przebaczy Onezymowi. Podobnie my jesteśmy zobowiązani przebaczyć bratu, który nas uraził (Mat. 6:14).

„PRZYJMY DO DOJRZAŁOŚCI”

(Hebr. 1:1 do 13:25)

Aby wykazać, że wiara w okup złożony przez Jezusa ma większą wartość niż uczynki wymagane przez Prawo Mojżeszowe, apostoł Paweł uwypukla wyższość Założyciela chrystianizmu, jego kapłaństwa i złożonej przezeń ofiary, a także nowego przymierza (Hebr. 3:1-3; 7:1-3, 22; 8:6; 9:11-14, 25, 26). Dzięki tej wiedzy chrześcijanom pochodzenia hebrajskiego z pewnością łatwiej było sobie radzić z prześladowaniami ze strony Żydów. Paweł nawołuje Hebrajczyków, by ‛parli do dojrzałości’ (Hebr. 6:1).

Jak ważna jest dla chrześcijan wiara? Paweł pisze, że ‛bez wiary nie można się podobać Bogu’. Zachęca też współwyznawców, by z wiarą ‛biegli wytrwale w wyznaczonym wyścigu’ (Hebr. 11:6; 12:1).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

2:14, 15 — Czy okoliczność, iż Szatan „ma środki do powodowania śmierci”, wskazuje, że może on pozbawić życia każdego, kogo zechce? Wcale nie. To prawda, że już od początku nikczemnych działań Szatana w Edenie jego kłamstwa powodują śmierć, ponieważ Adam zgrzeszył i przekazał grzech i śmierć wszystkim ludziom (Rzym. 5:12). Ponadto ziemscy poplecznicy Diabła prześladowali i dalej prześladują sług Bożych, dla których nieraz — tak jak w wypadku Jezusa — kończy się to śmiercią. Ale to nie oznacza, że Szatan może zabić każdego, kogo zechce. Gdyby miał taką możliwość, z pewnością już dawno pozbyłby się wszystkich chwalców Jehowy.  Stwórca chroni swych sług jako grupę i nie pozwala Szatanowi ich unicestwić. Nawet jeśli dopuszcza, by niektórzy z nas w wyniku diabelskich ataków stracili życie, możemy być pewni, że zrekompensuje nam wszelkie doznane krzywdy.

4:9-11 — Jak ‛wchodzimy do odpoczynku Bożego’? Po upływie sześciu dni stwarzania Bóg odpoczął od działalności stwórczej, wiedząc, że Jego zamierzenie co do Ziemi i rodzaju ludzkiego na pewno się urzeczywistni (Rodz. 1:28; 2:2, 3). ‛Wchodzimy do tego odpoczynku’, gdy zaprzestajemy prób osiągnięcia prawości na własną rękę, a uwzględniamy Boży sposób wybawienia. Kiedy zamiast dążyć do samolubnych celów, wierzymy w Jehowę i posłusznie naśladujemy Jego Syna, każdego dnia niejako odpoczywamy, zaznając krzepiących błogosławieństw (Mat. 11:28-30).

9:16 — Kto jest „człowiekiem doprowadzającym do zawarcia [nowego] przymierza”? Jehowa ustanowił nowe przymierze, a ‛człowiekiem doprowadzającym do jego zawarcia’, a więc Pośrednikiem tego przymierza, jest Jezus, który przez swoją śmierć dostarczył ofiary niezbędnej do jego uprawomocnienia (Łuk. 22:20; Hebr. 9:15).

11:10, 13-16 — Jakiego „miasta” oczekiwał Abraham? Nie było to miasto literalne, lecz symboliczne. Ten starożytny sługa Boży wyczekiwał „Jerozolimy niebiańskiej”, złożonej z Chrystusa Jezusa i jego 144 000 współwładców. Ci współwładcy w swej niebiańskiej chwale zostali również nazwani „miastem świętym — Nową Jerozolimą” (Hebr. 12:22; Obj. 14:1; 21:2). Abraham wyczekiwał więc życia pod panowaniem Królestwa Bożego.

12:2 — Dla jakiej „zgotowanej mu radości” Jezus „zniósł (...) pal męki”? Była to radość związana z ujrzeniem rezultatów jego służby — obserwowaniem, jak zostaje uświęcone imię Jehowy i wykazana słuszność Bożego zwierzchnictwa oraz jak na mocy okupu ludzkość przestaje podlegać śmierci. Jezus wyglądał też nagrody — miał panować jako Król i usługiwać jako Arcykapłan ku pożytkowi ludzkości.

13:20 — Dlaczego nowe przymierze nazwano „wiecznotrwałym”? Z trzech powodów: 1) nigdy nie zostanie zastąpione innym, 2) rezultaty jego działania będą trwałe i 3) po Armagedonie z postanowień nowego przymierza nie przestaną korzystać „drugie owce” (Jana 10:16).

Czego się możemy nauczyć:

5:14. Powinniśmy pilnie studiować Słowo Boże, Biblię, i stosować w życiu to, czego się uczymy. Tylko w ten sposób możemy mieć „władze poznawcze wyćwiczone, aby odróżniać to, co właściwe, od tego, co niewłaściwe” (1 Kor. 2:10).

6:17-19. Jeśli nasza nadzieja jest mocno oparta na Bożej ‛obietnicy i przysiędze’, nie zboczymy z drogi prawdy.

12:3, 4. Nie możemy dopuścić, by pomniejsze próby czy przeciwności sprawiły, że popadniemy w znużenie i ‛ustaniemy w swych duszach’. Zmierzajmy do dojrzałości i wypracowujmy umiejętność cierpliwego znoszenia trudnych sytuacji. Powinniśmy być zdecydowani wytrwać „aż do krwi”, czyli aż do śmierci (Hebr. 10:36-39).

12:13-15. Mamy ‛czynić prostymi ścieżki dla swych stóp’. Nie możemy więc pozwolić, żeby jakiś „trujący korzeń”, czyli ktoś krytykujący różne postanowienia teokratyczne, zdołał nas przed tym powstrzymać.

12:26-28. „Rzeczy uczynione” nie rękami Bożymi — to znaczy cały obecny system rzeczy, w tym również niegodziwe „niebo” — mają być tak ‛wstrząśnięte’, że przestaną istnieć. Wówczas pozostanie tylko „to, co nie podlega wstrząsaniu”, czyli Królestwo Boże i jego zwolennicy. Jakże więc ważne jest, byśmy ogłaszali to Królestwo i żyli zgodnie z jego zasadami!

13:7, 17. Jeśli stale pamiętamy o poleceniu, by okazywać posłuszeństwo i uległość wobec nadzorców w zborach, łatwiej nam będzie przejawiać ducha współpracy.

[Przypis]